Op 19 en 20 augustus '14 werden in Aarschot 173 burgers terechtgesteld door Duitse militairen. Tientallen huizen werden platgebrand. Precies een jaar later reed Eugeen Waterschoot, leraar aan het Turnhoutse Sint - Jozefscollege met een vriend als ramptoeristen avant la lettre, naar het getroffen Demerstadje. Hier volgt zijn verslag: 'Het heerlijke weer van 20 Oogst noodigde ons uit tot een uitstapje. Aerschot zou het doel wezen. De rijwielen werden in orde gebracht en blijgemoed als jeugdige bengels, die op een heerlijken dag van de vrije natuur genieten, reden wij beiden langs Gheel en Westerloo naar Aerschot waar wij nog voor den middag aankwamen. In de stad bemerkten wij spoedig eene ongewone bedrijvigheid. Wij hadden inderdaad een goeden dag gekozen, want de bevolking herdacht heden - het was de verjaardag der gruwelen - zijne geliefde, vermoorde inwoners. Om 10 uren had in de parochiale kerk een plechtige lijkdienst plaats voor de slachtoffers. Dit Misoffer werd door gansch de bevolking bijgewoond. Verders werden er geheel den dag bedevaarten gehouden naar de twee slagvelden.

Wij wendden onzer schreden naar de kerk, waarin verleden jaar, gedurende 16 dagen, 500 mannen opgesloten waren. De Duitschers, bij hunnen inval in deze streek, namen overal de mannen in hechtenis en geleidden ze weg. Niemand vermoedde waar die ongelukkigen naar toe gevoerd werden, tot men eindelijk ontdekte, dat zij in de kerk opgesloten waren. De geloofweerdige getuigen, die ons deze feiten verhaalden, deelden ons verder akelige bijzonderheden mee over die opsluiting. De priesters, tamelijk vel in getal, moesten op 't hoogkoor verblijven, de andere mannen in 't schip en zijbeuken der kerk. Niemand mocht den tempel verlaten gedurende 16 dagen en 16 nachten, zelfs niet om aan eene natuurlijke behoefte te voldoen. Gedurende de drie eerste dagen kregen de ongelukkigen slechts eenig zwart brood tot voedsel. De priesters werden slechter behandeld dan de andere opgeslotenen. Den vierden dag, toen men eindelijk wist dat de verdwenen mannen in de kerk verbleven, werd de toelating gevraagd voedsel aan de slachtoffers te verschaffen door familieleden. Dit werd onder zekere voorwaarden toegestaan. Des nachts leden de ongelukkigen veel van de koude. De gordijnen der biechtstoelen werden door de zwaksten als halsdoeken gebezigd. Verder moesten zij aanhoudend beleedigingen en slechte behandeling verduren.  Op drie verschillende plaatsen hadden de Duitschers gepoogd de kerk in brand te steken. Twee houten portalen en de nabijstaande voorwerpen zooals schilderijen, een Ecce Homo, stoelen, enz. werden allen de prooi der vlammen... Doch het vuur deelde zich niet mede aan het eigenlijke gebouw, dat met zijne gewelven geheel in steen is opgetrokken. Die half verkoolde voorwerpen en zwart berookte muren vonden wij nog in dezelfden toestand als toen het feit gebeurde. En dan hebben die kerels nog de verwaande stoutmoedigheid in plakkaarten luid te verklaren dat de Duitschers de kerken en alle kunstschatten eerbiedigen. Wat is er bij de mannen toch eene akelige tegenstelling tusschen woorden en daden !

Na een bezoek gebracht te hebben aan de kerk deden wij eene wandeling door de straten der stad. Overal vindt men toneelen van verwoesting. Op de Groote Markt zijn verscheidene huizen vernield, doch de lange De Deckerstraat biedt het gruwelijkste schouwspel van vernieling en verwoesting aan. Meer dan honderd gebouwen werden hier in puin gelegd Overigens werden in gansch de stad huizen plat geschoten of in brand gestoken. De inwoners zijn nog altijd onder den indruk dier gruwelen. Zij geraken niet uitgepraat als men hun over de feiten spreekt. Wij ondervragen vrouwen van slachtoffers en ook andere getuigen. Zij deden ons het verhaal der onmenschelijke feiten die wij hier kortbondig neerschrijven: Men weet dat de Duitschers de schuld der moorderijen op de inwoners zélf werpen. Zij zouden op de soldaten geschoten hebben en de zoon van den burgemeester M. Thielemans, zou een officier in de woning zijns vaders neergeveld hebben. Tegen deze hatelijke beschuldiging komen al de inwoners met verontweerdiging op. Er waren geene wapens en niemand dacht er overigens aan opstand te plegen. Trouwens, talrijke ingezetenen waren gevlucht en de achtergebleven personen dachten aan niets dan kalm en vreedzaam te blijven, beducht als zij waren voor de uitlatingen der Duitschers. De jonge heer Thielemans, slechts 17 jaar oud, was een zwakkeling, niet in staat een geweer te hanteeren, zoo bevestigden al de personen die wij ondervroegen. 't Was nog een kind, onbekwaam iemand leed te doen, zoo luidt de algemeene verklaring. De officieren hadden hunnen intrek genomen in de woning van den burgemeester. daar werd meer gedronken dan noodig was, en de dood van den officier moet alleen aan de onvoorzichtige hanteering van wapens door zijne soldaten toegeschreven worden. Overigens, de Duitschers, die den 19e 's morgens de stad binnen vielen, vonden er, zoo niet een gulhartig, dan toch een goed onthaal. Gansch den dag heerschte de grootste kalmte. Doch 's avonds om 6 uren, wanneer den drankduivel vele soldaten tot woestheid en barbaarscheid aanhitste, begonnen eensklaps de gruwelen. Huizen werden geplunderd en in brand gestoken. De soldaten drongen overal de woningen binnen. De inwoners, welke zich meestal in de kelders schuil hielden, werden er uit gesleurd. De vrouwen werden op de Groote Markt samen gebracht en mannen in de richting der Leuvensche Baan voortgedreven, nadat men hen de handen op den rug had gebonden. Men stuwde hen allen voort tot buiten de stad. Toen werd een talrijke groep der ongelukkigen langs de linkerkant der baan in eene weide gebracht, terwijl de anderen nog verder gedreven werden. De akelige stoet in de weide was geheel in 't duister gehuld, alleen het twijfelachtig licht eeniger fakkels gaf eenige klaarte aan deze jammerende menigte. Weldra begon een toneel, zoo wreed dat men zich onmogelijk in een beschaafd land kan voorstellen. De Duitsche barbaren verwijderden zich op eenige meters van den troep slachtoffers en maakten hun schijnheilig bekend dat zij mochten wegvluchten. De ongelukkigen wilden zich dan ook door eene overhaaste vlucht redden, doch nu werden machinegeweren op hen gericht en schier allen werden neergeveld. Drie overblijvende slachtofffers, doie alleen in armen of beenen gewond waren, kondebn zich door de vlucht redden. De Duitsche moordenaars groeven daarna een overgroote kuil in de weie, waarin 76 lijken van ongelukkige slachtoffers gedolven werden. Sommige getuigen opperden de mogelijkheid dat al de slachtoffers denkelijk niet gestorven waren toen zij zoo maar dadelijk door de dronken woestaards in dien kuil begraven werden. Den tweeden groep mannen hadden de Duitsche beulen een eind verder langs denzelfden kant der baan in eeb aardappelveld gebracht, dat op de glooiing van een heuvel gelegen is. Hier moesten de ongelukkigen, die het vreselijk lot niet kenden dat de andere stadsgenooten ondergaan hadden, gedurende gansch den nacht op den kouden grond gebonden blijven liggen. Om zich eenige klaarte te verschaffen, staken de Duitschers de nabij gelegen prachtige woning van een rechter in brand. De opflikkerende vlammen verlichtten dit treurig toneel. 's Morgens van den 20e Augustus begon de tweede moorderij. Tusschen de officieren, die dit werk van verfijnde wreedheid aanschouwden, ontstond er een verschil van meening. Een hunner, zekere Heer Wolf, wiens naam de inwoners nog met dankbaarheid noemen, protesteerde met kract tegen de moorderij en verzette zich ertegen. Er werd lang geredetwist, ten slotte vertrok Wolf, denkelijk omdat hij de verantwoordelijkheid dezer barbaarscheid niet wilde dragen. Hij protesteerde nog bij het heengaan. Niettemin werd de misdaad voltrokken.  De ongelukkige slachtoffers, voor de slachtbank bestemd, lagen intusschen nog altijd in het aardappelveld. Tusschen hen bevonden zich den heer burgemeester Thielemans, zijn zoon en zijn broeder. Deze drie laatsten werden al spoedig doodgeschoten. Dan trad een uitvoeringspeloton te voorschijn. De gevangen moesten toen in kleine groepjes, een 50-tal meters hooger op de glooiing plaats nemen in ééne rij. Vervolgens werden zij genummerd. De derde, de zesde, de negende, enz. (altijd een veelvoud van drie) werden telkens neergeschoten.  29 Slachtoffers werden alzoo vermoord. De overblijvende of liever ontsnapte burgers werden gedwongen een kuil te delven en de lijken hunner afgemaakte stadsgenooten erin te begraven. Hoogergenoemde weide en dit laatste aardappelveld noemt men in Aerschot de twee slagvelden. Ware het niet beter ze de twee Duitsche SLACHTVELDEN te heeten ?

De kerels die zulke misdaden bedrijven, zijn geene soldaten, maar wezenlijke bandieten. En 't volk, dat zulke bandieterijen tracht goed te praten zooals het in alle Duitsche bladen en schriften gedaan werd, mag geene aanspraak maken op den naam van beschaafde natie. De beide slagvelden werden heden druk bezocht, alhoewel de lijken ontgraven en naar 't kerkhof overgebracht zijn. Wij volgden de groepjes menschen, die hier ter bedevaart kwamen en baden voor de zielerust der slachtoffers. Op beide plaatsen zijn sierlijke bloemperken ter vereering aangebracht, waartusschen voetpaden, met wit zand bestrooid, heerlijk uitkwamen. In 't midden verheft zich een groot zwart kruis, dat gansch het veld beheerscht. Op het tweede slagveld bemerken wij, ij hoorgergenoemde bloemperken ook in palmplanten, de letter van ruim één meter lengte: R.I.P. 20-8-14. Datum der gruwelen. Diep ontroerd verlaten wij deze plaatsen, die getuigen waren van zulke verregaande wreedheid, en luisterend naar de gesprekken der nog treurende inwoners keeren wij in hun gezelschap stadswaarts terug. Wij zochten onze rijwielen op en vertrokken eenige stonden later naar Turnhout, onderweg wederzijds onze indrukken vertellende en pratende over alles wat wij gezien en gehoord hadden.'

Uit: E. Waterschoot: 'De Duitschers in de Kempen - Memorandum van den oorlog 1914-1918', L. & A. Waterschoot, Turnhout, z.d., p. 103-108