Aansluitend op mijn ‘Pro Patria’-blogbericht van gisteren leek het mij wel gepast om vandaag in ‘Zondag Frontpoëziedag’ het gedicht ‘O Koning’ van oorlogsvrijwilliger Filip De Pillecyn te brengen. Duiding of commentaar lijkt mij in dit verband overbodig …

O KONING

‘Eens zag ik U, in glorie van veel duinen / Met zon en zee gehuwd over ’t heelal / Terwijl de hoog gestoken bazuinen / Ter hemel gilde’ in bronstig geschal / De doffe slag klonk van de wilde choren / Die voor Diksmuide de dood zong op den wal / Ritme als van klokken uit een dollen toren / Brak over zand en zee in loggen valt / O, voor Diksmuide, waar de putten rieken / Van de verwording, waar het h   art verwacht / Vol vrees of koopren tijd zijn wieken / Niet neerlegt op een doodgebranden nacht / Sire, dien dag kwam voorbijgehost / Slijk aan handen, bloed over ’t gelaat / Twee brankardiers ten schaamlen grijzen post / ’t Gruwelijk lichaam van een Vlaamsch soldaat / Een Vlaamsch soldaat, een Fronter ! Oogen zacht/ En klaar had hij, met den heel zuivren brand / Van veel verdoken liefde. En ik dacht / Sire, aan de gouden logen die men spant / Over ons hoofden met dien schijn van Recht / Met al die liederen over vrije mannen / Ligt Vlaanderen op Cézembre niet gebannen ?  / Staan wij niet dieper dan de kleinste knecht ? / Zijn al die vielen voor ons recht verloren ? / Mindert ons recht bij elke gekrampte hand ? / O mijn broeders, uit één bloed geboren / Met éénder vreugde om eenzelfde land ! / En gij reedt, ’t blauw oog over duinen / Gericht naar hemel, oneindigheid en zee / O ! Schallen reeds de bronstige bazuinen / Zoo luidt dat het luidschreeuwend Vlaamsche wee / Niet doorklinkt waar gij rijdt in ’t land der puinen ?’