Eindelijk! Mijn mannelijkheid is sinds maandag een ietsje meer veruiterlijkt. Niet dat ik tegenwoordig de exhibitionist in mij de vrije loop laat of zo. Niks daarvan. Ik ben recentelijk de trotse bezitter geworden van een blauw oog, dat is het wat mijn viriliteit accentueert. Zoals het trotse bezitters betaamt, schuw ik in deze uiteraard de stijlfiguur van de hyperbool niet. Want om eerlijk te zijn is het eigenlijk meer een serieuze ‘veeg’ net onder mijn oog die me onderscheidt ván en verheft bóven mijn medemannen. Gun me desalniettemin het plezier nog ten minste vier alinea’s de omschrijving ‘blauw oog’ te hanteren.

Hoe zoiets is kunnen gebeuren? Goh, de mogelijkheden zijn legio. Ik zou bijvoorbeeld tien skinheads in elkaar geslagen kunnen hebben om daarna, bij het verlaten van het slagveld, plompweg tegen een deur te lopen. Of ik zou tien Marokkanen in elkaar geslagen kunnen hebben om daarna, bij het verlaten van het slagveld, plompweg tegen een deur te lopen. Of ik zou tien Finnen in elkaar geslagen kunnen hebben om daarna, bij het verlaten van het slagveld, plompweg tegen een deur te lopen. Noem het op, werkelijk alles is mogelijk.

 Zoals zo vaak is de waarheid echter prozaïscher. Het blauw oog is het gevolg van het voetballen maandag. Een bikkelhard duel met de haast daarbij horende elleboog in het gezicht, denk je dan. Helaas. Ik kreeg gewoon een bal vol tegen mijn toot. Een bal afkomstig van een tegenstander, denk je dan. Helaas. De bal vertrok van mijn eigen voet en kwam aan op mijn eigen rechteroog. Op voetbaltechnisch gebied ben ik eerder van het protectionistische type.

Alsof dat alles nog niet genoeg is, hoort hier nog een kanttekening bij. Wat ik meemaakte was een klassiek voorbeeld van ‘from hero to zero’, in recordtempo dan nog. Ik was namelijk in mijn sas tijdens het voetballen en pakte op de linkerflank uit met een feilloze regenboogtrap. Dat wil zeggen: ik klem de bal tussen mijn voeten, trek hem als het ware met mijn linkerbinnenkantvoet langs mijn rechterbeen naar boven en zet er dan mijn rechterhak tegen, zodat de bal over de tegenstander caprioleert. Terzelfdertijd spurt ik (zonder bal dus) langs de tegenstander en pik de bal weer op. Dit alles gebeurt in een oogwenk. Moet het nog gezegd dat ik dé man was, gedurende die nanoseconde dat mijn tegenstander op deze manier te kakken werd gezet? Ik dacht het niet. Eens bal en man respectievelijk over en langs de verdediger zijn gegaan, kan er eigenlijk niks meer mislopen. Zelfs al zou ik de vallende bal niet onder controle krijgen, dan nog is dat geen ramp. Het eeuwige respect is allang verdiend met de onberispelijke uitvoering van deze beweging.

Er is echter één uitzondering. Dat is wanneer je de zijn boog voltrekkende bal ‘op de slof’ neemt en hem pardoes tegen je eigen kop ramt. Een zorgvuldig opgebouwd ‘hero-schap’ wordt in dat geval in no time bijgesteld tot een ‘zero-schap’. Het enige wat dan nog rest is pronken met je stoere blauw oog en zedig zwijgen over de ontstaansgeschiedenis ervan. En laat dat nu net ook nog mislukt zijn.