Ooit lagen aan de oostzijde van het grote Belgische militaire ereperk op de Antwerpse stedelijke begraafplaats Schoonselhof 612 Duitse gesneuvelden uit de Grote Oorlog in twee grote perken begraven. De meeste van hen waren gewonden die van het front naar het Militair Hospitaal waren geëvacueerd of militairen die tot het Festungkommando Antwerpen, de ganiozoenstroepen van Antwerpen hadden behoord. Sommigen hadden wellicht bij het burgerpersoneel van het bezettingsbestuur gewerkt zoals de op 14 november ’16 overleden hulpwisselwachter Heinrich Gottmann, die in het station Zurenborg werkte. Zijn collega Jozef Brungart had bij het Eisenbahn Verkehrsamt Gent Süd gewerkt. Hij overleed op 9 november ’18.  De op 12 december ’16 overleden 38-jarige Kriminalkommissaris Gustav Paul Vogt uit Berlijn was naar alle waarschijnlijkheid aan de Antwerpse Nachrichtenstelle verbonden geweest. We treffen onder hen zelfs een aantal in ons land gedomicilieerde Duitsers aan die wellicht tot de vooroorlogse Duitse kolonie hadden behoord en nu ingeschakeld waren bij de bezettingsmacht. Zo komt in het begrafenisregister onder meer ene Antoon Ernst Bühr voor, een 54-jarige Duitser die in Burcht woonde en die op 13 juli ‘17 overleden was. De 46-jarige Karl Schreier die op 4 mei ’18 werd begraven stond op de St. Jacobsmarkt nr. 33 ingeschreven, terwijl de 38-jarige Wilhelm Koern die op 26 oktober ’18 was overleden aan de Arthur Van De Nestlei woonde.

Er lag ook één Oostenrijkse militair begraven. De 19-jarige Adolf Luzinsky, een artillerist die in het Gallicische Stry woonde en die op 20 oktober ’18 in het Militair Hospitaal aan de Marialei was gestorven.

Vooral in de laatste oorlogsweken liep de Duitse dodentol in de Scheldestad nog op. Er werden niet alleen Duitse gewonden rechtstreeks van het front naar het Antwerpse militair hopsitaal overgebracht maar ook naar een aantal tijdelijke Fellazaretten die her en der in de stad waren ingericht. Onder meer in de  scholen in de Verschansingsstraat, de Grote Hondsstraat en de Belgiëlei, maar ook in de Deutsche Schule in de Quellinstraat werden gewonden opgenomen. Heel wat van diegenen die in deze periode overleden waren echter geen gewonden maar slachtoffers van de Spaanse Griep.  Niet minder dan 166 Duitse militairen stierven nog in Antwerpen tussen Wapenstilstandsdag 22 november ’18 en de zomer van ’19 toen de Duitse begraafplaats definitief werd gesloten. De laatste Duitsers die op deze site werden bijgezet waren de 31-jarige Wilhelm Voigt, een soldaat uit het Reserve-Infanterie-Regiment nr. 13 en Wilhelm Wanrock, een 24-jarige matroos uit het Matrosen Regiment nr. 5. Twee krijgsgevangenen die respectievelijk op 27 en 29 juli ’19 in Antwerpen waren gestorven.

Het Verdrag van Versailles bepaalde in artikels 224 en 225 dat België belast werd met de zorg over de Duitse oorlogsgraven op het Belgische grondgebied. De Duitse militaire graven waren echter wel de laatste zorg van de Belgische Service des Sépultures Militaires – Dienst der Militaire Grafsteden. In de praktijk kwam het er, wat Antwerpen betreft, op neer dat het stadsbestuur instond voor het onderhoud van deze site. Dit laatste was daar overigens niet al te happig op. Nog tijdens de eerste zitting van het Antwerpse schepencollege na de Wapenstilstand had het stadsbestuur al beslist om het centraal op de Duitse militaire begraafplaats in januari ‘18 opgerichte neo-classicistische Totendenkmahl af te breken. Een revanchistisch besluit dat gemotiveerd werd door het feit dat het bezettingsbestuur nooit toestemming had gevraagd aan het stadsbestuur om het te mogen oprichten en het, dixit het stafsbestuur, niet paste bij de serene sfeer van een begraafplaats. Er werd niet getalmd om dit besluit uit te voeren. In februari ’19 ging dit gedenkteken onverbiddelijk onder de sloophamer… De onderhoudsploeg van het Schoonselhof kreeg de instructie om het Duitse militaire ereperk onkruidvrij te houden en daarmee was voor het stadsbestuur de kous af. Pas in maart ’26 kwam het tot een Kriegsgräberabkommen, een akkoord tussen de Belgisch en Duitse regering waarbij de zorg over de Duitse militaire begraafplaatsen werd overgeheveld naar Duitsland. De Belgische overheid liet in dit akkoord onder meer toe dat de speciaal hiervoor gecreëerde Amtliche Deutsche Gräberdienst de bestaande sites, waar nodig, zou heraanleggen en verder onderhouden.

Het Duitse miltaire ereperk Schoonselhof werd in 1928, na overleg met de Duitse instanties en na goedkeuring door het stadsbestuur, heringericht naar een ontwerp van architect Jos Ritzen. Deze architect was in het voorjaar van 1926 akkoord gegaan om alle Duitse militaire begraafplaatsen in ons land opnieuw aan te leggen. Hij verbond er zich contractueel toe om deze opdracht tussen 1926 en 1934 uit te voeren. Alhoewel de Amtliche Deutsche Gräberdienst in de Duitse ambassade in Brussel gevestigd was, bleek vooral Rizens kantoor  kantoor in de Everdijstraat 16 in Antwerpen het zenuwcentrum van deze immense operatie te worden.  Ritzen concentreerde zich in de eerste jaren om begrijpelijke redenen op het Ieperse maar in 1928 kwam ook het Schoonselhof aan de beurt. Het werd meteen een van Ritzens laatste opdrachten want als gevolg van een aantal ontwerpen die Ritzen had uitgevoerd was hij in discrediet geraakt bij zijn opdrachtgevers. Zijn monumentale toegangspoorten en modernistische architecturale elementen maar ook het overmatig gebruik van IJzeren Kruisen als symbolen én hoge facturen waren lang niet overal in goede aarde gevallen. De ernstige bedenkingen bij zijn werk hadden ertoe geleid dat in februari ’27 een Kunstausschuss für Kriegsgräberfragen was opgericht door het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken. Deze commissie, waarin onder meer een aantal vooraanstaande architecten zetelden, moest toezien op de esthetica van de Duitse militaire begraafplaatsen. Ze plaatste heel wat vraagtekens bij de resultaten van Ritzens werk en zijn artistieke bekwaamheid en kwam tot het unanieme besluit dat hij best tegen april 1928 vervangen werd. Uiteindelijk zou hij nog langer aan de slag blijven, zij het wel dat hij duidelijke , vooral budgettaire restricties opgelegd kreeg. 

Zoals gezegd werd de herinrichting van de Duitse militaire begraafplaats Schoonselhof een van Ritzens laatste grote opdrachten. Al in de lente van 1928 werden de onderkomen houten kruisen vervangen door kniehoge hardstenen gedenktekens in de vorm van… IJzeren Kruisen. Uit de correspondentie met het stadsbestuur bleek dat het materiaal hiervoor afkomstig was van de arduin van het gesloopte Duitse gedenkteken dat in een stedelijk depot lag opgeslagen. Bouwmeester Ritzen kreeg tussen 9 februari en 25 februari ’28, negentien wagens met arduinen platen en brokstukken - inclusief de hoofden van een Landsturmman en een gehelmde krijger - aangeleverd. Het tegen het einde van ’28 gerenoveerde Duitse perk werd bekroond met een 3,70 m. hoog en 1,80 m. breed kruis in eikenhout op een arduinen sokkel. Aan de zuidzijde van de site bouwde hij een bescheiden bakstenen toegang die werd geïntegreerd in de kniehoge haag die de Duitse begraafplaats omsloot.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd deze site uitgebreid en kregen nog eens 1.032 gesneuvelde Duitsers er een laatste rustplaats. Na de Tweede Wereldoorlog werd in het raam van de grootschalige herstructurering van de Duitse militaire begraafplaatsen in ons land, beslist de Duitse militaire begraafplaats op het Schoonselhof af te schaffen. De geïdentificeerde Duitse gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog werden in 1956 door de Volksbund Deutscher Kriegsgräberfürsorge overgebracht naar de Duitse militaire begraafplaats in het Praetbos in Vladslo, de niet-geïdentificeerde Duitsers kwamen terecht in het Kameradengrab in Langemark. De gesneuvelden uit de Tweede Wereldoorlog waren al in mei 1949 overgebracht naar de immense Duitse WO II- begraafplaats in Lommel.