De joodse éénjarige oorlogsvrijwilliger Alfred Lichtenstein (zie ook mijn bericht van 15.11.2015) had al voor het uitbreken van de oorlog in Berlijnse artistieke kringen een zekere reputatie als expressionistische schrijver en dichter. Hij sneuvelde nog geen drie weken nadat hij met het  Beierse 2^e Infanterieregiment aan het front was beland, op 25 september 1914 aan de Somme.

Hier volgt zijn gedicht  Abschied

Wohl war ganz schön, ein Jahr Soldat zu sein.

Doch schöner ist, sich wieder frei zu fühlen.

Es gab genug Verkommenheit und Pein.

In diesen unbarmherzgen Menschenmühlen.

Sergeanten, bretterwände, lebet wohl.

Lebt wohl, Kantinen, Marschkolonnenlieder.

Leichtherzig last sich Stadt und Kapitol

Der Kuno geht, der Kuno kommt nicht wieder.

Nun, Schiksal, treib mich, wohin der gefällt.

Ich zerre nicht an meiner Zukünft Hüllen.

Ich hebe meine Augen in die Weit.

Ein Wind fängt an. Lokomotiven brüllen.