Vandaag, dag op dag precies 100 jaar geleden, werd Emiel Van Roey dodelijk gewond door granaatscherven. Deze 28-jarige Rijkevorselse oorlogsvrijwilliger was als hulpgeneesheer toegevoegd aan de Troupes Auxilliaires du Servive d'Instructuin (TASI) en ingedeeld bij de Volonne d'Ambulance van de Ie Legerdivise. Op het ogenblik dat de Grote Oorlog losbarstte was Miel Van Roey net afgestudeerd als arts aan de universiteit van Leuven en volgde hij een werkstage bij zijn oom die geneesheer was in buurdorp Sint Lenaarts.  Tegen de zin van zijn familie was hij, net voor de Duitse bezetting van de Noorderkempen, ergens in de derde week van oktober '14, de rijksgrens overgestoken. Via Breda, Vlissingen en Folkestone belandde hij nog geen maand later in Dieppe waar hij zich als vrijwilliger met het stamnummer 197/20818 aanmeldde. Kort daarop moet hij in Veurne eerste minister de Broqueville tegen het lijf zijn gelopen. Nadat hij zich had voorgesteld als een zoon van de Rijkevorselse eerste schepen Jan Van Roey, vroeg hij om een aanstelling aan het front. Lang zou hij daar echter niet vertoeven want een paar weken later lag hij al dood en begraven in massagraf nr. F op de stedelijke begraafplaats van Veurne...  Over zijn sneuvelen ver­scheen later in ‘Het Heide­bloem­ken’, soldatenblad van de Noorderkempen volgend relaas:'Wie heeft hem beter gekend dan ik ?  Van kindsbeen af ben ik met hem in betrekking geweest: we waren echte boezemvrienden. samen gingen we naar de school, zaten in dezelfde klas en dag in dag uit speelden we met elkander. Zalige tijd van onbekommerd leven ! Gelukkige jeugd! Wat al zoete herinneringen brengt ge ons te binnen. De tijd kwam dat we op onze toekomst moesten denken. Emiel zou zijne studiën voortzetten. Spijts deze scheiding bleven we stevige vrienden en wisten we elkander op tijd en stond weer te vinden. Den 15 december '14 deden we samen de reis van Holland naar Engeland en Frankrijk. Ik ging mijn leger vervoegen, want ik was soldaat; mijn kompagnie was in Holland geïnterneerd en ik had mij bij middel van een burgerkostuum kunnen redden. Mijn vriend Emiel had de dwingelandij van den vijand niet meer kunnen verkroppen. Hij ook ging zijn lieve Kempen verdedigen, en had vaarwel gezegd aan familie en geboortedorp om zich ten dienste te stellen van het vaderland. Zoo waren we weer bij elkander. 't Was een innig gesprek; 't geheele schoolleven werd nog eens bovengehaald; 't rolle-bollen van den Molenberg, Muskensvijver, jacht en vischvangst, ja soldaatje spelen ook, edoch nu waren we wezenlijk soldaat, het gold de verdediging van den vadergrond. Den 20 januari '15, om 7u. 's morgens onderstond Veurne weer een hevig bombardement. Onze vriend Emiel was officier geneesheer bij de 1e L.A. Hij had een schuilplaats gevonden in eenen kelder en stond met den laatsten gekwetste zijner ambu­lantie op den keldertrap, toen beiden eensklaps doodelijk getroffen werden door een obusscherf. Helaas! Onze vriend Emiel was niet meer. Edel was zijn daad en schoon zijn dood. Hij werd te Veurne begraven. Den 18 juni '15 kreeg ik toela­ting om zijn lijk in een zinken kist over te brengen. Rust zacht, vriend Emiel; wij vereeren u als een held en gedenken u in onze gebeden.  L.D."

De waarheid over zijn sneuvelen was echter iets minder heroï­sch, maar even tragisch. In werkelijkheid werd Emiel Van Roeij het slachtoffer van zijn hoffelijkheid. Naarmate het bombardement van die ochtend op Veurne intensiever werd, besloot hij om samen met een bij hem ingekwartierde legerarts dekking te zoeken in de kelder van hun logementshuis aan de Zuidstraat. Uit beleefdheid liet hij zijn collega op de trap voorgaan, en amper een paar secon­den later werd hij in het portaal geraakt door granaatscherven en bedolven onder het neerstor­tende puin van de traphal... Van Roey's naam werd na de oorlog zowel vermeld op de herden­kings­plaat in de parochiekerk van Rijkevorsel als in deze van Sint-Lenaarts. Helemaal uitzonderlijk is het feit dat op 21.09.1930 zijn naam verereeuwigd  werd in een straatnaam in zijn geboorteplaats.   Hij was de enige van de 32 gesneuvelden van Rijkevorsel voor wie deze eer was weggelegd...