Ik geef grif toe dat ik niet bepaald een fan ben van Hugo Claus. Ik meen zelfs dat ik hem ooit, in een onbewaakt ogenblik, de pedante Paus der Dietsche letterkakkers heb genoemd... Voor de liefhebbers breng ik vandaag zijn hoogstpersoonlijke interpretatie van een poëtische klassieker

IN FLANDERS FIELDS

De grond is hier het vetst.
Zelfs na al die jaren zonder mest
zou je hier een dodenprei kunnen kweken
die alle markten tart.

De wankele Engelse veteranen worden schaars.
Elk jaar wijzen zij aan hun schaarsere vrienden:
Hill Sixty, Hill Sixty One, Poelkapelle.

In Flanders Fields rijden de maaldorsers
steeds dichtere kringen rond de kronkelgangen
van verharde zandzakken, de darmen van de dood.

De boter van de streek
smaakt naar klaprozen.

(Bron: Gedichten 1969 – 1978/De Bezige Bij)