Op 5 januari 1917 overleed in Houtem luitenant-generaal Felix Maximiliaan Wielemans, de stafchef van het Belgisch leger. Een aantal Vlaamsgezinde initiatieven aan het IJzerfront zoals ‘De Belgische Standaard’ als het S.K.V.H. konden op de sympathie van deze Gentenaar rekenen, wat zeker niet kon beweerd worden van zijn opvolger, de Waalse luitenant-generaal Louis Ruquoy. Hij stond bekend als een erg invloedrijke adviseur van de koning en een uitgesproken francofiel aan wie de uitspraak was toegeschreven: ‘Celui qui fait à ce mouvement linguistique, je le briserai’. Hij voegde vrijwel meteen de daad bij het woord door op 11 februari met een legerdagorder alle verenigingen binnen het leger te verbieden. Dit verbod, waarbij overduidelijk de studiekringen werden geviseerd, zou leiden naar een escalatie van de communautaire spanningen aan het front want ze werkte ontegensprekelijk de radicalisering in de hand. Een aantal studiekringen en bonden - vooral in de IV^e Legerdivisie - weigerden zich bij dit formele verbod neer te leggen en besloten verder clandestien, achter gesloten deuren te blijven vergaderen. 

In Izenberge vond op 1 maart 1917 in het grootste geheim een vergadering plaats waar enkele tientallen afgevaardigden van verschillende divisies onder het voorzitterschap van Adiel Debeuckelaere beraadslaagden over hoe het, na Rucquoy’s formele verbod op organisaties aan het front, verder moest. Deze samenkomst mag men gerust als de start van de Frontbeweging beschouwen. Er werd beslist ondergronds te gaan met de Vlaamsgezinde werking. Deze keuze voor de clandestiniteit hield een aantal gevaren in waar de politiek onervaren leiding in de loop van de volgende jaren mee zou worden geconfronteerd: ontsporingen van onvoldoende omkaderde militanten, pogingen tot accapareren van de beweging voor andere doeleinden, een gebrek aan politiek inzicht én overmoed van de jeugdige leidende figuren en een toenemende, soms ondoordachte radicalisering als gevolg van de pogingen om het ongeduld van de militanten te kanaliseren…