Ik geef het eerlijk toe: ik hem méér dan een boontje voor Ernst Jünger. Ik ontdekte hem toen ik als 16-, 17-jarige knaap 'In Stahlgewittern' las en alhoewel mijn Duits toen echt niet je dat was, had ik wel meteen door dat Jünger een meer dan gewone schrijver was... In de loop der jaren ben ik mij gaan verdiepen in zijn leven en werk en groeide ook mijn intussen niet onaardige collectie van en over Jünger aan in mijn werkbibliotheek. Sterker nog, de laatste drie jaar heb ik heel wat tijd gestoken in het schrijven van een boek - dat hopelijk nog voor deze zomer eindelijk afgerond raakt - dat minutieus de paar weken in 1917 reconstrueert waarin Ernst en zijn broer Georg in Vlaanderen vertoefden. Amper een paar weken, maar die een onuitwisbare indruk bij beiden en ook hun sporen in hun werk hebben nagelaten.... Ik was dan ook verheugd toen bleek dat de Arbeiderspers vorig jaar in de reeks 'Oorlogsdomein' niet alleen de klassiekers 'Geslacht ' van Frederic Manning en 'Het Vuur' van Henri Barbusse maar ook 'Oorlogsroes' - de vertaling van 'In Stahlgewittern' opnieuw op de markt bracht. Het was uiteindelijk al van 2001 geleden dat er nog een Nederlandstalige editie van de persen was gerold... Weinig veteranen hebben indringender de Grote Oorlog en hun persoonlijke ervaringen in de strijd beschreven dan Ernst Jünger. Zijn literaire erfenis blijft weliswaar tot op de dag van vandaag omstreden maar ook uitzonderlijk. En dat heeft niet alleen met zijn unieke persoonlijkheid of schrijfstijl te maken. Er zijn immers maar weinig schrijvers - Jünger werd net geen 103 - wiens leven en werk een eeuw overspannen. Vanaf 1920 vloeide, bijna met de cadans van het hem zo vertrouwde trommelvuur, het ene na het andere boek uit zijn pen. Zijn opgemerkte literaire debuut, het autobiografische 'In Stahlgewittern - Aus dem Tagebuch eines Stosstruppführers', zou met het negen jaar later verschenen 'Im Westen nichts Neues' van Erich Remarque het meest bekende Duitstalige oorlogsboek worden. Jünger was zonder twijfel de tegenpool van Remarque, wiens militante anti-militarisme haaks stond op Jüngers verheerlijking, of beter esthetisering van de moderne, totale oorlog. Zoals ook nu weer uit elke pagina van 'Oorlogsroes' blijkt was de oorlog voor Jünger extase. Niet geheel ten onrechte omschreef zijn collega Klaus Mann hem ooit als een 'hysterische romanticus'. Zin of onzin van de oorlog gingen aan Jünger voorbij. Het doel was de oorlog zélf. En deze gedachte overheerst het grootste deel van zijn literaire werk. In het essay 'Der Kampf als inneres erlebnis ' (1922) theoretiseerde Jünger voor het eerst over zijn oorlogsbelevenissen. In 1923 verscheen het eveneens sterk autobiografische 'Stürm' als vervolgverhaal in de 'Hannoverschen Kurier'.De volgende jaren, tot 1932, bleef hij zijn ervaringen, rauw en authentiek, van zich afschrijven. Als basis voor de meest van deze werken dienden Jüngers dagboeken die, gelukkig voor ons, een paar jaar geleden integraal werden uitgegeven door zijn uitgeverij Klett-Cotta in Stuttgart. Hierin beschreef hij zijn leven in de loopgrachten. Zakelijk en bijna zonder emotie. Het alledaagse, bijna banale leven, gekleurd door de regen, luizen of dodelijke verveling van de frontsoldaat was het raamwerk waaraan deze geschriften, vaak niet meer dan nota's werden opgehangen. Voor de jonge, hoog onderscheiden officier die vele keren gewond raakte en de dood vele malen in de ogen had gekeken werd uiteindelijk zelfs het doden bijna banaal. En toch zien we hoe deze door de oorlog getekende veteraan, twee jaar na de wapentilstand er zichtbaar mee worstelde om het rauwe sterven op het slagveld en de door van de talloze gesneuvelden en zeker van zijn kameraden, zin te geven. De idee van een verloren oorlog was al ondraaglijk genoeg - een verloren lotsbestemming en een verloren leven - was voor Jünger  gewoonweg ondenkbaar... Het resultaat van deze worsteling met zichzelf kunnen we in 'Oorlogsroes' terugvinden en is zelfs voor buitenstaanders, honderd jaar na dato, nog voelbaar. 'Oorlogsroes' geeft zonder twijfel een beter inzicht in het leven en werk van een man die véél meer was dan een met dynamiet spelende landsknecht en is daarom alleen al het (her)lezen meer dan waard....