Op de foto een zicht vanaf de achterzijde van New British Cemetery in Passendale op de flank van de Goudberg. Vandaag precies een eeuw geleden vocht Ernst Jünger hier om zijn leven. Zijn eenheid, het Hannoverse Fusilierregiment nr. 73 was op 18 oktober ’17 voor de tweede keer in Vlaanderen aangekomen om ingezet te worden bij de verdediging van Passendale. De eerste dagen hield hij zich vooral onledig als verbindingsofficier tussen de staf van het regiment en de fronteenheden. Een periode die de latere auteur naar eigen zeggen vooral doorbrengt met kaarten, kou lijden en vloeken… Op 26 en 27 oktober bevond Jünger zich echter in het heetst van de strijd wanneer hij samen met zijn kameraad, leutnant Tebbe, ter hoogte van de Mosselmarkt de visu moest gaan vaststellen of en in welke mate de Britse troepen al waren doorgebroken bij de Goudberg. Hij beleefde er een paar hachelijke ogenblikken.

Een uitgebreid citaat uit zijn autobiografische ‘Oorlogsroes’ in de uitgave van 2014 van de Arbeiderspers:  ‘Al na een paar stappen lagen we onder gericht infanterievuur vanaf de tegenoverliggende heuvels en moesten ieder voor zich van krater naar krater springen om vooruit te komen. Toen we de volgende helling overkwamen, werd het vuur steeds heviger zodat Tebbe een kraterstelling deed betrekken om de beschutting van het nachtelijke duister af te wachten. Trekkend aan zijn sigaar liep hij de sector door en deelde de groepen in. Ik besloot verder naar voren te gaan inspecteren hoe groot de bres was, maar bleef nog even in Tebbes krater uitrusten. Als straf voor het vermetele optreden van de compagnie begon de vijandelijke artillerie al in te schieten op de strook grond. Een projectiel, dat op de rand van ons toevluchtsoord ontplofte onze kaart en ogen onder de modder spoot, maande me tot vertrek. Ik nam afscheid van Tebbe en wenste hem veel geluk in de komende uren. Hij riep me achterna: ‘Lieve God, laat het avond worden. Morgen wordt het vanzelf.’

We liepen voorzichtig door het voor de vijand zichtbare terrein rond de Paddenbeek, verborgen ons achter de loofmassa’s van omgeschoten zwarte populieren en gebruikten de stammen als brug. Af en toe verdween er iemand tot zijn middel in de modder en zou zonder de behulpzaam toegestoken geweerkolven van zijn kameraden zo goed als zeker zijn verdronken. Als richtpunt voor onze mars koos ik een bunker waar een groep soldaten omheen stond. Voor ons bewoog een draagbaar met vier soldaten zich in dezelfde richting als wij. Dat een gewonde naar voren werd gebracht maakte me achterdochtig, dus ik keek door mijn verrekijker en zag een rij kakikleurige gestalten met platte helmen. Op dat ogenblik knalden ook de eerste schoten. Omdat we geen dekking konden zoeken renden we terug. De projectielen sloegen intussen om ons heen in de modder in. De jacht door het moeras was buitengewoon inspannend, maar toen we, volkomen buiten adem, ons een ogenblik als schietschijf aan de Engelsen presenteerden, gaf een salvo brisantgranaten ons op slag weer nieuwe energie. Het had in elk geval het voordeel dat het ons door zijn walm aan het zicht onttrok. Het onaangenaamste van deze tocht was het vooruitzicht door een verwonding zonder pardon in een veenlijk te veranderen. We renden over de kraterkammen voort als op de smalle wanden van een honingraat. Uit met bloed vermengde waterstroompjes bleek at hier al menigeen verdwenen was.’