Twee weken geleden bracht ik in de rubriek ‘Zondag Frontpoëziedag’ nog het gedicht ‘De Vlaamsche Smeder’ van René De Clercq. Vandaag is het de beurt aan ‘Mijn vijand is mij lief’ van deze Bard van het activisme:

Mijn vijand is mij lief,/omdat hij mijn vijand is, / dewijl hij mij uit laksheid hief, / en haat geeft dien ik mis.

Mijn vijand is mij borg, / voor vasten moed en sterke daad, / heb ik voor Vl        aanderens hart en zorg, / ook voor mijn vijand en mijn haat.

Laat ruw zijn die mij tegen zijn, / laat diep gaan, wat mij wondt, /eerst als ik opbriesch van de pijn, / voel ik mijn toorn gezond.

Eerst als het zwaard jeukt naar mijn hals, / draag ik hem recht en hoog, / vergend van al wat Walsh en valsch, / tand voor tand, oog voor oog.

Oertrouw en dapper Dietsch, / geslagen vaak, versagend nooit, / zoolang nog iets / den nek mij spant, dat liever springt dan plooit.

Voor Vlaanderens vlagge wil ik staan / voetvast, vuisttoe. / Niet vragen wie, noch waar, noch hoe, / maar ranselen die mij slaan.