Vandaag in de rubriek 'Zondag Frontpoëziedag' wellicht het bekendste liefdesgedicht van de Grote Oorlog. De Engelse oorlogsvrijwilliger Roland Aubrey Leighton (1895-1915) schreef  in april 1915 'Villanelle' voor zijn verloofde Vera Brittain (zie mijn blog van gisteren) toen hij werd getroffen door het beeld van bloeiende violetjes in het verwoeste Bos van Ploegsteert. Leighton werd bij een inspectie van de loopgrachten bij Hébuterne door een scherpschutter in de buik geschoten en bezweek op 23 december '15 aan zijn verwondingen in een veldhospîtaal in Louvencourt.   

Villanelle, manuscript, R. A. Leighton

Violets from Plug Street Wood,
Sweet, I send you oversea.
(It is strange they should be blue,
Blue, when his soaked blood was red,
For they grew around his head:
It is strange they should be blue.)

Think what they have meant to me - 
Life and hope and Love and You
(and you did not see them grow
Where his mangled body lay
Hiding horrors from the day;
Sweetest, it was better so.)

Violets from oversea,
To your dear, far, forgetting land
These I send in memory
Knowing you will understand