Vandaag precies een week geleden ben ik samen met mijn Lao-Thaise echtgenote naar goede jaarlijkse traditie naar haar geboorteland vertrokken. Dit jaar staan onder meer de behoorlijk spectaculaire roeiwedstrijden in haar geboortestad Satuk  en een uitgebreid (her)begrafenisritueel voor een aantal overleden familieleden, naast de voorbereidingen voor onze definitieve migratie naar Chiang Mai - binnen een paar jaar - op het programma. Van ons korte oponthoud, tijdens de eerste vier dagen, in Bangkok heb ik besloten het nuttige aan het aangename te paren en liet ik mij accrediteren bij het Nationale Archief om materiaal te zoeken m.b.t. de bij ons al lang vergeten geschiedenis van het Siamese Expeditiekorps tijdens de Grote Oorlog  (Zie mijn vorige blog). Wanneer ik hier binnen een paar jaar definitief verblijf hoop ik enkele militair-historische publicaties te kunnen schrijven over onder meer de intussen ook jammerlijk vergeten Aziatische slachtoffers die vielen bij de aanleg van de infame Birma-Spoorweg tijdens WO II en natuurlijk ook over het Siamese Expeditiekorps tijdens de Eerste Wereldoorlog. Tot mijn verbazing blijkt er niet alleen tot op de dag vandaag een actieve vereniging te bestaan van nakomelingen van de leden van dit Korps, maar is er ook nog behoorlijk wat archiefmateriaal over de inzet van dit Korps bewaard gebleven. Zo beschik ik nu niet alleen over heel wat nooit eerder gepubliceerd illustratiemateriaal, relevante archiefstukken m.b.t. de geo-politieke impact van het Thaise engagement tijdens WO I voor Zuidoost Azië maar ook over de uitgebreide biografische gegevens van alle Thaise militairen die tijdens de Grote Oorlog in bevolen dienst om het leven kwamen. Mijn trouwe lezers van deze blog weten dat ik gefascineerd ben door de bizarre en al lang vergeten 'kleine geschiedenissen' binnen de grote raamvertelling van de Grote Oorlog', en ik zal daarom zeker binnenkort terugkomen op dit intrigerende stukje oorlogsgeschiedenis...