"Mijnheer Van Dievel, ik voel mij door u in de steek gelaten." Wijl de vorst dit zeide, viel zijn nobele gelaat in een droevige plooi. Ik boog deemoedig het hoofd. "U bent niet de enige die mij heeft laten vallen, mijnheer Van Dievel, maar uw desertie, zal ik maar zeggen, heeft mij het meest pijn gedaan. U was als een zoon voor mij."
Het schaamrood stond mij inmiddels op de wangen. "Sire," stamelde ik, "ik was verblind door geldgewin." Inderdaad. Nog nooit liepen de zaken van Van Dievel Consulting zo gesmeerd. Wat mij betreft mag de politieke crisis nog een hele tijd blijven aanslepen. Maar ik hoedde mij ervoor dit luidop uit te spreken. "Hoeveel zomers na elkaar hebt u mij trouw gediend: drie? En nu: niet eens een ansichtkaart uit Kalmthout, mijnheer Van Dievel. Zelfs uw trouwe dobermann heeft niet naar de koninklijke teefjes omgekeken."
Door spijt en wroeging overmand, viel ik op mijn knieën. "U moet nu ook niet overdrijven, mijnheer Van Dievel, de enige van wie ik een knieval verwacht is van mijn jongste zeun." Toch had de vorst verdacht veel tijd nodig om zijn neus te snuiten en zijn geborduurde zakdoek op te vouwen. "Hoe kan ik het goedmaken, majesteit?" bad ik hem. "U kunt mij misschien helpen met mijn toespraak voor de nationale feestdag." "Is die dan nog niet klaar, sire?" "Toch wel, toch wel," sprak het staatshoofd op luchtige toon, "geschreven door van Ypersele de Spirou en goedgekeurd door Yves Leterme, maar ik denk er nog niet aan om die voor de televisie voor te lezen. Hier zie!"
Tot mijn niet geringe verbazing stopte de koning mij enige vellen papier in handen. "Lees maar, u moet niet bang zijn."
Ik las over "moeilijke tijden", "financiële crisis", "samenhorigheid", "samenwerking in 's lands belang", "bereidheid tot dialoog", enfin, het ene cliché volgde op het andere. "Maar wat wil u dan wél gezegd hebben, sire?" peilde ik behoedzaam. "Dat het mijn koninklijke voeten uithangt, mijnheer Van Dievel." "Met zoveel woorden, majesteit?" "Mmmmm," zei de vorst, "ik zou er toch niet te veel doekjes om willen winden."
"Zal ik een 21 juli- gedicht schrijven, sire?" opperde ik, "zoals twee jaar geleden?" "Oh ja!" kreet de koning, "toen hebben we ze nogal doen schrikken hé!"
Ik trok mij in een hoekje van de troonzaal terug met pen en papier. Intussen stond de cameraploeg van de VRT ongeduldig op haar horloge te kijken. Ambtenaren... Een lakei bracht mij een kop chocolademelk, wat heilzaam bleek voor mijn inspiratie.
"Kijk, majesteit," zei ik na een kwartier, "ik heb al een kladversie klaar." "Lees maar voor, mijnheer Van Dievel, ik heb mijn bril thuis laten liggen."
Ik maakt een kleine buiging naar zijne majesteit en naar de cameraploeg en stak van wal:
GEDICHT VOOR 21 JULI
Dat is nu al meer dan een jaar, niet te geloven maar echtig waar, dat Leterme, wat hem wel siert, de lopende zaken zaken bestiert. Maar net als Caroline Gennez Wil uw koning met congé payé
Ik zeg het dus klaar en luid: het hangt hier mijn voeten uit!
De formateur vecht als een leeuw (zegt Laurette) excuseer als ik daarbij eens geeuw en legt zijn boontjes te weken op toegevingen van Wouter Beke. Maar komen ze tot een akkoord? Of krijgt De Wever toch het laatste woord?
Dan is op het eind mijn besluit: het hangt hier mijn voeten uit.
Ik wilde er lang niet van weten, (van verkiezingen) ik moest er 's nachts van zweten. Over mijn dood lijk, heb ik gezegd, niettegenstaand het zelfbeschikkingsrecht. Ik bleef in een oplossing geloven de enige die zich uit bleef sloven.
Maar nu moet het er bij mij toch uit: het hangt hier mijn voeten uit!
Als Elio opnieuw zou falen, komt 2011 in de annalen als een annus horibilis in de evolutiegeschiedenis. En rest er mij slechts, de stembus en een mogelijke ruk naar rechts.
Gedaan met de flauwekul, ik sta op de feestdag voor aap.
Oh Belgen uit noord en uit zuid: het hangt hier mijn voeten uit!
Zijne majesteit, twee lakeien, een majoor domus, een gezelschapsheer en een vleugeladjudant barstten in een wild applaus uit. Was het daardoor dat ik niet in de smiezen had dat de VRT-ploeg bliksemsnel haar materiaal bijeenraapte en naar de uitgang holde. "Merci, Lowie!" riep de regisseur nog over zijn schouder, "het staat er goed op, ge hebt onze timing gered!"
--------------------
--------------------
Diagonaal herlezen
Heb ik hier niet altijd geschreven en tot vervelens toe herhaald, dat die nuchtere Hollander die ik zo bewonder (Godfried Bomans) gelijk had toen hij schreef: Agge mo leur het.
Oorspronkelijk vond ik Pa Pinkelman en zijn Tante Pollewop maar rare karwaten, maar bij nader toezien moet die man profetische gaven hebben gehad. Na 30-40 jaar kom ik tot de vaststelling, nergens beter sfeerbeeld te hebben gevonden over het leven op Pluto, d.i. bij het welvarend en genietend gezin von Sex & Coborg Gotha -Rufo di Calabria.
Alleen voor wat betreft die venijnige karaktertrekjes gat de vergelijking niet op. Bomans hoofdfiguren waren naïef maar rechtuit en eerlijk, de Coburgers doen mij meer denken aan ratelslangen. Al zou Bomans waarschijnlijk de voorkeur gegeven hebben aan wurgslangen. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar een lichtere vliegende diersoort. Stelende Eksters, bijvoorbeeld.
Paul Magnette : dat is op een kleintje na, de grote baas van FN, de Waalse wapenfabriek, eigendom van de Waalse Deelregering. Daar maakt men o.a. mitrailletten van topkwaliteit, samen met ammunitie van zelfs nog betere dan topkwaliteit, want verboden (dum-dum) door de Verenigde Naties. Laat ons dus verkenners uitsturen voor de komende IJzerwake : een ieder die betrapt wordt onderweg naar Steenstraete met handvuurwapens in zijn bagage : onmiddellijk oppakken en doorlichten om te zien of het niet Magnette is. In voorkomend geval : gewoon doorsturen naar Noorwegen. Daar is het Noorse volk dol op, op dandys met snelvuurwapens in de hand. Kwestie van iets te hebben voor tussen de boterham.
God ja! Was bijna vergeten! De Staatsvuiligheid kan weer op schattenjacht. En mijn hemel : onmiddellijk komt ondergetekende in hun vizier! Ik lees (en propageer zelfs!) The Brussels Journal van Paul Beliën, een raadsman van Geert Wilders, en ik ben debeste maatjes van Karthuizer, ook al een soort Tempelier misschien ..Erg, zeer erg, dat ik ook ouderwets gelovig ben, zonder daarbij een kerkpilaar te zijn. Ben ook Blokker, rechts, matig tot minder matig extreem; naar onmatig extreem (als de arrogantie van de andere kant de spuigaten uitloopt), en toppunt van medeplichtigheid: mijnnaam is ook Andres en ik verafschuw de BRT. Wat nog het ergste is : ik steek mijn mening niet onder stoelen, en al helemaal niet onder banken. Het zijn verdorie bijna de doorslagen van het Manifest van Andres uit Oslo .Alleen denk ik, dat het tussen mijn oren nog altijd kits zit. Want ik ben een Pallieter-pilaar. Zo hoop ik dat het niet tot 2083 duurt voor de Muzelmannerij in banen is geleid en dat er ondertussen zo rap mogelijk een dialoog kan ontstaan over de oplossing. Is er misschien iemand aanwezig die ervaring heeft in het vredevol samenleven met Moslims?
Jawohl Herr Kommandant! Ik begin te sidderen en te beven, want ik ken dat liedje : Il a dit la vérité, il doit être exécuté
Voor de pakkemannen van de Staatsvuiligheid : indien op pad om mij op te pakken in mijn berghol : verwittig Uw wederhelft dat U op pad bent voor een levensgevaarlijke missie. Want iedere toegang is gebobytrapt met bommen uit gedroogde kunstmest en iedere toegangsdeur is (aan de straatkant) uitgerust met een valkiol-sterfpunt, die te activeren zijn met afstandsbediening. Zo gauw U aanbelt, treedt het mechanisme in werking, en verdwijnt de aanbeller in de onmetelijke diepte. Heb nagerekend L x Br x H en heb tot mijn volle tevredenheid vastgesteld dat het kubiek volstaat voor ettelijke jaren bezoek. Daarna zien we wel.
JaJa! Mein Lied ist ausgefloït! Alhoewel : er is nog één kans : voor ze me te pakken krijgen, moet Vlaanderen onafhankelijk geworden zijn. Dat is mijn enige kans! Dan zet ik die Janssens en Janssen een dikke neus (de mijne), en laat hen oppakken. Zoals Witse altijd zegt : voor obstructie van het onderzoek. Ook een dooddoener, maar hij werkt!
Als het enigszins kan, wens ik voor het Krijgshof (ons land is immers nog altijd in oorlog tegen de Vlamingen) berecht te worden door Kathleen Cools in volle ornaat en met bliksemende grote reeën ogen. Bedoeld ornaat dient vuurrood te zijn, liefst zoals normaal, getooid met in fluorkleuren, de hamer en sikkel. De camera moet haar werk doen : ik met gebogen hoofd en even stom als een lam dat ter slachtbank wordt geleid, enla Cools tot in de toppen van haar tippende laarsjes gefilmd als de Griekse Godin der Wrake. Onder het goedkeurend oog van de Opper Coburger, in een driehoek met kader, waarin God ziet mij. Hier vloekt men niet.
Als advocaat, voor zover die nog geen celgenoot is geworden, doe ik beroep op Mter Van Aelst. Want om Anke Vander Meersch, de Blonde Bambi te vragen, zal de weg ook afgesneden zijn : heel het Vlaams Belang, al zijn we met + 1 miljoen leden, zal gevankelijk afgevoerd zijn. Zoals dat heet : met onbekende bestemming.
In afwachting handel ik verder, onder een dwang waaraan ik niet kan weerstaan. Hier sta ik : ik kan niet anders! Deze formule heeft gewerkt bij Maarten Luther : waarom zou ze niet werken voor mij?
--------------------------
Overgenomen van bij Angeltjes :
Nietzsche had al gewaarschuwd: 'Als je in de afgrond kijkt, kijkt de afgrond ook in jou'. Wees dus voorzichtig met de afgrond, met de politieke islam. Anders Breivik wilde de islam bestrijden, maar hij werd zelf een exponent - zowel in het denken als in het handelen (methodiek) van het islamitische terrorisme in het verre noorden. En nota bene in een land waar juist geen islamdebat bestaat.
Anders Breivik bedacht in zijn eentje een ideologie die door geen enkele ideologische of wereldbeschouwelijke ideologie wordt gedragen. In deze zelfgeproduceerde fantasie waarin ook nog een speciale plek is voor de ridders uit de middeleeuwen, fundeerde hij de verplichting om de kinderen van sociaaldemocraten te gaan doden. Jezus, hoe gestoord iemand moet zijn, om zo iets te verzinnen! Dit zouden zelfs de Vikingen uit de Romeinse tijd niet begrijpen.
/
-------------------
/
Wij sluiten ons bij dit standpunt aan (VB) en we hernemen een stukje uit onze eigen reactie van 23 juli onder de hoofding "Noorwegen" :
Er zullen ongetwijfeld nog andere vingerwijzingen en rechtstreekse of minder directe beschuldigingen gemaakt worden van politieke aard naar individuen of groepen toe die zich verzetten tegen de gedweeë houding inzake de invasie waar Europa het slachtoffer van is. Wij voelen ons niet aangesproken, wanneer het begrip "extreemrechts" valt : wij behoren tot het maatschappelijk segment dat "fatsoenlijk rechtse" standpunten inneemt en dat elke vorm van geweld afwijst. Als mensen die zelf in een positie verkeren van maatschappelijke uitsluiting en die vaak mikpunten zijn van haat en misprijzen, gaan onze diepe gedachten en gevoelens van deelneming uit naar het Noorse volk, los van om het even welke politieke overweging.
------------------------
Uit mijn persoonlijke grieventrommel wil ik nog volgende bedenking naar voor brengen, waarmee ondergetekende zekerlijk niet alleen staat.
In al die (Westerse) gewelddaden is er één constante die men maar niet wil herkennen : de video geweldspelletjes waarop de jeugd verslingerd is. Omdat het een reuzen business is, durft men er niet aan raken. Voor zieke geesten is er geen verschil tussen bliksemsnel figuurtjes met eigen handen neerknallen op het scherm, en de realiteit tussen hun oren. Hans Van Themsche Kim de Gelder de moorden in de Hollandse winkelketen en zoveel andere : men citeert ergens na de feiten vaagweg de bezetenheid voor deze speeltjes, om zich dan te fixeren op waarover de media graag schrijven (Van Themscche en Vlaams Belang).
Idem dito over de onmenselijke zaak in Noorwegen. Alleen als blijkt dat de dader een franc maçon is, zwijgt men over zijn katholiek fundamentalisme. Dat zijn Facebook bijgewerkt wordt zelfs als de man al uren is aangehouden, bevreemdt niemand : er staan lelijke dingen op, dus is hij een lelijkaard! Als blijkt dat hij uit een socialistisch nest komt, begint het verhaal over zijn zending om Europa moslim-vrij te maken. Nergens één woord waarom hij de 1ste Minister (Socialist!) viseerde, en waarom hij precies toesloeg op een socialistisch jeugdkamp (opgesmukt met de Sterke Vrouwe van Noorwegen, een andere wereldberoemde socialiste) : was hij bijvoorbeeld gefrustreerd over zijn eigen donkerrode afkomst, zodat hij overstag ging naar het andere kamp, dat alleen in zijn ziekelijke verbeelding bestond? En is dit trouwens zo? Op dat eiland waren de toekomstige Linxe bazen van Noorwegen samengestroomd als vissen in ee fuik .De Linxen zijn meesters in het manipuleren van bewijzen! Please dnt forget Leg maar eens uit dat hij niet toevallig de Linxe jeugd, de Leiders van morgen, wilde treffen .een inderdaad nogal drastische aanpak .waarin hij faalde, want er bleven nog zo een 400-tal af te knallen waarvoor voldoende munitie voorradig bleek te zijn .
Over onfatsoenlijk rechts. Linx is eens te meer zelf onfatsoenlijk, omdat zij hun eigen overtuiging menen weerspiegeld te zien in de feiten (waarin ze trouwens vrij zijn). De onfatsoenlijkheid begint echter in het hineininterpretieren .Voorbeeld : bij ons is het Vlaams Belang ook (extreem) rechts net als die dader in Noorwegen, dus het Vlaams Belang is medeplichtig, ja zelfs bijna mede-dader. We kennen dat fenomeen van jaren terug. Toen zei zelfs een Waals minister in het Parlement dat (de repressie) une justice de Roi Nègres was. De media zijn er nog geen stap op vooruit gegaan!
Breivik viseert België en citeert Dewinter
Uit De Morgen
-------------------
Anders Behring Breivik refereert in zijn manifest ook verschillende keren aan ons land. Hij haalt quotes van Jean-Luc Dehaene, Louis Michel en Paul-Henri Spaak aan om aan te tonen dat onze politici al lang gezwicht zijn voor het multiculturalisme. Voor Breivik is België daarom een belangrijk doelwit. Met een percentage moslims tussen 8 en 12 procent omschrijft Breivik ons land als 'extreem vijandig'.
De Noorse moordenaar identificeerde in ons land ook 10.807 zogenaamde 'verraders': leden van wat hij de cultureel marxistische, multiculturele elites van Europa noemt. Vermoedelijk gaat het om politici en opiniemakers die volgens Breivik een 'culturele genocide uitvoeren op de oorspronkelijke Europese volkeren', omdat ze de islamisering van Europa geen halt toeroepen. In zijn manifest roept hij op de 'verraders' via een bombrief-campagne om te brengen. "Wees creatief", raadt Breivik aan. "Creëer een briefhoofd zo dat de brief rechtstreeks bij het doelwit zal toekomen." Vervolgens zegt hij hoeveel anthrax er per brief moet worden gebruikt.
Maar ook de Belgische infrastructuur was volgens de plannen van Breivik niet veilig. Hij lijst alle nucleaire centrales en installaties in ons land op, net als andere potentiële doelwitten, zoals opslagplaatsen van petroleum en olieraffinaderijen.
Op politiek vlak maakt Breivik duidelijk waar zijn sympathie in ons land ligt. Alle partijen, van N-VA over PS en sp.a tot Lijst Dedecker, catalogiseert hij als 'cultureel marxisten, zelfmoordhumanisten of kapitalistische globalisten'. Enkel Vlaams Belang haalt zijn zwarte lijst niet. Breivik hekelt het feit dat de partij net zoals de Britse National Party steevast als racistisch of fascistisch worden afgedaan. VB-boegbeeld Filip Dewinter wordt bovendien geciteerd om zijn stellingen kracht bij te zetten.
In het document duikt nog een landgenoot op, zij het wel een anonieme. Een van de medestichters van de zogenaamde Tempeliersorde, waarvan Breivik naar eigen zeggen lid is, zou volgens de Noor immers uit ons land komen. Verzinsels van een gek of een heuse samenzwering? Bij de federale politie heeft men alleszins geen weet van een extreem rechtse organisatie die zich de 'Arme soldaten van Christus en de tempel van Salomon' noemt.
--------------------
Diagonaal herlezen
Amaai mijn armen! Moest de dader een Islam-adept zijn, we zouden al wat te lezen hebben gekregen over kansarm, achtergesteld , vreemde kultuur, godsdienstige overtuiging, enz. Kilos papier zouden verspild geweest zijn om het in zijn plaats uit te leggen, ja zelfs bijna goed te praten. Denk aan de treinbommen in Madrid en de gevolgen!
Precies alsof een vernietigd mensenleven wegens de motieven van de dader(s), meer of minder waardevol zou geweest zijn.
Voor zij die de Tien Geboden der Natuurwetten, het duidelijkst in hardsteen gebeiteld op de Stenen Tafelen van Mozes, niet meer kennen en ernaar leven, is dat ene Gebod : Gij zult niet doden tenslotte ook maar quatité négligable geworden.
Door op een doorgedreven manier de Islam in Europa te promoten, laden onze Grote Geesten een enorme verantwoordelijkheid op zich. Zowel voor de kant van de nieuwelingen, als voor de kant van de oorspronkelijke bevolking. Zijn zij dan ziende blind, dat overal waar Islam heerst, er voortdurend bloed vloeit? Ik zeg Grote Geesten omdat zij denken, ja overtuigd zijn dat zij die achterlijke versteende woestijngodsdienst van 1400 jaar geleden zullen kunnen vermenselijken en aanpassen aan onze tijd. Zonder daarbij aan de kwantum-theorie te denken.
Noorwegen, voorloper van de komende Apocalyps?
Ach, ik schreef het hier neer, onmiddellijk na de schietpartij : moge de Heer ons genadig zijn! Dat is zowat het enige dat de overlevenden op dat horror-eiland hebben kunnen aan denken. Daar werd niet gebeden tot Marx of Lenin, maar tot God Raar, hé?!
Totalitaristen nemen nimmer genoegen met de middelen die de democratie ze biedt om hun doel te bereiken. Het motto het doel heiligt de middelen heerst er voortdurend.
Dat hebben we vanaf de jaren zestig van die genadeloze vorige eeuw aan den lijve mogen ondervinden toen een reeks van aanslagen door totalitaristen ons land en andere delen van Europa in beroering bracht. En dat werd ons met de aanslagen op Hans Janmaat, Pim Fortuyn en Theo van Gogh weer hardhandig in herinnering gebracht.
Daar waar de rede, de polemiek, de consensus en de keus van het electoraat niet meer voldoende zijn de overtuiging uit te dragen, daar krijgt de gewelddadigheid haar conceptie en begint het embryonaal te groeien in de omvang van een gruwelijke dadendrang.
De waanzinnige moordpartij in Noorwegen op kinderen die in hun idealisme op een eiland tezamen kwamen, moet daarom in het licht geplaatst worden van andere door totalitaristen gepleegde misdaden. Zoals de Japanse genocide in Nanking. Of de moordpartijen op Joodse en Poolse burgers door SS-Einsatzgruppen. Of de door Stalin verordonneerde executie van andersdenkenden. Of de moordpartijen door Pol Pot op iedereen die meer kon dan een ploeg beroeren. Of de vergassing van Koerden door Saddam Hoessein. Of de massamoord van 9/11.
De massamoord op het Noorse eiland Utoya lokt in ons land waardige reacties uit. Nobele en oprechte reacties van afkeer hebben de boventoon. Maar naast de vele reacties van afkeer voor deze wandaad, zijn er echter ook reacties die de vreselijke daad van agressie van een politieke totalitarist naar ons land willen verplaatsen en letterlijk over lijken gaan door de uitsluitend democratisch opererende politicus Wilders er moreel mee te belasten.
Wilders moreel schuldig verklaren aan de massamoord op het eiland Utoya is van de soort perversie die de aanslagen op Hans Janmaat, Pim Fortuyn en Theo van Gogh vergoelijkte en moet derhalve aangemerkt worden als serieuze poging het totalitarisme van de Noorse massamoordenaar in ons land te introduceren. Het heeft de opzet de kritiek op de islam, op de massa-immigratie, op links, op de politieke elite die buiten de parlementaire consensus om burgers hun wil oplegt, in het bloed van Utoya te verdrinken.
Democratische politici aansprakelijk stellen voor door totalitaristen gepleegde moordpartijen zou, indien we accepteren dat Wilders aansprakelijk gesteld wordt voor de massamoord op het eiland Utoya, het precedent scheppen dat rechtvaardigt linkse politici aansprakelijk te stellen voor de wandaden die allochtonen in ons land plegen. Als warme voorstanders van de multiculturalisering van Nederland, zouden we hen als we eenzelfde kwaadwilligheid zouden toepassen als degenen die Wilders een massamoord in de schoenen trachten te schuiven, alle nadelen die de massa-immigratie ons opleveren aan kunnen wrijven.
Maar we beperken ons tot het verwijt dat linkse politici een verkeerde politiek voorstaan, maar maken hen niet tot mede-crimineel, tot mede-straatschender, tot mede-eerwraakpleger, tot mede-islamist, tot mede-aanslagpleger. We hebben deze middelen niet nodig om politieke opponenten te pareren, maar schrijven onze vingers blauw met uiteen te zetten wat onze politieke opponenten volgens ons inzicht fout doen. We maken daarmee gebruik van ons democratisch recht op uiteenzetting en verdediging van onze denkbeelden, zonder die aan anderen met totalitaire middelen op te leggen.
Maar niet iedereen blijkt voldoende te hebben aan de rede, de polemiek, de consensus en de keus van het electoraat. Nog voor alle gedode kinderen van Utoya gevonden en geborgen zijn staan sommigen al klaar met hun vingers richting Wilders te wijzen om politieke munt te slaan uit de door een totalitarist gepleegde massamoord.
Dat het uit de hoek komt waar de VN opgeroepen wordt PVVers uit de weg te ruimen, uit de hoek waar Wilders in een spotprent van het stichten van een nieuw Auschwitz beticht wordt, doet serieus vermoeden dat men daar veronderstelt dat de massamoord van Utoya misbruikt kan worden om een politieke stroming het leven onmogelijk te maken. Dat is de conceptie die het embryo tot leven wekt waaruit het totalitarisme ontspruit en doet groeien tot een totalitarisme in zn zuiverste vorm. Want als Wilders schuldig is aan de massamoord van Utoya, wat zal een verweesde totalitarist op een dag dan met Wilders doen die nimmer uiting gegeven heeft ook maar enige sympathie op te kunnen brengen voor een totalitaire ideologie of natie.
Maar naast deze sombere bespiegelingen is er gelukkig toch ook het positieve beeld dat er beschaafde politici zijn die er geen behoefte aan hebben de massamoord van Utoya te willen misbruiken voor een ideologisch oogmerk. Die beseffen dat we niet nog eens naar een politieke stemming moeten toegroeien waarin totalitaristen zich in hun latent aanwezige moorddadigheid aangemoedigd voelen tot gruwelijkheden. Want Noorwegen bevestigt ons opnieuw Die Mörder sind unter uns.
--------------------
Diagonaal herlezen
Ik houd mijn hart vast voor de dag dat een vader zijn dochter van straat opraapt, na een groepsverkrachting door weer eens een bende jongeren die hier niet huishoren maar tussen de geiten en de kamelen.
het precedent scheppen dat rechtvaardigt linkse politici aansprakelijk te stellen voor de wandaden die allochtonen in ons land plegen.
Zo stel ik mezelf de vraag of het niet de bedoeling is van de Arabische Heersers, om hun uitgezonden jeugd juist niet in te tomen voor straatgeweld, omdat zo de gemoederen stilaan opgejut worden, zodat er vroeg of laat zaken gebeuren zoals in Utoya
Dan kunnen ze de vermoorde onschuld uithangen, of, in het ergste geval, overgaan tot weerwraak.
De mentaliteit en de geslepenheid kennende van de Arabische wereld, moet het wel zijn dat onze Overheid ofwel ziende blind is, ofwel medeplichtig.
Hoelang denkt U dat de kruik nog kan te water gaan? Tot we allemaal dhimis zijn geworden en schatplichtig aan een of ander kalifaat? De Overheid moet preventief ingrijpen en gewoon de bestaande wetten doen respecteren. Nu lijkt het er een beetje op, met medeplichtigheid van de media, alsof bepaalde burgers niet en andere wel door het rode licht mogenrijden.
Wij Vlaams Nationalisten zijn realisten en geen oproerkraaiers. Maar wil dat daarvoor zeggen dat wij onrecht moeten verdragen en laten over ons gaan?
Als er ooit iets verkeerds gebeurt, moet in de eerste plaats naar Jos Gheysen worden gewezen, de ondergraver van onze democratie en uitvinder van het cordon sanitaire.En naar de PS/SP die ons volk al decennia lang in een wurggreep houdt. Somtijds is er in zon gevallen sprake van wettige zelfverdediging, denk ik. Het lijkt er op, dat sommige politici er op uitzijn om te tinsen. Voor wie dat woord niet begrijpt, raad ik aan te kijken naar de lichaamstaal van Mangain. Een cursus West Vlaams kan ook helpen.
Somtijds is het gewicht van één vlieg voldoende om een schip te doen kapseizen ..
Pssst
Ik moet iets gemist hebben, of zijn er gaten gekomen in mijn geheugen? Eerst stond in de media dat de dader een fundamentalistisch Christen was, en nu blijkt het een Logeman te zijn! Rare combinatie! Als puntje bij paaltje komt, wordt het uiteindelijk nog een niet-blank noch zwarte Zuid Afrikaan van onbestemd ras met een houten been en een boksersneus. Die daarenboven zo stom was om zich te laten pakken, niettegenstaande hij zich verder als hulpverlener tussen de anderen had kunnen voordoen .Noorse flikken schijnen niet zeer snugger te zijn, en hoofdzakelijk gerecruteerd in Linxe middens van schoolverlaters zonder diploma.
Kijk mensen, eigenlijk is de zaak zeer eenvoudig. De slachtoffers zijn Linxe jeugd, dus is de dader extreem rechts. Als het temminste geen Moslim-terrorist was. Wat ook al niet zeker is, want volgens getuigen waren ze met meerderen.
Over al die afgeknakte levens en de ongelukkige familie : alleen afstandelijke woorden en sensatie hoernalistiek. Liefst met fotos waar het bloed van af druipt.
Wij, gelovigen en andere wel-opgevoede mensen, denken in de eerste plaats aan de slachtoffers. Menselijke gerechtigheid komt op de tweede plaats.Als kleine onmondige pionnen op het politiek schaakbord moeten wij bloggers onsnu gedeisd houden en zijn de echte politici nu aan zet. Of wachten ze op een nog duidelijker signaal?
dat vroeg of laat in het ene of het andere kamp de stoppen zouden doorslaan. Nu is het zover en dan gebeurt het nog als toppunt van ironie in een der vroegste socialistische heilsstaten ..
Uit persoonlijke contacten met onze buren, brave Noren, kennen we lichtjes de Noorse achtergronden van dat onmetelijk groot en mooi land. Die zijn net zoals de Vlaamse achtergronden : werken, zwijgen en vuisten maken in de broekzakken, om enkel onder vrienden, hoofdschuddend te mekkeren over al dat Linx gedoe. Ook onze buren hebben gestemd met de voeten, gewoon door uit te wijken. We zijn samen met de ander buren, Duitsers, Walen, Engelsen, goed onderweg om rasechte Italianen te worden, althans volgens onze Italiaanse buren. Wij voelen ons aanvaard, omdat wij niet gekomen zijn om te profiteren, anders dan van de zon, maar om te brengen. Wij kalefateren hun leegstaande en vervallen podestas (=koeplekjes) op en we revitaleren a.h.w de verlaten landschappen. Al is er de laatste jaren wel wat concurrentie gekomen van de overkant der Adriatische Zee : van Kroatie en Kosovo, die ware dumpingprijzen hanteren. Nog geen 10% van de prijs van het vastgoed in Italia
Dus die Noorse buren. Over hun land, dat steeds verder afgleed naar een herboren Regionaal en Nationaal Socialisme, wisten zij, dat het een kokende vulkaan was geworden, vooral gericht tegen de torenhoge belastingen en de wilde immigratie die ook daar absolute voorrang kreeg op de eigen bevolking. Tot daar de gelijkenissen. Hun zelfstandigheid hadden zij in 1905 bevochten van de Zweden, wat wel een verschil was met ons, Vlamingen, die nog altijd bezet waren door de Belgen. Bij hen integendeel kwam daar bovenop de extravagante levensduurte, tengevolge van de potverterende Overheid, een ander socialistisch getinte karaktertrek. Als voorbeeld haalden zij de prijs aan van een expresso in Oslo : 5 à 7 (omgerekend van Noorse Kronen) tegenover 0,90 in Italia. Zij hoopten dat er door deze dramatische en onmenselijke eenmans-opstand in Oslo, eindelijk een einde zou komen aan de socialistische dictatuur. Dat de ogen van de burgers eindelijk zouden zijn opengegaan. Voor zover als het al niet te laat was : de immigratie begon haar (slechte) vruchten af te werpen.
Is er voor ons, Vlaams Nationalisten, gelovigen of ongelovigen, enig voordeel te rapen uit dezeDanteske toestanden?
Triestige oorzaak, maar gunstig resultaat : nu zijn in de media eindelijk de maskers gevallen. In Nationaal Socialistisch Duitsland van voor de oorlog hadden dat soort agitatoren een naam : de S.A. (Sturm Abteilung), de straatvechters en stoottroepen van de National Sozialistische Deutsche Arbeiter Partei (NSDAP), waar een zekere Adolf Hitler de Führer van was. Bij ons is dat heden ten dage de Colabo-Coburger met de Homo Erectus en hun trawanten in de rangen van ons eigen volk. Voorvechters van het Post Communistisch Nationaal en Regionaal Socialisme.
Nu hun maskers gevallen zijn (zie de kleine SS-Wolvin Kathleen Cools), zullen onze burgers misschien, eenmaal na de sensatie tot hun positieven gekomen, hun gezond verstand terug krijgen. En willen zij niet verder leven in een maatschappij waar zij voorgekauwd krijgen te slikken wat zij mogen denken en vooral wat zij niet mogen denken.
Straks, misschien zelfs veel vroeger dan algemeen verwacht, krijgen zij hun kans. Neen, niet om de PS weg te stemmen (dat doen misschien de normale Waalse mensen die al dat Brussels gedoe stinkend beu geworden zijn), maar om de Riberalen, de koffie verkeerde PS (SP) met Jene(ver) of in t Groen geserveerd, en de Eeuwige Gele Joden der Tjeven (met excuses aan het Joodse volk voor de verkeerde annotatie) een pandoering te geven zodat dezen onder de kiesdrempel van 5% vallen.
Dan zou het Amen en Uit zijn met de democratie omgekeerd en kunnen wij eindelijk als vrije burgers in ons eigen vrij en vrank land wonen. Het startschot voor een Europees overheersend volksnationalisme is al jaren geleden gegeven. Met de dramatische Noorse paukenslag is het in zijn eindfase getreden.
Gebeurt dat niet, dan staan ons donkere tijden te wachten, want Regionaal of Nationaal Socialisme, die blijven vechten om, ten eigen bate , volk, land en burgers op te offeren, tot de vermeende Endsieg. Zelfs op de puinen van het platgebombardeerd Berlijn schreeuwde Dr. Goebbels met overslaande stem : Wollen Sie den totalen Krieg? waarop de massa buiten zichzelf van enthousiasme antwoordde met een driewerf herhaald daverend Sieg Heil .
Ja, die Sossen : ons moet U ze niet leren kennen. Zelfs wolven in schaapsvacht zijn menslievender. Want die huichelen tenminste niet waar ze op uit zijn .
De dodentallen lopen nog op. Ik kwam terug van hardlopen op het strand en hoorde over de aanslagen in Oslo. Het kon ook niet anders al jaren verbaasde ik me erover dat daar nog geen aanslag gepleegd werd.
De beveiliging was een grap in een land dat zo weinig criminaliteit kent en waar de mensen elkaar zoveel vertrouwen. Een onterecht veiligheidsgevoel is daarvan het resultaat zeker sinds Noorwegen deelneemt aan militaire missies in het Midden-Oosten.
Vorige zomer nog ben ik in Noorwegen geweest om te wandelen in Jotunheimen. De mensen en de natuur vormen er een eenheid: rustig, sterk, mooi, en vrij. Het land leeft in onschuld: mensen maken zich nauwelijks druk over criminaliteit. Gevaar komt niet van mensen, maar van de natuur, maar de Noren houden van hun woeste natuur.
Op dit moment is het nog niet helemaal zeker dat Islamitische organisaties achter de aanslagen zitten. Ook is een lange blonde man in verband gebracht met de schietpartij bij een politieke jeugdbijeenkomst. Echter, politiek geweld in Noorwegen is een zeldzaamheid, het land kent nagenoeg geen interne spanningen. Bijna alles wijst erop dat het of gaat om een eenzame gek, of om een organisatie met een motief, d.w.z. moslimradicalen. De aanslagen lijken op dit moment te groots om enkel het werk van een eenzame gek te kunnen zijn, dus dat laat weinig opties over. Volgens Evan Kohlmann gaat het dan ook om Islamitische terroristen. Klik op de afbeelding voor zijn tweet over Abu Suleiman:
De sociaaldemocraten zijn al lang de grootste partij van Noorwegen. In zijn boek While Europe Slept: How Radical Islam is Destroying the West from Within schrijft Bruce Bawer over de naïviteit van de met name linkse politiek en media in Europa. Bruce, een Amerikaan, heeft in Amsterdam gewoond en woont momenteel in Oslo. Enige tijd terug heb ik zijn boek gelezen, en het is pijnlijk om te zien hoe zijn analyse correct blijkt te zijn. Hij gaf voorbeelden van politiek correct denken, ook in Noorwegen en nu . arm Noorwegen voorbij is de onschuld. Voorbij de seculiere religie, voorbij de gekleurde bril. De werkelijkheid heeft nu zijn intrede gedaan.
Het duurt altijd lang om een geloof of wereldbeeld los te laten. Een enkele klap werkt niet onmiddellijk. In Noorwegen zal de multiculturele droom, het links politiek correct denken en ook de sociaaldemocratie met zijn maakbaarheidswaan nog wel even blijven. Maar de inhoud en kleur ervan kunnen nooit meer hetzelfde zijn. Er zijn onschuldige mensenlevens vernietigd, en de beelden branden na op het netvlies. De angst doet zijn intrede, het wantrouwen is ontwaakt.
Zal dit Noorwegen dan helemaal veranderen? Ach, Oslo is toch anders dan de rest van Noorwegen, zoals Amsterdam anders is dan de rest van Nederland. In de fjorden en bergen zijn de Noren nog Noors, de natuur nog ruig, en de mensen onveranderlijk. Dit land, deze mensen, misschien waren ze blind voor het andere, zoals je hier ook wel wereldburgers hebt, maar ze zijn nog wel zichzelf. De weg terug naar het eigene zal niet zonder gevolgen blijven.
En als je dat eigene van Noorwegen wilt ruiken, lees dan het boek Hoe het groeide van Knut Hamsun.
Schutter: Bloedbad was verschrikkelijk maar noodzakelijk
zondag 24 juli 2011 09:02
De 32-jarige Anders Behring Breivik, die afgelopen vrijdag een bloedbad aanrichtte op het Noorse eilandje Utoya, vindt zijn daad 'verschrikkelijk maar noodzakelijk'. De man verspreidde voor hij de misdaden pleegde een manifest op het internet van 1.500 paginas waarin hij zijn plannen bespreekt.
Breivik is bereid maandag uitleg te geven over zijn daad voor de rechter, heeft zijn advocaat laten weten. In het manifest staat dat een Europese burgeroorlog zal leiden tot de executie van alle marxisten en moslims.
Spotprent 'Als je je zorgen maakt over de toekomst van West-Europa dan zal je dit document zeer interessant en relevant vinden,' schrijft Breivik. Bij het document, dat '2083: Europese verklaring van Onafhankelijkheid' heet, heeft de verdachte ook verschillende foto's van zichzelf toegevoegd. De man gelooft dat 2083 het jaar is van de Europese burgeroorlog. Hij noemt Nederland als een van de landen die slachtoffer zijn van de 'Islamitische kolonisatie van Europa door demografische oorlogsvoering'.
In het manifest hekelt Breivik de 'laffe aanpak' van de Noorse regering omtrent de Mohammed-cartoons. De Noren hebben hun excuses aangeboden voor het publiceren van de spotprent van de profeet Mohammed, die leidde tot veel ophef in verschillende landen.
Volgens Breivik is de situatie in Noorwegen 'uit de hand gelopen' omdat er jaarlijks 'duizenden moslims' het land binnenkomen. 'Deze verraders moeten worden gestopt,' schrijft de man. Bovendien beschrijft hij hoe met mest een bom kan worden gemaakt.
Bijdrage In het document beweert de schutter dat hij sinds de herfst van 2009 aan de aanslagen heeft gewerkt. Het eindigt op vrijdag 22 juli met de woorden: 'Ik geloof dat dit mijn laatste bijdrage zal zijn'.
De schietpartij had vrijdag plaats na een bomaanslag in het regeringskwartier in de hoofdstad Oslo. Hier zou Breivik ook verantwoordelijk voor zijn. Bij de aanslag in Oslo zijn zeven mensen om het leven gekomen. Bij de schietpartij tijdens een bijeenkomst van de jongerenafdeling van de regerende Arbeiderspartij op Utoya zijn tot nu 85 dodelijke slachtoffers gevallen.
Breivik heeft zaterdag bekend dat hij verantwoordelijk is voor het bloedbad op Utoya. Of hij alleen heeft gehandeld, is nog onduidelijk. Ooggetuigen hebben melding gemaakt van een mogelijke tweede dader, maar Breivik zegt dat hij alleen heeft gehandeld.
Natuurlijk is die man geen eenzaat : iemand die sinds 2009 bezig is met dergelijke plannen kan niet alleen gehandeld hebben. De waarheid zullen we wellicht nooit te weten komen, en net als een zekere Oswald Lee, de vermeende moordenaar van John Kennedy die de kans niet kreeg om te spreken voor hijzelf werd neergekogeld onder het oog van de camera, door een toevallige toeschouwer, die kort daarna ook overleed, zou het wel eens kunnen dat de Voorzienigheid ingrijpt voor er inconvenient thruths aan het licht komen. Voor deze thesis steun ik mij alleen op de mededeling, dat de Socialistische Eerste Minister onmiddellijk na het bomalarm diende te verdwijnen naar een geheime schuilplaats. Er roert entwas in dat Koninkrijk, zou Shakespeare geschreven hebben.
Die man had vrienden. Meer dan waarschijnlijk medestanders. Die hebben hem blijkbaar in niets belet, noch hebben ze zijn plannen verraden. Er roert dus meer in dat Koninkrijk dan we mogen weten.
Och, onze vrienden hier, de Noren, zijn zeer lieve luyden, maar als ik spreek over de spreekwoordelijke woede der Noormannen, dan kijken ze raar op. Nooit van gehoord. Tiens, zijn zij dan de nazaten van die geduchte Vikings die met hun ranke snekken onze kusten onveilig maakten? Dat wordt verzwegen in hun Vaderlandsche Geschiedenis. Er roert dus heel wat meer in dat Koninkrijk, dan de burgers zelf mogen weten.
In Antwerpen komen de Animo-jongeren samen uit sympathie met de slachtoffers in Oslo. In de hoop dat ook hier bij een of andere krankzinnige ook de stoppen doorslaan? Is dat een uitdaging vanwege de Leiding der Socialistische Jongeren met sadistische neigingen? Men zou het bijna zeggen!
Of is het eerder de uitdaging, om te kijken hoe ver ze mogen te ver gaan? Als kind heb ik geleerd, als er bommen vielen, van te schuilen. Niet om met gebalde vuisten de vliegeniers te staan uitdagen .
Wat ik ondertussen in ieder geval gesnopen heb, is dat het Manifest door de dader opgesteld, voortaan gretige lezers zal vinden. Want er zijn altijd bij ieder accident, kijkfiles. Tot het onzegbare ook daar gebeurt .
Niet ik bij definitie zo dichterlijk word bij het aanhoren en vooral aanzien van Cruella Laurella Onkelinx. Verre van! Eerder dek ik daarbij aan dat met man en muis vergaan van die vele schippers, die in een rotsblok een verlokkende sirene menen te zien.
------------------
Die sehr geehrte Fraulein Cruella meint sowar dass wir Stumpfköpfe sind die bei den Eseln geschlafen haben. Dafür ist Sie auch eine Missclinge mit Arabisches Blut in die Adren.
Voimà. Dass ist Deutsch gesprochen soals Sie Flämisch spricht.
------------------------
Onkelinx: 'We zijn de Vlaamse partijen iets verschuldigd'
ds
Laurette Onkelinx, de leading lady van de PS, is verheugd. 'Deze acht partijen willen er echt voor gaan. Het status-quo was nefast. Ik heb een immens respect voor de vier Vlaamse partijen die nu rond de tafel zitten. We zijn hen iets verschuldigd.'
Er zitten acht partijen rond de tafel, niet langer zeven plus één?
'Acht partijen die bereid zijn om ervoor te gaan, en die bereid zijn vertrouwen in elkaar te stellen. Ik heb een immens respect voor de vier Vlaamse partijen die nu rond de tafel zitten. Aan Franstalige kant ondervonden wij weerstand en bedenkingen binnen onze eigen partijen. Maar aan Vlaamse kant ligt de situatie nog veel moeilijker. De Vlaamse partijen moeten ook nog eens weerstand bieden aan de N-VA, die het communautaire als corebusiness heeft, maar die wel buiten de onderhandelingen staat. Het vraagt een enorme moed van CD&V, de SP.A, Open VLD en Groen! om toch aan de onderhandelingstafel te komen zonder de N-VA. Wij zijn hen iets verschuldigd. Dat zijn niet zomaar woorden, ik meen dat echt. We zijn de Vlaamse partijen een resultaat verschuldigd.'
Was deze 'déclic' mogelijk geweest met de N-VA aan tafel?
'Formateur Elio Di Rupo (PS) heeft altijd gezegd dat hij samen met de N-VA een regering wou vormen, keer op keer. Maar zij hebben zichzelf buitenspel gezet. De N-VA wou niet deelnemen aan de onderhandelingen. Dat is een perfect legitieme beslissing.'
CD&V heeft zich ook zonder de N-VA niet bepaald mild opgesteld.
'De voorbije dagen is het spel hard gespeeld, dat klopt. Het was voor ons lange tijd niet duidelijk welke richting ze bij CD&V nu precies uit wilden. De Wouter Beke die we gisteren zagen, was de voorzitter van zijn partij. Hij heeft zijn eisen helder uitgelegd en beargumenteerd, maar hij heeft ook naar de tegenwerpingen geluisterd. Vergeet ook niet dat de drie andere Vlaamse partijen niet verder wilden als CD&V afhaakte.'
'Er zit geen enkele separatistische partij rond de tafel. Wouter Beke heeft gisteren nog eens uitdrukkelijk bevestigd dat onze ideeën over het sociaal-economische, over BHV en de staatshervorming verschillen, maar dat we samen een oplossing voor het land moeten vinden. Het status-quo was nefast.'
(...)
Zijn dit nu de acht partijen die de toekomstige meerderheid zullen vormen?
'Dat moeten ze ieder voor zich beslissen. Met deze acht hebben we een tweederdemeerderheid om de problemen op te lossen waarvoor zo'n meerderheid nodig is. Pas daarna zal duidelijk worden wie er blijft zitten om mee de regering te vormen.'
--------------------
Diagonaal herlezen
Eben hinweisen oder nachweisen, Meine Damen und Herrn!
Zo een machtige vrouw als Onkelinx liegt nooit. Ze bedoelt alleen andere dingen dan ze zegt en die wij verstaan zoals ze klinken. Met iets verschuldigd zijn bedoelt ze zeker geen toegevingen, maar eerder een faveurke hier of een villatje daar, een vlot beoemingsle hier of een bevorderingske daar, uiteraard op zeer voordelige postjes, en met de Vlamingen bedoelt ze de Vlaamse onderhandelaars die plat op de buik zijn gegaan .
Voilà : nu dat is recht gesetst, kunnen we weiter gehen met ons Leben. Allez, om kort te gaan : schijnt bedriegt.
Want wat het mens eigenlijk denkt, houdt ze achter de tong. Het staat alleen in haar ogen te lezen : dikke, zeer dikke EUOR-tekens. Net zoals haar vader de dorstige werkers het geld uit de zakken klopte, zo klopt zij het geld uit de zakken waar het zit : bij de blanke negertjes van het Noorden des Lands, die ze, in de fond, minacht als geen ander.
Alleen al door haar voorkomen (en die stem) verraadt ze de wrevel als half-Vlaamse te zijn geboren. Een fenomeen dat ook bij mulatten valt waar te nemen : half-om-half gebakken en thuishorend noch bij blank noch bij zwart.
Arme Cruella! Nooit zal ze die mantel hebben, noch de lampekap uit bewerkt Dalmatiër-hondennhuid uit de bewerkte huid der Vlamingen .
Lieve Silvio Berlusconi, wat wasdat daar weer over geschikt zijn voor de job van concentratiekamp-bewaker? Is die plaats nog vacant? Ook voor vrouwen? Zelfs voor vrouwen met een verstandelijke handicap?
ND & B (Neutrraal Democratisch ampersand Belgisch) U-BOCHT OF U-BOOT
_
148
zaterdag 23 juli 2011
ND & B (Neutrraal Democratisch ampersand Belgisch) U-BOCHT OF U-BOOT?
Tjeven U-Boot
Model en kleur ® Wilfried Martens, de orgasme-specialist
---------------------------
De Ou-aarde Ou-friede was Raasheer in de Kwezelarij van wijlen de H. Bouwewijn, hij is Raadsheer des Konings mogen blijven bij zijn wulpse broer, maar dan zeker niet in de Kwezelarij, maar als orgasme-specialist. De man van de daad bij het woord. Een Superman Tjeef! Wat gij?
Dan de Zoon van de Vader!
Gelijktijdig met de bevordering tot Onderkoning der Belgen van Burggraaf t Cleyn Eyske, staat de naamsverandering van de Christen Democratisch & Vlaamse partij (voorheen CVP) tot ND & B (zie titel) op het programma. Alleen mogen de leden (kiezers) dat nu nog niet weten, omdat het teveel burgemeester-sjerpen zou kosten bij de verkiezingen van oktoner 2012.
t Cleyn Eyske zal die dag ook zijn intrek mogen nemen in een Cleyn Casteeltje dicht by de Burcht der Coburgers (Laeken). Dat alleen maar in afwachting van de bijzetting van zijn mummie in de Koninklijke Crypte.
-----------------------
De schijnbare U-bocht van CD&V
22/07/11, 07u30 in De Morgen
---------------
Peter De Roover ontleedt de recente beslissingen van CD&V. De Roover is politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging.
·
Als we Beke ernstig nemen, dan verdwijnen de onderdelen taalgebruik in Brussel, tweetalige lijsten in het Hoofdstedelijk Gewest, federale kieskring en minderhedenverdrag uit élk akkoord. Pas dan wil CD&V praten om te zien of een vergelijk mogelijk is
De dag voor Te Deum en defilé verliep spectaculair. De koning viel uit zijn rol met een sterk politiek getinte toespraak, gedekt door een regering in lopende zaken die daar niet over kan geïnterpelleerd worden en eventueel weggestemd. Grondwetsspecialist Van Orshoven vindt (in De ochtend) dat de vorst volgens de grondwet een stap te ver ging.
Later op de dag verraste CD&V vriend en vijand met de mededeling in te gaan op het voorstel van Di Rupo om mee te gaan onderhandelen. Meteen was sprake van een belangrijke stap vooruit en zelfs een potentiële doorbraak.
Tot woensdag reed CD&V een goed parcours. De partij beoordeelde, zoals ook was aangekondigd, de diverse voorstellen op basis van de Octopusnota en gebruikte dus dezelfde maatstaf als N-VA. Het mocht dan ook niet verbazen dat beide partijen steeds tot een gelijkluidend oordeel kwamen. Wie dezelfde lintmeter gebruikt, zal ook op dezelfde maat uitkomen. Commentatoren drongen CD&V daarmee onterecht graag in de hoek van schoothondje van N-VA. Dat sp.a en Open Vld, ook ondertekenaars van die Octopusnota, hun uitgangspunten loslieten, werd hen vreemd genoeg niet aangerekend. In menig commentaar klonk een vreemd heimwee door naar de CVP-tijd. De beslissing van CD&V op 20 juli wekte de indruk dat die CVP weer uit de as herrijst.
De volgende dagen en weken zal blijken waar het verschil ligt tussen schijn en zijn. Gaat het hier over een eerste stap in het overstag gaan van CD&V? Laten we ons voorlopig houden aan wat echt werd gecommuniceerd.
Sint-Juttemis In Terzake van 20 juli gaf Beke tekst en uitleg. Hij zegt dat er eerst een akkoord over BHV moet komen, vooraleer de rest wordt aangepakt. Hij verwijst naar de negen wetsvoorstellen die hij uitwerkte, maar die door Di Rupo werden "aangepast". Daarover bestaat nog "onderhandelingsruimte" volgens de CD&V-voorzitter. Een akkoord is er dus niet.
Verder zou Di Rupo akkoord gaan "de ballast (woorden van Beke) definitief uit deze onderhandelingen te halen". Beke verwijst ze naar de Griekse kalender (*). Even de Engelstalige Wikipedia googlen: 'to postpone something ad Kalendas Graecas ('to the Greek calends') meant postponing it forever.' Sint-Juttemis heet dat in het Nederlands. Beke wil de slechte verstaander op zijn wenken bedienen. Ze komen "nooit meer op deze onderhandelingstafel".
Het gaat steeds over 'deze' onderhandelingstafel. Worden hier semantische spelletjes gespeeld, naar het model 'we spreken er niet over aan tafel, laten we het aan de toog regelen'? Toch een vleugje flou artistique naar CVP-model?
Als we Beke ernstig nemen, dan verdwijnen de onderdelen taalgebruik in Brussel, tweetalige lijsten in het Hoofdstedelijk Gewest, federale kieskring en minderhedenverdrag uit élk akkoord. Pas dan wil CD&V praten om te zien of een vergelijk mogelijk is. Maar zelfs dan blijft de kloof tussen de nota-Di Rupo en de uitgangspunten van de Octopusnota immens.
Als CD&V hier een handige uitweg heeft gezocht om te slikken wat inhoudelijk onverteerbaar is, dan maakt ze een bocht van 180 graden en kregen Kris Peeters en de CD&V-kiezers die hun stem uitbrachten op basis van het verkiezingsprogramma een slag van de voorhamer in het aangezicht.
Ratingbureaus Laten we ervan uitgaan dat woorden zijn wat ze zijn. Dan staan we voor een akkoord dat de partijen niet akkoord zijn. Dat soort regering kunnen we missen als kiespijn, want dikwijls wordt de indruk gewekt dat we zonder regering in het vizier komen van de ratingbureaus. Willy Claes somde in Terzake behoorlijk opgewonden de lijst van afschrikwekkende voorbeelden op: Griekenland, Portugal, Ierland, Italië. De brave man vergat in zijn emoties dat al deze landen een regering hebben en maakte zich zo schuldig aan een sterk staaltje populisme.
Een akkoord dat er in feite op neerkomt dat er geen overeenstemming bestaat, zal in de kantoren van de ratingbureaus weinig indruk maken. Daarbij zullen die zich niet meteen buigen over de vraag of en hoe BHV wordt gesplitst. Maar Alexander De Croo vond in dezelfde uitzending van Terzake dat het gedaan moest zijn met de 'ja maars'. Daarop volgde uit zijn mond over het sociaaleconomische luik: "Daarover hebben wij veel bezwaren". Volgens hem gaat dat sociaaleconomische onderdeel van Di Rupo "de verkeerde richting uit". Hij wil onderhandelen om het "een andere richting uit te duwen". Met zo'n 'ja' heb je geen 'neens' meer nodig om te mislukken.
Laten we hopen dat de metaalmoeheid er niet toe leidt dat we binnenkort niet alleen qua kalenders in Griekse toestanden terechtkomen.
(*) Over die Griekse kalendeR ipv kalendeN : zie Guvaal, die ook hier weer de embetantigheid in persoon speelt, omdat hij als naar gewoonte, altijd gelijk heeft. http://blog.seniorennet.be/guvaal/
Ik gebruik deze manier om over een goede vriend te spreken, omdat hij en passant den Bart weer eens gelijk geeft. Zelfs als dat zo zou zijn (quod non) dan nog moet het niet zo van de daken geschreeuwd worden. Een beetje minder zal ook gaan!
--------------------
Diagonaal herlezen
Ach die Tjeven! Ze zijn geboren met die afwijking en daar is geen kruid tegen gewassen.
Type-voorbeelden zijn Schouppe (grote lantaarn en klein lichtje) en Vervotje, dat Dotje van een Motje. Het menske heeft zich onsterfelijk belachelijk gemaakt door op een mooie zomerdag te stellen, dat ook zij een gezin vormde met haar hond en haar vriend in die volgorde daar waar die vriend al lang de plaat en nog van alles heeft gepoetst. Men zou voor minder! Het zijn zowat de enige die een normaal gezinsleven kennen. De anderen rijden liever schaats.
Maar dat mag allemaal niet geweten zijn : de paters en de nonnekes zouden wel eens voor een niet C-Partij kunnen stemmen en dan vallen ze zonder kiezers! Hoe gij die naamsverandering (zie titel) door hun strot zult duwen, weet ik niet en het kan U ook niet schelen. Desnoods zal de uitleg zijn, dat jullie het zelf niet weten, want dat het een Goddelijke Inspiratie is, waarbij er geen vragen mogen gesteld worden.
Jezus Christus! Moest Gij terugkomen op aarde, zoudt Gij nog Uw zweepke weten liggen die Gij ooit gebruikt hebt om de sjacheraars uit de Tempel te verdrijven?
Zoek maar niet te lang, O Heer! De Partij van het ongedierte, van de wilden, van de mestkevers enz, staat (ongekeeld!) klaar om U voor te zijn! Het wachten is alleen op de eerstvolgende verkiezingen! Wij doen dan de rest. Zorgt U dat de verantwoordelijken voor de leegloop van Uw kerken hun gerichte straf niet ontlopen? Alleen het beste hellevuur is wel genoeg!
BOERKADRAAGSER ? OPPAKKEN EN NAAR EIGEN PRACHTLAND DOEN
_
147
zaterdag 23 juli 2011
BOERKADRAAGSER ? OPPAKKEN EN NAAR EIGEN PRACHTLAND DOEN
Opgepakte vrouw in boerka is westerse journaliste
Op de De Keyserlei liep woensdag namiddag een vrouw rond in boerka. Een Antwerpenaar die er op wandel was, waarschuwde de politie.
"De vrouw wandelde van de ene winkel naar de andere", vertelt de man. "Het was opvallend hoe de mensen schrokken van haar verschijning. Ik belde de politie omdat het verboden is in boerka rond te lopen.
De politie reageerde alert. Even later stond een handvol agenten haar op te wachten. Er kwam ook een officier ter plaatse en een speciale combi van de politie. De vrouw stapte in de wagen en moest haar boerka uitdoen", aldus de getuige.
De politie bevestigt het verhaal. "Het was een westerse blondine en journaliste", vertelt politiewoordvoerder Fons Bastiaenssens. "Ze was met een fotograaf op stap om te zien hoe de mensen reageerden op een vrouw in boerka. We hebben haar erop attent gemaakt dat dit verboden is. Ze moest haar boerka uitdoen in een geblindeerde combi. Omdat het de eerste keer was, kreeg ze een vermaning. Een volgende keer schrijven we een administratieve boete uit."
"In Antwerpen bestaat al langer een verbod om gemaskerd rond te lopen", zegt Fons Bastiaenssens."Alleen met carnaval en het sinterklaasfeest is dat toegestaan. We hebben in het verleden nog opgetreden tegen vrouwen in een boerka, maar dat aantal is op een hand te tellen. In twee gevallen ging het om toeristen."
AK
--------------------
Diagonaal herlezen
Later werd vrijgegeven dat de dame (?) in kwestie een hoernaliste was van De Schandaard. In dat geval : toewijzen aan een haatbaard aanhanger van de Godsdienst van de Wrede, desnoods als tweede, derde of vierde echtgenote, met levenslang huisarrest en verplichte boerkadracht, zelfs s nachts. Mevrouw heeft bewezen dat ze de Moslimwetten wil propageren, en wie A zegt, moet ook B zeggen ; gedwongen huwelijk, onderdanigheid aan de huisband; allemaal schering en inslag bij de Islam. Is koeltoer! Is verrijking!
Ben wel benieuwd wat de Raad van State (Grondwettelijk Hof?) zal uitspreken over de klacht tegen het boerka-verbod. Duizend bommen en granaten (dixit Tintin in t Frans) : een te overwinnen en reeds gedeeltelijk overwonnen land dat zich tegen de islam verzet : daar komen kwebbelen van!
Te onthouden : na deze zaak (moedwillig overtreden van de Wet, bestraft met een verwittiging) hebben we allemaal recht op dezelfde voorkeur behandeling. Als daar zijn : verkeerd geparkeerd snelheidsovertreding geen gordel neus zetten naar Oom Agent rijden met Glaasje Op enz.
De Wet? Pas maar op, want er is een fotograaf die alles vastlegt! Als Oom Agent niet oppast, zit hij/zij morgen zonder werk en aan den dop! Want wij mogen minstens evenveel als de gelievelingen van Europa.
Als we partijvoorzitter Bart de Wever mogen geloven, had zelfs hij zelf het op voorhand eigenlijk ook niet verwacht: de N-VA antwoordde uiteindelijk «Neen» op de formateursnota van Elio Di Rupo. Voor sommigen kwam het werkelijk als een donderslag bij heldere hemel, zoals pijnlijk duidelijk werd op de stoepen voor het hoofdkwartier van de CD&V. Anderen, waaronder sp.a-voorzitster Caroline Gennez, konden dan weer nauwelijks een brede grijns onderdrukken bij het uitdrukken van hun diepste bezorgdheid over zoveel nationalistische roekeloosheid.
Een aanrader voor eenieder die eens de dingen op een rijtje wil zetten: een week vakantie op een Deens eiland, met zeer beperkte toegang tot het internet, en verder alleen maar lokale TV aangevuld met af en toe eens een exemplaar van Die Welt. (Dat laatste dankzij de vele Duitse toeristen in de buurt die ervoor zorgen dat de buurtwinkel het de moeite vindt om die krant aan te bieden.) Het is de reden waarom de onderstaande beschouwingen over wat waarschijnlijk de eerste écht cruciale week was in de federale regeringingsonderhandelinen met enige vertraging komen, bovendien met het risico dat ze gedeeltelijk al achterhaald zijn door gebeurtenissen waar ik nog geen weet van heb. Een overzicht per partij.
Groen!. Partijvoorzitter Wouter van Besien was er als de kippen bij om zich uit te drukken in termen van een kans die nu aangegrepen moest worden om met de resterende partijen verder te onderhandelen. En het ging daarbij duidelijk niet over een verspreking of een slecht gekozen formulering, want de uitdrukking werd zelfs een aantal keer herhaald. Ik heb er weinig commentaren over gelezen in de zogenaamde kwaliteitspers, maar hiermee liet Wouter van Besien natuurlijk wel finaal zijn masker vallen: voor Groen! is N-VA alleen maar een storende factor, die zo snel mogelijk van de onderhandelingstafel moest verdwijnen.
Helemaal onbegrijpelijk is de houding van Wouter van Besien natuurlijk niet, want alleen zonder de N-VA maakt de partij een reële kans om terug in de federale regering te geraken. En vergeten we ook niet: ook de N-VA was niet zo tuk op de aanwezigheid van Groen! aan de federale onderhandelingstafel. Het verschil tussen Groen! en N-VA was wel dat N-VA dat ook openlijk durfde te verkondigen, terwijl Groen! er liever een dubbele agenda op na hield. De lezer die kan raden naar welke van de twee handelswijzen mijn sympathie het meeste uitgaat hoeft echter niet te rekenen op een hoofdprijs.
Sp.a. Nog een partij waar men het hypocriete masker liet vallen, was de sp.a of schrijven we beter ps.a, met de a van aanhangsel? Inderdaad, je moest al blind zijn om de brede glimlach op het gezicht van sp.a-voorzitster Caroline Gennez niet op te merken toen ze vanuit de Kamervoor de camera's haar commentaar mocht komen leveren op de «Neen» van de N-VA. Ook deze partij houdt er reeds lang een dubbele agenda op na wat de aanwezigheid van de N-VA aan de federale onderhandelingstafel betreft.
Erger is dat deze partij, in tegenstelling tot Groen! dat daar numeriek gewoon te klein voor is, voor Vlaanderen het afgelopen een bijzonder nefaste rol heeft gespeeld, zonder dat de media haar daarop aanspreken. Het wordt met de dag duidelijker dat de sp.a moedwillig aanstuurt op een staatshervorming die zo nadelig mogelijk is voor Vlaanderen, en dit louter uit eigenbelang. Van Caroline Gennez kan immers nog aangenomen worden dat ze, door haar totale interesse voor het communautaire vraagstuk, ook totaal incompetent is om daarover welke uitspraak dan ook te doen. (Een eigenschap die ze overigens deelt met Wouter van Besien.) Maar dat bijvoorbeeld Johan vande Lanotte niet zou begrijpen wat de precieze gevolgen voor Vlaanderen zouden zijn indien België inderdaad omgevormd zou worden tot een unie met vier deelstaten, met daar nog een «grootstedelijke gemeenschap» bovenop, daar geloof ik werkelijk geen snars van. Zulke constructie zou de prijs voor de Vlaamse onafhankelijkheid immers beduidend de hoogte invoeren, met niet alleen het zekere verlies van wat nog rest aan Vlaamse invloed in Brussel maar potentieel ook grote delen van Vlaams-Brabant en een zwakke onderhandelingspositie (drie tegen één) wat betreft de federale overheidsschuld. En dat alleen maar in de hoop blijvend de plak te kunnen zwaaien in Vlaanderen, want zonder België, geen PS, en zonder PS, geen sp.a die federale postjes mag bezetten.
Open Vld. Als iemand nog snapt wat voor koers men bij de Open Vld echt nog wil varen, mag hij of zij het me dat altijd laten weten. En Alexander de Croo ook, want ik twijfel eraan dat de voorzitter eigenlijk zelf nog goed weet waar ie mee bezig is. Wie gedacht had dat we met Caroline Gennez op een absoluut dieptepunt aanbeland waren wat betreft het voorzitterschap van een politieke partij, houdt die knaap toch nog maar best even in het oog. Je moet het immers maar presteren om eerst de ondertussen al tot vervelens toe geciteerde en tegelijkertijd beruchte stekker uit de federale regering te trekken op een communautair onderwerp, om een jaar na de verkiezingen te vinden dat het nog veel en veel te vroeg is om een einde te maken aan de non-onderhandelingen over precies datzelfde onderwerp. Met daarbovenop nog eens een pak socio-economische toegevingen aan Franstalig links, om het de N-VA nog een beetje extra gemakkelijk te maken om bij een volgende stembusgang een dikke knauw te maken in wat nog rest aan eigen achterban. Heeft immers morgen iemand die zelf niet op een Open Vld-lijst staat, of al een mandaat voor die partij uitoefent, ook maar één reden om opnieuw voor die partij te stemmen?
Natuurlijk was het strategisch correct om relatief snel «Ja, maar» te antwoorden op de nota van Elio di Rupo, maar daar hoorde minstens de voorwaarde bij dat ook de N-VA nog verder zou deelnemen aan de federale regeringsonderhandelingen. Het heeft immers geen zin rond de tafel te gaan zitten met PS, cdH, Ecolo, Groen! en sp.a, en dan te hopen dat men samen met de MR een regeringsakkoord met een centrum-rechts akkoord op papier kan zetten. Zelfs niet als ook CD&V nog zou blijven deelnemen aan die gesprekken. En als Alexander de Croo het echt meent als hij zegt dat je met deze gesprekspartners aan de onderhandelingstafel moet en kan gaan zitten om communautaire doelpunten te kunnen scoren, dan kan dat alleen betekenen dat hij de afgelopen jaren geen kranten gelezen heeft of geen TV-journaals bekeken. Iemand als Joëlle Milquet legt 's morgens drievier van het kaliber van Alexander de Croo tussen haar boterham, en begint pas daarna echt aan haar ontbijt. Het wordt daarom uitkijken of de Open Vld in de volgende peiling de kiesdrempel nog haalt, voor zover de partij nog een meetbaar resultaat zal halen.
CD&V. Een andere partij die goed op weg is binnenkort onder de kiesdrempel te duiken, is de CD&V. Wat een kakofonie! Eerst wil de partij «Ja, maar» antwoorden, maar wanneer het duidelijk wordt dat de N-VA het op een «Neen» zal houden, is de chaos compleet. Eerst gingen de kiezen stevig op mekaar, wat Elio di Rupo toeliet te noteren dat de partij geen antwoord had gegeven, en dus ook geen «Neen». Vervolgens werd het dan toch maar een «Neen, tenzij» waarbij van de N-VA zelfs geen sprake meer was, wat Elio di Rupo opnieuw toeliet daar na enkele dagen toch opnieuw een «Ja» in te zien. En dat laatste misschien vooral ook omdat Yves Leterme op aangeven van de koning zich ondertussen al met dol enthousiasme op de opmaak van de begroting van 2012 gestort had. De CD&V blijft dus de CD&V: terwijl de rechterhand weigert toe te geven aan de Franstaligen, is de linkerhand al druk in de weer diezelfde Franstaligen op hun wenken te bedienen. En dat in de overtreffende trap en tot in de puntjes.
Want het moet gezegd, als er naar iemand gewezen dient te worden als schuldige voor de vaudeville die ondertussen al meer dan een jaar duurt, dan wel naar Yves Leterme. Natuurlijk zou de PS liever al een jaar geleden een centrum-linkse regering op de been gebracht hebben, als het even kon met Elio di Rupo aan het roer, maar met een lakei als Yves Leterme was het ook al lang goed geweest. Derde keus, waar de PS zich nog altijd goed in kan terugvinden, is de voortzetting van het huidige kwakkelbeleid van de regeringLeterme II½, al was het maar omdat het aan de huidige toestand niets verandert. Vergeet niet: elke week gewonnen is zo'n 200 miljoen euro los in het handje van de Franstaligen dankzij de vele mechanismen die voor solidariteit moeten doorgaan. Wat zou de PS zich dus haasten om met de N-VA over een staatshervorming te onderhandelen, of Wouter Beke van de CD&V, als Yves Leterme van diezelfde CD&V ervoor zorgt dat het geld ondertussen toch maar blijft binnenstromen?
Hét probleem van dit land is immers niet de onwil van de Franstaligen om het land te hervormen, of de koppigheid van de N-VA om niet te willen toegeven aan de Franstalige eisen, maar wel de rancune van één man de huidige bewoner van de Wetstraat 16. Rancune tegenover Bart de Wever uiteraard, maar ook Kris Peeters en Wouter Beke. Droomscenario voor hem is ongetwijfeld dat hij verder ontslag zou mogen nemen, helemaal tot in 2014, met dan zo'n pandoering voor zijn partij dat Kris Peeters de portefeuille van Vlaams minister-president voorgoed vaarwel kan zeggen, terwijl hijzelf misschien zelfs wel nog een tijdje verder federaal ontslag zal mogen nemen. Dat daarvoor in 2012 een pak CD&V-burgemeesters zullen moeten sneuvelen, en dat hij de welvaart van de bevolking op de grofste manier op het spel zet, zal hem allemaal worst wezen.
Vlaams Belang. Voor het Vlaams Belang had dit eigenlijk een triomf moeten zijn. Inderdaad: de grootste en meest directe concurrent zag zich immers genoodzaakt om na een jaar toe te geven dat het Vlaams Belang ondertussen al meer dan twintig jaar gelijk heeft: met de Franstaligen valt geen land meer te bezeilen, en een voor de Vlamingen eerbaar communautair akkoord behoort niet meer tot de mogelijkheden. In de plaats daarvan vond een ex-voorzitter het nodig de partij te verlaten, uitgerekend op Vlaanderens nationale feestdag. Zou hij ooit al van het Gebed voor het Vaderland gehoord hebben? En als het dan nog om een ideologisch conflict ging: neen, beide zijden onderstrepen immers eensgezind dat dat absoluut niet het geval is.
N-VA. De partij die deze week ongetwijfeld op punten won, was de N-VA. Men kan aanvoeren dat de partij er al veel vroeger had moeten uitstappen, en dat we moeten vaststellen dat de notaBeke blijkbaar wel aanvaardbaar was voor de partij, ook al bevatte ze enkele volstrekt onaanvaardbare punten, maar na een meesterlijk uitgevoerde persconferentie zal het bredere publiek zich daar over enkele weken amper nog iets van herinneren. Tegen die tijd zullen Open Vld en CD&V trouwens volledig vastzitten in Franstalig drijfzand, en zal het niet moeilijk zijn om zich verder te profileren als de enige Vlaamse standvastige partij van betekenis.
Dat neemt niet weg dat de partij op termijn met een zwaar probleem zit. De volgende verkiezingen zal ze nog kunnen winnen en waarschijnlijk nog winnen ook precies op basis van de getoonde Vlaamse standvastigheid. Maar wat daarna? De basisthese van de N-VA is immers dat er met de Franstaligen onderhandeld moet worden om iets te bereiken, het «participationisme». Die these blijkt echter op een valse premisse te berusten, namelijk dat de Franstaligen überhaupt geïnteresseerd zijn in eerlijke onderhandelingen. Wanneer de persoonlijke populariteit van Bart de Wever verdwenen zal zijn, zal dan ook bij een deel van de aanhang de vraag rijzen waarom ze ook al weer voor de N-VA stemden in plaats van voor het Vlaams Belang.
Laurette Onkelinx. Tot slot nog een opmerking over de uitspraak van Laurette Onkelinx, die liet weten dat Elio di Rupo «onrustig» was. Volgens de specialisten bedoelde ze «ongerust», maar ik blijf erbij dat «onrustig» wel degelijk de correcte omschrijving was van de gemoedstoestand van Elio di Rupo. Onrustig, omdat hij zag dat na meer dan een jaar wroeten, plan A eindelijk begon te werken. En we weten vandaag dat het inderdaad gewerkt heeft, want dankzij een ultiem goedgemikt kluitje in het riet wil CD&V verder onderhandelen, terwijl N-VA definitief aan de kant staat. Laat daar nog een week of twee overgaan, en de afstand tussen CD&V en N-VA zal zo groot geworden zijn, dat de kritiek van de N-VA op de CD&V zo scherp zal zijn dat die laatste nog liever een slecht akkoord aanvaardt, dan dit jaar nog opnieuw naar nieuwe federale verkiezingen te gaan. Concreet: ik denk niet dat CD&V er niet toe zal in staat zijn om op haar stappen terug te keren, en dat we nog voor het einde van de zomer naar een regeringDi Rupo I (of toch Leterme III, in ruil voor nog wat extra Vlaamse toegevingen?) afstevenen. Benieuwd wat het wordt, maar een goed oog hebben we er niet in.
--------------------
Diagonaal herlezen
Wij danken deze spreker en hebben er verder niets aan toe te voegen. Willen alleen nog even in evidentie zetten : Vergeet niet: elke week gewonnen is zo'n 200 miljoen euro los in het handje van de Franstaligen dankzij de vele mechanismen die voor solidariteit moeten doorgaan
Mama mia! Elke week voor 200.000 bestolen worden : voor dergelijk bedrag werd er al meer dan één oorlog uitgevochten! Zoiets moeten wij met zijn allen van de daken schreeuwen! Vooral dat er geen beterschap in zicht is.
Voor Bart DeWever is het volksrehterlijk een misdaad om niet dezelfde dag de republiek uit te roepen. Ooit zal hij, binnen een niet al te verre toekomst, ter verantwoording worden geroepen. Hij brengt ons allemaal tot de bedelstaf! Zou hij als historicus ook het verhaal kennen van de man wiens standbeeld in Gent op de Vrijdagmarkt prijkt?
'Toen ik die nota Di Rupo las heb ik een pil moeten nemen voor mijn bloeddruk
Voor mij heeft nu de doorslag gegeven - ik moet er eerlijk over uitkomen - de lectuur van het voorstel van Di Rupo. Toen ik dat las, heb ik dus een pil moeten nemen omdat mijn bloeddruk zo naar omhoog ging. Ik vond dat verschrikkelijk.
Op territoriaal gebied komen we geen stap vooruit, het respecteren van de taalgrens, gaan we achteruit. En inzake de tweetaligheid van Brussel zetten we ook zeer substantieel een stap achteruit.
Ik denk dat dit dramatisch is. Het bewijst dat niemand van de Vlaamse onderhandelaars aan de Franstaligen kan uitleggen dat het territorium van Vlaanderen moet gerespecteerd worden. Dat de olievlek Brussel, dat dat moet gedaan zijn. (...)
Het plan Di Rupo, dat is puur plan B hé. Alles wordt voorzien, hé. Er is het principe van Badinter: als er een splitsing is, neem in Tsjechoslowakije, dan worden de grenzen die er waren, van deelstaten of regio's, dat worden de landsgrenzen. Uti possidetis, heet dat, het principe-Badinter. Dat is een principe om in vrede uiteen te gaan. Wij waren eigenlijk van mening dat de landsgrens, moesten we ooit uiteen gaan, dat dit de taalgrens is.
Het feit dat er nu een apart kanton vormt met de zes faciliteitengemeenten, waardoor die een eenheid vormen, waardoor die zoveel eigen eigenschappen krijgen, dat men nooit meer tegen Badinter of zijn opvolger zal kunnen zeggen: jamaar, die behoren eigenlijk ook tot Vlaanderen...
Bovendien zit daar nog de provocatie bij dat de hoofdplaats van dat kanton Sint-Genesius-Rode is. Uitgerekend de corridor... Waarom zegt men niet Wemmel? (...)
--------------------
Diagonaal herlezen
Moest de man al geen onbuigzame reputatie hebben, hij zou er direct ene krijgen van mij. Het liefst zie ik hem in een harnas uit roestvrij staal met cirkel polijsting, die zijn tegenstrevers gewoonweg neerbliksemt zodra ze hem durven benaderen. Het nadeel van zijn corpulentie zou dan liefst weggemoffeld worden door de man bovenop een stijgerend strijdros te plaatsen. Model zoals ten onrechte te bespeuren bij de vele koningstandbeelden hier te lande.
Met zijn scherp verstand heeft hij meteen des Pudels Kern ontdekt : Wallonië die de lichtbak heeft uitgezet, smijt de strik rond de nek van het verblinde konijn (de hoofdstad), en spant deze aan via het Zoniënwoud en Sint Genesius Rode. Datzelfde Rode waarvan de noodkreet hier een paar dagen geleden gepubliceerd werd. Wallonië en de PS wensen een corridor over Vlaams grondgebied, om de geldstroom van Vlaanderen via Brussel veilig te stellen in alle eeuwen der eeuwen.
Let even op het woord corridor zelf :: een corri (courant, vloed) dor Een Goudstroom-bedding richting hun miljoenen hangmat-gebruikers
Dolf-met-de-Snor eiste ook zoiets indertijd naar Dantzig, doorheen Pools grondgebied, naar een Duitse enclave aan de Oostzee. Was even voor t gemak vergeten dat Dantzig eigenlijk Gdansk was in t Pools Een beetje later zaten we midden in de Tweede Wereldoorlog .Met corridors weet men waaraan men begint, maar niet waar men eindigt. Zoals U weet, zijn wij nogal eergierig op elke morzel gronds die men ons dreigt te ontwringen
Om de beeldspraak door te trekken : beiden (de toenmalige Duitse Nationaal Socialist Hitler en de hedendaagse Waalse Nationaal Socialisten) zijn agressors die de vrede ondermijnen door hun expantie-drang. Herlees eens mijn stukje van gisteren, over Rudolf Hess, en hoe die door het Neurenberg tribunaal tot levenslang werd veroordeeld, om deel te hebben genomen aan de voorbereidingen van een aanvalsoorlog. Over de aanvalsoorlog van de USSR op Polen even nadien werd zedig gezwegen, want de ene aanvalsoorlog is de andere niet! Hangt ervan af of men tot het kamp van de verliezers of dat der overwinnaars behoort.
De PS zouden evenals anderen, ook een ras van politici zijn? Wij denken eerder dat het beurzensnijders zijn, van de soort waarvoor Pieter Brueghel ons op zijn schilderijen heeft gewaarschuwd Toen waren de struikrovers nog eigen volk, nu is het leiderspaar niet Bonny and Clyde, maar n Italiaanse sprietel-homo en n algerijnse halfbloed, waarvan kan gezegd worden dat het spijtig is dat ze niet vlak na de geboorte werd weggegooid wegens te lelijk.
Is wat ik schrijf grof en beledigend? Ik hoop het. Want het is gewoon de pasmunt op hun eigen grof gestoord gedrag zonder eind of begin. Denk alleen maar aan de maand congé payé door Coburg opgelegd, bij een nachtelijk onderonsje dat duurde tot 01u30, om te vieren dat ze de Tjeven gerold hadden. Zie daarvoor de cartoon bij Angeltjes, die ik hier niet wens over te neem wegens de grove insufficiëntie van de te licht uitgevallen rotsblok die maar niet wil vallen. Goed geprobeerd van de cartoonist, maar ik wil geen verantwoordelijkheid voor het nodeloos trotseren van de natuurwetten. De suggestie had weel fijner kunnen uitgebeeld zijn, moest het rotsblok reeds gevallen zijn. Wat ons trouwens veel tijdverlies zou bespaard hebben.
Het is in-triestig en niet te vergeven aan de dader(s?) wat gisteren is gebeurd in Noorwegen, en waar tot hiertoe, zaterdag 10 uur, niets hartigs verschijnt, niet bij de bevriende blogs, niet in de kwal-kwaliteitsmedia. Stilte voor de storm? Schrik om zich te verbranden? De Norse politie loopt op eieren, zodat de dader(s) misschien zullen kunnen geïnterneerd worden. Vooral geen potten breken, heet dat. De wereld smeekt om bedrogen te worden
Zeg niet dat zoiets niet stond te gebeuren : als het de Jihadisten niet zijn geweest, dan komt het gegarandeerd van de andere kant. Waqnt communisten of socialen doen zoiets niet! Het moet dus komen van de traditionalisten, de nationalisten, en straks zelfs nog helemaal van het Vlaams Blok/Belang. Remember Hans Van Themsche! Remember het IRA. Remember de ETA
De Linxe en linkshandige Overheid draagt een verpletterende verantwoordelijkheid. Door het eigen volk over geheel Europa tegen de haren in te strijken, lijk bij ons. Dan slaan, vroeg of laat, de stoppen door. Is het niet bij de opdringerige 5de Colonne van de Islam, dan is het bij hen die zich verraden voelen. Het geheel wordt ingekaderd in het begrip multi culturele samenleving, wat zo tegennatuurlijk is als maar kan. Zelfs in een mierenkolonie wordt de indringer binnen de 5 seconden de kop afgebeten! De maakbare maatschappij is een oude satanische droom die keer op keer inde Geschiedenis tot bloedvergieten heeft geleid. Misschien wel niet tot de Zondvloed, dan toch in ieder geval tot de Toren van Babel .
Wedden dat binnen het etmaal, de drie Vlaams Nationalistische partijen : VB + Niveanen+LDD in dezelfde hoek zullen gedrumd worden als de Noorse schutter+bommenlegger? De zaak in Oslo is zowat gefundenes Fressen voor de Parti Scandale en haar Linxe trawanten : Oef! La Patrie est sauvée encore une fois de plus!
Bartje vliegt meteen in hetzelfde schuthok als de Blokkers! Finito met de Niveanen! Sarkozy zal La Pen verslaan en bij de Noorderburen krijgt Geert Wilders gegarandeerd een nieuw proces aan zijn broek.
Moraalvan het Verhaal?
De doden zullen dood en begraven blijven, misbruikt en gemanipuleerd of niet, en deze dwaze daad zal precies het omgekeerde teweeg gebracht hebben van wat bedoeld werd. Tenzij, zoals de vermoedelijke dader twitterde , de daad van één moedig man evenveel waard is als 100.000 lamstralen.
Brrr Hoor ik daar het huilen van de wolven in de eeuwige Noorse wouden, die Grieg inspireerden o.a. voor Anitas klaagzangen? In diesen heiligen Hallen .
--------------------
Diagonaal herlezen
Ik hoop maar dat de vonk van Oslo niet de gehele wereld in vuur en vlam zet. Als signaal zou dat kunnen tellen! De Eurocraten mogen vooral niet verwonderd zijn : wie met vuur speelt Of anders gezegd : Wie het gevaar bemint, zal erdoor vergaan .
Franskiljon krijgt 12.000 dollar wegens aangesproken in 't Engels
21/07 Air Canada moet een Frans sprekend koppel 12.000 Canadese dollar schadevergoeding betalen om dat ze aangesproken werden in het Engels en niet in het Frans. Bovendien kreeg Michel Thibodeau een 7up in plaats van de Sprite die hij had willen krijgen. Michel Thibodeau noemt het vliegpersoneel van Air Canada "kwaadaardig, onderdrukkend en verwerpelijk", want zijn vragen werden steevast in het Engels beantwoord. Thibodeau spreekt nochtans vloeiend Engels.
Het dus blijkbaar niet alleen in de Brusselse rand dat Franstaligen stennis maken. Thibodeau en zijn vrouw hadden tegen Air Canada een claim ingediend van meer dan 500.000 Canadese dollar. "Dit was een schending van mijn taalkundige rechten, en op een gegeven moment moet je opkomen voor je rechten of ze verliezen", aldus Michel Thibodeau na de uitspraak eind vorige week.
Dure 7up
Dat is dus een erg dure begroeting in het Engels door het cabinepersoneel en een even dure 7up die hem geserveerd werd door een Engelssprekende stewardess. Bovenop de schadevergoeding moet Air Canada ook de 6.982 dollar gerechtskosten van het koppel betalen. Het taalconflict deed zich voor in 2009 op een vlucht vanaf Ottawa.
Excuses in het Frans
Verdere boetes wegens overtreding op de taalwetgeving werden volgens cnews niet opgelegd omdat de vliegmaatschappij "serieuze inspanningen doet om te voldoen aan de wet".
Officieel is het land tweetalig, maar de nationalisten in het Franstalige Quebec zien dat graag anders. De uitspraak komt van een federale rechtbank en steunt op de Official Languages Act. Volgens deze wet moet Air Canada diensten leveren in zowel het Engels als het Frans. De luchtvaartmaatschappij moet ook haar excuses aanbieden, in het Frans.
Bron Gazet van Janssens & Peeters (GVA)
--------------------
Diagonaal herlezen
Dit voorval, samen met duizenden andere, die dan al minder flagrant waren misschien, moeten we in Vlaanderen doorgeven tot elk busselkind inde wieg op de hoogte is : met Franscoullons valt er geen land te bezeilen!
Mangain, Milquette, Cruella Onkelinx, Erctus Homobilis, blagaai Michel, Magnette en wie allemaal nog : er zou een kaartspel moeten uitgegeven worden met hun koppen als schrikbeeld voor de jeugd : dit zijn de aangezichten van jullie bloedzuigers .
Als nar nemen we de Coburger. Wie anders?
Ho! Opgepast voor het CGKR : seffens wordt het strafbaar om onze bloedzuigers onze bloedzuigers te noemen. Dat is misschien wel een groepsbelediging! Of majesteitsschennis.
Vergeet niet : kleine stelen, grote stelen. Grote stelen meest.
Na de overwinning in de Blitzkrieg, Hitlers Vredesduif
--------------------
GVA wendt de blikken en meteen de aandacht af .Weg van de belse miserie, vooruit met de Neo-Nazis .Een beproefde tactiek van al wie met slechte gevoelens of een slecht geweten zit. Ziet U, die woedende Coburger was hen even teveel! Of wil men daar echt interessant doen? Wie kent nu nog de saga van Rudolf Hess, Hitlers Vredesduif?
Ook is het zo, dat de voorgekauwde haat van tijdens de oorlog niet meer zo pakt als bij de mensen die het allemaal meegemaakt hebben. Waren die slechten wel degelijk zo slecht, en die goeden , waren die wel zo goed? Hoe legt men uit dat nationaal socialisten baarlijke duivels waren, en onze socialisten (La Notte bijvoorbeeld, of den Cleynen Toeback), of de internationale socialisten (de Natte Dweil, Barosso, enz) allemaal bewaar-engeltjes? De wereldfinanciën, inclusief de USA, liggen in puin. Europa, dat bijna Eurabia is geworden, sputtert, net als toen, en weer is het Duitsland die de motor van Europa moet spelen .
Doet me denken aan de Franstalige krijgsgevangenen van het Arm Belgisch Leger (ABL) in juni-juli 40, die bij hun Nederlandstalige lotgenoten smeekten om het Onze Vader in het Nederlands te mogen aangeleerd worden : De Fritzen lieten namelijk de Nederlandstalige krijgsgevangenen vroeger naar huis gaan. Teken van hun goodwill .Het taalexamen was het Onze Vader onberispelijk in de Vloms kunnen afdreunen Ook dat werd achteraf bij de repressie inde weegschaal gelegd tegen de Vlamingen!
Het verband tussen damals en nu, vraagt U? Het antwoord krijgt U van de de eerste de beste zelfs kleinste werkgever in Vlaanderen, en heeft alles te maken met arbeidsethiek
------------------------
Rudolf Hess opgegraven, verast en uitgestrooid boven water.
Bron GVA
Update Het graf van Rudolf Hess in Beieren is woensdagmorgen opengelegd. De botten van de vroegere rechterhand van Hitler werden verast en de assen zijn verstrooid op een onbekende plaats. De opgraving gebeurde met instemming van de familie.
De opgraving gebeurde om de jaarlijkse verzamelingen van extreemrechts naar aanleiding van Hess' verjaardag een halt toe te roepen. Daarom ook is de locatie waar de assen zijn verstrooid, dat zou een meer zijn ergens in Duitsland.
De beheerder van de begraafplaats in Wunsiedel in Beieren, Andreas Fabel, heeft dit bekend gemaakt.
Hess werd in 1941 gevangengenomen nadat hij aan een parachute in Schotland was geland voor een bizarre vredesmissie. Hitler keurde het initiatief van Hess af, maar daarover bestaat momenteel nu geheim gehouden documenten opduiken, onenigheid over.
Hess hing zichzelf in 1987 op 93-jarige leeftijd op in de Spandau-gevangenis in West-Berlijn. Hij zat daar een levenslange gevangenisstraf uit.
--------------------
Hitler wilde al in 1941 vrede met Groot-Brittannië
30/05 Adolf Hitler wilde in mei 1941, toen WOII amper twee jaar bezig was, een akkoord sluiten met Groot-Brittannië. Dat was enkele weken voor de Duitse invasie van Rusland. Rudolf Hess, Hitlers rechterhand, vloog zoals bekend met een Messerschmitt naar Schotland en werd na zijn gevangenneming gek verklaard. Hij zou zijn bizarre missie alleen hebben gepland en ondernomen. Maar Hess had in werkelijkheid de opdracht gekregen van de Führer zelf.
Dat blijkt uit Russische documenten die nu opgedoken zijn. Het gaat volgens The Scotsman om een notaboekje dat gevonden werd in de archieven van de Russische Federatie in Moskou. In dat boekje werden in 1948 opmerkingen geschreven door een naaste medewerker van Hess, majoor Karlheinz Pintsch: "Hitler hoopte dat een akkoord met de Britten succesvol zou zijn".
Pintsch werd na de oorlog jarenlang gemarteld en ondervraagd door de Russen. Pintsch heeft, aldus opgetekende verslagen van die ondervragingen, gezegd dat Hitler op de hoogte was. "Hitler las een brief die Hess hem gestuurd had. Hij las de volgende passage hardop: Als dit project (bedoeld wordt de vlucht van Hess, nvdr) faalt, is het voor u altijd mogelijk om alle verantwoordelijkheid af te wijzen. Zeg gewoon dat ik mijn zinnen verloren heb".
Dat is ook wat gebeurde. Zowel de Britse leider Winston Churchill als Hitler verklaarden dat Hess gestoord was. De geschiedschrijvers hebben sindsdien ook gesuggereerd dat Hess mogelijk deserteerde of dat hij buiten Hitlers medeweten naar de Britten was gevolgen in een poging om een akkoord te sluiten.
Hess werd tot levenslange opsluiting veroordeeld. Hij pleegde in 1987 op 93-jarige leeftijd zelfmoord in de Berlijnse Spandau gevangenis. Pintsch werd door de Sovjets in 1955 vrijgelaten.
1 reactie :
Rudolf Hess werd op het proces van Nürnberg vrijgesproken voor oorlogsmisdaden, maar veroordeeld voor samenzwering en misdaden tegen de vrede. Vandaar ook dat hij niet opgehangen werd, maar tot levenslang werd veroordeeld.
--------------------
Diagonaal herlezen
Ach die Saga van Rudolf Hess!
Misschien dat, als 100 jaar na de feiten, de Engelse archieven opengaan voor de wetenschappers, en kunnen vergeleken worden met de vervalsingen bij de andere geallieerden en vooral bij de vroegere vijanden, dat de wereld op dat ogenbik de feiten zal kennen zoals ze zich werkelijk hebben voorgedaan..
Enigma 1. Hess, in de NSDAP machtiger dan Dolf-met-de-Snor zelf, die niet eens piloot was, kreeg in het diepste geheim in volle oorlogstijd terwijl de Inval in Rusland in het grootste geheim in volle voorbereiding was, zonder dat Hilter dat wist, van Messerschmidt-zoon zelf vliegles (al was de benzine kostbaarder dan edelgesteente!), kreeg na die spoedcursus van een paar weken het jongste prototype van de allernieuwste jager (ME 290?) ter beschikking, uitgerust met supplementaire benzinetanks om in Schotland te geraken, helemaal in het Noorden. Navigatie? Luchtafweer? Parachute-landing op een paar 100 meter van de bestemming? Niet na te trekken. Niet uit te leggen.
Besluit : Hess moet een supermens geweest zijn, en de rest van de Duitse generaals kiekens zonder kop, Hitler als grootste.
Enigma 2. De contacten in Schotland (de Hertog van Hamilton? Edward, de broer van de Engelse koning?) waren het positief ingesteld ontvangstcomité dat sympathiseerde met de Nazis, tot de Heer Winston Churchill er zich mee bemoeide : hoe zat dat nu precies met Operatie Barbarossa en wat als Stalin iets te weten kwam over een eventueel dubbel spel? Hess belandt na een paar dagen voor de duur van de oorlog in de isoleercel.
Enigma 3. Hess veinst sindsdien krankzinnigheid : afspraak tussen de kat en de muis, of het redden van zijn leven? In 1945 krijgt hij (samen met anderen) levenslang, en wordt opgesloten in de Spandau-gevangenis in Berlijn, onder uiterst strenge bewaking om beurt iedere maand de Engelsen, de Fransen, de Amerikanen en de Russen. Na een half mensenleven heeft hij de gevangenis voor hem alleen : de anderen zijn ofwel begenadigd, ofwel gestorven. Maar het IJzeren gordijn begint te bewegen, en de Engelsen vrezen voor het vrijkomen van hun speciale gevangene. Zij weten dat die oude man nog altijd superieur intelligent moet zijn .Ineens blijkt dat de gevangenis moet verdwijnen. En dan pleegt een oude man (die sinds 1941 niemand van zijn familie heeft mogen of willen weerzien) zelfmoord door verhanging. In een soort tuinhuis waar hij al een mensenleven onbewaakt tussen die hoge muren, langs was mogen komen bij de dagelijkse wandeling. Toevallig zijn de Engelsen aan beurt om in te staan voor de bewaking. De tuinier had een half minuutje niet goed opgelet. Geen bewakers gezien. Geen onderzoek. Einde verhaal.
De speciale gevangene zwijgt voor eeuwig. Het lichaam wordt vrijgegeven, om te worden bijgezet in het familiegraf. Tot nu.
Was men misschien bevreesd voor de Opstanding uit de Doden?
La crise politique que connaît la Belgique saggrave, ne trouve pas de solution et jette Wallons et Flamands dans une incertitude terrible. Personne ne se réjouit de cette situation et chacun en France partage linquiétude des Belges », écrit Mme Le Pen dans un communiqué.
« En cette veille de fête nationale belge, il est néanmoins de la responsabilité de la France et des Français de tendre la main aux Wallons », ajoute-t-elle.
Pour la présidente du FN, « si la Belgique venait à éclater, si la Flandre prenait son indépendance, hypothèse de plus en plus crédible, la République française shonorerait daccueillir en son sein la Wallonie ».
« Les liens historiques et fraternels qui unissent nos deux peuples sont trop forts pour que la France abandonne la Wallonie ».
« Il va de soi que ces décisions importantes pour lavenir de nos peuples ne pourraient être prises quaprès consultation par référendum des Français et des Wallons », conclut la responsable frontiste.
Bron De Soir, inslaap ? sedert Madame Beatrice Saccoche verwijderd is?
--------------------
Diagonaal herlezen
Is me dat een pak van het hart! Had al nachtmerries over het lot van die arme dutsen van Franscouillonnekes de dag dat ze afgetrokken zouden worden van het Vlaams infuus. Ze hoeven voor ons echt niet te wachten tot La Pen aan zet is : Merkozy kan dat ook aan : we sturen de rekening ten gepasten tijde wel na.
Dat er een paar miljoen hangmat-socialisten tussen zitten, hebben wij haar niet verborgen gehouden. Klachten achteraf kunnen dus niet. Tja, we weten ook dat ze de blutsen met de builen wil nemen : die lastigaards in de weegschaal aan de ene kant, met aan de andere kant La Capitale de Tout lEurope Entier : we hebben toch gehoord que Paris vaut bien une messe. Waarom zou dan niet tellen voor Bruxelles?
Van mij mogen ze die hebben : handje contantje voor de Staatsschuld. Gelijk oversteken. Maar nogmaals : er kunnen geen klachten komen na de levering van de koopwaar : de Directie is niet verantwoordelijk voor de mesthoop. En als t er op aankomt, dit wil zeggen als de Eu ontmanteld is en Brussel voor Parijs alleen nog ballast uitmaakt (niet te beheersen criminaliteit, enz) willen wij als eigenaars van de grond, wel overgaan tot een grondige sanering. Met behulp van bulldozers bijvoorbeeld
Samengevat : Marine, faites vos jeux, maar keep in mind : tot daar en geen stap verder. Poten af van de rest van ons land! Inzonderheid van de Rand en van de taalregeling in La Capitale! Wat de Franscouillonnekes in Canada eisen, eisen wij ook! Niet meer, maar zekerlijk ook niet minder!
De Coburger op de vlucht ingehaald door een Stille Duitse Herder.
--------------------------------
Nederig om Ergebnis gebeten, Liebe Leute : was even in een verkeerd verhaal terecht gekomen! In de war gebracht door de NOS (via BVN) die met loSSe flodders schoot op een zekere Rudolf HeSS, van wiens aSSe de wereld moest beven. Curieus hoe de ene socialist niet het licht in de ogen gunt van die andere, die trouwens al jaren in zijn eigen Walhalla vertoeft.
Ach ja! Mussolini heeft het ook mogen ondervinden : een paar kogels uit een toevallig aanwezige mitrailleur, of een toevallig stuk koord in de juiste handen : dode getuigen zijn meteen onschadelijk voor de overwinaars, die natuurlijk zo eerlijk zijn als goud .
-----------------------
Albert: boos en wanhopig
20.07.2011 14.33u - In zijn 21 juli-toespraak heeft koning Albert een dramatische oproep gedaan aan de politici om een redelijk akkoord te sluiten en een volwaardige regering te vormen. Meer nog dan door de inhoud, werd de toespraak getekend door zijn non-verbale boodschap: gebalde vuisten en een trillende stem. De wanhoop en een hartinfarct nabij, zo leek het wel.
Albert is boos en diep bezorgd over de aanslepende politieke crisis. Hij vreest voor de welvaart van de Belgen en zijn eigen job natuurlijk. De koning waarschuwde voor een oprukkend poujadisme dat de democratie ernstig kan schaden. Maar het is niet het vermeende poujadisme dat de democratie schaadt, maar België zelf.
Volgens de koning groeit bij de bevolking het onbegrip tegenover de politiek die geen oplossing biedt voor de problemen. De politieke impasse schaadt ook in het buitenland het imago van België: Ons land met zijn culturele diversiteit werd lange tijd beschouwd als een model voor de Europese Unie. De huidige situatie zorgt in Europa voor ongerustheid. Maar de Europese eenmaking wordt al voldoende tegengewerkt door eurosceptici en populisten.
Zo, het vijandbeeld is weer mooi geschetst: Vlaams-nationalisten, poujadisten, eurosceptici en populisten. We hebben er al vaker op gewezen dat de meest fanatieke pleitbezorgers voor de vorming van een Europese superstaat te vinden zijn in het uitstervende kamp van belgicisten. Bij gebrek aan een Belgische identiteit en natiegevoel, stellen ze al hun hoop op een fictieve Europese identiteit. Europa als dam tegen het Vlaamse autonomiestreven, zoals Herman Van Rompuy ooit openlijk toegaf in een interview. En zeggen dat er Vlaams-nationalisten zijn die braaf meehollen in de eurofolie en dromen van een België dat zou verdampen in de Europese Unie
Het spreekt vanzelf dat iedereen toegevingen zal moeten doen, besloot de koning. De vraag is of zijn wanhoopskreet nog veel indruk maakt in de Wetstraat. Het lijkt er alvast op dat CD&V niet meteen ingaat op het nieuwe huwelijksaanzoek van Di Rupo. Dat zou het einde kunnen betekenen van de formatieopdracht. De toestand is ernstig maar niet hopeloos. Het einde van België nadert.
----------------
Koning, Leterme en Di Rupo op applaus onthaald bij Te Deum
In GVA : 11:02 In de Sint-Michiels en Sint-Goedelekathedraal in Brussel is donderdagvoormiddag het Te Deum gehouden, de traditionele lofzang en dankbetuiging aan God ter ere van de nationale feestdag. Koning Albert en koningin Paola waren aanwezig, net als een reeks hoogwaardigheidsbekleders en politici. Prins Filip en prinses Mathilde waren er niet, de andere kinderen van de koning evenmin.
Zowel bij hun aankomst als bij hun vertrek werden de vorst en vorstin door het talrijk opgekomen publiek warm onthaald. Er weerklonk luid applaus en gejuich en verschillende aanwezigen bedankten de koning voor zijn emotionele toespraak naar aanleiding van de nationale feestdag. Na de dienst namen de koning en de koningin uitgebreid de tijd om het publiek te groeten.
Bij de politici waren premier Yves Leterme en formateur Elio Di Rupo de meest opgemerkte figuren. Ook zij werden door het publiek met applaus en gejuich vereerd. Di Rupo kon zelfs op extra handgeklap rekenen omdat hij te voet was gekomen en gezwind over een van de dranghekken klom.
--------------------
Diagonaal herlezen
Te laat heb ik bemerkt, dat er andere afbeeldingen bestaan om de lichhaamstaal van een Koning weer te geven. Tenminste, als die taal niet de dagelijkse lichaamstaal is van een koning die het verhaal van de bijtjes en de bloemetjes gaat uitdragen. Wat al eens schijnt te gebeuren zelfs in de beste families.
De Koning Drinkt : laat Albert op zijn oude dag dat schilderij uitbeelden, eerder dan die nukkige oude man die met gebalde vuisten opkomt voor zijn broodwinning. Geen hem een plaatsje in Bokrijk, waar hij tussen de laatste Getrouwen, het glas kan heffen op het welzijn van zijn liefjes, maar ook van drie vierde van zijn volk dat eindelijk bevrijd zou zijn van de Wallo/Bruxse listen en lagen.
Peter De Keyzer vindt dat men 67 jaar na het graven van de fundamenten bereid moet zijn om de allerlaatste sluitsteen van het Europese gebouw te plaatsen. De Keyzer is chief economist BNP Paribas Fortis.
21 juli 2011. Onthoud die datum. De kans is groot dat hij de geschiedenis ingaat als de echte D-day voor Europa. Vooralsnog staat die bekend als 6 juni 1944, de dag waarop de geallieerden met hun landing op de Normandische stranden het einde inluidden van het grootste militair conflict uit de geschiedenis. Het uitdrukkelijke verlangen om nooit meer een dergelijke oorlog op Europese bodem te moeten toestaan, was de drijfveer achter de steeds diepere Europese integratie van de afgelopen decennia. Een integratie die er mee voor zorgde dat voormalige erfvijanden Frankrijk en Duitsland vandaag met eenzelfde munt betalen. Een munt waarover wordt gewaakt door een gemeenschappelijke centrale bank met een Franse voorzitter en een hoofdkwartier op Duitse bodem.
Mede om die verwezenlijkingen te vrijwaren beleeft Europa morgen zijn echte D-day. Dan wordt beslist of de sluitsteen van de Europese integratie definitief wordt geplaatst. De landingszones heten niet langer Utah, Omaha, Gold, Juno of Sword maar luisteren naar de namen Griekenland, Portugal, Ierland, Italië en Spanje. Na wat schermutselingen met de financiële markten het afgelopen anderhalf jaar werd Europa telkens in het defensief gedwongen. Noch een verdedigingsfonds van 750 miljard euro, noch de ene na de andere ronkende verklaring hebben veel indruk gemaakt. Na een aantal salvo's voor de boeg dreigt nu een frontale aanval op fort Italië en is de eindstrijd om de Europese droom aangebroken. De derde economie van de eurozone, de grootste obligatiemarkt van Europa en de derde obligatiemarkt wereldwijd is niet zomaar een fait-divers uit de periferie, dit treft het hart van Europa.
Ondanks de kritieke fase waarin we ons vandaag bevinden, lijkt Duitsland nog niet erg onder de indruk. Merkel blijft aansturen op een openlijk faillissement van Griekenland en het is duidelijk dat ze het land liever kwijt dan rijk zou zijn. De gevolgen hiervan zouden echter catastrofaal zijn. Na een Griekse exit of zelfs een faillissement is Europa alle geloofwaardigheid kwijt om te ontkennen dat hetzelfde niet zal gebeuren met Ierland, Portugal of Spanje.
Deze eurocrisis is dan ook al lang geen economische crisis meer. Met een Europese schuldgraad die vergelijkbaar is met die van de Verenigde Staten en nauwelijks de helft van die van Japan kun je zelfs niet spreken van een schuldencrisis. We kampen vandaag duidelijk met een bestuurscrisis. Voor wie de lasten en voor wie de lusten? Moeten de Grieken zelf saneren en herstructureren of moet de rest van Europa solidair zijn? Moet de Europese belastingbetaler een Griekse doorstart financieren of zijn het de banken en pensioenfondsen? Moet de ECB desnoods bijspringen of dient daarvoor precies het Europese reddingsfonds?
Afspraak met geschiedenis Angela Merkel heeft morgen alvast een afspraak met de geschiedenis. Voor Helmut Kohl was het relatief makkelijk om de Duitse mark op te geven en de euro te aanvaarden. De facto werd de ene rekeneenheid vervangen door een andere. Akkoord, een rekeneenheid met een voor Duitsland grote symbolische en emotionele waarde. Maar niettemin was dat de makkelijkste stap. Wat vandaag gevraagd wordt, is dat Duitsland de facto een stuk van zijn budgettaire en politieke soevereiniteit opgeeft om die gemeenschappelijke munt overeind te houden en het Europese project te laten slagen.
Als Merkel het been stijf houdt en blijft aansturen op een puur nationale aanpak van de crisis, ziet de toekomst er somber uit. Er dreigt dan een economische, financiële en politieke balkanisering van Europa. Wanneer de gemeenschappelijke munt van meer dan 300 miljoen Europeanen ontwricht kan wordt door budgettaire problemen en wanbeheer in één lidstaat van nauwelijks 11 miljoen inwoners, hoe zou Europa dan nog enige rol van betekenis willen spelen in echte wereldproblemen? De ambitie van de euro als wereldwijde reservemunt mag dan ook definitief opgeborgen worden.
Als Frau Merkel er daarentegen in slaagt om haar binnenlandse politieke bezwaren opzij te zetten en resoluut te kiezen voor een integrale Europese aanpak, dan wordt voor Europa bijna alles mogelijk: gemeenschappelijke schulduitgifte, een pan-Europees bankentoezicht, meer structurele hervormingen, meer budgettaire discipline en een verdere Europese integratie. We staan dan ook voor een cruciale dag. Wie 67 jaar na het graven van de fundamenten bereid is om de allerlaatste sluitsteen van het Europese gebouw te plaatsen, bevestigt hiermee dat de constructie gemaakt is voor de eeuwigheid.
--------------------
Diagonaal herlezen
Het zal wel liggen aan mijn beperkt bevattingsvermogen, maar zoals de Europese landen hun eigen besturen, zo kunnen U en ik het ook. Al 67 jaar altijd maar meer uitgeven, dan er inkomsten zijn en het verschil dan maar bijlenen. Bij elkaar, bij elkaars banken of bij elkaars kapitalisten. En dan verwonderd zijn, dat de schulden steeds maar oplopen, en de interesten steeds zwaarder worden. Socialisten leren ons dan, dat het gat in de begroting vanzelf is gekomen, en dus vanzelf wel weer zal weggaan.
Neen, zo simpel houden ze het niet : rond al die eenvoudig te begrijpen zaken heeft men een ware encyclopedie opgebouwd van eufemismen : verminderend tekort op de begroting, een staatsschuld van zoveel percent van het Bruto Binnenlands Product, enz, waar de gewone mens na korte tijd de schouders voor ophaalt. In de mening dat het zo geleerd gemaakt is, om alleen door geleerden te kunnen begrepen worden. Vroeger zei men dat van de baron en de pastoor : de eerste hield de mensen arm, en de twee hield ze dom. Nu doen de politiekers dat helemaal op hun eentje.
En de kous is gebakken : het allegaartje gaat in de Europese pan, de zo gezegde Pan-Europese Gemeenschap waar het blijft sudderen op een zacht vuurtje, in afwachting van een soort mirakel. Iets in de zin van De Vermenigvuldiging der Broden
Dan is de tijd van de Sansculotten en hun Assignaten daar klein bier bij geweest. Want dan lag die ongebakken kous onder de mensen hun hoofdkussen, met veel of minder goudvinken in. Zelfs die goudvinken zijn nu gaan vliegen.
Er werd ons, nog niet zo heel lang geleden, wijsgemaakt, dat al die goudvinken samen in de kelders van de Nationale Bank lagen, ter dekking van al dat papieren geld. Het ging zo ver, dat men détails vrijgaf over die Grot van Alibaba en de duizenden kilos lingots, zodat wij op beide oren mochten slapen. Maar helaas : we deden dat, en wij werden geruisloos als onder narcose die oren afgesneden, want na verloop van tijd bleek dat die goudschat zo goed als weggesmolten was Vroeger, in de dertiger jaren van vorige eeuw, zongen de mensen : MarieLou, Marilou, waar is het geld van de Boerenbond naartoe? en Het is gepikt, het is gepakt het is gestolen. Het hangt van achter aan Menere Paster zijne zolen . Nu zijn er bijkans geen Pasters meer, en toch is het geld foetsie!
Nu vermijdt men angstvallig over datzelfde goud te spreken, tenzij in de financiële bladen, waar te lezen staat dat één kilo goud de hoogste prijs ooit heeft gehaald. Uitgedrukt in Euro .
Vandaar dat appelblauw zeegroen vermoeden van mij, dat er een omgekeerd oorzakelijk verband bestaat tussen het een en het ander : hoe flauwer de slappe papieren Euro, hoe hoger het harde goud Dat men daarvoor de Staatshoofden uit hun relatieve rust haalt, is logisch : zij (en wij meteen) dansen boven een onpeilbaar diepe afgrond die overspannen is met watermerk gewaarmerkt banknotenpapier, dat aaneen genaaid is met beloften.
Dag Angeleke, Dag Nicolaske, Dag Hermanneke-Zoet : wij wensen U een aangename vlucht en een behouden landing. Enfin, ik wil zeggen, meer chance dan die ongelukkige Icarus, U weet wel .
Ontboezemingen van een belegen Pallieter-lezer .
Kan ik eraan doen dat het stukje van vandaag bij de vrienden van het AFF doet denken aan een lastige vlieg die vraagt om absoluut te worden afgeslagen? Om aan de vliegenmep te ontsnappen springt het insect de ene keer vooruit, de andere keer naar omhoog : die is slimmer dan de doorsnee socialist die alleen maar de vlucht vooruit kent. Vliegen hebben een tweede spreekwoord : niet VOORUIT, maar OMHOOG. Linxen kunnen dus nog leren van insecten!
Als belegen lezer van t Pallieterke kan ik van mezelf getuigen een goedhartig mens te zijn, behept weliswaar met een slecht karakter. Vandaar het sfeerbeeld naar dat afslaan van vliegen, en bij de eerste woorden van dit stukje van dat belegen zijn : een echte Pallieter-lezer leest niet t Pallieterke, hij /zij IS het Palleterke! Waarbij de belegen Gouda met de jaren inderdaad stilaan vervangen wordt door keiharde Chester.
Oorzaak? De vliegenplaag.
Als de Mietjes en de Pietjes van het AFF op sommige dagen van leer trekken, dan krijg ik een opstoot van getemperde moordlust. Meestal zijn ze balsem op het hart, want dan denk ik Met Het Blok kan het nog zo erg niet zijn Pas als we doodgezwegen worden, bestaan we niet meer
Dat ze t Pallieterke wat last verkopen : och Godtoch : wie zon vijanden heeft, heeft geen vrienden meer nodig. Zou hun nijdigheid zijn oorzaak vinden in de dalende oplage (De Morgen) en de stijgende oplage van t Pallieterke? Amaai, daar komen nog maagzweren van voort!
Maar dat ze van de gelegenheid gebruik maken om bepaalde aanminnige en lieve dametjes, die in feite vooruit gezonden Gezanten zijn van de Apocalyps, in het licht te stellen, daar moet ik mijn poot tegen opheffen.
--------------------------
In t Pallieterke wordt wekelijks verslag uitgebracht van de werkzaamheden in het Vlaams en het federaal parlement. Vaak met details die je niet in de kranten leest of uit de websites van die parlementen kan afleiden. Geen groot nieuws, wel smeuïge details die verraden dat de auteur een parlementslid, -medewerker of -journalist is met donkerbruine gedachten. Iemand die anders denkt dan hij zich wel eens toont.
Voor het volgend berichtje in t Pallieterke vorige week moet je niet noodzakelijk parlementslid, -medewerker of -journalist zijn, maar het is evengoed tekenend voor de mentaliteit bij de medewerkers van t Pallieterke. Onder de kop Islamitische opvolger lazen we: Sven Gatz van Open VLD heeft vorige week in de commissie Cultuur van het Vlaams Parlement met een laatste vraag afscheid genomen van de grote politiek. In de plenaire vergadering kreeg hij een staande ovatie. Gatz blijft nog politiek actief in de gemeenteraad van Jette. Hij wordt directeur van de Belgische brouwers. We zullen er geen traan om laten. Maar het is een teken aan de wand dat Gatz wordt opgevolgd door zijn partijgenote Khadija Zamouri. Het zoveelste symptoom van de sluipende islamisering van de politiek en de samenleving.
We kennen de religieuze overtuiging van Khadija Zamouri niet, laat staan of ze diepgelovig of randkerkelijk is. Maar Khadija Zamouri is wel geboren in Antwerpen, en opgegroeid in de Sinjorenstad. In mei 2004 zat ze zo leert even googlen op televisie in een debat met Frank Vanhecke. De toenmalige VB-voorzitter poneerde er dat allochtone jongeren diezwaardere criminaliteit plegen gedenaturaliseerd moeten worden, en uit het land moeten gezet worden. Terug naar hun eigen land. Khadija Zamouri: Naar waar?, vermits haar kinderen hier geboren zijn. Waarop Frank Vanhecke sussend: Als uw kinderen zich gedragen zoals onze kinderen dat doen, mag u bij ons blijven. Bij ons?, zei Zamouri, maar ik ben hier bij mij, mijnheer Vanhecke. Frank Vanhecke, t Pallieterke en anderen kunnen er maar beter mee leren leven dat sommigen met een andere huidskleur en familienaam hier geboren en getogen zijn. En blijven.
Khadija Zamouri zei na haar eedaflegging als nieuw parlementslid (foto) in Het Nieuwsblad: Ik woon in Koekelberg, op een boogscheut van de Molenbeekse Maritime-wijk en het reclamebedrijf BBDO (dat recent nog de groeiende onveiligheid aanklaagde, nvdr.). Dergelijke wijken duiken vaak op in de media vanwege samenlevingsproblemen. Die problemen moet je streng aanpakken. Maar in plaats van alleen over nultolerantie te spreken moeten we de jongeren daar kansen geven én ondersteunen. Zij zijn ondernemend, maar blijven vaak in de informele economie steken. Denk aan de vele pitabars of bazaartjes die na twee jaar failliet gaan. Met een minimum aan scholing en opleiding moeten we die mensen in het reguliere arbeidscircuit krijgen.
Is dat geen vruchtbaarder doelstelling: mensen aan het werk zetten, in plaats van mensen uit het land te zetten waar ze geboren en getogen zijn?
--------------------
Diagonaal herlezen
Ach toch overal die bruine gedachten waar de Vlaamse socialisten niet kunnen over zwijgen, wetend dat dat bruin de lievelingskleur was van hun geestesgenoten, de Duits Nationaal Socialisten, die gelaarsd en gehelmd met Stahl de wereld hebben geprobeerd te beheersen, maar daarin jammerlijk mislukt zijn. Met zonder dank aan de Blauwbloedige Socialisten van Vadertje Stalin, de aanhangers van het zuiverste socialistisch systeem : het communisme.
Weten die van het AFF dan niet dat men, in het huis van de gehangene, zwijgt over de koord? Altijd goed geprobeerd om de Zwarte Piet naar de Vlaams Nationalisten door te spelen, in de hoop er zelf mooier uit te komen. Echt kinderachtig. Kan ook moeilijk anders, met een Jene(ver)wijf als Opperste Sovjet!
Tja, en over vreemde kleurtjes met niet uit te spreken of neer te schrijven namen : als die dan toch zo Vlaams (of bels) willen zijn, waarom nemen ze dan geen andere mindere opvallende naam aan. Voor de kostprijs moeten ze het niet laten en schrik moeten hebben dat ze niet meer zullen opvallen, moeten ze ook al niet hebben.
Misschien dat er met Marine La Pen en haar sympathieën voor de uitvinders van de Goelags, ander land te bezeilen zal vallen? Straks is WalloBrux het zoveelste laatst veroverde departement van La Douce France, en met die open grenzen,zijn meteen onze eigen avonturiers, tafelschuimers en gelukzoekers ook zeker van hun Eindbestemmeing Entlösung durf ik niet neer te schrijven : dat is een term exclusievelijk voorbehouden aan de nationale of de internationale socialisten.
Maar t zal betere, nu er bovenop de andere vrijgevigheden, nog een speciaal Vlaams kiendjesgeld zal rondgestrooid worden.
Men is zoveel keren man, als men kiendjes maken kan.
Vervolg en slot van de Elf Juli-toespraak van Johan Sanctorum.
/
Vlamingen die ook in het buitenland durven zeggen dat ze Vlaming zijn en onze cultuur vertegenwoordigen.
En ik zal het blijven herhalen: de Vlaamse culturele elite, de schrijvers, kunstenaars, intellectuelen, zullen we moeten overtuigen om in deze linguïstische confrontatie het voortouw te nemen, tegen de sluipende Belgicisering en de mythe van de meertalige Vlaming. In het interbellum van vorige eeuw was onze culturele elite Vlaamsgezind, het moet vandaag in de 21ste eeuw opnieuw lukken. We hebben dringend goede ambassadeurs nodig:
Een identiteit draag je uit, exporteer je, letterlijk. Het is een expansieverschijnsel, een aura dat schittert,- niet iets waarvoor men zich bijna excuseert.
U weet wellicht dat onze Keizer Karel in Spanje el Flamenco werd genoemd, en dat hij Vlaamse muzikanten naar Madrid liet komen omdat de Spaanse zangers vals zongen. Naar het schijnt is daaruit ook de Flamenco als muziekvorm en dans ontstaan. Er zijn dus goede redenen om u ginder als zuiver gebekte Flamenco te presenteren, in plaats van als vals zingende Belg, mocht u er deze zomer naar toe trekken. Stop de onderdanige beleefdheid en het aanpassingsdenken, de etiquette van de Untermenschen. In plaats van uw boekje Spaans op reis mee te nemen, geef uw gastheer eens een Holandés para hispanohablantes cadeau (Nederlands voor Spaanstaligen).
De taal is ons ultiem territoriummerk, onze voetafdruk. We moeten hem onbeschaamd durven plaatsen, in plaats van ons te gedragen als veeltalige kameleons van zodra we de grens over zijn, of zelfs in eigen huis. We moeten breder denken, durven articuleren, Europa hoort ons toe, en niet andersom.
Met deze zonnige noot wil ik besluiten. Het is aan de Vlaamse artiesten, de Flamencos van vandaag, hier uitgenodigd, om de daad bij het woord te voegen.
Jean Pierre Rondas en Johan Sanctorum : twee herauten die vrij en vrank durven spreken! Waren er zo maar meer!
En dan denk ik : Hallo, Bart! Wat nu? Als een broekventje heeft U zich laten rollen. Nu wacht U de verguizing en het afstoten. Uw lotgenoten van het Vlaams Belang heeft U de keel niet kunnen afsnijden, integendeel : daar kriept reeds de poort van het cordon sanitaire, die openzwaait om jullie binnen te laten stromen. Jullie zijn niet de weg van de Leterminator willen opgaan, en dus is jullie lot bezegeld.
Tenzij er nog hefbomen zijn in de Vlaamse Parochieraad waar jullie de lakens helpen mee uitdelen en quasi onmisbaar zijn .
Laten we eerst eens afwachten hoe de Regering Homo Erectus N° Uno er zal uitzien : 4 PS-ssers op fianciën, op sociale zaken, op immigratie, op justitie (de cruciale sectoren) 3 Tjeven (op binnenlandse en buitenlandse zaken, op mobiliteit) een paar SPA-drinkers, een paar Groenen : alle twee op ondergeschikte sectoren als windenergie en zeevisserij. Verder een paar villas in het Zuiden op naam van de dochter voor de Oppertjeven, een leger lucratieve postjes in staatsverband, en boven alles : een regen van adellijke lintjes in het vooruitzicht. Wie weet, voor den Cleynen Eyskens misschien wel de titel van Burggraaf. En, wie weet, het vooruitzicht op een Staatsbegrafenis en bijzetting in de crypte van Laeken.
Voor de Premier een lieftallige Nederlandstalige homo-secretaris naast hem, bij zodanig dat wij gespaard blijven van zijn Nedderlaans. Verder krijgt, met hetzelfde oogmerk, iedere Franstalige minister of Hovaardigheidsbekleder een charmante Nederlandstalige lesbienne-secretaresse als woordvoerdster.Waarmee meteen bewezen is, dat tweetaligheid absoluut niet hoeft, dat de tewerkstelling in de tolken-branche een serieuze boost best kan gebruiken, en last but not least, dat wij de kabeljauw voor de kust van Oostende besparen om Frans te moeten leren vanaf hun geboorte .
Bij voorgaand stukje was dat deze van Bertje Bibber.
----------------------
Het klinkt, voor hen die nog de Misliturgie in de oren is blijven hangen, misschien een beetje heiligschennend om de Consecratie te bagatelliseren, akkoord, dat is het ook. En toch laat ik het staan, omdat op die manier bij het lezen een sluier van respect zou neerdalen over de schrijver en zijn 11 Juli-artikel.
Dat Mter Vic Van Aelst op de achtergrond meeluistert, is mooi meegenomen. Ook ik ben van mening dat in Vlaanderen de Franse lessen op school zouden moeten verboden worden. Het is nu genoeg geweest. Wie aan de Univ Frans, Engels, Italiaans of Russisch wil leren : geen bezwaar. Kent U inderdaad een ander land (Frank rijk, Engeland, Duitsland, Nederland) waar Frans of een andere taal verplichte leerstof is? Wie nu nog tweetaligheid in Vlaanderen wil, is ofwel een Tjeef, ofwel een masocist. Trouwens, voor de Franscouillons : er bestaan toch tolken? Voor ons Vlamingen met aangeboren talenknobbel, zou dat alleen maar een verrijking zijn : zou er inderdaad nog 5% schoolverlaters zijn, die na 5 jaar zichzelf niet belachelijk staat te maken door Frans te willen brabbelen? Wie beroepsmatig Frans vandoen heeft, zal rap bijgeschoold zijn! Is bij deze proefondervindelijk bewezen!
---------------------
Boem paukeslag, daar ligt alles plat!
wo, 13/07/2011 - 16:07 Johan Sanctorum
Via Nieuw Pierke
------------------------------
Guldensporentoespraak van Johan Sanctorum, gegeven in Leuven voor de Vlaamse Kring Regio Leuven
Zondag 10 juli 2011
Beste vrienden
Ik dank u oprecht, mede namens al mijn pseudoniemen (* zie voetnoot), voor de uitnodiging om hier in Leuven de 11 juli-rede te mogen geven. Dit is een feestelijk moment, in het regeringsloze en onbestuurbare België, waarin Vlamingen steeds minder toekomst zien. Alle verkiezingsuitslagen, alle peilingen bevestigen dat,- wat koffiedikkijkende politicologen ook mogen beweren. De verwachtingen zijn hoog gespannen, institutioneel staan we vlak voor een breekpunt, een point of no return, of een no pasaran.
Toch veronderstel ik dat u van mij, als filosoof en republikein, iets meer verwacht dan toeters en tromgeroffel. Zonder de feestvreugde te willen verstoren, leek het me gepast om u een paar doordenkers te presenteren,- van mij mag u ze zelfs borrelnootjes noemen voor de receptie van straks. Zoute, pikante, af en toe ook bittere nevenbedenkingen omtrent datgene waar wij allemaal mee begaan zijn: de Vlaamse beweging. Beweegt ze nog? En zo ja, waarheen?
1. Over nationalisme en patriottisme
Onlangs presenteerde een vriend van me op facebook,- de plek waar de dag van vandaag alle revoluties beginnen en even snel weer doodbloeden,- zichzelf als een Vlaamse patriot. Ik feliciteerde hem dadelijk en wou mezelf ook al melden als com-patriot, landgenoot, mede-vaderlander. Pas achteraf besefte ik de ongerijmdheid van die uitspraak. Een Vlaamse patriot, wat is dat voor een onbekende soort? Het idee van een Belgische patriot is me perfect duidelijk: hij heet Eddy Merckx of Luc Tuymans of, als het een zij is, Axelle Red. Ze houden van ons vorstenhuis, laten zich graag tot baron kronen, en tekenen petities voor de eenheid van België.
En jawel, de Vlaamse beweging is in de 19de eeuw begonnen als een vaderlandslievende beweging. De Vlaamse Leeuw was oorspronkelijk een braaf huisdier, ondanks de strijdlustige tekst. Hendrik Conscience, de man die ons Nederlands leerde schrijven, was een Belgicist. Tot 1914 koesterden de Vlamingen de illusie dat ze voor hun Belgisch patriottisme zouden beloond worden, als ze maar hard genoeg werkten en dapper vochten, en dat hun toekomst binnen het heilig land der vaadren lag. Maar het liep anders af: het laatste restje vaderlandsliefde verzoop in de loopgraven van 14-18. Het groot breekpunt, dat zich in de eerste helft van de 20ste eeuw voltrekt, draait dan ook rond het weigeren van een erfenis en een vrijwillige verbanning: we hebben voor eens en altijd beslist dat België ons vaderland niét kan zijn. We verdedigen met hand en tand onze geboorteplek, maar tégen de permanente dreiging die uitgaat van het vaderland: de Vlaamse beweging is een beweging van opstandige zonen.
Dat is ook de reden waarom de Vlaming niet anders dan anti-koningsgezind kan zijn: de monarch, de vader-des-vaderlands, hij is en blijft het doelwit in een vaag, onuitgesproken moordplan, om het moederland te redden. Wij zijn allemaal stukjes van een Oedipuscomplex. Ik weet dat Freud uit de mode is, maar men moet hem lezen om de geschiedenis van de Vlaamse beweging te begrijpen. De koningsmoord is ons eigenlijke, verzwegen perspectief. Vive la république, ik ken geen enkele Franse slogan die ons zo op het lijf geschreven is.
Het boeiende aan die Vlaamse beweging is echter, dat het Vlaams-nationalisme, de grote anti-Belgische onderstroom, zich niet zomaar heeft bekeerd tot een premature Vlaamse versie van de vaderlandsliefde. Werden wij zomaar Vlaamse patriotten? Neen, integendeel, we bleven zoeken. Het vaderland is voor de Vlaams-nationalist geen land dat achter de bocht ligt, maar iets dat met de horizon steeds mee opschuift: de Vlaamse beweging bevindt zich in een feitelijke staat van de exodus, de bijbelse uittocht. We zijn onderweg, maar niemand weet waarheen. Af en toe kiezen we ons een Mozes uit, een gids, maar die valt even snel weer in ongenade. Geen prins, geen leider, geen politicus kan onze rusteloosheid nog duurzaam temperen: het patriottisme is aan ons niet besteed.
Het vaderland wordt zo, om de Franse denker Michel Foucault te parafraseren, een heterotopie, een andere plek, iets dat altijd buiten ons is. Het denken van het onmogelijke. Iets dat vandaag niet bestaat, misschien nooit zal bestaan, maar fundamenteel anders, beter, rechtvaardiger is, dan het systeem waar wij in leven. Niemand die dat beter begreep dan de diepgelovige Remi Piryns, resp. vader en grootvader van Piet, de linkse journalist, en Freya, de groene politica. Als slachtoffer van de repressie dichtte hij, tussen de vier muren van zijn gevangenis in Lokeren, het bekende gedicht voor het vaderland, allicht met een zweem van bittere ironie, wetende dat het om een droombeeld, misschien wel een fata morgana gaat.
En zo zou ik een tegenstelling willen poneren, tussen de patriot en de nationalist. Een politiek en tegelijk een existentieel, zelfs karakterieel onderscheid. Was het 19de eeuwse staatsnationalisme een zeer patriottistische aangelegenheid, verkleefd aan het burgerlijk establishment en het regime, dan is het 21ste eeuwse nationalisme, van de Vlamingen, de Catalanen, de Basken, de Schotten, een radicale verzetsbeweging. Straffer nog, de patriotten en de nationalisten staan ook in het dagelijkse leven lijnrecht tegenover elkaar. Ik waag me even aan een typering. Kijk zelf wie u herkent in deze beschrijving.
De patriot vindt dat de politieke doeleinden bereikt zijn, of binnen handbereik. Hij houdt van zijn leiders, en nestelt zich in de warmte van vlag, lied, territorium, een chauvinistisch gemeenschapsgevoel. De patriot beschouwt de geschiedenis als afgelopen en koestert zich in haar eeuwigdurende epiloog. Voor de nationalist moet die geschiedenis nog beginnen, en is het zoeken naar de Big Bang. De patriot celebreert, herkauwt, cultiveert. De nationalist complotteert, spuwt uit, en stelt de officiële lezingen van de geschiedenis steeds weer in vraag.
De patriot leunt genoeglijk achterover, de nationalist zit op het puntje van zijn stoel. De patriot wandelt, de nationalist marsjeert. De patriot ontvangt graag prijzen en medailles, koninklijke, maar ook wat men in het Vlaams speekmedailles noemt, zoals de Orde van de Vlaamse Leeuw. De nationalist bedankt voor de prijzen en aanvaardt alleen geuzentitels. Een echte caracteriel.
De patriot houdt van feestdagen, tekent in op huldeboeken, en legt kransen op monumenten. De nationalist houdt niet van verplichte feestdagen, draagt verboden literatuur met zich mee, schildert graffiti, en legt bommen onder diezelfde monumenten. Het Vlaams-nationalisme is een zaak van straatschilders,- Flor Grammens, de man die in de jaren 30 van vorige eeuw al Franstalige straatnaamborden in Vlaanderen overschilderde, is een absoluut prototype. De nationalisten slaan de bressen, de patriotten proberen ze te dichten (u weet wellicht dat de zandzakjes, gebruikt bij overstromingen, vaderlanderkes worden genoemd).
Onmerkbaar, sluipend en zalvend, proberen Verhofstadt, Dehaene en C° ons nu ook een soort Europees patriottisme in te lepelen, eigenlijk een zeer behoudsgezinde toewijding aan een supra-nationale bureaucratie, die, niet toevallig, door de grote natiestaten wordt gevoed, en die ons in slaap probeert te wiegen met Beethovenmuziek.
En er bestaat zelfs een supervariant van het patriottisme, als meta-ideologie van de tevredenheid, namelijk het mondiaal patriottisme, de genoegzaamheid en morele zelfvoldaanheid van de wereldburger, die nergens nog tegenstellingen ziet, alleen een markt van meningen en een bonte kermis van culturen.
Ik zou zo nog veel verder kunnen gaan, maar u begrijpt wat ik bedoel, en wie het schoentje past, trekke het aan. De diepe onvrede van het hedendaagse nationalisme is me zeer lief. Geen vaderland, geen vader, geen vorst, geen god: daarom hebben wij het zo moeilijk met gezag, politieke structuren, het systeem. Ook met onze eigen politieke leiders, die we slechts tijdelijk en zeer voorwaardelijk enige macht gunnen. Links mag van mij duizend keer het Vlaams-nationalisme als fascistisch betitelen,- de echte rebellen bevinden zich binnen de Vlaamse beweging. Ze weerspiegelt een vorm van mentale fitheid en burgerlijke waakzaamheid, een permanente activistische zoektocht, die steeds weer haar limieten verlegt en haar doeleinden herdefinieert.
Pogingen om het Vlaams-nationalisme blijvend te koppelen aan de bloed-en-bodem-ideologie van de jaren 30, de collaboratie, het fascisme, zijn zinloos: het 21ste eeuwse nationalisme is zijn tijd vooruit. Milquet, Di Rupo, maar ook Kris Peeters en C°, moeten zich geen illusies maken: het Vlaams-nationalisme heeft, na haast 200 jaar België en ik spreek dan nog niet over de andere patrieën die over ons heen rolden- zoveel resistentie ontwikkeld tegen het machtsdenken, tegen de taal van de heersers, dat het haast geen macht meer verdraagt, geen enkele.
2.Over oorlog en vrede
Ondertussen gedragen onze kunstenaars en onze zogenaamde intellectuele elite zich als perfecte patriotten: ze zoeken niets, ze zijn aangekomen, gearriveerd, in alle betekenissen van het woord.
In de romans en in de films lopen schrijvers en kunstenaars in tijden van revolutie vooraan en staan ze op de barricaden, maar niet bij ons: de intellectuelen willen feestvieren en prediken de pacificatie, vooral omdat hun winkel moet draaien. Vrede zij met u, Vlaming, kom tot rust en word eindelijk Belg, Europeaan, wereldburger! Het is een Sirenenzang die ons blijft toewaaien vanuit de muzenwereld. Zeldzaam zijn de stemmen die tot onrust aanzetten.
Tom Lanoye, Dimitri Verhulst, David Van Reybrouck, Wim Delvoye, Luc Tuymans, Jan Fabre en tutti quanti: allemaal willen ze koesteren en gekoesterd worden. Ze haten het nationalisme en verwarren het opzettelijk met fascisme en xenofobie, omdat ze de rebellie, politiek en existentieel, helemaal hebben opgegeven. Hun individuele drang naar erkenning spoort perfect met een politiek conformisme dat hen altijd opnieuw in de armen van de Belgische staat en de monarchie drijft.
Een van de weinige kunstenaars die dat rusteloos, vaderlandsloos nationalisme wél ten volle begreep en vertolkte,- en daarnaar verwijst de titel van mijn toespraak-, is de bij ons nog altijd miskende expressionistische dichter Paul Van Ostaijen. Als flamingant en activist in de eerste wereldoorlog wist hij verdomd goed dat het burgerlijk patriottisme nooit het onze kan zijn. En dat uitte zich in een geweldig vuistgebaar van de concrete poëzie, gedichten die echt in uw gezicht ontploffen. Zijn poëzie is die van de radicale bommenlegger, provocateur en straatschilder, niet doe van de lepe ideeënmarchand of salonintellectueel.
Boem paukeslag, daar ligt alles plat!,- zo klinkt het als een gekalkte slogan in de bundel Bezette Stad. Een pacifist was Van Ostaijen allerminst: hij zag het activisme als een strijdbaar anti-patriottisme, tegen de staat, in dit geval de Belgische staat, het Belgische pseudo-vaderland. Deze diepe vijandschap is niet op simpele haat gebaseerd, maar op het inzicht dat de waarheid uit tegenstellingen wordt geboren en dat men kleur moet durven bekennen. Sterker nog: dat men zijn vijanden met zorg moet uitkiezen en moet koesteren.
Wie geen vijanden heeft, kan ook geen vrienden hebben. En beter een echte vijand dan een valse vriend, zegt het spreekwoord. In dit facebook-tijdperk kan je met één klik een vriend maken, we worden allemaal verplicht om tot het Grote Netwerk toe te treden, waarin alle tegenstellingen diffuus worden. Daarmee wordt niet alleen het begrip vriendschap volledig gebanaliseerd. Er is ook geen knop om iemand tot tegenstrever uit te kiezen, terwijl we die antipode eigenlijk nodig hebben om onszelf te ontdekken. Hij is de Andere, die toont wie we vooral niét willen zijn: een omgekeerd ideaalbeeld, een averechtse spiegel.
Het is de vijand die ons denken en handelen een richting, een zin geeft. Daarom vindt men de hevigste flaminganten in Brussel en in de Vlaamse rand: omdat de tegenstrever daar tastbaar, fysiek aanwezig is, niet alleen als beeld, als gerucht. En daarom vind ik ook dat we voor Olivier Maingain een standbeeld zouden moeten oprichten: niemand vertolkt beter en duidelijker datgene wat wij afwijzen, namelijk het Belgisch-francofoon imperialisme, dan deze FDF-er.
En als u vindt dat ik hier oorlogstaal spreek, dan hebt u helemaal gelijk: het pacificatiedenken, met het compromis als dogma, is dodelijk voor Vlaanderen en voor de Vlaamse beweging. De echte vrede is een na te streven ideaal, maar de valse, opgedrongen vrede is een sluipend gif. Het maakt ons lam, laks en tam. Het is de Lamme-Goedzak-mentaliteit die men steeds weer op ons probeert te plakken, als een pseudo-identiteit: de Vlaming als een ietwat sullig, voorzichtig en materialistisch kuddedier. We moeten ons blijven verzetten tegen dat fataal cliché, en Tijl Uilenspiegel als model adopteren van de rebellie, de contramine, de radicaliteit, de on-vrede.
De strijd als leerproces, als terapie, als zoektocht naar zichzelf. Wat de oud-Griekse denker Herakleitos en de 19de eeuwse filosoof Friedrich Nietzsche voorop stelden als de oorlog als vader van alle dingen, wordt in de context van het Vlaams-nationalisme het permanent opzoeken, tactisch aftasten en doelgericht provoceren van het Belgische establishment, met zijn duizend gezichten, als een Distopia, een toestand van verdorvenheid die haar tegendeel oproept, namelijk de Platonische republiek. De monarchie, het VBO, het fameuze Centrum voor Gelijkheid van Kansen, de zgn. staatsdragende partijen, de VRT, enz.: alle vormen ze een lange ketting die ons bewust maakt van het objectieve kwaad, als een Kafkaiaans systeem dat louter zichzelf nog reproduceert, volautomatisch en meedogenloos.
Laat niet de paranoia en het complotdenken regeren, de waan die ons verdeelt, maar de intelligente radicaliteit. De Belgische staat heeft het Vlaams-nationalisme voortgebracht. Laten we die staat dus dankbaar zijn en hem koesteren als volksvijand nr. 1, waarmee we een permanente gespannen relatie hebben, die zich op gezette tijdstippen ontlaadt. Afkeer kan inspireren. België is ons Distopia, het gedroomde land om niét in te wonen, een nachtmerrie. Het is de perfecte on-staat, die beantwoordt aan alles wat wij niet willen zijn: corrupt, dubbelzinnig, inefficiënt, ondemocratisch, bureaucratisch. We hebben de duurste elektriciteit, het hoogste aantal regeringen per vierkante meter, de spoorwegen met de meeste vertragingen, de hoogste belastingen, de slechtste wegen, de traagste justitie, de meeste asielzoekers, het hoogst aantal zelfmoorden én het hoogste aantal verkeersslachtoffers per inwoner. Is er een betere schietschijf mogelijk voor de nationalistische rebel?
Ik ben beschaamd om Belg te zijn, zuchtte een vrouw, toen ze, eind juni, ergens tussen Brugge en Gent, na urenlange opsluiting in een gloeiend hete treinwagon uit haar lijden werd verlost. Vrienden, dat moet ons als muziek in de oren klinken. Afkeer is de moeder van de wijsheid, het klinkt als een illuminatie én een oorlogsverklaring.
Terecht zucht Franstalig België dat de Vlamingen niet meer redelijk zijn. Neen, we zijn niet langer redelijk en rekkelijk, zoals we dat haast 200 jaar wél zijn geweest. We willen het onmogelijke, en dat is maar net goed genoeg om het absurde te counteren.
Boem paukeslag, daar ligt alles plat. Nu Bart De Wever definitief de stekker heeft uitgetrokken, is de ultieme opdracht overduidelijk: N-VA en Vlaams Belang moeten nu op zoek gaan naar elkaar, in het oprichten van een breed republikeins verzetsfront.
III. Taal versus territorium
En voor u nu allemaal, met het schuim op de lippen, naar de goedendag grijpt en massaal het slagveld oploopt, wil ik een laatste maal naar Paul Van Ostaijen verwijzen: het zijn namelijk de dichters, meer dan de politici, die een weg zouden moeten tonen naar de overkant, het schier onbereikbare vaderland.
Ja, wij kunnen het Belgische verhaal overstijgen en een Vlaamse republiek afkondigen, gegrondvest op een nieuw maatschappelijk project. Ja wij kunnen winnen, groeien, de geschiedenis naar onze hand zetten. Ja, wij kunnen Europa verbazen. Maar het zal gaan via een omweg, namelijk via een herontdekking van onze moedertaal.
We hebben ons teveel laten leiden door een landelijke, agrarische versie van het flamingantisme, de obsessie om geen morzel grond af te staan, en we lieten ondertussen onze taal, ons echt historisch kapitaal, verkommeren. Daardoor zijn de faciliteiten in de Vlaamse rand rond Brussel ontstaan: als een zogezegd onbelangrijke/tijdelijke toegeving aan francofonen die in Vlaanderen wonen. Maar zij hebben het spel slim gespeeld: ze bleven zolang hun taal spreken en trokken andere taalgenoten aan, tot het bordje Vlaanderen niets meer betekende. Daar sta je dan met een soeverein grondgebied. We zijn als boeren die op een schone dag merken dat hun akker vol staat met oneetbaar, niet meer te wieden onkruid. De boer zelf is een exoot geworden.
Zonder taal, geen denken, geen bewustzijn, zegt de cultuurfilosoof én cultuurflamingant in mij. Ik geef u een voorbeeld uit de dagdagelijkse realiteit.
Telkens weer zie ik bij ons in de randgemeente Overijse hoe welmenende ouders,- dikwijls vader francofoon en moeder Nederlandstalig,- hun kinderen zogezegd perfect tweetalig proberen op te voeden. De gezinsharmonie wil dat zo, en het zou goed zijn voor hun toekomstige carrière. De realiteit is, dat die kinderen hun plan trekken in een brabbeltaaltje, een tussentaal die ik Belgisch zou willen noemen, in de slechtste zin van het woord. De aap komt uit de mouw, als blijkt dat kindlief naar de lagere school in het Nederlands gaat, en dan mag overschakelen naar Franstalig middelbaar onderwijs. Dat geeft al een rangorde aan: het Vlaams is een primitieve volkstaal van de straat, het Frans een cultuurtaal.
Maar bovendien schijnen deze mensen niet te beseffen dat een taal méér is dan een communicatiemiddel: ze vormt ons denken en ons bewustzijn, ze boetseert onze identiteit. De finesses, de nuances, het raffinement,- we doen er een heel leven over om ze te ontdekken. De literatuur kan er ons bij helpen, maar we moeten het allemaal zelf heruitvinden, doorheen het denken, spreken, schrijven. We zijn allemaal dichters, of zouden het moeten zijn. Die dimensie wordt de Vlamingen permanent ontnomen, juist door de morele plicht om meertalig te zijn en zich te socialiseren, zich aan te passen in een situatie waar het niet zo nauw steekt. Het Nederfrans gebrabbel van Elio di Rupo, de tussentaal van de kinderen waar ik het over had, het spraakgebruik van zelfs vele van onze Vlaamse politici,- zoals Minister-president Kris Peeters, om er geen te noemen, de simpele Vlaming van Man bijt hond-, het neigt allemaal naar hetzelfde, namelijk een genivelleerd, ééndimensioneel gebruiksvlaams, een Swahili waar je wel een eind mee komt om de weg te vragen, maar waar in de verste verte geen cultuurtaal in te herkennen valt.
Dit assimil-Vlaams is dodelijk voor de politieke ontvoogding die wij nastreven. De Nederlanders lachen er terecht mee, al doen zij evenzeer aan taalmishandeling, maar zij hebben Reve, Mülisch en Hermans. Nationalisten hors la lettre, fanatieke Hollanders én taalvirtuozen. Alleen de taal kan ons bevrijden, eenvoudigweg omdat de republiek gegrondvest is op burgerlijk bewustzijn, intense onderlinge communicatie, taalcreativiteit, nieuwe woorden en begrippen die zich ontwikkelen, nieuwe nuances, een zich immer versterkend en veellagig wereldbeeld.
Ons Vloms, zoals België dat cultiveert, het bescheiden Nederlands dat zich ergens in en rond Brussel vasthaakt aan een zeer onbescheiden en expansief Frans, kan nooit die kwantumsprong maken naar de status van een rijke, vrij algemeen gedeelde cultuurtaal. Daarvoor moeten we, spijts alle multicultheorieën, ééntalig zijn, maar dan ook consequent en radicaal, in de diepte en de breedte, zoals alle volkeren die ons omringen, de Fransen, Duitsers, Britten en Nederlanders. Natuurlijk spreekt een Duitser met een diploma middelbaar ook Engels, en misschien zelfs Frans, maar Goethe en Schiller mogen op hun twee oren slapen: de Duitser denkt, voelt, leeft in het Duits. Het is zijn "element". Hetzelfde voor de taal van Molière en Shakespeare. Er zijn daar actieve elites die fanatiek waken over hun taal, en er ook een chauvinistisch gevoel aan koppelen. Dan pas heb je een cultuurnatie. Terwijl wij, bezuiden de Moerdijk, opgescheept zitten met schrijvers die wel Nederlands schrijven maar daar vooral géén identiteitsverhaal aan willen verbinden: ze willen dat we goede Belgen worden, beleefd, soepel, tweetalig, en bescheiden.
Onder die valse vrede valt niet te leven. De taalstrijd is een echte oorlog, het is niet zomaar een metafoor. Noem het dan ook een oorlog, omzwachtel het niet met eufemismen. Het is een strijd voor identiteit en cultuur. Dat hebben organisaties als het Taal Actie Komitee zeer goed begrepen. De francofonen waren zogezegd niet geïnteresseerd in le droit du sol, ze waren zo slim om die bodem in te palmen via een omweg. We zullen met dezelfde wapens moeten terugslaan, door Nederlands te spreken, overal, nadrukkelijk. Door Kraainem, Wezembeek en de andere verbrusselte gehuchten te vernederlandsen. O neen, wat culturele centra neerpoten zal niet volstaan, en eens flink gaan betogen ook niet: we zullen er moeten gaan wonen en leven, luidop onze taal spreken in de winkels, in het postgebouw, de supermarkt, de restaurants. Eisen stellen inzake bestuurstaal, als burger ter plekke, en er desnoods het Hof van Straatsburg bijhalen. In die zin zou de opdeling van België vandaag zelfs te vroeg komen: de zes faciliteitengemeenten zouden zonder twijfel via een volksraadpleging bij Brussel terechtkomen, nota bene in naam van de democratie en de mensenrechten.
En ik zal het blijven herhalen: de Vlaamse culturele elite, de schrijvers, kunstenaars, intellectuelen, zullen we moeten overtuigen om in deze linguïstische confrontatie het voortouw te nemen, tegen de sluipende Belgicisering en de mythe van de meertalige Vlaming. In het interbellum van vorige eeuw was onze culturele elite Vlaamsgezind, het moet vandaag in de 21ste eeuw opnieuw lukken. We hebben dringend goede ambassadeurs nodig:
Nieuw Pierke heeft ons rond de ultieme 21ste Jumi een hart onder de riem willen steken (of delen in onze vreugde?) door een paar redevoeringen van Vlaamse Leeuwen te publiceren. Ikzelf heb lang aan de verleiding kunnen weerstaan om deze pareltjes alleen voor mezelf te bewaren. Maar het enthousiasme werd me te groot en daarom gooi ik ze op de markt. Pas op mensen : het is dynamiet!
----------------------
Grendel is een monster in Beowulf
do, 14/07/2011 - 15:07 redactie
Copy Right Nieuw Pierke
----------------------------
De volledige tekst van de 11 julitoespraak van Jean-Pierre Rondas, die in radiostijl verkort werd uitgesproken in het Stadhuis van Brugge op zondag 10 juli 2011. Met bijzondere aandacht voor grendels, die maken dat in Vlaanderen de democratie is afgeschaft.
Ik wil het vanavond met u hebben over grendels en vergrendeling, beton en betonnering in de Belgische politiek. Ik moet u mijn naïviteit bekennen betreffende de werkelijke verhoudingen in de Belgische staat sinds 1970, het jaar van de grendelgrondwet van Vader Eyskens.
Een bord grendelsoep
De eerste keer dat ik daar raar over opkeek was enkele jaren geleden, als moderator van een panelgesprek naar aanleiding van de voorstelling van een geschiedkundig werk over de prijs van de scheiding in 1830. In dat panel zat ook Louis Tobback, die mij na een tijd verbaasde met de opmerking dat BHV nu eenmaal niet splitsbaar was als de Franstaligen dat niet wilden. Niet zomaar omdat het onfair zou zijn onze Vlaamse meerderheidswil aan hen op te leggen buiten de alom geprezen consensuspolitiek. Maar de Franstaligen moesten dat nu eenmaal niet willen omdat zij wettelijk gezien op geen enkel institutioneel verlangen van de meerderheid in deze staat hoefden in te gaan. En dat kwam, voegde Tobback er gnuivend aan toe, omdat de Vlamingen anno 1970, in hun zucht om tot federalisme te komen, nu eenmaal de macht in de staat hadden afgegeven. Dus moesten ze nu niet komen klagen. Ik stond wat perplex over de hardheid van die uitspraak, die verder ging dan het gewone parler-vrai van de Leuvense burgemeester. Het was alsof het om een ruil was gegaan tussen federalisme krijgen en meerderheid afstaan. Ik zag hem zo denken en zien dat het publiek met die waarheid nog niet op die manier geconfronteerd was geweest, daar ook niet mee om kon, en hij stapte snel over op een ander argument.
De tweede keer dat mijn mond openviel van verbazing was als televisiekijker. We bevonden ons te midden van de toen nog als eindeloos beschouwde onderhandelingen in Hertoginnedal medio 2007. Op een gegeven moment kwam bij het fameuze belegerde hek Joëlle Milquet naar buiten. Een duidelijk getipte RTBf-journalist vroeg haar of een bepaalde regeling die wel erg beantwoordde aan het programma van de Franstaligen, toch wel zeker definitief verworven was? Madame Non stelde de man snel gerust met de bewoordingen oui oui, il y a suffisament de verroux. De evidentie waarmee ze dit stelde verbouwereerde me. Blijkbaar had zij zich tot taak gesteld om bij elk onderdeel van de regeringsonderhandelingen op zoek te gaan naar voldoende grendels. Of om, in goed Wetstraatees uitgedrukt, elke voorlopige Vlaamse inwilliging, als dit haar voordelig uitkwam, snel te betonneren.
Deze indruk werd bevestigd door de schok die ik als lezer enkele keren kreeg bij de lectuur van opiniestukken van Luc Huyse, niet alleen in de kranten, maar ook (onder de vorm van hoofdstukjes) in het boek van Jos Bouveroux bij diens televisiereeks over de communautaire geschiedenis van België, Het onvoltooide land. In deze geschriften wordt vaak honend gesproken over het realiteitsverlies bij sommige Vlaamse politici, die blijkbaar niet goed beseften dat zij hun democratische en parlementaire meerderheid voor een bord linzensoep hadden verkocht. Met de grondwetsherziening van 1970 had Vlaanderen feitelijk afstand gedaan van die meerderheidsmacht. Zag men dat dan niet in?
Het antwoord is blijkbaar: neen, dat zagen sommige CVP-politici, zoals Huyse suggereert, toen inderdaad niet in. En de meeste politici van vandaag moeten het telkens weer leren, net zoals het overgrote deel van het publiek trouwens. De meeste kiezers beseffen niet wat er in 1970 eigenlijk is gebeurd, en ikzelf was daar tot voor kort, als toch min of meer geïnformeerde burger, nogal naïef in: vandaar de drievoudige verbazing die ik hier heb geschetst. Ik wist wel, maar besefte niet.
Gelukkig is er af en toe toch één redacteur die de lezer met de neus op de onaangename feiten drukt. Ik citeer Guy Tegenbos, die in zijn commentaar in De Standaard van 22 maart 2011 schrijft: Als morgen 100 procent van de Vlaamse volksvertegenwoordigers zich uitspreekt voor een staatshervorming waarvoor vandaag al 50 en voor sommige aspecten bijna 90 procent zich uitspreekt, hoeft die er nog niet te komen als de Franstalige partijen dit niet willen Het is hallucinant. Dat impliceert onmiddellijk dat nieuwe verkiezingen tenminste aan deze situatie niets zouden veranderen, tenzij hun inzet juist de correctie ervan zou zijn.
Grendel Revisited
Dat verklaart dan weer de krampachtige pogingen van sommige theoretici om aan te tonen dat de representatieve democratie niet meer van deze tijd is, dat we aan andere vormen van overleg- en consensusdemocratie toe zijn. Tot op zekere hoogte zijn die pogingen begrijpelijk, want in België is in het jaar 1970 de representatieve, parlementaire democratie bij wet afgeschaft. Alleen zo is de huidige schandalige impasse te begrijpen. Als de Franstaligen, al was het tegen honderd procent meerderheid aan Vlaamse zijde, met de hakken in het zand neen blijven zeggen, dan staat de staat stil. Als de Vlamingen op hun programma blijven staan, dan komt er niet eens een regering en dan kan dat de Franstaligen geen ene moer schelen. Sindsdien bestaat de taak van de Franstalige politici erin om standvastig elke poging tot wijziging van de machtsverhoudingen in Vlaamse meerderheidszin af te blokken. Ze hoeven slechts neen te zeggen in een situatie waarin de Vlamingen hen beleefd hun verzuchtingen moeten voorleggen, het hen schoon moeten vragen.
De huidige Belgische impasse, uniek in Europa en waarschijnlijk ook in de wereld, wijt ik dus aan de vergrendeling van Vlaanderen in 1970. We moeten met andere woorden terug naar de zogenaamde grendelgrondwet. Grendel revisited. Grendel is een monster in het Oud-Engelse epos Beowulf dat de samenleving tiranniseert.
Deze herziening van de grondwet, van de hand van vader Gaston Eyskens, voorzag in speciale meerderheden om diezelfde grondwet te kunnen wijzigen. Hoe het land ook zou ingedeeld zijn, in drie of vier gewesten, in twee of drie of vier gemeenschappen, in negen of tien provincies, of in honderden gemeenten of in duizenden wijken of zelfs honderdduizend straten, om het even: er zouden twee taalrollen zijn, en de grondwet zou alleen kunnen gewijzigd worden door een meerderheid in elke taalgroep apart en een twee derde meerderheid in het gehele parlement, en dit in Kamer en Senaat. Wat deze taalrollen betreft: volgens de Franstaligen zijn we allen Belgen als het gaat om interpersoonlijke solidariteit. Of het nu om Vlamingen, Walen of Brusselaars gaat, wat betreft interpersoonlijke solidariteit bestaan er geen subnationaliteiten in België. Als het echter om afgrendeling gaat, dan weet men wel welke demografische meerderheid er dient afgegrendeld te worden, dan bestaan er ineens taalrollen een juridisch onding dat om te kunnen functioneren toch wel een soort subnationaliteit moet erkennen.
Op basis van deze grendelgrondwet zou men dan speciale of bijzondere wetten maken, als het ware in de grondwet ingeschreven, en waarvoor de vernoemde bijzondere meerderheden zouden gelden. Tegelijkertijd werden de alarmbelprocedure en de pariteit in de regering ingevoerd, die trouwens juridisch één pakket vormen nog iets wat de modale kiezer niet beseft. Deze alarmbelprocedure moest belangen- en bevoegdheidsconflicten beslechten en op die manier, o bittere ironie, toezien op de federale loyauteit (van de Vlamingen wel te verstaan).
Die wetten zijn er ondertussen gekomen. Ik beperk me in de oopsomming tot drie belangrijke. Ten eerste, de bijzondere financieringswet (oorzaak van de aanslepende onderhandelingen in 2010 en 2011); ten tweede, de bijzondere wet tot hervorming der instellingen (die maakt dat de belangrijkste onderhandelingen over institutionele herschikking en over de financiering van gemeenschappen en gewesten voor eeuwig aan het wetgevende initiatief van het parlement onttrokken zijn); en ten derde, de bijzondere Brusselwet van 1989 (met zijn vervorming door Dehaene die in 1993 toeliet dat de Cocof decreetgevende bevoegdheid kreeg, en dus het fameuze en bij Vlamingen onbekende tweede Brusselse, totaal Franstalige parlement kon installeren).
Dit alles was slechts mogelijk doordat in 1970, nog voor de eerste serieuze staatshervorming, de Grendelgrondwet werd gestemd. De Franstaligen waren daarin vooruitziend. Deze tactiek doet denken aan de overeenkomst in de zomer van 2010 over de twaalf balises waaraan elke herziening van de vernoemde bijzondere financieringswet zou moeten voldoen precies om op die manier zon hervorming onmogelijk te maken.
Wie is daar voor het eerst opgekomen? Welnu, het eerste Franstalige voorstel van een wettelijke grendel tegen de Vlamingen dateert van 1921.[3] Dat wil zeggen dat de taalwetten van de jaren dertig gestemd zijn door een echt Belgisch parlement zonder taalrollen, gewoon Vlaamse meerderheid tegen Franstalige minderheid. Met het systeem dat sinds 1970 in voege is hadden we niet eens taalwetten gekregen. Had men met de taalwetten tot vandaag gewacht, of waren er grendels geweest in de jaren dertig, dan hadden we zeker het risico op een burgeroorlog gelopen. Franstaligen met grendels achter zich laten nu eenmaal geen taalwetten toe.
Waarom hebben anno 1970 de Vlamingen, tegen wie dit gericht was, niet gereageerd als de Vlamingen tegen wie dit gericht was? Alleen de Volksunie riposteerde. Enkele oud-senatoren en -kamerleden vertelden me hoe ze toen tevergeefs hadden geprobeerd om de publieke opinie tegen deze rampconstructie te mobiliseren. Hebben de andere Vlaamse volksvertegenwoordigers gemeend dat ze dit snel moesten goedkeuren, omdat ze zelf vreesden dat ze misschien ooit wel eens van hun meerderheid misbruik zouden maken? De bedoeling was nochtans overduidelijk: de Vlaamse parlementaire meerderheid moest aan de leiband. De Grendelgrondwet had de bedoeling om het beetje federalisme dat Vlaanderen kreeg (alleen omdat Wallonië economisch federalisme vroeg) krachteloos te maken voor het goed en wel was ontstaan terwijl het unitaire federalisme van Wilfried Martens vanzelf al gelijkstond met het prijsgeven van meerderheidsrechten.
Laat het duidelijk zijn: de idee alleen al om een bepaalde materie in een bijzondere wet onder te brengen wijst erop dat als een regeling voordelig is voor de Franstaligen ze die ook als voor eeuwig verworven beschouwen. De bijzondere wetten waren dan ook de lelijke staketsels waarmee men het Belgische huis sinds 1980 bijeen heeft willen houden. Maar nu zijn deze staketsels zozeer verrot (ze lijden onder la mérule) dat ze het huis zelf hebben aangetast. Eindeloze discussies zijn verspild aan nutteloze reparaties van deze bijzondere miskleunen. Al deze communautaire energie is opgegaan aan de correctie van de middelen die de staat moesten redden, maar hem nu blijkbaar in de afgrond storten.
Men suggereert soms dat de grendelgrondwet waardoor de Vlamingen hun meerderheid al in 1970 hebben afgestaan bij de Vlamingen juist de zucht naar meer autonomie heeft aangescherpt. Dat moest ook wel, want autonomie is het enige ernstige alternatief voor deze ondemocratische, onparlementaire houdgreep die de grendelgrondwet betekent.
Maar er is de afgelopen jaren nog iets bijgekomen. Precies deze grendelgrondwet is de oorzaak geworden van een politieke impasse die uniek is in Europa en waarschijnlijk in de wereld. Het gebrek aan alertheid en standvastigheid van de Vlamingen in 1970 vlak na de overwinning van Leuven-Vlaams wordt nu door de hele Belgische bevolking betaald in de vorm van deze schandaleuze impasse anno 2010 en 2011. Een impasse die nog altijd het gevolg is van het diepe misverstand bij de Franstaligen dat de staat hen toebehoort en dat ze dus menen meer privilegies te mogen genieten, meer macht te mogen uitoefenen, meer subsidies te mogen krijgen, beter bediend te worden, meer bescherming te krijgen, dan hen in een rechtvaardig bestel zou toekomen. Tweeledigheid met pariteiten en grendels als het hen uitkomt, drieledigheid met gewesten als het hen uitkomt, vierledigheid als het hen uitkomt, afschaffing van Vlaamse Gemeenschap als het hen uitkomt, instelling van een nieuwe Franstalige gemeenschap onder de vorm van WalloBrux als het hen uitkomt. Formateursgrendels
En toch was het nog niet voldoende. Het antwoord op verschuivingen in het Vlaamse politieke landschap, op verschuivingen in de grondstroom, het antwoord op de Vlaamse aversie voor de blokkeringsmechanismen met grendels en alarmbellen, het antwoord op de ongrondwettelijkheid van BHV, op de provocaties in de Rand, op de totale patstelling in de regering sinds 2007, is van Franstalige kant steevast en enkel en alleen: nieuwe en verse grendels en bijzondere wetten. En telkens vinden ze Vlaamse partijen die hen dat willen gunnen. Dit zijn dan de extra gendels die door Di Rupo in zijn formateursnota worden voorgesteld:
1. De Franstaligen willen meer geld voor Brussel, maar zonder inzage te willen geven in de rekeningen, en zonder dat de Vlaamse betaler voor Brussel ook maar iets mag bepalen in Brussel: het fameuze subiete geld, en sans conditions préalables. Vlaanderen vindt dat Brussel al overgesubsidieerd is, en dat er sowieso al mechanismen bestaan zoals Beliris, om Brussel voor de hoofstadfunctie te compenseren. Tot hun grote verbazing en oprechte verontwaardiging kunnen de Franstaligen dat geld dus niet zomaar subiet krijgen. Wat doet Elio di Rupo in zijn beide notas (die van 3 september 2010 en die van 4 juli 2011)? Hij eist gewoon dat de gevraagde (en steeds groeiende) som in een bijzondere wet wordt ingeschreven. De voorafgaande financiering van Brussel, het subiete geld, wordt een nieuwe, quasi onveranderbare grendel in het Belgische politieke landschap. 2. De Franstaligen zijn bezeten door de waan dat Vlaanderen Brussel wil insluiten terwijl Vlaanderen al blij is als het de Rand kan redden. Mocht het ooit tot een Belgische scheiding komen (waarover de Franstaligen veel meer schrijven en nadenken dan de Vlamingen) dan ligt Brussel daar als een eiland te midden van vijandelijk gebied. Het ligt daar zoals Danzig in Polen in de jaren dertig. Dus willen ze niet alleen een corridor, maar van alle kanten vrije toegangswegen rond Brussel. Deze wegen worden aangelegd, onderhouden en betaald door Vlaanderen. Dus eisen ze een bijzondere wet op de Vlaamse op- en afritten op de Brusselse Ring. En deze bijzondere wet moet mee inhouden dat ook Wallonië medezeggenschap zou hebben over de op en afritten van Vilvoorde, Grimbergen, Zellik, of Dilbeek. Elio di Rupo heeft deze eis in zijn notas overgenomen. 3. De Franstaligen willen graag een soort economische unie voor Brussel en zijn zogenaamde hinterland. Er moet inderdaad beter gecoördineerd worden wat betreft mobiliteit (niet alleen wegen, maar ook openbaar vervoer) rond Brussel: de politieke en administratieve taalgrens hoeft daarom nog geen mensengrens of zakengrens te zijn. Dus is het wenselijk dat er om deze praktische problemen op te lossen, overlegstructuren tussen de drie gewesten ontstaan. Probleem is dat de Franstaligen daarin onmiddellijk een soort compensatie voor het verloren kiesdistrict BHV zien, en dat ze wel degelijk de Vlaamse gemeenten die bij deze Metropolitane Gemeenschap zouden willen aansluiten (waaronder dus natuurlijk de faciliteitengemeenten) andere beheersregimes zouden willen opdringen, waardoor de bevoegdheid van Vlaanderen over zijn eigen gemeenten in Vlaams Brabant onmiddellijk op het spel staat. Dat schrijven ze ook letterlijk in hun studies daarover. Van zodra deze ideeën gestalte kregen waren er Waalse constitutionalisten die hebben aangeraden deze BMR te consolideren, te verankeren en te betonneren in een bijzondere wet. En dat is precies wat in de notas van Di Rupo staat. 4. De Franstaligen willen niet alleen via de BMR compensaties voor de splitsing van BHV. Het is vooral de bijna totaal verworven buit, de faciliteitengemeenten die daar als rijpe vruchten in hun schoot aan het vallen zijn, waarop ze zich concentreren. Afschaffing van de door de Raad van State goedgekeurde omzendbrief Peeters, het uitzonderingsrecht om voor kandidaten op de kieslijsten van een andere stad te kiezen, vervanging van de Raad van State door het politiek en paritair samengestelde Grondwettelijk Hof: even zovele methodes om deze gemeentes nu eens en voorgoed naar Brussel te doen overhellen en ze de weg te doen volgen van Neder-Over-Heembeek en Laken. Vlaanderen verliest in deze gemeenten alle zeggenschap waardoor weer eens aangetoond wordt dat in België de binnengrenzen niet vastliggen. Dan stel je toch even snel voor om alle deze maatregelen in een bijzondere wet vast te leggen? Wie weet of die Vlamingen uit federale loyauteit toch bijten? Dan is dit alles voor eens en altijd verworven. En dus staat dit voorstel in de beide notas van Di Rupo.
Grendelverbeelding
Wat bij deze vier voorstellen opvalt is eerst en vooral dat Waalse politici (Di Rupo, Onkelinx, Magnette, Demotte, Milquet) zich alleenlijk om Brussel bekommeren. Wallonië komt in hun voorstellen voor bijzondere institutionele wetten niet voor (natuurlijk wel in hun voorstellen voor bijzondere financiële wetten). Dat komt omdat Wallonië wat het institutionele betreft helemaal afgegrendeld is maar dan voor één keertje in een andere betekenis: Wallonië wordt door Vlaanderen nooit bedreigd in de zin dat Vlaanderen er gemeenten zou willen uit loswrikken, of de taalgrens ten nadele van Wallonië zou willen herzien.
Ten tweede valt het op dat Di Rupo de Brusselse grendels vooral daar voorstelt, waar deze grendels de consequenties van de zuivere gewestvorming kunnen neutraliseren. Ik bedoel daarmee: de Franstaligen willen inderdaad de gewestvorming met drie in plaats van de door hen vermaledijde gemeenschapsvorming met twee. Maar met een Vlaams Gewest waarmee ze zich niet meer kunnen moeien, daarmee kunnen ze ook geen vrede nemen. Vandaar dat ze via deze vier nieuwe grendelwetten zowel de Francofone aanspraken op Vlaams Brabant denken te behouden, als zich te verzekeren van permanente Vlaamse dotaties aan Brussel. Daarenboven menen ze hun greep op wat ze le centre du pays noemen, te kunnen versterken.
Ten derde suggereerde ik al opzettelijk dat deze grendelvoorstellen van Di Rupo niet brandnieuw zijn. Ze dateren alle van zijn eerste informatieopdracht van september 2010. In zijn uitgebreide nota van vorige week heeft hij deze voorstellen gewoon door zijn studiedienst wat beschaafder laten formuleren. Dat wil zeggen dat de N-VA niet alleen van deze exorbitante voorstellen al een jaar op de hoogte was, maar het met varianten ervan ook eens was. Sommige van deze bijzondere wetten waren in feite door de N-VA al onderhandeld. Sommige ervan zijn, vrees ik, zelfs al verworven, wat terloops ook aantoont dat zelfs de N-VA in staat is compromissen te sluiten. Dat de PS daarmee niet subiet naar buiten is gekomen bewijst alleen maar dat nog niet alle bruggen zijn opgeblazen. Wat ik daarmee wil zeggen is, dat zelfs bij de parlementaire N-VA er een zekere gewoontevorming is ontstaan tegenover deze grendelgrondwet die de demografie in de democratie buitenspel heeft gezet. Wat wilt u ook anders: de grendelgrondwet dateert van 1970. De meeste NVA-medewerkers zijn zo rond de dertig jaar oud. Voor hen is het buitenspel zetten van het parlement een normale zaak, ze zijn ermee geboren. U zal al begrepen hebben dat ik dit een slechte gewoonte vind.
Dat het ongewone in de Belgische staat dus gewoon is geworden blijkt al uit het taalgebruik dat rond de grendels cirkelt. Daarom wil ik hier kort samen met u enkele synoniemen voor grendels overlopen, opdat u misschien in het vervolg meer op uw hoede zou zijn. Telkens als Luc Huyse het over consensusdemocratie heeft, bedoelt hij in feite een democratie waar de meerderheid niet meer speelt. Een afgegrendelde democratie. Geen afgegrendelde Waalse democratie, maar een afgegrendelde Vlaamse democratie. Telkens wanneer de commentatoren ons belerend naar het compromis verwijzen, herinneren ze er ons schamper aan dat we onze meerderheid hebben verkwanseld. Telkens wanneer Franstalige politici ons zeggen dat ze een evenwichtige oplossing willen, bedoelen ze niet wat u misschien begrijpt, want wie wil nu geen evenwicht? Ze bedoelen het evenwicht waardoor een meerderheid geminoriseerd wordt. Les équilibres, dat zijn grendels, noch min noch meer. Telkens wanneer Franstaligen naar de finaliteit van de staatshervorming vragen (die er ondertussen lekker maar niet komt) verwijzen ze naar betonneringen om die finaliteit uit te stellen. Telkens wanneer Franstaligen geruststellende maatregelen vragen, bedoelen ze betonneringen. Het is sterker dan henzelf. Ze leven in een betonnen cultuur.
Omdat de grendelverbeelding der Franstaligen onuitputtelijk is zijn er natuurlijk nog enkele grendelvoorstellen die de formatienota van Di Rupo niet gehaald hebben, maar die hij er graag had aan toegevoegd, omdat ze in Francofone kringen vandaag al volop circuleren. Ik begin met een merkwaardig verwijt aan de nota Beke (een nota die, nota bene, nooit openbaar is gemaakt. Wouter Beke had trouwens liever gehad dat ook Di Rupo zijn nota geheim had gehouden). Dat verwijt luidt, dat er helemaal niets in stond dat ook maar één grendel zou kunnen voorstellen il ny a rien ( ) qui pourrait constituer un verrou et faire en sorte que jamais la Belgique ne se disloque Dit wijst op een serieuze verslaving.
Een hoogst origineel voorstel voor een nieuwe grendel komt van een van de meest gerespecteerde Franstalige politicologen, Vincent de Coorebyter. Hij vindt dat we BHV kunnen splitsen op voorwaarde dat er een bijzondere wet komt die formeel zou verbieden dat ooit de taalgrens tot staatsgrens zou worden getransformeerd. Letterlijk staat er: un texte de loi disant formellement que la frontière linguistique ne peut être interpretée comme étant la base dune frontière détat, wat er in feite op neerkomt (doordenkertje) dat de huidige taalgrens wat de Francofonie betreft juridisch helemaal niet veilig is.
Een volgende grendel die weliswaar de formateursnota niet heeft gehaald maar die wel degelijk op het bord staat is het minderhedenverdrag (*). Vlaanderen beweert dat er in België geen minderheden bestaan zolang er geen juridisch waterdichte binnengrens is. De nieuwe aanval op de faciliteitengemeenten zal het vertrouwen van de Vlaamse juristen in die binnengrens niet versterken. De nota Di Rupo heropent immers de taalstrijd over de hele taalgrens van de kust tot in Voeren. Daarom zou een redelijk Vlaams antwoord kunnen zijn dat Vlaanderen het minderhedenverdrag zal goedkeuren van zodra een Bijzondere Wet de taalgrens tot onaantastbare binnengrens maakt. Naast al die bijzondere wetten die alleen Franstalige belangen dienen mag er misschien wel eentje bij zijn dat de grootste Vlaamse bekommernis verwoordt?
Er is maar één grendel die groter is dan alle vorige samen, zowel de bestaande als de nog niet bestaande, en binnen deze laatste categorie zowel de door Di Rupo voorgestelde als de meer fantaisistische die de formatienota nog niet hebben gehaald: en dat is de staatsgreep, het ultieme blok op de Vlaamse meerderheid in deze staat. Ondenkbaar? Helemaal niet. Er lopen een paar CD&V-figuren rond die daar wel degelijk aan denken, en niet van de minste. Juist de meest eerbiedwaardige onder hen vertonen de bijna natuurlijke neiging zoiets te formuleren. Vooral de zoon van de vader die in 1970 de eerste grendelgrondwet heeft geconcipieerd, kan het niet laten te verwijzen naar het einde van de Vierde Franse Republiek (het gehaspel dat ooit in Frankrijk de Vierde Republiek heeft gekenmerkt, en hem ten gronde heeft gericht waardoor hij als het ware een Belgische De Gaulle bezweert. Ook de huidige Europese president heeft al de vergelijking gemaakt met de overgang van de Vierde naar de Vijfde Franse Republiek. Van den Boeynants achterna? Ik weet niet of zich dat nog op het niveau van de grapjes bevindt, maar zeg niet dat daarover niet wordt nagedacht.
Laten we de grendels ook eens in een ruimer perspectief zien. Ten eerste maken ze natuurlijk deel uit van een overdaad aan maatregelen ten voordele van de overlegdemocratie, en ten nadele van de representatieve democratie. Aan deze representatieve democratie wordt de laatste tijd in België een beetje te veel gesleuteld. Federale kieskring, legislatuurparlement, verankerd overlegcomité, samenvallende verkiezingen: het kan gewoon niet op. Al deze vergrendelingen maken deel uit van een weloverwogen en accumulatief containment policy. Het is ten tweede interessant te vernemen wat de internationale gemeenschap denkt als bijvoorbeeld een land als Hongarije, met de huidige hyperrechtse meerderheid, ook grendelwetten en bijzondere wetten installeert. Duitse juristen zijn daarin heel helder: twee derde meerderheden in het Hongaarse parlement schaden het democratieprincipe. Vooral wanneer basiswetgevingen over belastingen en pensioenen in de toekomst nog slechts met een twee derde meerderheid kunnen veranderd worden, dan beperkt zon grendelgrondwet de speelruimte van elke toekomstige regering. Waarom wordt zoiets nooit eens over België gezegd?
Grendelbesluiten
Ik kom tot conclusies.
Voor 2007 besefte het publiek gewoon niet dat Vlaanderen totaal afgegrendeld is en dat de democratie in feite niet meer speelt. Eind 2007 kwam dat besef al wat dichterbij. Vandaag, na het misbruik van de splinterbom die de alarmbel is, weet en ziet iedereen het. De volgende vraag is dan, of men het leuk vindt om als een gevaarlijke diersoort in een ondemocratische consensus- en compromiskooi te worden opgesloten. Deze grendels dienen duidelijk niet tot de bescherming van de minderheid (dan zou men ze nog in overweging kunnen nemen) maar tot blokkering van de meerderheid, en dat was de bedoeling van in het begin. In de bestaande afgrendeling zit geen enkel gaatje, en dat heeft men ons met genoegen ingepeperd bij de mislukte stemming tot splitsing van BHV. Deze splinterbom zal nog lang rondtollen. Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat een machtspoliticus daarmee kan leven. Het gevolg is in elk geval dat de Grendelgrondwet meer en meer zelf in vraag wordt gesteld en zodoende voorwerp wordt van politieke actie. Dat is wat ik hier aan het doen ben. Ik probeer hier iets aan de orde te stellen.
Partijen die nu nog in de vergrendeling meegaan, tegen de grondstroom in Vlaanderen in, met andere woorden voornamelijk paarse partijen die de teloorgang van hun paarsheid betreuren, tonen iets van hun masochistische aard. Zij willen graag vergrendeld en gekooid zijn. Zij willen graag onderhandelen vanuit de positie van hond aan de ketting, en dat zeggen ze elke dag in de krant.
Met deze uitschakeling van de meerderheid kan of mag een normaal land niet langer leven. De vergrendeling zelf moet uitgeschakeld worden, anders kan de staat België niet zo blijven voortbestaan, niet omdat het einde van België zo leuk zou zijn, maar omdat na 41 jaar het trage Vlaanderen heeft ingezien waartoe de genereuze geste van Vader Eyskens heeft geleid.
Zolang de grendels functioneren is er met de Franstaligen geen gesprek mogelijk. We zien dat in de praktijk, omdat zij niet echt willen spreken zolang ze slechts hoeven af te wachten. Maar ik bedoel het ook als een soort moreel verbod. We mogen met hen niet langer praten (op de manier zoals we niet meer mogen roken als we onze gezondheid willen redden ook als we lange tijd gerookt hebben). Het is namelijk moreel verwerpelijk nogmaals compromissen te sluiten op basis van het grootste compromis dat we al gesloten hebben, te weten de afstand van de macht van de democratische meerderheid. Daarvoor kunnen we n u wel de hele democratische wereld waarschuwen: dat als je zoiets toegeeft, je nog generaties lang kan bedelen aan de poort. Dan word je door niemand gehoord.
Hoe kunnen we de grendels afschaffen? We kunnen ze vervallen verklaren in het Vlaams Parlement, als ontoelaatbare en ondemocratische gemodifieerde meerderheden, als grendels op de democratie. De afschaffing van de grendels wordt dan de toetssteen of de Franstaligen nu echt met de Vlamingen willen blijven samenleven. Ik vrees ervoor. Ze zijn slechts in ons geïnteresseerd als er grendels bestaan die onder meer voor de jaarlijkse Ringelingschat zorgen. Ik vrees dat ze ons zonder grendels niet graag zien. Neem de grendels en de bijzondere wetten weg en het leven in België biedt hen niet meer dezelfde perspectieven als weleer. Schaf dus niet België af, schaf slechts de grendels af. En zie wat er gebeurt. Als nu zou blijken dat de Franstaligen geen België zonder vergrendeling willen, en bereid zijn België daarom op te geven omdat België dan voor hen de moeite niet meer is dan zal België daarop dus barsten. Dat weten de Franstaligen allang. Ik help u alleen wat mee om het eveneens onder ogen te zien. Het is waar: grendels willen afschaffen komt er waarschijnlijk op neer België te willen afschaffen. Dat alleen al maakt België onverdraaglijk.
De grendels beledigen mij. De grendels zijn een gebrek aan respect. De grendels zijn zelfs racistisch, want gericht tegen één bevolkingsgroep. Ik ben niet de eerste die het zegt: als een staat zonder democratie-uitschakelende bijzondere wetten niet bestuurbaar is, dan hoort die staat eigenlijk niet te bestaan. Als België niet kan bestaan zonder grendels, dan kiezen we voor de afschaffing van beide.
Ik dank u.Jean-Pierre Rondas, Brugge 10 juli 2011
(*) NvdR. Het minderhedenverdrag staat wel in de nota Di Rupo, op blz 24. Welliswaar heel jezuïtachtig, als een 'suggestion du chef'', 'het zou nuttig zijn als..': "Bovendien zou het nuttig zijn het Kaderverdrag ter bescherming van de nationale minderheden en het Protocol nr. 12 van het Europees Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens te ratificeren omdat ze instrumenten zijn om onze juridische grondvesten over de bescherming van de fundamentele rechten te vervolledigen." Omdat het alleen een 'suggestie' was, nam Rondas het thema minderhedenverdrag op bij de nog komende grendels.
15.07.11. Aanvulling van de NvdR: tijdens de bijeenkomst van de zeven partijvoorzitters die 'ja' (eigenlijk allemaal 'ja, maar') hadden gezegd aan Di Rupo om verder te onderhandelen op 14 juli bleek dat het vertaalwerk van de nota-Di Rupo fouten bevat. Het is nuttig' om het Minderhedenverdrag te ratificeren, staat in de Nederlandstalige tekst. In de Franse tekst klinkt het il est nécessaire'. Dus niet een 'suggestion du chef', maar iets waarmee de Vlaamse partijen MOETEN instemmen als ze in de regering willen op basis van de nota Di Rupo.
--------------------
Diagonaal herlezen
Juist. Ik heb alles diagonaal van links naar rechts en van rechts naar links herlezen, zelfs meer dan eens, en besluit dan maar aan U en aan iedereen hetzelfde te vragen. Geen commentaar zoeken, maar laten doordringen. Eenmaal doorgedrongen tot in de diepste vezels van onze ziel, zich dan afvragen of die avond van 11 juli in Brugge, de vonken niet uitgeslagen hebben die gans Vlaanderen konden in vuur hebben gezet, lijk 700 jaar geleden. Het was toen ook dat in Brugge de Leliaarts op gevaar van hun eigen leven, dienden te kiezen tussen Schild of Vriend !!
Neen, het land der Coburgers kan heel zeker niet tegen zon tweede stormram als Johan Sanctorum (die er zit aan te komen in volgend stukje)! De Sire had niet eens meer moeten speechen : hij had moeten vluchten, met beide handen de broek ophoudend
