In het verleden heb ik op deze blog al herhaaldelijk gewezen op het werk van Daan Boens (1893-1977). Vandaag breng ik 'Trein met gewonden' uit zijn eerste naoorlogse dichtbundel 'De Verrijzenis' (1920)

Trein met Gewonden

Ginds in de verte rolt het vuur, en hier - hier wacht de trein,

en wagens, motor-karren komen ronkend aangereden,

een roode kruis erop - erin: menschen schier af van pijn.

Geloop van mannen, streng-bevelen en wat doods-gebeden,

en bloed en bloed en bloed is alles wat men hoort of ziet!

Gekwetsten, honderden en duizenden, aan 't hoofd, aan 't been,

of in den buik, de borst, - 't wordt alles vluchtig opgeladen

en voort - verdwijnt de trein met wreed gekreun en flauw geween

van menschen, die nu sterven, en daareven forsig traden

langsheen hun loopgraaf, in de ballen, in het vuur - te niet.

Zoo gaat de trein, met 't schoone, roode kruis er op,

en koel vermoorde menschen, die zelfs geen verdriet

of hoop meer hebben, wijl het bloed standvastig, drop bij drop,

hen uit de wonden druipt, en niets dan bloed men ziet, 

en niets dan bloed men ruikt,  en ginder ver 't kanon zijn bommen stuikt,

standvastig!