Vandaag even uw aandacht voor het gedicht Breakfast van de Britse War Poet Wilfrid Wilson Gibson (1878-1962). Wilson Gibson schreef als elfjarige zijn eerste gedichten. Aanvankelijk in een ietwat gezwollen, Victoriaanse stijl maar al snel evolueerde hij naar naturalistisch, sociaal geëngageerd werk in een toegankelijke taal. Kort voor de oorlog raakte hij bevriend met Rupert Brooke. Nadat deze in ’15 was gesneuveld droeg Wilson Gibson zorg voor de literaire erfenis van zijn vriend.  Al van in het begin van de oorlog was het poëtische werk van Wilson Gibson een buitenbeentje. Terwijl de meeste Britse oorlogsdichters in die eerste oorlogsmaanden uitblinken door pathetiek, bazuingeschal en trommelgeroffel, probeerde hij de rauwheid van de oorlog in al zijn realisme te vatten. De gewone simpele soldaten stonden bij hem centraal in vaak korte, soms ironische maar altijd treffende gedichten.

Meteen bij het uitbreken van de oorlog meldde hij zich als vrijwilliger maar hij werd maar liefst viermaal afgekeurd voor de militaire dienst.   Uiteindelijk werd hij in oktober ’17 toegelaten als een soldaat in het Army Service Corps Motor Transport. Hij eindigde zijn militaire carrière als een gewone klerk bij een legerarts in Zuid-Londen.

BREAKFAST

We ate our breakfast lying on our backs / Because the shells were screeching overhead / I bet a rasher to a loaf of bread / That Hull United would beat Halifax / When Jimmy Stainthorpe played full - back instead / of Billy Bradford. Ginger raised his head / And cursed, and took the bet; and dropped back dead / We ate our breakfast lying on our backs / Because the shells were screeching overhead /