Vandaag het gedicht ‘In Memoriam’ van Franz De Backer (1891-1961). Deze latere filoloog en hoogleraar had zich in 1914 als oorlogsvrijwilliger aangemeld en werd aangesteld tot officier bij de karabiniers. Hij werd tweemaal gewond aan het front en op de legerdagorders vermeld voor zijn ‘moed en opofferingsgeest’. Zijn meest bekende werk was zonder twijfel de sterk autobiografische oorlogsnovelle ‘Longinus’ die in 1934 van de persen rolde  en die een indrukwekkende aanklacht tegen de oorlogsgruwel was.

Hij stierf den dood, dien we allen hem benijden,

Vlak vóór den vijand, op een Lente-nacht,

Waar maan en starren bloeiden, vreemd en zacht

En goedig boven roekloos-harde strijden.

Want zulke dood is schooner dan het lijden

En hooger dan elk lot dat men zich dacht:

O, fierheid van te sterven, zonder klacht,

Voor land en volk, zooals in de oude tijden!

Een kogel schoot in ‘t voorhoofd als een schicht

Den strijder, die den rooden dood dorst roemen

Als “helle vlam, die de eeuwigheid belicht.”

Ik zie altoos Uw blank en kalm gezicht,

Dien hoogen nacht vol gierend kogel-zoemen,

En, boven U, die klare sterren-bloemen...