Weer viel er eén der veteranen op ‟t slagveld, midden in den hoop, en t wakke vat der zilte tranen stortte in het spoor van ijdel wanen, het leed van gansch een levensloop!

Een kogel ging hem vlak door ‟t hoofd…. Hij is zoo stil op zij gevallen dat aan zijn dood niet werd geloofd; doch ‟t licht der oogen was gedoofd en stom, verpletterd, stonden we allen.

Wij hebben hem zoo goed gekend. Hij sprak van eer én roem én plichten en mocht zijn blikken opwaarts richten. Wij waren aan zijn stem verwend; het grillig noodlot deed hem zwichten….

Op eene berrie, ‟t hoofd bewonden, in ‟t maanlicht van een winternacht heeft men hem langzaam weggebracht…. Hij heeft de blijde rust gevonden van wie zijn roeping hier volbracht!