Vandaag in ‘Zondag Frontpoëziedag’ het gedicht ‘Dageraad’ van Daan Boens voor wiens – veel te lang vergeten -  werk ik al geregeld even uw aandacht heb gevraagd. Boens blijft in mijn ogen een van de beste, zo niet dé beste Vlaamse frontdichter van de Grote Oorlog. Oordeel zelf maar:

De stilte is breed bij 't einden van den nacht,

en de eindlooze Yzer-vlakte, - waar het leven

der waatren, is tot hoogsten rust gebracht, -

droomt, wijl geen kogel doet de schemer beven.

De têere glans, die verre handen weven

om 't nachtlijk bed, waar Dageraad bij wacht,

wordt langzaam wijder, of de schoone Nacht

heur blonde naaktheid wil te kussen geven.

De schemer schijnt een breede en blauwe

Lagune, waar een gondel stille op glijdt

met paren, die zich in het oog aanschouwen.

En de Yzer droomt van vroegre teederheid,

heel zacht, tot doet het licht zijn gloed ontvouwen,

en toont den dag in droeve werklijkheid.