In het begin van de oorlog zochten honderdduizenden vluchtelingen hun heil in Engeland. Enkele duizenden van hen zouden in Ierland, dat toen nog integraal deel uitmaakte van het Britse rijk, terechtkomen. Een sleutelfiguur bij de opvang van de Belgische vluchtelingen in Ierland was Merenaar Jef Bellens.

Jozef Bellens werd op 1 januari 1876 in Meer geboren. Al op erg jonge leeftijd bleek hij een getalenteerde muzikant te zijn en daarom begon hij met zijn studie aan het befaamde Mechelse Lemmensinstituut  waar hij o.m. les kreeg van Edgar Tinel. Nadat hij in 1897 als laureaat van het Instituut was afgestudeerd, kreeg hij – net als veel andere Vlaamse beiaardiers - vrijwel meteen een baan aangeboden in Ierland. Hij trok nog datzelfde jaar naar Limerick waar hij organist en muziekleraar aan het Redemptoristenklooster en -kerk van  Mount St. Alphonsus  werd. Uit de Ierse National Census van 1901 bleek dat hij als vrijgezel kamers huurde in Newenham Street 18 bij de zusters Culhane. Hij stond geregistreerd als organist – ‘professor of Music’ en bij de graad van geletterdheid stond dat hij kon lezen en schrijven. Op dit adres waren wel meer intellectuelen gehuisvest want hij deelde de woning o.m. met de chirurg Patrick Enright en de priester David O’Kane, die ‘professor of Literature’ was. Jef Bellens integreerde zich snel en ontpoptte zich tot een centrale figuur in het culturele leven van Limerick. Hij schreef kerkmuziek, pianobegeleidingen en koorbewerkingen van Ierse volksliederen en leidde er twee grote koren en een operagezelschap, ‘The Limerick Operatic Society’. Dit laatste gezelschap bracht o.l.v. Bellens met veel succes de populaire werken van Gilbert & Sullivan in het Theatre Royal te Limerick. In deze periode raakte hij bevriend met de bekende, uit Limerick afkomstige tenor Joseph O’Mara.

Alsof al dit muzikale werk nog niet genoeg was, werkte Jef Bellens ook nog als journalist  onder de ‘nom de plume’ Jef Van Meir mee aan het Antwerpse ‘Handelsblad’ waar hij als Iers correspondent fungeerde en hij schreef in de ‘Limerick Leader’ onder meer over de Belgische politiek en  de Vlaamse beweging. De ’ Limerick Leader’ was een weekblad dat in augustus 1889 was opgericht als spreekbuis voor Parnell’s  gematigde nationalistische Irish Parlementary Party en dat sterk gefocust was op het behoud van het rijke Ierse culturele erfgoed. Zo introduceerde de Leader in juni 1902 een pagina in de Ierse taal, de eerste in een lokale publicatie in het land. Een jaar later begon men zelfs met een wekelijkse pagina met fervente nationalistische verhalen, gedichten etc… De Vlaamsgezinde Jef Bellens voelde zich sterk aangesproken door de Ierse strijd voor meer autonomie en zag duidelijke paralellen tussen deze strijd en de Vlaamse Beweging. Wellicht dateerde uit deze periode ook zijn vriendschap met Michael Joyce, de nationalistische volksvertegenwoordiger voor Limerick, die een stevige vinger in de pap had bij de 'Leader'. In 1909 huwde hij met de Hoogstraatse Clementine Versmissen, een zuster van dokter Hendrik Versmissen. Het volgende jaar werd hun dochter Maria Julia geboren en tijdens hun verblijf in Limerick zouden nog twee kinderen, August (°1914) en Godelief (°1916) het levenslicht zien. Het jonge gezin was intussen ook verhuisd naar een ruimere woning, de Violet Villas nr.1 aan Military Road (later herdoopt tot O’Connell Avennue), die hij volgens de Census van 1911 had gekocht.

Niet lang na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, al in het begin van september ’14, arriveerden de eerste Belgische vluchtelingen in Ierland. Om een té grote concentratie van hen te verhinderen werden ze over heel het land verdeeld en zo belandde in het begin van december ‘14, een eerste groep van een veertigtal ontheemden in Limerick. Met de hulp van o.m. bisschop Dr. Edward Thomas O’Dwyer en William Michael Nolan, de gewezen High Sherrif en burgemeester van Limerick, die ook de Belgische consul voor Limerick, Clare en Tipperary was, werd een Comité voor de Belgische vluchtelingen opgericht, waarvan Bellens begin ’15 voorzitter werd. Bellens was overigens niet de enige landgenoot die zich op het Groene Eiland met het vluchtelingenwerk ging bezighouden. In Dundalk was het zijn collega-organist Joseph Sireaux die de verantwoordelijke werd voor de lokale vluchtelingenopvang in county Louth. Door zijn uitgebreide contacten en sociaal aanzien wist Bellens de soms precaire opvang van deze vluchtelingen in goede banen te leiden en kon hij deuren openen die elders vaak gesloten bleven. Hij werd het aanspreekpunt voor zowat alle vluchtelingen in het mid-westen van Ierland en heeft zich gedurende heel de oorlog uitstekend van zijn taak gekweten.  Deze onbaatzuchtige inzet ging echter ten koste van zijn gezondheid en in 1919 keerde het gezin terug uit Ierland naar Hoogstraten. Jef Bellens werd er aangesteld tot organist in de Begijnhofkerk en muziekleraar aan het Klein Seminarie. OOk hier kon hij niet bepaald stilzitten. Kort na zijn aankomst in Hoogstraten was hij al voorzitter van de Katolieke Kring geworden en iets later richtte hij in de schoot van de Kring een  koor op dat hij natuurlijk zelf ging leiden. Alsof dit nog niet genoeg was werd hij ook nog organisator van een hele reeks voordrachten in het kader van de werking van Volksontwikkeling en ging hij zelf geregeld lezingen in het land geven. In april 1921 werd hij verkozen tot gemeenteraadslid in Hoogstraten, waar hij ook nog een tijdlang een mandaat als schepen uitoefende. Jef Bellens overleed op 1 september 1939.