De Grote Oorlog leeft op zeer uiteenlopende manieren voort in ons collectieve geheugen. De verhouding tussen geschiedenis en herinnering is in deze verre van vanzelfsprekend. Meer zelfs, deze verhouding wordt, zeker in ons land, gekenmerkt door een aantal spanningsvelden. Het Vlaams-nationalisme bijvoorbeeld bouwde erg snel na het einde van de Eerste Wereldoorlog een eigen, aan de Grote Oorlog gerelateerde herinneringscultuur uit.  Deze herinneringscultuur die pacifistische, identitaire én emancipatorische elementen met elkaar verweefde, speelde een belangrijke rol in zowel de Vlaamse ontvoogdingsstrijd als in de vorming van een Vlaams natiebesef. Zo kwam deze Vlaamse herinneringscultuur meer dan eens op gespannen voet te staan met de dominante Belgicistische herinneringscultuur die haar symbolen van collectieve herinnering na de oorlog aanwendde om de Belgische nationale identiteit te (her)definiëren en te representeren. Het resultaat was een tweespalt, die tot op de dag van vandaag nawerkt. Denken we bv. maar aan de spanningen die in de aanloop naar 2014 ontstonden tussen het Vlaams gewest enerzijds en de federale en Waalse gewestregering anderzijds over hoe de herdenking van ’14-’18 concreet diende ingevuld te worden…

Ik geef grif toe dat ik niet altijd even enthousiast ben bij de programmatie van vele ’14-’18-herdenkingsinitiatieven. Vaak is het moeilijk bij de stortvloed aan initiatieven nog de bomen in het bos te onderscheiden en lijkt kwantiteit belangrijker dan kwaliteit. Zeker wanneer men bijvoorbeeld commercieel-toeristische doelstellingen laat prevaleren op het eigenlijke herdenken, doet dit bij mij de wenkbrauwen fronsen en begrijp ik dat er kritiek komt maar sommigen maken het toch wel érg bont.  Zo stelde een paar dagen geleden nog prof. Herman Van Goethem, heraut van het politiek correcte denken en rector van de UA, naar aanleiding van de herdenking van de Mijnenslag in De Standaard  de polemische vraag ‘wat er te herdenken valt op 11 november…?’  Niet alleen poneerde deze academicus, niet gehinderd door enige feitenkennis én  compleet foutief, dat de Mijnenslag vanuit militair oogpunt zero resultaat had gehad maar hij brak ook nog eens lans voor het vervangen van WO I -herdenkingen door WO II-herdenkingen.  In zijn ogen was WO II veel meer dan WO I ‘een titanenstrijd tussen democratie en dictatuur’ en bijgevolg véél meer het herdenken waard. Dat uitgerekend een historicus honderd jaar na dato met dergelijke prietpraat komt aandraven is op zich al zorgwekkend maar dat hij daarbij ook nog eens met begrippen als ‘verstand op nul’ en ‘opgepept landennationalisme’  een bedenkelijke terminologie hanteert, stuit me helemaal tegen de borst.  Helaas is dergelijke houding legio bij een bepaald gedeelte van onze intelligentsia. Kijk maar naar de bejubelde historica Sophie De Schaepdrijver die voor haar historische maatwerk ‘à la tëte du client’, lees het Belgische regime, onlangs beloond werd met een verheffing in de adelstand…