Vandaag in Zondag Frontpoëziedag een gedicht van de expressionistische dichter en gewezen mijnwerker Paul Zech (1881-1946). Hij evolueerde tijdens de oorlog van een door de strijd begeesterde patriottische dichter tot een sceptische pacifist. In 1914 had hij zich als oorlogsvrijwilliger gemeld maar hij belandde achter een bureau in het ministerie van Oorlog waar hij als vertaler werd tewerkgesteld. In mei ’15 kreeg hij zijn oproep voor dienst in de Landsturm. Hij belandde eerst aan het oostfront maar in de late herfst van 1915 kwam hij in Vlaanderen terecht. In de zomer van 1916 werd hij bij Verdun gewond en kreeg hij het IJzeren Kruis IIe klasse. Er verschenen tijdens de oorlog twee bundels met zijn gedichten, maar de laatste werd omwille van het uitgesproken pacifistische karakter onder schuilnaam uitgegeven. Verschillende gedichten over zijn verblijf in Vlaanderens velden verschenen in de Kriegszeitung van het IVe Leger.

Vandaag breng ik zijn gedicht Houd de wacht op het duin…

De avond wolkt grijs op uit het duingras / en heeft de weidsheid van de zee gestolen / Je ziet het als door benevelde ruiten / vaag en groots dichterbij komen.

Aan de hemel staan zelfs nog roe strepen / en eronder het rookgerei / van een zwarte boot / als een brug naar de overzij.

Regelmatig scheert een meeuw langszij / een waakzaam oor voorbij als een schot / en kortstondig kletteren de geweren.

De maan staat er ook / en trekt het zware, zilveren vlot / over het water.