Vorige week besteedde ik uitgebreid aandacht aan de Slag om de Kemmelberg. Een van de Franse militairen die in de nasleep van deze Slag, vanaf 4 mei ’18,  er bij waren was de later beroemd geworden Provencaalse schrijver Jean Giono (1895-1970), een simpele soldaat in de 6^e compagnie van het II^e  Bataljon van het 140^e Régiment d' Infanterie. Dit regiment bezette een geïmproviseerde lijn tussen Croix de Poperinghe en het kasteelpark Behaeghel aan de rand van het felomstreden Loker.    

Giono overleefde als één van de weinigen van zijn compagnie de bloederige gevechten bij Les Eparges, Verdun, Noyon, Saint-Quentin, Chemin des Dames en de Kemmelberg. Zijn gruwelijke oorlogservaringen hadden er niet alleen diep ingehakt maar hem ook gestaald in zijn humanisme en  pacifisme. In zijn in 1937 verschenen Réfus d’obéissance legde hij een opmerkelijke getuigenis af van zijn pacifisme toen hij beweerde er 100 % zeker van te zijn dat hij in al die jaren nooit iemand, had gedood, omdat hij uit voorzorg steeds zijn geweer had onklaar gemaakt…. De oorlog bleef tot aan zijn overlijden zijn metgezel, zijn dagelijkse ‘compagnon de route’: ‘Ik kan de oorlog niet vergeten, ik zou het graag willen, soms denk ik er twee of drie dagen niet aan, en dan plotseling zie of hoor ik het weer, ik ruik het, voel het weer aan den lijve, en dan ben ik bang…’

Een fragment over de Kemmelberg:

‘Daar verderop rookt de Kemmelberg als een actieve vulkaan. Ze lopen langs een weg met wilgen. Een nieuwe aarde met bomen, gras, wilgen, die in deze aprilmaan al door de lente zijn aangeraakt, vriendelijke knoppen gaan voor ons open. Kogels slaan tegen de takken; het frisse groen is helemaal beschadigd; losgerukte brokken aarde liggen te trillen; de akkers bloeden (…) Vluchten granaten komen voorbij, slaan in, ontploffen, rukken takken af, brullen onder de grond, ploegen zich zwaar de modder in, draaien als tollen om hun as en blijven liggen. Bij elke knal bukken we. De maaier loopt in de vlakte en de wind van de zeis blaast door zijn haar.’