Ik heb in het verleden al
eens de aandacht gevestigd op de erg sterke oorlogspoëzie van Gerrit Engelke
(1890-1918), de bij het Frans-Vlaamse
Cambrai / Kamerijk zwaar gewonde Arbeiterdichter,
die een paar dagen later in Britse gevangenschap overleed.
Vandaag in Zondag Frontpoëziedag zijn gedicht An den Tod
Mich aber schone Tod.
Mir dampft noch Jugend
blutstromrot.
Noch hab ich nicht mein Werk
erfüllt
Noch ist die Zukunft
dunstverhüllt
Drum schone mich. Tod.
Wenn später einst. Tod.
Mein Leben verlebt is, verloht
Ins Werk, wann das müde Herz
sich neigt.
Wenn die Wlt mir schweigt.
Dan trage mich fort. Tod.
|