-xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

163

maandag 25 juli 2011

Van Dievel Consulting

Inmiddels, ten paleize

"Mijnheer Van Dievel, ik voel mij door u in de steek gelaten."
Wijl de vorst dit zeide, viel zijn nobele gelaat in een droevige plooi.
Ik boog deemoedig het hoofd.
"U bent niet de enige die mij heeft laten vallen, mijnheer Van Dievel, maar uw desertie, zal ik maar zeggen, heeft mij het meest pijn gedaan. U was als een zoon voor mij."

Het schaamrood stond mij inmiddels op de wangen.
"Sire," stamelde ik, "ik was verblind door geldgewin."
Inderdaad. Nog nooit liepen de zaken van Van Dievel Consulting zo gesmeerd. Wat mij betreft mag de politieke crisis nog een hele tijd blijven aanslepen. Maar ik hoedde mij ervoor dit luidop uit te spreken.
"Hoeveel zomers na elkaar hebt u mij trouw gediend: drie? En nu: niet eens een ansichtkaart uit Kalmthout, mijnheer Van Dievel. Zelfs uw trouwe dobermann heeft niet naar de koninklijke teefjes omgekeken."

Door spijt en wroeging overmand, viel ik op mijn knieën.
"U moet nu ook niet overdrijven, mijnheer Van Dievel, de enige van wie ik een knieval verwacht is van mijn jongste zeun."
Toch had de vorst verdacht veel tijd nodig om zijn neus te snuiten en zijn geborduurde zakdoek op te vouwen.
"Hoe kan ik het goedmaken, majesteit?" bad ik hem.
"U kunt mij misschien helpen met mijn toespraak voor de nationale feestdag."
"Is die dan nog niet klaar, sire?"
"Toch wel, toch wel," sprak het staatshoofd op luchtige toon, "geschreven door van Ypersele de Spirou en goedgekeurd door Yves Leterme, maar ik denk er nog niet aan om die voor de televisie voor te lezen. Hier zie!"

Tot mijn niet geringe verbazing stopte de koning mij enige vellen papier in handen. "Lees maar, u moet niet bang zijn."

Ik las over "moeilijke tijden", "financiële crisis", "samenhorigheid", "samenwerking in 's lands belang", "bereidheid tot dialoog", enfin, het ene cliché volgde op het andere.
"Maar wat wil u dan wél gezegd hebben, sire?" peilde ik behoedzaam.
"Dat het mijn koninklijke voeten uithangt, mijnheer Van Dievel."
"Met zoveel woorden, majesteit?"
"Mmmmm," zei de vorst, "ik zou er toch niet te veel doekjes om willen winden."

"Zal ik een 21 juli- gedicht schrijven, sire?" opperde ik, "zoals twee jaar geleden?"
"Oh ja!" kreet de koning, "toen hebben we ze nogal doen schrikken hé!"

Ik trok mij in een hoekje van de troonzaal terug met pen en papier. Intussen stond de cameraploeg van de VRT ongeduldig op haar horloge te kijken. Ambtenaren...
Een lakei bracht mij een kop chocolademelk, wat heilzaam bleek voor mijn inspiratie.

"Kijk, majesteit," zei ik na een kwartier, "ik heb al een kladversie klaar."
"Lees maar voor, mijnheer Van Dievel, ik heb mijn bril thuis laten liggen."

Ik maakt een kleine buiging naar zijne majesteit en naar de cameraploeg en stak van wal:

GEDICHT VOOR 21 JULI

Dat is nu al meer dan een jaar,
niet te geloven maar echtig waar,
dat Leterme, wat hem wel siert,
de lopende zaken zaken bestiert.
Maar net als Caroline Gennez
Wil uw koning met congé payé

Ik zeg het dus klaar en luid:
het hangt hier mijn voeten uit!

De formateur vecht als een leeuw
(zegt Laurette)
excuseer als ik daarbij eens geeuw
en legt zijn boontjes te weken
op toegevingen van Wouter Beke.
Maar komen ze tot een akkoord?
Of krijgt De Wever toch het laatste woord?

Dan is op het eind mijn besluit:
het hangt hier mijn voeten uit.

Ik wilde er lang niet van weten,
(van verkiezingen)
ik moest er 's nachts van zweten.
Over mijn dood lijk, heb ik gezegd,
niettegenstaand
het zelfbeschikkingsrecht.
Ik bleef in een oplossing geloven
de enige die zich uit bleef sloven.

Maar nu moet het er bij mij toch uit:
het hangt hier mijn voeten uit!

Als Elio opnieuw zou falen,
komt 2011 in de annalen
als een annus horibilis
in de evolutiegeschiedenis.
En rest er mij slechts,
de stembus en
een mogelijke ruk naar rechts.

Gedaan met de flauwekul,
ik sta op de feestdag voor aap.

Oh Belgen uit noord en uit zuid:
het hangt hier mijn voeten uit!

Zijne majesteit, twee lakeien, een majoor domus, een gezelschapsheer en een vleugeladjudant barstten in een wild applaus uit. Was het daardoor dat ik niet in de smiezen had dat de VRT-ploeg bliksemsnel haar materiaal bijeenraapte en naar de uitgang holde.
"Merci, Lowie!" riep de regisseur nog over zijn schouder, "het staat er goed op, ge hebt onze timing gered!"

--------------------

--------------------

Diagonaal herlezen

Heb ik hier niet altijd geschreven en tot vervelens toe herhaald, dat die nuchtere Hollander die ik zo bewonder (Godfried Bomans) gelijk had toen hij schreef: “Agge mo leur het”.

Oorspronkelijk vond ik Pa Pinkelman en zijn Tante Pollewop maar rare karwaten, maar bij nader toezien moet die man profetische gaven hebben gehad. Na 30-40 jaar kom ik tot de vaststelling, nergens beter sfeerbeeld te hebben gevonden over het leven op Pluto, d.i. bij het welvarend en genietend gezin von Sex & Coborg Gotha -Rufo di Calabria.

Alleen voor wat betreft die venijnige karaktertrekjes gat de vergelijking niet op. Bomans’ hoofdfiguren waren naïef maar rechtuit en eerlijk, de Coburgers doen mij meer denken aan ratelslangen. Al zou Bomans waarschijnlijk de voorkeur gegeven hebben aan wurgslangen. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar een lichtere vliegende diersoort. Stelende Eksters, bijvoorbeeld.