Enkele uren voor in de ochtend van 7 juni 1917 de mijnen onder de Duitse stellingen bij Wijtschate de lucht in moesten gaan, ontdekte de Britse mijneninspecteur kapitein Henry Hudspeth tijdens een laatste controle dat de galerij dicht bij de kamer met de opeengepakte explosieven onder de Spanbroekmolenstelling ernstig was beschadigd door een Duitse ‘camouflet’-lading. Ontzet moest hij vaststellen dat ook de bekabeling van de originele vuurlijn beschadigd was. Er restte geen tijd om alles te herstellen en noodgedwongen plaatste hij een klassieke dynamietlanding tegen de kisten met amonal. Hij liet het hoofdkwartier van de 36^e (Ulster) Divisie weten dat de mijn ‘naar alle waarschijnlijkheid’ volgens schema zou exploderen, maar wist dit niet 100 % zeker. Op ‘Zero Hour’ ging de mijn 15 seconden te laat af. De mannen van het 9^e en 14^e Bataljon Royal Irish Rifles waren echter al – zoals afgesproken – in de aanval gegaan. Enkele tientallen van hen werden op slag gedood door de luchtdruk van de explosie. Toen hun lichamen na de slag werden geborgen vertoonden ze geen verwondingen, maar stelde men wel vast dat ze uit mond, neus of oren hadden gebloed… Enkele andere Ulstermen waren dodelijk getroffen door het neerstortende puin. Ze kregen een laatste rustplaats op Lone Tree Crater Military Cemetery, vlakbij de plaats waar ze hun dood waren tegemoet gelopen. Onder hen was. Onder hen was Lance-corporal T. Logan, 9^e Bataljon Irish Rifles. Deze Ulsterman uit Ballymoney liet niet alleen een vrouw maar een gezin met niet minder dan acht kinderen achter toen hij zich als oorlogsvrijwilliger meldde.

Een ander aan ‘Zero Hour’ gerelateerd interessant graf op Lone Tree Cemetery is dat van Henry Callaugher D.S.O., kapitein in het 11^e Bataljon Royal Inniskiling Fusiliers. Deze 31-jarige officier uit Manorcunningham in Donegal was de enige officier van zijn bataljon die op 1 juli ’16 ongedeerd de eerste dag van de aanval aan de Somme had overleefd. Toen hij tijdens die strijd dekking zocht zag hij hoe Duitse scherpschutters verschillende gewonden doodgeschoten. Hij wist hen te besluipen en kon een aantal van hen uitschakelen. Daarna bracht hij, rennend tussen de inslaande granaten, verschillende gewonden naar achter. Dit moedige optreden leverde hem de Distinguished Service Order (D.S.O.) op. Op 7 juni ’17 bij de aanval op Wijtschate werd hij al in het begin van de actie zwaar gewond in zijn rechterarm. Hij weigerde zich te laten evacueren en bleef bij zijn mannen tot de objectieven bereikt waren. Pas toen begaf hij zich naar achter. Het was terwijl hij op weg was naar een verbandpost dat hij werd gedood door een kogel in het hoofd. Hij was eerder omwille van zijn moedig gedrag op het slagveld voorgedragen voor een Victoria Cross.