Op de foto de erewacht bij de in Turnhout opgebaarde Max Skolle. Deze Duitse grenswachter werd in de nacht van 25 op 26 augustus 1917 een van de dodelijke slachtoffers van wat het meest bloederige grensincident uit onze regio was. De notoire grensgids Jan Vleugels beschreef het drama uitvoerig in zijn naoorlogse memoires De Rakkers der Grenzen De rakkers trokken in goede orde in de richting der grenzen. Cartouche heeft de leiding en volgt de weg die hij vroeger met de Vlaming en de Plek heeft gevolgd. Alles is stil en verlaten zou men zeggen, het is tevens een aangename nacht in de bossen. Het luchtruim is evenwel wat te helder voor een goede gang van zaken. Zacht en kalm nadert het groepje de grenzen. Het bestaat uit verschillende personen, onder andere een pastoor, vrouwen en mannen. Allen stellen het opperbest. Links, op een afstand van 150 meter, merkt men een donkere massa. Geen enkel lichtje straalt naar buiten en nochtans zijn deze koten door soldaten van hogere rang bezet. Licht maken door de wachttroepen is te allen tijde, bij nacht ten strengste verboden. De rakkers vinden alles te stil. Rechts, schuin voor hen bemerken zij een paar boompjes die tegen het luchtruim afsteken. Dit is reeds Hollands gebied, want langs de Belgische kant is alle houtgewas op een honderd meter van den draad verwijderd. Zacht, al kruipende naderen zij die. Het toestel wordt geplaatst. Het doorkruipen begint en reeds zijn enige personen gepasseerd, waaronder ook de drie rakkers, als plots de stilte wordt doorbroken. De rakkers stellen zich rechts en links op en bevelen aan hun metgezellen door te komen. Al schietende beletten de Duitsers de nog niet doorgekropenen te naderen. Een enkele soldaat der Duitsers lette daar evenwel niet op en vuurde aanhoudend in de richting der vluchtellingen. Een geweldige kreet weerklinkt door de eenzame heide en bossen. De Duitser krijgt een schot hagelkorrels in het aangezicht. Nog geeft hij de moed niet op en heeft reeds twee doden gemaakt. De pastoor, die juist wil doorkruipen en reeds midden in het toestel zit, doet hij weerkeren. De Duitser is de helft van het gezicht verbrijzeld n toch blijft hij op zijn post, ondanks dat al zijn makkers zich verscholen hebben, en het lukt hem enigen gevangen te nemen en het groepje meester te blijven tot zijn makkers naderen. Met fierheid overziet hij zijn slachtoffers. Een klein zwart Franssprekend vrouwtje roept aanhoudend om haar man die zielloos aan haar voeten ligt uitgestrekt.

De 37-jarige Antoon Van Den Broeck uit Antwerpen en de 16-jarige Charles Farcy uit Schaarbeek werden op slag gedood door de kogels van Max Skolle, een 56-jarige Infanteriehelfer uit de 3^e compagnie van de Infanterie Ersatz Truppe nr. 298. Deze eenheid behoorde tot het garnizoen van het grote Duitse oefenkamp in Beverlo en werd geregeld ingezet bij de grensbewaking. Jules Farcy, die zwaar gewond was door een kogel werd samen met zijn broer Henry, wiens zijde door een bajonet was opengereten, naar het Gasthuis van Hoogstraten overgebracht.  Henry bezweek er een paar uur later aan zijn verwondingen. Ook de ernstig gewonde Max Skolle overleefde het drama niet. Hij stierf de volgende dag in het Gasthuis van Turnhout. Postuum kreeg hij het IJzeren Kruis 2e Klasse omdat hij er, ondanks zijn verwondingen, in geslaagd was 13 vluchtelingen aan te houden...