Een van Renaat de Rudders beste frontkameraden was brancardier Jozef De Clerck uit de Hoogstraatse deelgemeente Wortel. De Clerck was bij het uitbreken van de Grote Oorlog novice bij de Scheutisten en was met zijn congregatie naar Nederland gevlucht. Hij kwam in april ’16 als brancardier in de ambulancekolonne van de IV ^e  Legerdivisie aan het front terecht en raakte er onder meer onder invloed van Prof. Dr. Frans Daels betrokken bij de Frontbeweging.   

Bijzonder emotioneel was de manier waarop Jef De Clerck in het brancardiersblad Miles Christi op 6 januari ‘18 afscheid nam van zijn frontmakker:

“AAN RENAAT DE RUDDER, soldaat bij het 18^e linieregi­ment/3^e kompagnie, gesneuveld ergens in Vlaanderen en begraven te West-Vleteren op 21 december 1917.

21 December 1917! Dien dag, Vlaanderen zijt Gij ons meer dierbaar geworden. Dien dag is uw toekomst meer hoopvol nog voor onze blikken komen stralen, omdat we toen, met een ge­troffen maar kristen-sterk harte, in uwen moederschoot hebben opgeborgen “in spe resurrectionis” één uwer schoonste kinde­ren.

Renaat!… Nog staat zijn beeld voor ons: eene reuzenziel in eene slank opgeschotene kerelengestalte. Die stoere kop stil-neigend, en die zachte oogen openbloeiend als een azuren hemel, schoten stralen wanneer zijn grootmoedig hart aan ‘t vonken ging. Gansch zijn schoone ziel lag daar ontvouwen en bloot in die heldere blikken die u betooverend toekeken, en doordringend tot in uw zielediep, haar krachtig vastgrepen om niet meer te lossen. Wanneer hij zijn diep-doorvoeld en teer-gekoesterd Ideaal door anderen begrepen en betracht zag, dan jubelde hij de blijheid uit van zijn gelukkige ziel, want ‘t goede stichten en ‘t goede doen waardeeren, dat was zijn levensdroom. Als ‘t bloedige weebeeld des oorlogs oprees aan de gloei­ende kimme, dan had hij met een aantal Vlaamsche mede-studen­ten naar ‘t zwaard gegrepen en in de ontembare geestdrift zijner zestien jaren, de wijdscheid van zijn offer omvademend, zich losgerukt uit moeders armen, en hij sloot zich aan in de stappende schare die te wapen snelde onder ‘t noodgeschrei van de kleppende Roeland. Sinds dien was zijn vuurgloed niet gedempt, maar onder den adem der harde werkelijkheid zwelde machtig zijne liefde voor ‘t Vaderland omdat er in dat Vader­land zijn Vlaanderen lag.

‘t Deed steeds goed aan ‘t harte met hem in voeling te komen. Wanneer er om reden van de neerdrukkende omstandigheden des oorlogs soms sombere wolken den jeugdshemel kwamen bedon­keren, dan wist zijn meëvoelend gemoed u een riem onder ‘t harte te steken en de duisternisse dreef stilaan weg, want hij bracht steeds in uwe ziel het licht der helderstralende zonne. Steeds ging zijn broederwoord (om zijn woord te herhalen), tot den “bleeken Man des lijdens op ‘t bloedbedropen Kruise” en dan schouwde hij in die brekende oogen die zoo spreken van liefde, van ‘d hoogste liefde en van erbarmen… ons lijden is niets in vergelijking met het Zijne, niets… niets. En wij zijn menschen en zondaars en weten zelf niet welk een afgrond van ellende en afkeer er besloten ligt in het woord “zondaar” en Hij is God, ‘t hoogste woord der wereld…

Renaat, veel zijn wij allen u verschuldigd. Gij waart voor ons steeds een sprekend voorbeeld: als soldaat, als Vlaming, als diep-kristen vooral. Gij zijt ons voorgegaan op de breede baan des levens, wij drukken uwe voetstappen om onder ‘t zelfde kruis en ‘t zelfde vaandel, met U op te gaan “ons zielen omstrengeld in vriendschap ter hooge Jezeusliefde”.

Mocht uw machtig gebed daarboven bij Hem, dien Gij op aarde zoo vurig bemindet, uw levensoffer en dat onzer gesneu­velde broeders doen gedijen, en dat ons leven steeds beademd weze door uwen stervende zucht: “Alles voor Vlaanderen en Vlaanderen voor Kristus!”

Op 28 september ‘24 werd oud-frontbrancardier Jozef De Clerck tot priester gewijd. Bijna een jaar later, op 29 augustus ‘25 vertrok hij vanuit de haven van Marseille naar zijn nieuwe missioneringsgebied: China. Via Tientsin kwam hij in het woeste hooggebergte van Mongolië terecht. Aanvankelijk in een post van Scheut te Kaokiangtze en later in zijn defini­tieve missiepost te Nanhaots’ien. Het was hier dat pater Jozef De Clerck op 11 juni ‘29 overleed aan vlektyphus. Jaren later verscheen over zijn korte, maar avontuurlijke leven, het boek: ‘Een Vlaams apostel: Pater Jozef De Clerck’ door zijn dorpsgenoot R.F. Schellekens O.Praem.