Vandaag in ‘Zondag Frontpoëziedag’ het gedicht ‘Noon’ van de minder bekende Britse War Poet Robert Malise Bowyer Nichols (1893-1944). Deze oud-student van Oxford, bevriend met Rupert Brooke en Siegfried Sassoon, diende als officier in de Royal Artillery  en vocht bij Ieper en Loos. Hij werd wegens shell-shock en syfilis in 1916 van het front verwijderd. Nichols nam daarna onder meer deel aan een officiële Britse propagandamissie in de Verenigde Staten en werkte voor het ministerie van Oorlog. Na de  Wapenstilstand werd hij een succesvol dramaturg en schrijver en was hij een tijdlang hoogleraar Engels aan de universiteit van Tokio.

It is midday; the deep trench glares…/ A buzz and a blaze of flies…/ The hot wind puffs the giddy airs… / The great sun rakes the skies.

No sound in all the stagnant  trench / Were forty standing men / Endure the sweat an grit and stench / Like cattle in a pen.

Sometimes a sniper’s bullet whirs / Or twangs the whining wire / Sometimes as a solir sighs and stirs / as in hell’s frying fire.

From out a high, cool cloud descends / An aeroplane’s far moan / The sun strikes down, the thin cloud rends…/ The black speck travels on.

An sweating, dizzed, isolate / In the hot trench beneath / We bide the next  shrewd move of fate / Be it of life or death.