Op de foto een massabegrafenis op de militaire begraafplaats van Westvleteren  op 20 april ’18. Het betrof gesneuveldden van e Slag bij Merkem (zie mijn vorige blog). Onder hen was de Hoog­strate­naar Lode­wijck Tackx, die dodelijk gewond werd in de voorpost ‘Champaubert. Over deze 24-jarige korporaal bij de 11^e cie. van het 19^e  Linie­regi­ment ver­scheen in het soldaten­blad Het Heidebloem­ken het volgende ‘In memo­riam’:  "SNEUVEL­DE OP HET VELD VAN EER. Louis Tackx van Hoog­straeten, korpo­raal. Den 17^e  april was hij in de voorposten bezig het vuur te regelen van een groep machinegeweren. Op eens werd hij dood­elijk gekwetst. Na 't gevecht werd hij naar de achterlijnen gebracht en overleed te L... Onze Kempenvriend werd op het kerkhof van Westvleteren begraven. Sinds het begin van den oorlog verliet hij geen ogenblik het front.’ Hij was de oudste zoon van André Jozef Tackx, machinist op de stoomtram en Catharina Diels. Hij was bij het uitbreken van de oorlog kandidaat postbode in Antwerpen. Volgens zijn stamboekdossier was hij op dat ogenblik gedomicilieerd in Duffel.

In de getuigenisroman ‘Aan den Vlaamschen IJzer’ schetste Reimond Sanders,alias Armand Suls een gruwelijk beeld van hoe twee makkers de overleden Lodewijk Tackx terugvonden in de ‘Poste de Sécours’: ‘In het halfdonker van de schuilplaats lagen er drie vormlooze  hoopen, bedekt met ledige loopgrachtzakjes.

‘‘k geloof dat de middenste Tackx is,’ zei de zakdrager, terwijl hij de bovenste bedekkig wegnam. Peerke en Rik deden ontsteld een stap achteruit. De doode leverde een afzichtelijken aanblik op. De oogen stonden wijd-open en staarden met een uitdrukking van ontzettenden angst, groot-geweldig, dubbel van afmeting, naar een punt van de zoldering. Onwillekeurig keek Rik in die richting met bangen blik, als verwachtte hij iets vreselijks te bespeuren. Hij voelde zich beklemd door een vreemde macht doe hem het ademen belette. Hij wilde voortgaan maar zijn oogen werden onweerstaanbaar getrokken naar het ontmenschte gelaat van den sukkelaar op den grond voor hem. De neus stond reusachtig gezwollen, rood en blauw blinkend als een te rijpe pruim met gebarsten omhulsel. Daaronder grijnsden, als van een razend dier, de gele tandenrijen, krampachtig opeengeklemd tusschen de vuil-behaarde, geopende lippen. Heel dat afzichtelijk wezen, bruin-bebloed en grauw beslijkt, lag daar zoo huiveringwekkend-akelig in die vuil-gore krocht dat Peerke met een rilling zei:

‘Bah, kom Rik, ’t is te leelijk; ‘k zou er van overgeven.’

Maar de zakdrager had reeds de andere vaderlanderkens weggenomen en vestigde hun aandacht op wat er onder verborgen had gelegen.

‘Zie hier eens hoe ze den jongen geschonden hên.’

‘De beenhouwers, godverdomme,’ grolde Peerke, zic afwendend.     

Het onderlijf van den dode was geheel ontbloot en vertoonde een bloedigen hoop ingewanden, die verscheurd en aan stukken gereten uit een gapend-wijde holte puilden.

‘Verdomme, d’er zitten al wormen in, ‘ zei de zakdrager, die het hoofd dichterbij genegen had. ‘En zie die voeten e ker, ‘k geloove vaste… wel ja, de ratten hên d’r an gefret !’

Inderdaad, men kon duidelijk zien hoe tweee, drie teenen ontvleeschd waren en als afgeknaagde beentjes, scherp en houterig nevens de andere omhoog staken.

‘Kom’, zei Rik, ‘we zijn weg.’ Toen ze buiten stonden, loosden ze alle twee een zucht van verlossing.

‘’t Is toch wreed hé’, zei Peerke, ‘ en gister avond schreef hij nog een brief naar zijn moeder.’ Rik dacht eraan hoe die moeder een sprekenden brief van haar dooden zoon zou ontvangen en misschien weer hoopvol het leven zou inzien, op een oogenblik dat haar ongeluk reeds lang en onherroepelijk beslist was.

‘Voor de Louis is den oorlog uit.  Hij is misschien gelukkiger dan wij,’ besloot Peerke.