Democratie is de heerschappij van zij die geregeerd worden
----------------------------
Gezien in het licht van de resultaten (Staatsschuld, open grenzen, ontspoorde moraal, enz) zijn wij inderdaad beter af zonder elke regering. Die kost alleen een heleboel geld en mag alleen doen wat het Parlement opdraagt. Dat kunnen evengoed de Kabinetten doen, er zitten daar luiwammen genoeg. Geen enkele regering meer : de parlementen handelen gewoon naar democratisch recht : meerderheid tegen minderheid op basis van de Grondwet. Dat wordt dan een land waar de Vlamingen de dans zullen leiden en waar meteen het Land voor altijd hervormd is.
Goed! Ontdoe mijn redenering van de zwans, en U komt bij Mr Van Coppenolle van Metris terecht!
Maar of zijn, of mijn redenering het haalt? Mijn besluit krijgt U helemaal onderaan .
20 redenen waarom wij een regering nodig hebben titelde De Tijd het voorbije weekend. Als vroeger iemand mijn kantoor binnenstormde om me met veel redenen te overtuigen dat Metris écht iets nodig had, antwoordde ik hem of haar steevast: En wat is nu de echte reden? Veelal bleek dan dat ze iets voor zichzelf wilden, niet voor Metris. Een rationeel besluit baseert zich op één, soms twee maar nooit op twintig redenen. Een subjectieve opinie daarentegen laat zich verdedigen door een oneindig aantal argumenten. Ik onderbrak mijn verwarde managers meestal na vijf argumenten.
Goed, maar het is toch de plicht van de gekozenen om ons te regeren? Neen, de taak van de democratie is niet een heersende klasse te laten regeren, maar conflicten te pacificeren.
De eerste democratie ontstond ruim 2.500 jaar geleden, omdat de Atheners niet meer door hun elite geregeerd wilden worden. Later noemde Plato democratie de heerschappij van hen die geregeerd worden. Engeland, Frankrijk, de VS en ook België danken hun democratie aan een opstand tegen de regering. Democratie pacificeert conflicten tussen groepen binnen de gemeenschap, maar - nog veel belangrijker - ze pacificeert regeringsgeweld. Geweld betekent hier het kwetsen of aantasten van personen in hun lichaam, bezit of vrijheid. De uit de hand gelopen staatsschuld is een vorm van regeringsgeweld. Evenals het verbod aan een hele gemeenschap om de eigen economische toekomst in handen te nemen.
België kent een fundamenteel conflict tussen drie gemeenschappen. Een Vlaamse gemeenschap, gecomplexeerd door vermeende of reële culturele onderdrukking en economische uitbuiting. Een Brusselse politieke elite, die haar privileges weet te bestendigen en zelfs nog continu uitbreidt. Ze woont al lang niet meer in Brussel, maar in de banlieue die België heet. En onze arme Waalse vrienden en verwanten, als de noodzakelijke zorgbehoevenden, ter legitimering van de macht van de zorgende elite.
Democratie lost ook dit conflict geweldloos op. Aanvankelijk kon de eerste Vlaamse volksbeweging nog politiek geïsoleerd worden. Dankzij klassieke trucs, beproefd door elites doorheen de geschiedenis, zoals dreigen met maatschappelijke onstabiliteit, schuldgevoel creëren om dat vervolgens uit te buiten en ten slotte sociale uitsluiting. Maar de kiezer emancipeerde in Vlaanderen, zoals in vele andere regios in Europa. Voor zover ik me kan herinneren, mochten Leo Tindemans, Wilfried Martens, Jean-Luc Dehaene en recent nog Yves Leterme christelijk verzoenen en vergeven. Maar het conflict finaal pacificeren, konden ze niet. Bart De Wever mag het nu eerst bilateraal democratisch proberen. Als dat mislukt, mag hij het - lijkt me - nog eens proberen. Unilateraal dan. Maar nog steeds democratisch, via het Vlaams Parlement. Nieuwe verkiezingen, na langdurig integer volgehouden, maar mislukte onderhandelingen, hebben wel degelijk nut. Ze drukken de wil van de gemeenschappen uit in de opeenvolgende onderhandelingen tussen die gemeenschappen.
En wie bestuurt ons ondertussen? Vele regeringen, met verschillende namen. Lokale, gewestelijke, een Europese, maar ook nog steeds een nationale. Niemand verbiedt die nationale regering maatregelen te treffen, tenzij het nationale parlement. Dat zijn de vertegenwoordigers van hen die geregeerd worden. Zo hoort het. Toch
-----------------------------------
Nota Bene
Een beetje Googelen op http://nl.wikipedia.org/wiki/Metris en U bent meteen geïnstalleerd op de stoel voor de schrijftafel van die Meneer Van Coppenolle, de baas van Metris. Meteen kent U Uw plaats, want ACHTER dergelijk bureau gaan zitten : dat behoort alleen aan de allergrootsten. Wat jammer dat de politiek die selectie altijd overslaat, zodat iedere verkozene lukraak meteen achter zoveel mopgelijk bureaus wil gaan zitten, competent of niet, en er niemand meer overschiet om voor het bureau gezeten, instructies te ontvangen.
Het zijn Pol & Soc-kapiteins van lege schuiten,die alleen nog op ballast varen. De echte bestuurders en koene zeevaarders zitten in de industrie, of ze staan op het veld. Met de hand aan de ploeg, en niet in de zakken van de burgers .
Moest ik kunnen, ik zou uit huidige drie bijna-goeien één echt goeie hersmelten die dan zoals in de paardenfokkerij zou instaan voor een legertje vanbekwame nakomelingen : 2/3deBDW, en het overige 3de half om half voor Jong-Decroo en voor Wouter Beke ..
Het mag ook iemand van het Vlaams Belang zijn, de vereiste hoedanigheden zijn dan ineens voldoende aanwezig, maar het probleem is, dat die dat niet willen. Die willen pas (Karel Dillen) in een regering stappen, als dat de laatste is van deze On-Staat .
Het blijft met die Francofonen dus zoeken naar de kwadratuur van de cirkel .
In vervolg op het controversiële boerkaverbod in het openbaar van vorig jaar wil de Franse president Sarkozy nu de relatie tussen de islam en het bij uitstek seculiere Frankrijk formaliseren.
De rol van de islam in seculier Frankrijk lijkt een hoofdthema te gaan worden in de aanloop naar de presidentsverkiezingen van 2012. Sarkozy zei dat hij in april een debat wil aanzwengelen over de rol en de invloed van s lands tweede grote religie. De oproep tot discussie volgt op Sarkozys uitspraak van vorige week dat multiculturalisme niet werkt en wordt gezien als een poging om stemmers van het ultra-rechtse Front National terug te winnen
Er is een groeiende kloof tussen het beeld van de islam dat de media schetsen en de mening van het Franse volk zei Sarkozy tegen leden van zijn conservatieve UMP (Union pour un Mouvement Populaire Unie voor een Volksbeweging, vert.) vorige week tijdens een diner in het Elysée, het presidentiële paleis in Parijs. En terwijl niet bekend is of de president van plan is om de uitkomsten van het debat in nieuwe wetgeving vast te leggen, zei een niet nader genoemd UMP-lid tegen de rechtse krant Le Figaro: De rol van de islam in Frankrijk wordt een centraal thema in de presidentiële campagne van 2012.
Dit is een seculier land
Sarkozy hield zijn UMP dinergasten voor dat een weigering om de rol van de islam aan te kaarten Frankrijk in de verkeerde richting stuurt. In de tachtiger jaren bleven we onverschillig over de immigratie omdat het een taboe-onderwerp was en nu betalen we de prijs daarvoor. Hij zei verder: Het zelfde gebeurt nu met de islam in Frankrijk. Het is ondenkbaar dat de Franse gemeenschap onder invloed komt van de islam. Dit is een seculier land.
Sarkozy stelde vervolgens een deadline vast: We moeten de rol van religies in Frankrijk voor eens en voor altijd definitief bepalen en ik wil dit in 2011 bereikt hebben.
Religie en de wet
Seculariteit is in Frankrijk een land met katholieke wortels maar met een diepgeworteld wantrouwen tégen religie al meer dan een eeuw bij wet vastgelegd.
De Republiek erkent geen enkele godsdienst, noch betaalt zij daaraan salarissen, noch ondersteunt zij deze financieel
Aldus een wet van december 1905 over de scheiding tussen kerk en staat. De wet vervolgt:
Het is daarom verboden om enig religieus symbool of embleem in het openbaar te vertonen en er mogen geen politieke bijeenkomsten plaatsvinden op plaatsen waar erediensten worden gehouden.
Wetgeving uit 2004 versterkte deze positie door de vertoning van religieuze symbolen in scholen zoals hoofddoeken en kruisbeelden onwettig te verklaren, net zoals het verbod van afgelopen herfst op het dragen van de boerka in het openbaar.
De wet verbiedt ook religieuze processies, maar gaat niet in op gebedsdiensten op straat. Sommige moskeeën in Frankrijk worden zó massaal bezocht dat degenen die er niet meer bij kunnen op straat de dienst volgen. In verschillende Franse steden gebeurt dit elke vrijdag. Dit is een doorn in het oog van het Front National, de ultra-rechtse partij van Marine Le Pen.
We moeten een debat voeren over het bidden op straat zei Sarkozy tegen zijn UMP-partijleden, daarmee het geluid van rechts vertolkend. In een seculier land mogen we een openbare oproep tot gebed niet toestaan.
Tijdens een bijeenkomst in Lyon afgelopen december ging FN-leider Marine Le Pen nog verder. Zij vergeleek het bidden op straat met de Nazi-bezetting van WO2.
Er zijn natuurlijk geen tanks en soldaten, maar het is tóch een bezetting, die onze plaatselijke bewoners zwaar belast aldus Marine Le Pen.
We weten dat, als het regent in Parijs, het begint te druppelen bij ons .Voeg daarbij dat de naar Le Très Grand Bruxksel uitgeweken Linxe Cruella uit Scharrelroi ook al begint strijdpunten van het Vlaams Belang over te nemen (militairen op de metros) : als BDW, liefst na nieuwe verkiezingen amen met de Christelijken de absolute meerderheid haalt in Vlaanderen, nu nog werk maakt van ZELFBESTUUR, dan heeft het Blok geen reden meer van bestaan. Maar wetende dat de vooruitziendheid de moeder is van de porseleinkast, gaan we best alert blijven.
Want nu komt het gevaar uit een andere, een hogere, een supra-nationale hoek. Lees hieronder wat Frank Vanhecke vandaag op zijn blog schrijft. Dat de media hierover ook zullen berichten? Hoogst twijfelachtig. En als ze het doen, zal het weer met die typische crypto-communistische inslag zijn : halve waarheden en hele leugens, appel-bagatellen toelichtend en peren-hoofdzaken verzwijgend. Een bewijs dus dat het Vlaams Belang altijd en overal zal nodig blijven, want zonder de Frank zou de E.U. voortwalsen als een bulldozer over onze vrijheden. En, net als in de USSR en de DDR, zou alles bedisseld worden boven de hoofden van de kiezers.
Vandaag geeft het Europees Parlementin Straatsburg groen licht aan de nieuwe Europese Commissie, zeg maar de nieuwe Europese regering. Dat gebeurt in één stemming.
De voorbije weken waren er in alle parlementscommissies "hoorzittingen" geweest met elk van de (door de Lidstaten aangeduide) kandidaat-commissarissen. Stel U daar niet teveel van voor. In mijn commissie bijvoorbeeld (ontwikkelingssamenwerking) mochten de parlementsleden één vraag stellen van exact 45 seconden, waarop de kandidaat-commissaris dan 90 seconden mocht antwoorden. Wie zelfs maar een paar seconden over tijd ging werd de microfoon afgesloten, zodat heel wat vragen nauwelijks uit de verf kwamen - om van de antwoorden (soms halverwege afgebroken en per definitie bijzonder oppervlakkig) nog maar te zwijgen.
Uw beide Vlaams Belang-europarlementsleden stemmen in elk geval straks tegen de nieuwe Commissie. Een paar zaken zijn immers duidelijk: ook de nieuwe Commissie kiest voor een politiek van verdere massale immigratie én zet alles op alles om de toetreding van Turkije tot de EU te vergemakkelijken. En of het gebrek aan democratisch gehalte zal verbeteren nu 5 of 6 voormalige communistische apparatjiks tot de Commissie toetreden valt nog maar te betwijfelen...
Voor de rest blijven we van oordeel dat Vlaanderen dringend een vrije Lidstaat van de Europese Unie worden moet. Om te kunnen wegen dààr waar de beslissingen vallen.
Wat er nodig is? Een klare kop en veel gezond verstand. Precies daarover gaat het volgend stukje .
Ze zijn zo een beetje in de vergeethoek geraakt, en het klinkt ook zo ouderwets : ik ga ze er bij deze dus maar alle zeven bijhalen : De Zeven Sacramenten :
Voor sommigen zijn de meesten daarvan onbekend, voor anderen inhoudloos geworden. Voor de meeste mensen zijn ze echter een dierbare herinnering, en voor enkelen, de gelukkigen, nog dagelijkse realiteit. De Ziekenzalving/H. Oliesel luidde in de Mechelese Catechismus Het Sacrament der Stervenden wat aan duidelijkheid niets te wensenoverliet, en het is daarover dat ik het wilde hebben, bij de lectuur van onderstaand werkstuk Bart Maddens. Over de Vertroosting der Stervenden en de hoop der nabestaanden.
Het beeld van een crucifix tussen twee kandelabers met brandende kaarsen, en op hetzelfde nachtkastje nog een bierglas met gewijd water en een palmtakje : de sfeer kwam steeds dichterbij. Aalleen was de zieke niet één enkele man, maar een heel land. Kapot geleefd door wangedrag en door wrok verteerd.
Ik kan niet zeggen dat de sterfkamer mij treurig stemde : door een kier in de neergelaten luiken zag ik buiten de voorjaarszon schijnen en in de voortuintjes stonden er narcissen te wiegelen. Waren dat nu de doodsklokken die in de verte van de kerktoren rolden, of waren dat reeds de Paasklokken van Rome? Misschien zelfs het tampen van de Grote Vrijheidsklok?
BART MADDENS vindt inspiratie bij het ontstaan van België. Naar analogie van het voorlopig bewind in 1830, zou hij nu iets soortgelijks doen, zij het met de tegengestelde bedoeling: het Belgische regime afschaffen in plaats van installeren.
Als het beestje loopt als een hond, blaft als een hond en bijt als een hond, dan is het ook een hond, zegt het spreekwoord. Als een regering een begroting opstelt, een algemeen economisch beleid voert en werkt op basis van een regeerakkoord (aldus Yves Leterme naar aanleiding van de voorbije EU-top), dan is het ook een echte regering. Althans, dat lijkt op dit ogenblik de strategie te zijn van het Belgische establishment: de elastiek van de lopende zaken zo ver uitrekken dat we een normaal werkende regering krijgen. En dan is meteen ook de druk van de ketel om een grote staatshervorming te realiseren.
Op het eerste gezicht is het dan ook vreemd dat de N-VA bereid is om als glijmiddel te functioneren voor die regering van lopende zaken plus. Zo een regering heeft aan Vlaamse kant maar 30 van de 88 zetels en kampt dus met een ernstig probleem van legitimiteit. Door de regering te steunen vanuit de oppositie levert de N-VA hiervoor een oplossing. Maar anderzijds kan je dit ook moeilijk vergelijken met het leveren van gedoogsteun voor een minderheidsregering. Want de huidige regering beschikt wel degelijk over een federale meerderheid. Formeel gezien is de N-VA dus niet onmisbaar, wat zich ook dreigt te vertalen in een beperkte invloed op het beleid.
Maar er is ook een heel andere kant aan dit verhaal. Door de bevoegdheden van de regering-Leterme steeds verder uit te breiden, zelfs tot voorbij het grondwettelijk aanvaardbare, speelt het Belgische establishment met vuur. Deze regering opereert hoe dan ook in het luchtledige, want ze kan niet door de Kamer worden gecontroleerd. De regering is al gevallen en kan daardoor niet worden weggestemd. Ze is al dood, en kan daarom niet worden vermoord. Het is en het blijft een zombie-regering.
Dat is ook de reden waarom de Luikse constitutionalist Christian Behrendt vorig weekend (in Le Soir) aan de alarmbel trok. Als deze ontslagnemende regering een echt beleid gaat voeren, dan vervalt eigenlijk de noodzaak om nog een normale grondwettelijke regering te vormen. Op die manier holt men de federale instellingen helemaal uit en speelt men in de kaart van de Vlaamse separatisten, aldus Behrendt. Vanuit diezelfde bezorgdheid had hij er eerder ook al voor gepleit (in La Libre Belgique van 29 januari) om de huidige situatie grondwettelijk te 'regulariseren' via een eenvoudig Koninklijk Besluit, waarbij het ontslag van de uittredende regering-Leterme wordt geweigerd. Op die manier zou Leterme II gewoon voort kunnen werken als volwaardige regering, zelfs zonder een voorafgaande vertrouwensstemming in de Kamer. De kans is echter onbestaande dat CD&V en Open VLD akkoord zouden gaan met zo'n spitsvondige doorstart, laat staan de N-VA.
Federale regering onder curatele
Want de door Behrendt zo verafschuwde uitholling van het federale niveau opent inderdaad een aantal interessante perspectieven. Zeker nu een voor Vlaanderen aanvaardbare staatshervorming verder af lijkt dan ooit. Waarom zouden de Vlaamse partijen dan geen staatshervorming in de feiten kunnen realiseren door deze zombie-regering om te vormen tot een soort van Voorlopig Confederaal Bewind ? De Leuvense constitutionalist Paul Van Orshoven suggereerde een paar weken geleden al (in Trends) dat de Vlaamse regering stromannen zou kunnen sturen naar de federale regering, die dan onder feitelijk curatele zou worden geplaatst. Gezien het politieke vacuüm op federaal niveau is het inderdaad niet ondenkbaar dat we zullen evolueren naar een situatie waarbij de federale ministers worden aangestuurd door de deelregeringen en dus, indirect, door de deelparlementen.
Natuurlijk zal ook die regering in de Kamer een meerderheid moeten zien te vinden voor haar wetsontwerpen en haar begroting. Het voorlopige confederale regime zou er dan in de praktijk op neerkomen dat de partijen in de Vlaamse regering onderling afspreken onder welke voorwaarden ze die meerderheid leveren. Dat Open VLD wel in de federale, maar niet in de Vlaamse regering zit, maakt daarbij niet noodzakelijk veel verschil uit. De Vlaamse regeringspartijen hebben Open VLD niet nodig om de federale regering aan een meerderheid te helpen, terwijl omgekeerd Open VLD die meerderheid niet in haar eentje kan leveren. De regering moet uitvoeren wat het parlement beslist. En als de Open VLD-ministers het daar moeilijk mee hebben, dan kunnen ze altijd ontslag nemen. Maar anderzijds zou het in zo een voorlopig confederaal systeem wel logischer zijn dat er een nieuwe Vlaamse regering wordt gevormd, mét Open VLD en zonder de SP.A. Want tenslotte is Open VLD zelf voorstander van confederalisme, terwijl de SP.A blijft zweren bij het bestaande federale model.
In 1830 had het Voorlopig Bewind maar een dikke maand nodig om het Belgische regime te installeren en de eerste verkiezingen te organiseren. Vandaag zal het Voorlopig Confederaal Bewind allicht iets meer tijd nodig hebben om precies het tegenovergestelde te doen: het oude Belgische regime afschaffen en de verkiezing van een Belgisch parlement overbodig maken.
BART MADDENSWie? Politicoloog aan de KU Leuven. Wat? Een voorlopig confederaal regime, aangestuurd vanuit een herschikte Vlaamse regering, zou het huidige politieke vacuüm kunnen oplossen. Waarom? Door de bevoegdheden van de huidige regering in lopende zaken nog uit te breiden, flirt men met het grondwettelijk aanvaardbare
---------------------------------
Noteer Zeer Goed :
Hebt U ook de klokken van mijn inleiding kunnen horen, en weet U nu waar de klepel hangt?! Perfesser Maddens spreekt wijze woorden. Mij rest er alleen nog de stelling van Frans Baert (geen familie, spijtig) bij te denken : vooruit voor de volgende stap, mits het een grote stap is in de goede richting, de latere stappen niet hindert en er geen al te hoge prijs moet voor betaald worden.
Voor mezelf hoorde ik overwegend de over-eerde-klokken. Als kind scandeerden wij dan Metje is dood Metje is dood Metje is dood Pas daarna kunnen wij zien wat er staat te gebeuren. Als dat Voorlopig Bewind er maar vlug komt!
De Moslima die onderstaand artikel geschreven heeft (heeft durven schrijven) is een echt Grote Madam, en het bewijst dat onze Westerse wereld een onvergefelijke zonde tegen de Menselijkheid begaat, door deze mensen te ontheemden. Als Christen mens zou ik zelfs erger zeggen : het is een zonde tegen de Geest en zal, zoals ons geleerd is, zich nog wreken tijdens dit leven op aarde. Moedwil en kwaadaardig opzet zijn inderdaad onvergefelijk. Het brengt wrange vruchten voort. Bewijs : Cruella, de PS-ser in spagaat tussen twee culturen, gedraagt zich als een onredelijke furie.
Noch Moslims noch wij zijn er verantwoordelijk voor : niet alleen hun tijdrekening loopt 1432 jaar achter, maar zij beginnen elke lijn ook achter naar voor te schrijven. Vandaar dat hun Heilig Boek voor ons Chinees is.
Je bent verloofd." Zo deelden mijn ouders me op een middag mee dat ze mijn leven weggaven. Aan een Pakistaan die ik nog nooit had ontmoet.
Toen besefte ik voor het eerst: ik moet kiezen. De vrijheid of de traditie. Tot dan toe zette ik me als professioneel juriste in voor vrouwenrechten. Maar tegelijkertijd lag mijn privéleven in handen van iemand anders. Mijn ouders dachten dat je in het Westen kunt werken terwijl je je geestelijk afsluit. Dat je alleen met moslims intiem kunt omgaan. Heel raar.
Ik heb meteen nee gezegd, dat wel. Maar elke andere keuze is gemakkelijker. Over dingen als gymmen op school dat mocht ik eerst niet viel nog te onderhandelen. Dan kreeg ik mijn ouders toch zover dat ze zeiden: Oké, het mag. Maar de verlovingskwestie ging veel verder. Een amoureuze verhouding is de meest indringende vorm van contact die je kunt hebben met een westerling. Mijn weigering betekende dat ik het met een westerse man zover zou laten komen.
Dat nee was een keuze tegen de traditie, tegen mijn ouders. Als individu stond ik tegenover mijn familie. Ik moest voor mezelf kiezen, maar met verlies van de ouderlijke zegen. Dat was verscheurend. Een tijdje hebben we helemaal geen contact gehad. Ik was hun dochter niet meer, zeiden ze. Nu mijn ouders wat ouder zijn, oefenen ze geen druk meer op me uit. Ze willen gewoon ouders zijn van hun kinderen. Mijn moeder wil graag dat we met elkaar het huwelijk van prins William en Kate bij hun kijken, met een high tea. Het moslim-zijn is naar de achtergrond geschoven. Hun kinderen zijn succesvol terwijl ze zowel westers als oosters zijn. En ze zien dat ik gezonde keuzes maak. Vroeger dachten ze: dit is het einde van Naema. Ze gaat de afgrond in. Vanuit de gedachte dat er niks bestaat buiten moslim zijn.
Nu ben ik samen met een Nederlandse man. Dat is een keuze voor vrijheid. Ik moet altijd kiezen, ook in de kleine dingen. Tussen het westen of het oosten. Loyaliteit of ambitie. Het gaat nooit over. In alles wat je doet, wat je denkt en opschrijft maak je keuzes.
Ik verkies vrijheid. Zonder vrijheid geen groei. Ik houd van denken. Als je alleen Pakistanen leuk mag vinden, leer je minder. Want openheid, heb ik gemerkt, maakt je een rijker mens. Maar ik zet wel een kanttekening bij vrijheid. We leven wel in een beschaving. Je moet niet plat zijn. Ik zou kunnen zeggen: moslims zijn achterlijk. Maar ik kies ervoor om te zeggen: Moslims zijn niet altijd bij de tijd. Ze denken niet veel na over de positie van de vrouw.
Voor mijn motto durf te kiezen ben ik geïnspireerd door de Nederlander. Al toen ik nog een klein meisje was, keek ik goed om me heen. Ik zag hier enorm gelukkige mensen. Als ik dan weleens in Pakistan kwam, zag ik naast de armoede ook veel gesloten geesten. Westerlingen, maar met name Nederlanders, durven voor zichzelf te kiezen.
Het grappige is, het klinkt modern. Maar in feite is voor jezelf kiezen heel Abrahamitisch. In het verhaal gaat Abraham de strijd met zijn vader aan, omdat hij in zijn eigen God geloofde. Hij moest kiezen tussen zijn vader en zijn God. Toen hij uit Ur vertrok koos hij voor zijn god. Door filosofen wordt dit verhaal uitgelegd als: je moet zelf bepalen wat goed is. Je vader is geen God.
Soms word ik heel erg moe van het afwegen van vrijheid en traditie. En niet alleen moe, maar ook woedend. Kon ik maar gewoon doen wat ik wilde. Kon ik maar gewoon trouwen. Ik zou zo graag iedereen blij zien en ze allemaal op mijn feest uitnodigen. Van Nederlandse vriendinnen maak ik huwelijken en geboortes mee. Die fundamentele keuzes maak ik zonder mijn ouders. Ik ga ook trouwen, ik woon samen, heb een eigen huis. Maar zij zijn er niet bij. Mijn ouders hebben mijn huis nog nooit gezien. Ze waren niet op mijn housewarming. Wat niet in hun geloof en cultuur valt, erkennen ze niet.
Om iets te kiezen te hebben, moet je wel onafhankelijk zijn. Zowel economisch als geestelijk. Want wie is er machtiger dan een moslimdochter? Een moslimvader. Economisch, in kennis, en ook fysiek is hij groter. Als je daar niets tegen te bieden hebt, geen geloof en durf, is het schluss. Je kunt vrijheid afdwingen, maar je moet sterk zijn. De vrouwen die de moed niet hebben, wil ik inspireren.
-------------------------
Nota Bene
Er zijn al veel meisjes vermoord voor veel minder ..
O wat is ze wreed, de menselijke memorie! Lockerbie (Schotland) en de Boeing die met alles erin en erop neergehaald werd, geraakt eindelijk een beetje vergeten, en nu is Lybië terug op het voorplan. Elsevier liet daar even een filmpje zien, waarop met mitrailleurs onophoudelijk een aangehouden geschoten werd op rijen en rijen betogers .Gruwelijke beelden, op bevel van een Mensenrechten-pilaar .
Ja Haiku-Herman, hoe wringt men dat in een streng Japans keurslijf?! 5-7-5 op rijm. Maar binnenrijm mag ook.
Ze schoten ze dood (5)
Ze vielen neer lijk vliegen (7)
Mijn ogen, Gérard (5)
----------------------------
Zoals Chamberlain
From the desk of Ernest Baert on Sun, 2011-02-20 13:48
Bron The Brussels Journal
Chamberlain is de geschiedenis ingegaan als een naïeveling die geloofde dat Hitler een redelijke man was met wie men zaken kon doen. Churchill wist zoals bijna altijd beter en beschreef een appeaser als iemand who feeds a crocodile, hoping it will eat him last.
Vorig jaar werden nieuwe leden verkozen om te zetelen in de Mensenrechtenraad van de VN. Van alle landen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika is Libië het land waar het leger het brutaalst is opgetreden tegen betogers. Volgens Human Rights Watch vielen er in vier dagen reeds meer dan 100 doden, onder meer omdat veiligheidstroepen machinegeweren en zelfs mortieren gebruikten tegen ongewapende burgers. Zoiets is zelfs in die regio uitzonderlijk.
Toch stemde België er een paar maanden geleden mee in dat Libië als volwaardig lid in de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties zou zetelen. Minister van Buitenlandse Zaken Vanackere verdedigde zijn beslissing vorige maand als volgt:
Libië heeft de meeste VN-conventies inzake mensenrechten geratificeerd. Waar het bijvoorbeeld deze tegen rassendiscriminatie, deze over preventie en bestraffing van genocide, of nog deze tegen foltering en andere wrede, onmenselijke of vernederende behandelingen en straffen betreft, daar gaat het telkens over conventies die wel door Libië, maar bijvoorbeeld niet door ander kandidaat-lid Angola geratificeerd zijn.
Het opnemen van een land in de Mensenrechtenraad kan een manier zijn om het juist sterker te engageren in diens respect voor de mensenrechten. Via het lidmaatschap stelt het zich bloot aan een dagelijkse dialoog en monitoring van zijn eigen mensenrechtensituatie. De steminstructie bevatte de opdracht in een verbale nota te verwijzen naar de clean slate situatie en aan te geven dat België rekende op een constructieve houding in de Mensenrechtenraad.
Bij zijn kandidaatstelling heeft Libië een aantal engagementen (voluntary pledges and commitments) aangegaan. Deze pledges situeren zich in het domein van de samenwerking met regionale mensenrechtenorganen en het Bureau van de VN Hoge Commissaris van de Mensenrechten, de belofte een constructieve dialoog te willen aangaan met het middenveld en de mensenrechten NGOs, het engagement het recht tot ontwikkeling te realiseren, en samen te werken met alle VN lidstaten om de bescherming van de rechten van de mens te vrijwaren.
De stemming was geheim. Er wordt aangenomen dat de meeste EU-landen voor stemden, maar niet allemaal. Hoe haalde minister Vanackere het in zijn hoofd om te denken dat Libië een land zou zijn waar het regime geen honderden ongewapende burgerdemonstranten zou neerschieten, of dat Kaddafi geen krokodil is?
Merkwaardig genoeg geeft minister Vanackere te kennen dat België niet voor Iran zou hebben gestemd:
Ons land zou niet voor Iran gestemd hebben indien de kandidatuur van dat land niet teruggetrokken zou zijn geweest onder internationale druk. België was namelijk één van de landen die mee internationale druk heeft uitgeoefend tegen de Iraanse kandidatuur door middel van expliciete bilaterale demarches.
Dus ergens moet minister Vanackere hebben besloten dat Kaddafi met de jaren een redelijker man was geworden dan de Iraanse mullahs. Nochtans, a leopard doesnt change its spots. Een absolute dictator geraakt enkel aan de top door niets of niemand te ontzien. En zo iemand verandert nooit. Het volstond om te zien wat Freedom House te zeggen hebben over mensenrechten in Libië of Amnesty International of UNWatch. Human Rights Watch schrijft :
Over the past decade Libya dramatically transformed its international status from a pariah state under UN, EU and US sanctions to a country that, in 2009 alone, held the Presidency of the UN Security Council, the chair of the African Union and the Presidency of the UN General Assembly. But this transformation in Libyas foreign policy has not galvanized an equivalent transformation of Libyas human rights record which remains poor, despite some limited progress in recent years..
Of minister Vanackere had kunnen leren van het feit dat Kaddafi opriep tot een internationale Jihad tegen Zwitserland omdat dat land zo snood was geweest om zijn zoonlief Hannibal te arresteren op beschuldiging van het in elkaar slaan van twee dienaars in een Zwitsers hotel.
Het is niet omdat Kaddafi in 2003 schrik kreeg van de mogelijke gevolgen van zijn nucleair programma toen hij zag wat er met Saddam Hoessein en zijn familie gebeurde, en daarom zijn nucleaire ambities opborg om die van een dynastieke opvolging door zijn al even sympathieke zoon zekerder te stellen, dat het Westen hem de eer moet gunnen om in een podium over mensenrechten te zetelen. Dit toont aan dat de transformatie door de VN van de zogenaamde Mensenrechtencommissie in een zogenaamde Mensenrechtenraad in 2006 niets heeft veranderd aan het fundamenteel gegeven: het idee dat een dictatuur iets zinnigs heeft te zeggen over mensenrechten is waanzin. Alleen een multiculturalist voor wie er verschillende soorten, allemaal gelijkwaardig, mensenrechten zijn, kan zoiets geloven of mee spelen in zon vertoning.
P.S.: Addendum ter verdediging van minister Vanackere:
1.Hij heeft tenminste bekend hoe België heeft gestemd de Obama-administratie had zoals te verwachten niet zoveel lef, en andere landen waren eveneens zeer bescheiden over hun stemgedrag.
2.Hij heeft persoonlijk de verantwoordelijkheid voor de beslissing genomen en het gebrek aan eensgezindheid in zijn administratie en de motivatie toegelicht: tenminste transparant. Toch had hij beter meer moed gehad, en is het te hopen dat dit een les zal zijn
---------------------------------
Nota Bene
Neen, de slachtingen van eigen burgers, eigen moslim medebroeders , zusters en zelfs van kinderen, is niet de schuld van de CVP-potentaten Van Ackere of Van Rompuy. Het illustreert alleen eens te meer het spreekwoord Met wie men verkeert, wordt men vereerd zodat beide heren in alle nederigheid maar één ding past : ontslag nemen uit al hun functies. In de hoop dat ze inzien, op het nippertje ontsnapt te zijn aan het lot van elke appeaser, die de krokodil voedt, in de hoop laatst te worden opgegeten .
Beiden zouden, als blijk van hun ernst, zondag op het Zangfeest kunnen zijn, om daar publiekelijk te kunnen zwaaien met hunLidkaart van het Vlaams Belang, de enige partij die geen krokodillenvlees lust.
Neem niet weg, dat Chamberlain met de geschreven beloften van Hitler in de hand, en met de uitspraak Peace in our days wuivend in ons collectief geheugen gegrift staat net zoals de Roestige Rustheid dat zal zijn, gelukzalig opkijkend naar Grote Broer Kadafi in beter dagen
Zeer tussen haakjes : Bengazi is dus, voor het eerst sinds de dagen van Rommels Afrika Korps, de plaats waar er weer wereldtoneel wordt opgevoerd. Rommel was daar, succesvol tot hij in El Alamein verslagen werd door het Britse Expeditieleger, onderweg naar zijn Egyptische vrienden en naar het Suezkanaal. Dat Suezkanaal, samen met de Zee-engte van Gibraltar, zaten als twee stoppen aan weerskanten op de toegangen tot de Middellandse Zee. Voor beide strijdende partijen was het duidelijk : wie deze zee beheerste, zou de oorlogsoden aan zijn kant krijgen
Voor het UK was dit een bittere overwinning : Duitsland werd verslagen, maar het trotse Albion verdween meteen van de wereldkaart als wereldmacht. Hun Mandaatgebieden in den Oost werden een slangenkuil waarin alleen krokodillen konden overleven..
Gewoon deze keer weer een Zangfeest, maar deze keer
met de luidsprekers op de 6 Parlementen gericht!
------------------------------------
Lotto Arena te klein voor Vlaams Nationaal Zangfeest
Die titel moet na het Zangfeest in alle kranten staan. Daar gaan we voor! Let wel, zover zijn we nog niet. Momenteel zijn er nog iets meer dan 500 kaarten te koop, maar het moet ons gewoon lukken om de Lotto Arena tot de allerlaatste stoel uit te verkopen. Het wordt immers hoog tijd dat de Vlamingen nog eens uit hun kot komen en hun stem laten horen. De laatste weken doet de pers hard zn best om ons te doen geloven dat de mensen koste wat kost een compromis willen, desnoods een slecht. De Franstaligen zien hun kans schoon en plaatsten de uitbreiding van Brussel al opnieuw op de agenda. Was de uitslag van de verkiezingen niet duidelijk genoeg? Blijkbaar niet. Laat ons daarom op het Zangfeest onze boodschap nog eens kracht bijzetten: Vlaanderen wil zijn toekomst in eigen handen. Uit 5.000 kelen moeten ze ons tot in Brussel horen. Nog geen kaart? Bestellen kan nog op het nummer 03/237.93.92 of via info@anz.be of via de vel e verkooppunten in Vlaanderen. Tot op het Zangfeest
Weeral iets dat waarschijnlijk per ongeluk in de pers is gesukkeld (*) : er wordt niet alleen op grove schaal gesjoemeld (maar allez, t zal niet meer gebeuren, we kennen dat ) maar nu weten we meteen dat het gezag en de leiding van dat organisme met de vertrouwen wekkende naam Amnesty International voor een groot deel in Moslim-handen zit.
Zoals overal ter wereld wordt bewezen, zijn Moslims inderdaad de kampioenen van amnesie : eenmaal in de gevangenis of dood en begraven, wordt over hun tegenstrevers niets meer gemekkerd. Had Amnesty International reeds bestaan in Stalins dagen, de CEO ervan zou ook een verdienstelijk Marxist geweest zijn.
Weeral eenzelfde fenomeen bij Linx : een nobel idee, die goed klinkt, misbruiken ten eigen profijte. Om over na te denken : de uitdrukking van al die goedmenende pastoors, die ooit verkondigden dat Jezus Christus de eerste communist was .omdat hij het sociaal ideaal gesublimeerd beleefde.
Opmerking: iedere vergelijking met Broederlijk Delen en andere inzamelacties voor goede doelen, is louter toevallig en ongewild. Het is toch normaal dat die mensen ook moeten leven!
Bij Amnesty International ziet men het inderdaad wat breder : 600.000 als vertrekpremie (reken het zelf maar uit naar oude Befkes) buiten alle andere faveurkes : elke achter prikkeldraad levende medemens zal dat normaal vinden. U toch ook?
---------------------------------
'Armoedebestrijdster' Amnesty streek enorme vertrekpremie op
Irene Khan (54) kreeg eind 2009 van Amnesty International een vertrekpremie van 600.000 euro toegestopt. Donateurs over de hele wereld reageren misnoegd. De dame uit Bangladesh maakte als secretaris-generaal van de mensenrechtenorganisatie van armoedebestrijding een belangrijk punt.
De gegevens over de deal raakten nu pas bekend. Khan nam haar functie op in 2001. Ze was de allereerste moslima die Amnesty International mocht leiden.
Ook haar plaatsvervangster Kate Gilmore ving in 2009 een mooie duit. Het ging om 360.000 euro. Ze noemde tot groot ongenoegen van het Vaticaan abortus ooit een mensenrecht voor vrouwen.
Intussen is de Indiër Salil Shetty de nieuwe secretaris-generaal. "Momenteel werken we met de nieuwe secretaris-generaal aan een hervorming, zodat dergelijke geheime overeenkomsten zich in de toekomst niet meer kunnen herhalen", aldus de voorzitter van het uitvoerend comité.
In Vlaanderen zamelt Amnesty International geld in door de verkoop van kaarsen en wenskaarten. Het probeert ook eventuele sponsors warm te maken via mailing. "Over wat er met het geld van de Vlaamse donateurs gebeurt, bestaat de grootste transparantie en is terug te vinden op onze website. Zelfs mijn loon staat er vermeld", zegt directeur Karen Moeskops aan een krant van Corelio.
-------------------------------
(*) Per ongeluk in de pers is gesukkeld : ja, zo gaat dat, hé! De aandacht is verslapt, de bazen zijn gaan skiën in een verlengd weekeind, jong en onervaren talent zonder po-co doorzicht wordt aan het werk gezet, en voor men het weet wordt er een reactionair artikel in de eigen gazet gezet! Eén onoplettende kwast en het werk van jaren ligt ten gronde : al die mooie dure reclame campagnes, al die indoctrinatie, al dat schoon werk van al die nuttige idioten .
De telefoon moet, al is het zondag, roodgloeiend staan tussen de poepchieke lofts of buitenverblijven van Baas Gansendocnk Leysen, Ploert Janssens en Steve Gratis, met maar één boodschap : hoe wordt de schade beperkt.
Dat zullen we dus, goed geweten, zien en lezen in de eerstvolgende dagen ..Wees gerust: Amnesty International zal om een of andere reden ferm in het zonnetje worden gezet Of anders gezegd : Machiavelli mag content zijn over zijn leerlingen. Want zij weten : goed of slecht : als er maar over hun dada gesproken wordt. Naambekendheid heet dat in management-termen .
Hieronder volgt wat het Vlaams Belang een paar dagen geleden nog op zijn website plaatste.
Vandaag lazen we dat Egypte, voor het eerst sinds 1979, toestond om twee Iraanse oorlogsboten op te stomen door het Suez-kanaal, de Middellandse Zee op.. Er zouden, volgens de geruchten, wel geen wapens en geen nucleair materiaal mogen aan boord zijn. Stel U voor :de aartsvijand van Israël besluipt zijn prooi langs de ongedekte flank, met gelijktijdig twee oorlogsboten, maar die hebben geen wapens aan boord. Het zullen dus een soort cruise-schepen zijn, zeker?
Kijk, en dat gebeurt zo stilletjes, dat niemand in Europa er wakker van schrikt. In het weekeind hebben we wel andere zaken aan ons hoofd!
Het is alleen als Israël tijdig en vooral vakkundig het gevaar zal afweren, dat we zullen wakker schieten
Maar dan gaat het doek op en de Amerikaanse zoveelste Vloot in de Folf van Bahrein : die ligt daar alleen op excursie. Of als de stop op een flessenhals?
------------------------------------
De golf van democratisch protest die de Tunesische en Egyptische machthebbers op de knieën dwong, slaat nu ook over op Libië en Iran. Na de arrestatie van een kritische advocaat trokken woedende demonstranten de straat op in de Noord-Libische stad Benghazi. De politie probeerde de manifestatie uit elkaar te drijven met waterkanonnen, traangas en rubberen kogels.
Intussen is het vooral uitkijken naar de ontwikkelingen in Iran. Ook daar laat de Groene protestbeweging zich duidelijk inspireren door het succes van de volksopstand in Egypte. In Teheran kwamen tienduizenden betogers de straat op om het vertrek van de ayatollahs te eisen.
Het Iraanse regime heeft de opstand in Egypte luid toegejuicht en stelde het graag voor als een islamitische revolutie, maar het Iraanse volk wist wel beter. De mensen geloven de propagandazender van het regime niet, maar halen hun informatie bij de BBC, op internet, Facebook of YouTube. De uitzendingen van de BBC, de Voice of America en het internetverkeer worden intussen verstoord door de machthebbers in Teheran. Na maanden van stilte wordt er weer betoogd. De revolutie lijkt zich nu tegen hen te keren en de ayatollahs breekt het angstzweet uit.
De herverkiezing van Ahmadinejad joeg de oppositie maanden geleden woedend de straat op, maar dat protest werd hardhandig neergeslagen. Dat is meteen ook het grote verschil met de recente gebeurtenissen in Egypte en Tunesië. Daar ging het om een volksopstand tegen een corrupt regime. In Iran wil de oppositie een religieuze dictatuur omverwerpen. En dat is een ander paar mouwen. Het regime in Teheran beschikt over een goed geolied repressieapparaat: elitetroepen en knokploegen die niet aarzelen om met scherp te schieten. Demonstranten worden massaal opgepakt, verdwijnen of worden gefolterd in de kerkers van de gevreesde Basij. De ayatollahs krijgen het warm, maar ze zijn nog niet weg
In Gent zijn er geen Rechtvaardige Rechters meer :
Uit de St Baafs is het paneel gestolen en
in het Justitiepaleis zijn ze vervangen door Harlekinos .
--------------------------------
Ergens loopt er een uitspraak in mij hoofd rond, die ik niet goed kan thuiswijzen. Het gaat over de vraag wie de bewakers moet bewaken. Maar als ik daar verder op doordenk, heb ik meer goesting om in het Goeninge-museum in Kortrijk een goede oude Goedendag te gaan lenen, die ze daar nog moeten over hebben van de Guldensporenslag.
Tezelfdertijd zou ik best nog aanspraak maken op een maliënkolder, of direct meteen een ridder-harnas, want om de Jugepee van het Hof van Beroep in Gent, die in 2004 bereid werd gevonden, als enige in het land, om het Vlaams Blok voor racisme te veroordelen, aan te pakken, zal men tegen een stootje moeten kunnen.
Wie een ander middel weet om een in kracht van gewijsde gegane arrest te verbreken, tenzij met bloed, gelieve te spreken voor er moorden gebeuren.
Tenzij natuurlijk de On-Staat België wordt opgeheven : dan is natuurlijk ook de Belgische Jurisprudentie zonder voorwerp geworden, want gebaseerd op niet meer bestaande wetten van een niet meer bestaand land.
-----------------------------------
JOS DE MAN - 16 FEBRUARI 2011
In Het Vrije Volk
Een stelregel van het multiculturalisme luidt dat men hoort te zwijgen over de islam, tenzij om hem te prijzen. Wie de stelregel overtreedt, wordt voor de rechter gesleept. Zo doet zich dezer dagen een merkwaardige samenloop van omstandigheden voor. In Oostenrijk wordt Elisabeth Sabaditsch Wolff veroordeeld wegens belastering van de religieuze overtuiging van een wettelijk erkend geloof (zie J.A. Kapteyn, HVV 15 februari) Ze heeft Mohamed een pedofiel genoemd omdat hij huwde met de zesjarige Aïsha en het huwelijk consummeerde toen ze negen was. In Italië wordt Silvio Berlusconi vervolgd wegens seks met een zeventienjarige call-girl.
De Oostenrijkse rechter oordeelde dat Mohamed geen pedofiel was, omdat hij ook met rijpere vrouwen het bed deelde. Gehuwde mannen kunnen dus geen pedofiel zijn.
Rechters die met islamcritici geconfronteerd worden zijn wel vaker vindingrijk. De Deen Lars Hedegaard werd vervolgd wegens het beledigen van een volksgroep. Hij had gezegd dat verkrachting binnen het gezin vaak voorkomt bij moslims. Of het waar is, is volgens de Deense strafwet niet relevant. Dilemma voor de rechter: kan men iemand veroordelen omdat hij de waarheid spreekt? Zou anderzijds een vrijspraak niet de indruk wekken dat men het recht heeft de waarheid te spreken als het over moslims gaat? De rechter bevrijdde zich uit het netelige parket door te stellen dat de uitspraak van Hedegaard niet in het openbaar werd gedaan, en er dus geen misdrijf was.
In 2004 werd de politieke partij Vlaams Blok veroordeeld wegens inbreuken op de wet ter beteugeling van het racisme. Het arrest was een zelden geziene aaneenschakeling van drogredenen. Zo werd ten laste van de partij weerhouden dat in een van haar lokale blaadjes de vrouwenbesnijdenis barbaars werd genoemd.
Magistraten vinden geen misdrijven uit. Dat doen wetgevers. Zij zijn als eersten verantwoordelijk voor de heksenjacht op islamcritici, voor de verkrachting van het recht op vrije meningsuiting, en voor de belachelijke maar voor de betrokkenen uiterst belastende taferelen in de Europese gerechthoven wanneer weer eens de geschonden eer van een groep moslims moet worden hersteld.
De heer Wilders wordt o.m. belediging van moslims wegens hun geloof ten laste gelegd.
Belediging van een groep mensen kan volgens het Amsterdamse Gerechtshof worden afgeleid uit het diskwalificeren en minachten van bepaalde eigenschappoen, tradities of symbolen (Allah, Mohammed, en de Koran). Dat is geen argument, maar een andere formulering van de te bewijzen stelling, dat het beledigen van de islam -kwalificatie die meer dan eens wordt toegepast op het spreken van de waarheid over de islam-
ipso facto de belediging van individuele moslims inhoudt.
De logische consequentie van de redeneertrant van het Gerechtshof zou zijn dat groepsbelediging uit het Nederlandse strafwetboek wordt geschrapt. Het in onbruik geraakte artikel 147 over godslastering beteugelt immers een identiek misdrijf. Waarom is dit artikel in onbruik geraakt? Omdat godsdienst in het Westen sinds Voltaire gekritiseerd, beschimpt en geridiculiseerd wordt. De emancipatie die door de Verlichting werd beoogd, betrof in aanzienlijke mate ook de bevrijding uit de omarming van het Opperwezen. Over de vraag of een godsdienst kan beledigd of belasterd worden is in de loop der tijden de grootste twijfel gerezen. Waarom zou een religie, in tegenstelling tot alle andere denkbeelden, opvattingen en leerstellingen op speciale bescherming aanspraak kunnen maken? Waarom zou haar het voorrecht toekomen gevrijwaard te blijven van schokkende en kwetsende polemieken? En kan een godsdienst wel beledigd worden? Kan het atheïsme beledigd worden, of het neodarwinisme?
Het christendom werd en wordt nog steeds in wetenschappelijke vertogen, in polemische geschriften, in spot- en smaadschriften, in beeld en film onder vuur genomen. De groep der christenen ondergaat de verbale en picturale agressie met een schouderophalen of af en toe een flauw protest. In Vlaanderen was onlangs er een kunstenmaker die het publiek uitnodigde een beeldje van de Maagd Maria te bekogelen. The New York Times, die fulmineert tegen islamofoben, publicerde fotos van maaksels als een kruisbeeld in een vat urine, of een beeld van de Maagd met paardendrek besmeurd. Wie ligt wakker van zoveel onnozelheid? Maar er is dus wel een godsdienst waarvan de immuniteit door middel van de strafwet moet gehandhaafd worden.
De zaak-Sabbaditsch doet nog een andere vraag rijzen. Indien Sabbaditsch-Wolff de islamitische doctrine heeft belasterd door Mohamed een pedofiel te noemen, moeten we dan het seksueel gedrag van de profeet beschouwen als een geloofspunt?
Jos de Man
---------------------------
Maar wacht eens verdorie! Iedere pedofiel beschikt nu over jurisprudentie om vrijspraak te vragen! Hij moet alleen bewijzen dat hij ooit seks heeft gehad met volwassenen, inclusief verkrachtingen, zoals de Profeet Mohammed! Een paar honderdduizend medeburgers een kopje kleiner gemaakt te hebben, strekt tot aanbeveling
O wat n geluk dat het Internet bij ons, lijk in de landen van het Zuiden waar het begint te branden, nog niet is afgesloten! Al moet Seppe Weiss waarschijnlijk op zijn tanden bijten!
Het is nu zaterdag, en een der Stichtende Leden van het Verenigd Europa, ons eigenO dierbaar België O Heilig Land der Vaadren,ligt op apegapen in de sloot. Ten aanzien van de gehele wereld. Eindelijk kan men zich daar beginnen afvragen, wat er eigenlijk scheelt wat er altijd al aan heeft gescheeld en wat er altijd zal aan schelen ..
Niet iedereen doet de moeite de Geschiedenis te willen begrijpen. Ergo! De meeste mensen in Vlaanderen weten niet eens wat dat woord betekent! Ze hebben vele generaties in slavernij geleefd, waar het inderdaad dikwijls beter en vooral veel veiliger was dat niet te weten. En nu we mondiger zijn geworden, wordt er geaarzeld : we zouden eens de anderen pijn kunnen doen!
Zodra de diagnose is gesteld, kan men dus beginnen nadenken. Maar kan een dode, zonder hulp van Hierboven, uit het dodenrijk tot nieuw leven gewekt worden? Wij hebben kennis van Lazarus, en van Frankenstein. Over Lazarus verdere leven weten we niets, en dat tweede bestaan van de her samengestelde Frankenstein was niet bepaald een opstekertje
Dan maar liever blode Jan, dan dode Jan, zeker?
Maar goed : nooit geen twee zonder drie! Als na 6 juni i de kaarten opnieuw verdeeld zullen zijn, zien we verder. Vergeet niet dat als er doden vallen (zie de Koningskwestie) de zaken in een stroomversnelling kunnen komen. In s Lands belang kan dan ineens veel. Maar of dat in het Vlaams belang zal wezen .
België breekt donderdag wellicht het wereldrecord coalitievorming. Een reden tot nationale trots levert dat niet op, wel reden tot onrust. Hoe is het zover kunnen komen? En wat brengt de toekomst? Het scenario van een splitsing van België wordt steeds realistischer.
Een van de paradoxen van de globalisering is dat ze de optimale omvang van landen kleiner maakt. Deze paradox werd heel scherp geanalyseerd in The Size of Nations (2003), het boek van Alberto Alesina en Enrico Spolaore. De paradox is heel toepasselijk op België. Door de globalisering en de Europese economische integratie kan België even goed als grotere landen genieten van de economische voordelen van een grote markt (schaalvoordelen, specialisatie). Maar ook subentiteiten zoals Vlaanderen en Wallonië kunnen daar volop van genieten. Een splitsing van het land zou dus weinig economische nadelen tot gevolg hebben. Bovendien behoren Vlaanderen en Wallonië tot de eurozone, en zullen ze bij een eventuele splitsing dezelfde munt blijven gebruiken. De kosten die ontstaan door het gebruik van een kleinere munt, vervallen. Small is beautiful dus, zoals ook blijkt uit het feit dat in de wereldwijde top tien van landen met het hoogste inkomen per hoofd negen landen ongeveer dezelfde dimensie hebben als België of zelfs kleiner zijn. Wanneer de kosten van de scheiding dalen, is het van belang dat er voldoende cohesie bestaat tussen de partners die deel uitmaken van de unie.
In feite is het zo dat wanneer de kosten van de scheiding dalen, de cohesie belangrijker wordt om de unie te bestendigen. Het is zoals in het huwelijk: als de kosten van de scheiding hoog zijn, blijven de voortdurend ruziënde partners toch samen. Ze zijn weliswaar ongelukkig, maar ze blijven onder één dak wonen. Als de scheidingskosten dalen, vluchten de strijdende partners het huis uit. Het probleem van België is dat terwijl de scheidingskosten zijn gedaald, de cohesie van het land dramatisch is gedaald. Er zijn daar verschillende redenen voor. Een eerste reden is sociaaleconomisch. Toen het Franstalige deel van het land een economisch dominante positie innam, was de elite Franstalig. De Vlamingen die wensten op te klimmen op de economische ladder, moesten zich het Frans en de Franse cultuur eigen maken. Het bestaan van deze Franstalige elite (van Walen én Vlamingen) was een belangrijke factor van cohesie. Nu de rollen omgekeerd zijn en Vlaanderen economisch dominant is geworden, is de noodzaak voor de Vlamingen om Franstalig te zijn verdwenen. België is een land geworden met twee elites, een Nederlandstalige en een Franstalige, die minder en minder met elkaar te maken hebben. Terwijl de hoog opgeleide Vlaming van vroeger naar Parijs keek, heeft hij nu de ogen gericht op Londen en New York, maar de Franstalige elite blijft maar naar Parijs staren. Het gevolg is dat het land meer en meer twee subculturen kent die elkaar minder en minder begrijpen, en absoluut ook geen interesse meer hebben voor elkaar. Een tweede factor in de steile daling van de cohesie in België is de politiek. In de jaren zeventig werden alle politieke partijen gesplitst in een Vlaamse en een Franstalige. Er zijn vandaag geen politieke partijen die het federale belang voor ogen hebben. Er zijn alleen partijen die ofwel het Vlaamse ofwel het Franstalige belang nastreven. Dat heeft tot gevolg dat er een sluipend gif in de Belgische politiek is binnengeslopen. Vlaamse en Franstalige politici vertonen een toenemende neiging de vijand aan de andere kant van de taalgrens te zien. Succesrijke Vlaamse en Franstalige politici zijn zij die de oorzaken van alle sociale en economische kwalen van de eigen regio zoeken in het onredelijke gedrag van de bewoners aan de andere kant van de taalgrens. Op den duur gaat een steeds groter deel van de bevolking dat verhaal geloven, alsook de conclusie die daaruit voortvloeit: dat het allemaal beter zou zijn als we van die lastposten aan de andere kant verlost zijn. Deze middelpuntvliedende krachten zijn de jongste decennia in België sterk toegenomen. Ze verklaren de impasse waarin het land nu verkeert. Hoe geraakt België uit deze impasse? Ik zie twee mogelijke scenarios. In een eerste scenario slagen de Belgische politici erin een staatshervorming door te voeren die de conflictpunten tussen de twee gemeenschappen drastisch vermindert. Dat kan alleen door een ver doorgedreven decentralisatie waarbij België een confederatie wordt waarin een beperkt aantal taken gemeenschappelijk blijft: één leger, één koning, één voetbalploeg. Het zal echter buiten- gewoon moeilijk zijn daarover een consensus te vinden. Wat met de sociale zekerheid bijvoorbeeld? Wordt die in dat scenario gesplitst? Het wederzijdse vertrouwen tussen de Vlaamse en Franstalige politici is nu zo klein dat het moeilijk in te zien is hoe ze daarover een akkoord kunnen sluiten. De enige factor die dit scenario nog een redelijke kans geeft, is het bestaan van Brussel. Het is voor niemand duidelijk wat er bij een eventuele splitsing van het land met Brussel moet gebeuren. De onmogelijkheid het probleem Brussel op te lossen kan de enige reden worden waarom het scenario van een Belgische confederatie een zekere realiteitswaarde behoudt. Het tweede scenario, de splitsing van België, wordt steeds realistischer. Het wordt meer en meer duidelijk dat het land onbestuurbaar wordt. De sociale en politieke cohesie is volledig zoek. Er is geen dossier of de Vlaamse en Franstalige politici maken er een strijdpunt van. Het gevolg is politieke verlamming: niets geraakt nog beslist; alles moet uitgesteld worden. Op den duur zullen Belgen aan beide zijden van de taalgrens, ook de overgrote meerderheid die niet te vinden is voor Vlaamse of Waalse onafhankelijkheid, verplicht zijn het onvermijdelijke te aanvaarden. Vooral dat het land onbestuurbaar is en dat goed bestuur alleen nog mogelijk is door het land te splitsen.
------------------------
Venijnige vraag.
U al eens overdacht wat? als het Land nu eens, als bij toverslag, zou bestaan onder de vorm van een echte democratie? Met 2-taligheid van Arlon tot Zoetenaaie in alle geledingen van het Openbaar Leven?! Met slechts 1 democratisch samengestelde regering, volgens op landelijke verkiezingen ..
Wat moesten de V-partijen nu eens met zon programma naar de verkiezingen gaan? Wat er met de Sex-en Coburgers moet gebeuren, zien we later wel. Madame Doigt dHonneur zou dan ook moeten officieel en definitief moeten kiezen voor de boerka en haar echte nationaliteit, want pipatriden zullen dan voltooid verleden tijd zijn. To be or not to be, thats the question!
In plaats daarvan zeg ik inderdaad, lang leve Leuke Lewie van Leuven! Vooral als hij daarbij in het vuur van zijn optreden, het vel van de beer verkoopt voor hij geschoten is.Ook heeft de jager, die hij nog altijd wil zijn, geen kogels meer. Zijn eigen DDR-achtig partijtje is aan het verkommeren in krek hetzelfde tempo als het DDR-achtig gazetje waar Walterke Paulieke voor schrijft. Of moet ik eerder zeggen : voor geschreven heeft, voltooid verleden tijd.
Het is inderdaad een gekend Linx tijdverdrijf : hun wensen voor werkelijkheid nemen, om achteraf over te gaan tot de orde van de dag. Waarbij ze doen lijk mijn honden ; nooit meer omzien naar hun drollen ..Ze doen me intussen wel denken (maar daarmee val ik in herhaling) aan de koekjesdief die met gesloten ogen vol traantjes vanwege de moederlijke tik op zijn handje, verder blijft graaien in de koekjestrommel waar hij met moeite bijkan. Kinderlijke logica : hij ziet zijn Moeke niet, dus ziet zijn Moeke hem niet .
Allez! Ik versta Lewie wel : niemand beter dan hij ziet de bui hangen (de afgang) maar lijk een tovenaar in het oerwoud, denkt hij het onheil te kunnen bezweren, door de eigen afgang toe te dichten aan zijn tegenstrevers. Maar Leuke Lewie is een oude vos : hij vermeldt de onzekere uitslag van de Regeringsvorming : daar zullen uitslagen geboren of gebroken worden
Dat gratis-hrfoe van zijn LMimburgse trawanten moeten hem danig op de zenuwen werken! Eerst Stevaert met de zogezegd gratis bussen maar waarvoor bij nader toezien gans het land moet opdraaien, nu dat nieuwe idee van gratis elektrische autos Het stopt niet! En het helpt niet!.
Dat vermeend racisme bij het Vlaams Belang zit er bij Lewie diep in gebakken. Hij sabelt daarmee, denkt hij, iedere tegenstrever meteen neer, zich steunend op een Gerechtelijke Uitspraak (Gent, 2004). Hoogst betwistbaar en aantoonbaar gemanipuleerd, maar het is er wel. Dat er heden ten dage elke dag uitspraken verschijnen van bevriende Staatshoofden die (eindelijk!) hetzelfde zeggen als het Vlaams Belang, laat Lewie wijselijk Linkx liggen Hij heeft in zijn achterhoofd het aantal kiezers die van zijn partij zijn overgelopen naar het Vlaams Belang, zodat straks op de Linxe 1 Mei-vieringen uitsluitend nog mandatarissen en ministers zullen verschijnen
Verder is er het verschijnsel van de bijna-staatsbegrafenis van Marie Rose Morel, een teken aan de wand, die Lewie niet kan duiden. Vandaar de overstap naar het cordon, dat volgens hem gewerkt heeft. Al was geheel de Saga Morel het bewijs van het tegendeel : een Blokster die volgens haar Vlaamse opponent, in de Vlaamse harten moet blijven tronen als de hoogste koningin .Een opponent die publuekelijk de Ere-Voorzitter aanspreekt met Grote Meneer : dat zijn dingen die ons, Vlaams Nationalisten, onderscheiden van Linxe Marxisten en graaiers. Wedden dat Lewie de slaap niet kan vatten, als hij iedere avond moet inslapen met de zekerheid, dat BDW niet eens wil Eerste Minister worden : dat zou een Socialist met het hart in de juiste portemonnaie nooit opbrengen!
Dat alles neemt niet weg dat Lewie een geestig man kan zijn. Hij zou inderdaad niet misstaan als clown bij het eerstvolgend optreden van het Koninklijk Circus dat gevestigd is in de Wetstraat 16
Met Walterke Pauli als aangever : een komisch duo als destijds Gaston & Leo, zij het dan in een verwaterde heruitgave.
De column - of liever: monoloog - van de Leuvense burgemeester, minister van staat en grand old man van het Vlaamse socialisme verschijnt wekelijks op vrijdag. Louis Tobback spreekt, Walter Pauli tekent op.
·
·Tenzij de N-VA federaal iets overkomt, maken we in oktober 2012 een grote poging mee om die partij in heel Vlaanderen diep te verankeren
"Het is wel erg vroeg dat nationale politici zich nadrukkelijk positioneren voor de gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar. We zijn nog altijd meer dan zeshonderd dagen verwijderd van 14 oktober 2012, en toch lees ik al berekeningen over tegenstrevers en kartels. Zoals De Wever al zegde dat hij in 2012 in Antwerpen een afspraak heeft met de geschiedenis. Dat wijst toch op grote zenuwachtigheid.
"Dat komt natuurlijk omdat iedereen wil weten of de N-VA het succes van de jongste verkiezingen zal kunnen herhalen. Daardoor ligt de focus op de eerstvolgende stembusgang, dus de gemeenteraadsverkiezingen. Tot voor kort hoopten VB en Open Vld op het recupereren van de LDD-stemmen. Maar het VB is intussen zelf aan zijn begrafenis toe. Die partij is piet-dood. Zij die dus beweren dat het cordon sanitaire niet gewerkt heeft, vergissen zich. Dankzij het cordon sanitaire hadden de nationalisten die geen racist zijn geen andere keuze dan hun eigen weg te gaan. Het cordon genereerde Bart De Wever, en die wekte een democratisch Vlaams-nationalisme weer op.
"Bon. Dus Exit LDD en VB, en ook Open Vld en CD&V zijn sinds 10 juni minder aantrekkelijk dan ooit, toen zij de kletsen van hun leven kregen. CD&V zakte zelfs tot ver beneden de ondenkbare grens van 20 procent. En al die partijen vrezen N-VA. Bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen zaten die nog in kartel met CD&V. Gaan die zo'n kartel nog voortzetten? Maar onder welke condities? Of gaan ze, in navolging van het VB destijds, in zoveel mogelijk gemeenten onder eigen vlag proberen op te komen?
"Dan helpt het niet om in het donker te fluiten, zoals nu nog gebeurt. In Leuven hoor ik mensen elkaar moed inspreken: 'De N-VA haalde hier nooit veel stemmen'. In juni waren ze nochtans de grootste partij. Nieuwe troost: 'Maar federale verkiezingen zijn wat anders dan gemeenteraadsverkiezingen'. Dat klopt, maar ik herinner me dat ik na de fusie in 1976 in de Leuvense oppositie zat naast een sterke Volksuniefractie van vijf man, met daarbij markante figuren als Maurits Van Haegendoren. Er is dus een sociologische voedingsbodem. En het huidige N-VA-boegbeeld Danny Pieters was bij de federale verkiezingen misschien nog geen stemmenkanon, maar inmiddels heeft hij het aura van senaatsvoorzitter en desnoods van bemiddelaar. Maar wat gaat dat geven bij de stembus? Als ik zelfs het N-VA-effect in Leuven niet precies kan inschatten, kan ik dat bij uitbreiding zeker niet voor heel Vlaanderen. Niemand weet dat. Vandaar nu alle spanning.
"Iedereen voelt wel dat indien het aanstaande zondag verkiezingen waren, de N-VA op eigen kracht veel zetels zouden kunnen halen. Maar wat binnen anderhalf jaar, als er eventueel compromissen gesloten zijn? Dus wat vandaag gebeurt bij de federale onderhandelingen, bepaalt volgend jaar het aanbod op de gemeentelijke kiesmarkt. Zeker in steden als Antwerpen, waar de nationale agenda sowieso doorweegt op de stedelijke, met Oosterweel en al die kopstukken van VB en N-VA. Wat zal Ludo Van Campenhout doen? Bij Open Vld blijven? Kiest hij voor De Wever, of toch voor Janssens?
"Gesteld natuurlijk dat De Wever echt Antwerpen ambieert. Ik acht de kans bestaande. Het hondenleven dat hij nu leidt, kan hij niet blijven volhouden, mentaal noch fysiek. Hij zoekt dus voor zichzelf een kantelmoment, en de gemeenteraadsverkiezingen bieden hem daartoe een uitstekende kans. En heeft hij inderdaad een afspraak met de geschiedenis: hij kan die dag écht een partijstructuur in heel Vlaanderen inplanten. En dan verandert het politieke landschap totaal.
"Vooral omdat veel CD&V'ers net zo denken over hun kiezers als over foute priesters: op 13 juni hebben ze flink gezondigd, maar straks keren ze wel terug naar de stal. Vergeet het. Nog altijd halen partijen als sp.a of CD&V veel stemmen bij kiezers die voor de partij zijn omdat hun overgrootvader al voor de partij was. Maar één keer zo'n kiezer gedurfd heeft om voor een andere partij te stemmen, zijn wij die voorgoed kwijt. Dat betekent niet dat ze nooit meer CD&V of socialist zullen stemmen, maar nooit meer automatisch. Voortaan behoren die tot het volatiele kiezerskorps.
"Het worden dus interessante gemeenteraadsverkiezingen. Tenzij de N-VA de volgende maanden federaal iets overkomt, maken we in oktober 2012 een grote poging mee om die partij in heel Vlaanderen diep te verankeren. Dat begrip is een uitvinding van Luc Van den Brande, maar dit zou een verankering kunnen worden die Van den Brande en zijn CD&V niet echt welgevallig is."
Hoe precies de vele afwijkingen, ik herhaal afwijkingen, die verenigd zijn in de persoon van de reporter van onderstaand stuk moeten benoemd worden, zou ik niet weten. En als ik het wist, ik zou het niet wagen ze te omschrijven of op te sommen. Laten wij er dus gewoon ons voordeel bij doen, en kennisnemen van de interne Rode Keuken, die veeleer een Rood Sanhedrin is, of als u wilt een krabbenmand of een slangenkuil, voor de twee Ps die den Belziek beheersen : Politiek en Postjes (beiden met Hoofdletter).
Vandaar dat er met zoveel vermeende kennis van feiten, maar met des te meer buikgevoel over interne keukens, over het Vlaams Belang kan geschreven worden.
Over de vrees voor de volgende verkiezingen gesproken : de burgers zullen hopelijk niet vergeten zijn, wie de schuld draagt voor de duurdere autoverzekeringen veroorzaakt door slecht onderhouden wegen. Dat zijn alle kleurpartijen die samen bovenop een lege Schatkist zitten te mokken omdat hun liedje op het einde loopt En die Schatkist is leeg omdat zij nooit geleerd hebben de tering naar de nering te zetten. De toekomst is aan de Nieuwkomers!
------------------------------------------
Tussenstand: Hoe Lieten zich bijna deletete
19/02/11, 07u55
Elke zaterdag maakt een opiniemaker van De Morgen een balans op van de afgelopen week. Vandaag: Walter Pauli, politiek commentator.
·
·Moraal van het verhaal: hoe schiet ik mezelf in de voet en mijn partij in de rug? Een cursus in twee afdelingen en met één auteur
Vlaams vicepremier Ingrid Lieten (sp.a) heeft er een bijzonder slechte week opzitten: voor haar zelf, en bijgevolg ook voor haar eigen partij. Uitgerekend op het ogenblik dat de sp.a wat federale politiek betreft de zaken netjes op orde had.
Johan Vande Lanotte had deze week zijn comeback in de media, met interviews, het steeds prestigieuzere gastcollege aan de Gentse Universiteit bij Carl De Vos - dat is stilaan de 'Life Time Achievement Award' van de Vlaamse politiek - en een optreden in De laatste show. Dan weet je het wel als politicus: hier wacht een wellnessmoment, even sympathiek, menselijk en wie weet grappig mogen wezen voor de Vlaamse tv-kijker. Bingo voor de politicus, en een leuke bonus voor zijn partij. En de peilingen waren goed.
Normaal gezien was de kans dus groot geweest dat ook deze Tussenstand over Vande Lanotte was gegaan, hoe hij sp.a toch vooruit helpt in deze voorts alles verzengende politieke crisis. Maar toen kwam Ingrid Lieten.
Woensdag waren er de krantenberichten over de vzw iCleantech. Als minister van Innovatie wil Lieten die vzw oprichten om de sector van schone technologie te coördineren. So far so good. Tot uit een nota van de Inspectie van Financiën blijkt dat die bewuste vzw een wel ruim bemeten omkadering heeft: negen bestuursleden, een CEO en operational manager. Let wel: voor vier tot vijf personeelsleden, mogelijk uit te breiden tot tien. Politici reageren dan altijd met 'de aanval is de beste verdediging'. Woordvoerder Robbie Scaut zond een persmededeling rond waarin op hoge toon stond dat "elke organisatie een afgevaardigd bestuurder en een operational manager heeft". Ook een mini-kmo'tje van vijf man? Dat klinkt stoer, maar overtuigt niet.
Ook Lieten zelf reageerde geprikkeld op kritiek van de Inspectie van Financiën (volgens de eigen sp.a-site nota bene "vernietigende kritiek"). Niet-Limburgers moeten niet jaloers doen. Want ja, de nieuwe vzw komt in Houthalen-Helchteren, in Limburg. En neen, dat is geen toeval.
Een toppoliticus van sp.a ziet het anders: "Limburgers zijn de Walen van Vlaanderen. Als ze iets onder elkaar bedisseld hebben, heeft de buitenwereld daar niets mee te maken. De oprichting van de vzw illustreert dat de 'ieder zijn deel van de koek'-mentaliteit in de Vlaamse regering terug is."
Ingrid Lieten moet in eigen provincie hard werken aan de positie van zichzelf en haar partij. Limburg is voor de sp.a wat Oost-Vlaanderen is voor Open Vld of West-Vlaanderen voor de CD&V: de sterkste provincie, die zelfs bij zwaar verlies nog altijd een paar volle procenten beter scoort dan de andere provincies. Dat systeem werd van de jaren zeventig tot negentig door Willy Claes op poten gezet, overgenomen door Steve Stevaert en zou nu beheerd moeten worden door de nieuwe generatie.
Maar de machine sputtert. Herman Reynders volgde Steve Stevaert eerst op als burgemeester van Hasselt en nadien als gouverneur van Limburg, maar intussen zijn de relaties tussen de gouverneur en zijn eigen partij verzuurd. In Hasselt werd Reynders opgevolgd door Hilde Claes, dochter van Willy Claes en levensgezel van Tony Coonen, de Limburgse federaal secretaris van mutualiteit De Voorzorg. Bij de laatste parlementsverkiezingen haalde Hilde Claes, als lijstduwer, uitgerekend in Hasselt een onverwacht laag resultaat. Ondanks de steun van 'het apparaat', dat had gewerkt zoals voorheen. Maar blijkbaar met minder enthousiasme, minder geloof in de eigen mensen. Dat beeld werd versterkt doordat lijstduwer Ingrid Lieten minder stemmen haalde dan nummer twee, Peter Vanvelthoven. Blijkbaar is de legendarische partijtrouw ook in Limburg op de proef gesteld. Dat heeft zijn redenen.
Lieten 'kreeg' sp.a-Limburg niet van de Limburgse basis, maar van de nationale partijtop, toen zij en niet lijsttrekker Peter Vanvelthoven in 2009 Vlaams minister werd. Sindsdien wordt van Lieten verwacht dat zij 'haar' provincie als een goed geoliede machine doet werken. Maar haar gezag is niet automatisch aanvaard. In december moest het Limburgse sp.a-bestuur stemmen over de opvolging van bestendig afgevaardigde Sylvain Sleypen. Er waren drie kandidaten: de Bocholtse burgemeester Jean-Paul Peuskens, Sven Lieten - broer van - en Duygu Akdemir, de echtgenote van de Beringse 'Turkse' schepen Ahmet Koc. De stemming was net zo verdeeld als de Limburgse sp.a zelf: vier stemmen voor Akdemir en Lieten, elf voor Peuskens.
Men kan het zien als een bewijs van democratie - Lieten is geen vrouw om manu militari haar wil op te leggen - maar ook een van een niet-aanvaard leiderschap. En ten slotte: ook van een sterke partij in verval. Dat laatste was trouwens de mening van de nieuwe afgevaardigde Peuskens, die na zijn overwinning verklaarde: "De opvolging was weinig professioneel in elkaar gestoken. Dit heeft gezorgd voor spanning tussen vrienden en dat was niet nodig geweest."
Het zal dus nog even duren voor Limburgse socialisten à la Stevaert weer hummen van 'vrolijke vrolijke vrienden'. Stevaert, tiens. Elke keer dat Lieten een misstap doet of in the picture komt, valt bij vriend en vijand de naam van de gewezen socialist. Voor Vlaamse en meer specifiek Limburgse socialisten zijn de tijden immers voorbij dat elk sympathiek initiatief met veel welwillendheid wordt bejegend. Ingrid Lieten die gratis elektrische auto's voorstelt: in plaats van het verwachte applaus komt er vooral kritiek, met name op het een-tweetje tussen Lieten en Stevaert, en dat wéér Limburg als eerste van het feestje profiteert.
Want wie energie zegt, heeft het natuurlijk over Stevaert. Die was al 'elektricien' (bij Interelectra) toen hij nog niet nationaal actief was, en is als voorzitter bij netbeheerder Infrax en bestuurder bij hoogspanningsnetbeheerder Elia. Als de naam van het kabinet-Lieten valt, in één zin met 'cleane technologie' en 'Limburg', dan hoeft de naam van Stevaert niet uitgesproken te worden om zijn inspiratie te ontwaren.
Wie kan lezen, ziet ook stevige Stevaertiaanse inspiratie in de mail die het kabinet-Lieten donderdag zo ongelukkig naar alle andere Vlaamse ministers rondstuurde. Niet dat Stevaert de nota zelf zou geschreven hebben: hij inspireert en wijst de koers aan, maar de anderen moeten sturen. Maar het voorstel om "innovatie" ("ingewikkeld en slimmerig") te dumpen voor 'Vooruit' - jong en actief, en met een knipoog naar het rode verleden - lijkt dan weer gesneden Stevaert. Het zijn trouwens verstandige opmerkingen, die alleen niet bedoeld waren om door de buitenwereld gelezen te worden.
En zo liep àlles fout voor Lieten. Ze is niet ongecontesteerd in Limburg, niet bij de kiezer en niet in de partij, en door die mail dreigt ze nu ook op zijn minst tijdelijk vleugellam te zijn in de Vlaamse regering.
Ze geeft de andere partijen een perfect alibi om de sp.a eventueel uit de Vlaamse regering te dumpen, als er een coalitiewissel op stapel zou staan - de mail zal er niet de oorzaak van zijn, maar aan de hand van de mail is het gemakkelijker uit te leggen aan de kiezer: 'Zie je wel dat de socialisten eigenlijk niet meewillen'. En ze versterkt het beeld bij de man in de straat van socialisten als intriganten. Vandaag schrijven ze lelijks over collega-ministers, gisteren lieten ze Siegfried Bracke stiekem en anoniem in hun blaadjes meeschrijven, in ruil voor faveurs. En straks vloeit dat geld naar Limburgse vzw's die ocharmen niet kunnen werken zonder CEO en operational manager. Overtuig daarmee maar eens de Vlaams kiezer.
--------------------------------
Nog even zout strooien in de wonde :
Om 13 uur zijn 96% van de lezers-reageerders op een poll in dM van mening dat Lieten de directe aanleiding is als de Sossen binnenkort zouden uit de regering gewipt worden .
Er komt dus nog een staartje aan het verhaal ..
O Ja : dat Oosterweel-dingen : komt er nog wat van?
Het wereldrecord is al een dag oud, en voor de kleine begint tandjes te krijgen (!) nog even na genieten van de rondedans der belgo-beesten. De gehele wereld moet nu stilaan bekend zijn met Het Belgisch Model van pappen en nathouden, zodat het niemand mag verwonderen dat er straks (6 juni) nieuwe verkiezingen komen, omdat er nu eenmaal met die Francofonen niet te praten valt
Die datum zou perfect zijn, om na een beetje inleidende schermutselingen, een maand later, op 11 Juni over te gaan tot zelfbestuur, om zodoende voortaan op die dag onze Nationale Feestdag te vieren. De oude datum mogen de belgo-beesten dan koesteren en opstovenin Moortgat-bier en pruimen. Dat de Duvel hen hale!
Yves Desmet tekende zijn hoofdartikel (zie hieronder) Record maar wat moet hij lang getwijfeld hebben over Der Untergang, of zelfs Götterdämerung maar die heeft hij gelukkig voor hem, nog nipt kunnen vermijden. Volgens mij wegens de associatie met zijn dalende verkoopcijfers, die wel eens door zijn benadering van het record-probleem, weer met een paar honderdtallen zullen toe genomen zijn.
Inderdaad zal ik niet alleen geweest zijn om zo n keer of 20 de wenkbrauwen opgetrokken te hebben. Hier en daar vindt U een woordje in vetjes gezet omdat ik mij niet kon bedwingen .
Wedden dat U er nog vele zult bij vinden?
Vraag aan Smetje : in de Linxe doctrine komt het ethisch (!) begrip euthanasie voor : geldt dat ook voor noodlijdende kranten? Ik weet anders een Partij waarvan elke militant met het grootste gemak een handje wilt toesteken.
En, samen met de nagedachtenis aan René Declerck neuriën we mee : Er ligt een Staat te sterven we zullen op duitvaart zijn..
-----------------------------
Record
17/02/11, 06u59
Het is niet bepaald eervol om het wereldrecord regeringsonderhandelen te breken. In de plaats van Irak te treden, als stichtend lid van de Europese Unie, is niet meteen een opsteker voor onze internationale reputatie. Nog erger is dat niemand voorlopig ziet hoe de totale impasse te doorbreken. In plaats van dichter bij elkaar te komen drijft men dag na dag steeds een beetje verder van elkaar weg.
Niet alleen in de marge van het maatschappelijke debat begint zich een haast etnisch gekleurd wij-zij-denken te installeren, een beginnende balkanisering van het land, waar op een paar grove clichés meer of minder niet langer wordt gekeken. Karikaturen hebben de plaats ingenomen van empathie, confrontatie die van het georganiseerde meningsverschil.
De publieke opinie splitst verder op tussen een groep die het meer dan beu is, en waar de antipolitiek steeds meer veld wint, en een groep die vanuit het 'nu of nooit'-principe iedereen die het niet met hen eens is, een gebrek aan 'goed Vlamingschap' verwijt, wat dat dan ook moge zijn. De staatshervorming is voor de enen het ultieme wondermiddel geworden waarmee alle problemen van een geglobaliseerde wereld als sneeuw voor de zon zullen verdwijnen, voor de anderen het ultieme nachtmerriescenario dat het land automatisch zal doen splitsen. Allebei zijn dat fantasmen, maar toch zijn ze het publieke debat gaan beheersen.
Ironisch genoeg bewijst het wereldrecord ook hoe sterk dit land in zijn fundamenten is. Alleen een behoorlijk gezonde natie kan immers een periode van regeringloosheid zo lang aan, want in de feiten dateert die al van 2007.
Er zijn verzachtende omstandigheden: nooit eerder is zo'n groot pakket van voorheen onoplosbare twistpunten in één keer op tafel gegooid. Dat getuigt van politieke moed. Jammer genoeg reikt die moed niet zover dat men ook uit de eigen loopgraven wil komen.
Men is het niet eens over de coalitievorm, niet over de methode, niet over de uitgangspunten, niet over de inhoud, niet over de al dan niet wenselijkheid van nieuwe verkiezingen. Na 249 dagen staan we in wezen even ver als op de avond van de verkiezingen. Wachtend tot een internationale speculatieaanval of een andere calamiteit ons uiteindelijk dwingt tot een vergelijk. Het is de feitelijke abdicatie van een politieke klasse aan haar verantwoordelijkheid.
We komen daartegen niet in opstand, we organiseren zelfs een volksfeest om onze politici te feliciteren met hun record. Ironische tristesse verpakt als surrealisme. Uiteindelijk is dat belgitude. Yves Desmet Politiek commentator van dM
--------------------
Opsteker voor onze internationale reputatie : de wereld zal waarschijnlijk eindelijk inzicht krijgen in h feit dat België altijd een onrechtvaardig land is geweest die geen kanten meer op kan omdat 65% van de bevolking eist dat voor het knoeiwerk van de voorgaande decennia eindelijk orde op zaken wordt gesteld.
Anti-politiek : daar worden de mensen stilaan naartoe gedreven : Dit is een typische Linxe uitleg die we altijd horen , zodra iets in de politiek gebeurt dat hen niet zint. Anders gezegd : alleen hun eigen politiek en die van hun vriendjes is geen anti-politiek.
Alle problemen gesmolten als sneeuw voor de zon, na de splitsing : is weer zon Linxe leugenachtige dooddoener, om te camoufleren dat na de splitsing vele problemen zullen verdwenen zijn, niet alle. Denk maar aan de transfers naar de Francofonie (12,5 miljard Euro per jaar) en aan het OCMW-spelen voor de halve wereld, die andere Linxe dada.
Sterke fundamenten die het land recht houden : dat zijn dan naast de Rode Duivels, die van het Koningshuis ..Terwijl als fundament beter de Lamme Goedzakklifheid der Vlamingen zou aangehaald geweest zijn.
Niet uit de eigen loopgraven komen : de harde kern van de Vlamingen in een cordon uit alle onderhandelingen weren : waar wordt dat geklasseerd? En BDW die op een geschreven voorstel (horesco referend!) voor onderhandelingen 19 op 60 krijft van het OVV (Overleg Centrum Vlaamse Verenigingen) : vergeten? Of intentioneel en met kwaadopzet verzwegen?
Even v er als op de avond van de verkiezingen : is volledig verkeerd. Toen dachten de Francofonen dat ook zij de Vlamingen zo lang aan het lijntje konden onderhandelen, dat ze wel weer, in ruil voor de postjes, zouden toegeven. Hebben zij ondertussen bijgeleerd, en hoe! Wat meer is : hun collaborateurs in Vlaanderen bij wat zij dachten staatsdragende partijen te zijn, liggen, lijk Jean Pierre Coopman tegen Mohammed Ali, uitgeteld inde touwen. Na 13 jui 2010 zal niets nog ooit hetzelfde zijn .
Tot een vergelijk gedwongen worden : natuurlijk schrijft Smetje zo : om de schrik van zich af te schrijven. Want stel eens voor dat de Linxen ook uit de Vlaamse Regering vliegen en hun ministers kwijt spelen o.a. in de subsidie-branches en de NGOs van Roden huize .De kleursyndicaten op droog zaad gesteld, hun onderwijsnetten gekortwiekt .Hun immigratie-vriendjes kort gehouden en de criminaliteit bestreden : net als de USSR en de DDR opgekuist en hun geheime archieven openbaar gemaakt .
Waar gaat Smetje nog aan een baan geraken?
Er zullen nog wel een paar dubieuze stukjes volgen, want Linx is taai en stinkend als een natte Havanna-sigaar.
In navolging van Le Soir, voeg ik hieraan toe dat mijn woorden niet bedoeld zijn om te kwetsen. Le Soir, dat is Radio Milles Colinnes voor ons, maar wij Vlamingen mogen elkaar de huid vol schelden. Zou maar kwetsend zijn als het gelogen is.
De madam van het artikel in dM van hieronder een madam van velletjes en beentjes, niet van teflon en beton, om te citeren uit een vandaag verdwaalde mail van manwijf Lieten : wat is dat toch voor een partij die er een specialiteit van maakt om via ingenieus maar doorzichtig opgezet mailverkeer lekken te doen lekken? is m.i. rijp voor opname in het gekkenhuis.
En wat zijn dat voor na-aap tranen van een La Notte gisteren avond laat, omdat hij in zijn tweemaandelijkse zoektocht naar de cirkel van het kwadraat (de kwadratuur van de cirkel is de dada van BDW) zijn moeke moest missen? Imitatie-drang om de emotie van zaterdag in en rond de Antwerpse kathedraal te evenaren?
De zieke zucht naar erkenning in de Linxe Kerk (denk aan Renaat t Land Uit in de Bijzondere Commissie Pedofilie) is dermate doorzichtig dat het medelijden smeekt. In het Engels klinkt de term hiervoor heel wat bedreigender : insain, of mad wat wijst op het onherstellende.
Madam hieronder vertrekt van de valse premisse, dat België een democratie is. Maar hierin vergist ze zich schromelijk : in feite zijn de Vlamingen, de mondig geworden meerderheid van het land, opgesloten in een cordon. Al 180 jaar leven ze onder de dominantie van de pretentieuze minderheid van Franstaligen, hun medeburgers. Vandaar dat ze het kleinere cordon, de innere cirkel van de Linxe Vlamingen tegen de harde kern der mondigen, die van het Vlaams Belang, ook normaal vindt. Zo iets als de gedrogeerde verslaafde, die niet eens meer weet dat er een werkelijkheid bestaat buiten zijn verslaving.
En zo iets is hoogleraar aan de universiteit waarvoor Vlamingen zo hard gevochten hebben om ze te vernederlandsen!
Het moet de Linxen hoog zitten, dat ze een week lang gevreesd hebben in den Belziek naar de Geschiedenis te worden verwezen .
Maar laat mij Uw leesgenot van deze gefrustreerde dame niet langer ontzeggen .Waarlijk, madam Devisch heeft haar naam niet gestolen. Reeds van bij de eerste woorden ruikt U dat ze in een viskraam thuis hoort.
O ja, Madam Viswijf : het is niet Morel die Vlaanderen beweend heeft, maar Marie Rose Morel, een dame waar U nog niet tot aan de enkels reikt .
-------------------------------------------
Flirten met de democratie
17/02/11, 07u13
Het cordon sanitaire is amoreel en zelfs zondig, omdat het haat met haat heeft beantwoord, zo schreef Jean-Pierre Rondas naar aanleiding van Marie-Rose Morels uitvaart. Ignaas Devisch heeft een antwoord klaar. Devisch is filosoof, verbonden aan de Arteveldehogeschool en de Universiteit Gent.
Wat onder Bush is gebeurd, is een triest voorbeeld van haat beantwoorden met haat. Maar is dat het geval met het cordon? Me dunkt van niet.
In zijn bijdrage over de begrafenis van Morel noemt Jean-Pierre Rondas het cordon sanitaire "een met filosofische drogredenen goedgeprate ideologie die zich tegen een kwart van de bevolking richt". Verder heeft hij het nog over datzelfde cordon als het beantwoorden van "haat met haat en uitsluiting met uitsluiting". Van groot belang is natuurlijk ook de vergelijking van het cordon met de amnestieweigering in België die Rondas omschrijft als "verwanten in de eerste graad".
Beter ware het geweest dat hij die zogeheten drogredenen opsomde en ze vervolgens argumentatief te gronde richtte, want in zijn stuk lees ik geen zinnige weerlegging van dat cordon. Rondas' oproep tot een nieuw geluid is in die zin merkwaardig, want het nieuwe geluid is al in zijn stuk te lezen: hef het cordon op.
Of dat het nieuwe geluid is waarop we moeten wachten, is maar de vraag. De redenen voor het cordon waren en zijn zeer eenvoudig: een partij die oproept tot het rabiaat uitsluiten en desnoods repatriëren van bepaalde bevolkingsgroepen (*) gaat uit van een ideologie die onverzoenbaar is met democratische basiswaarden zoals vrijheid, gelijkheid, respect voor eigenheid, enzovoort. Dat is niet zozeer haat beantwoorden met haat, maar de grenzen van de democratie bewaken; wat daar de filosofische drogredenering achter is, ontgaat me volledig.
In een democratie is het perfect legitiem dat partijen beslissen om niet met andere partijen in zee te gaan en dit wegens uiteenlopende redenen. Vreemdelingenhaat en racisme lijken me trouwens zeer goede redenen om niet samen te regeren met de partij die daarmee uitpakt. Ik kan mij bijvoorbeeld evenmin inbeelden dat ook maar één partij in België een gesprekspartner ziet in Sharia 4 Belgium.
Rondas flirt met een basisparadox van de democratie maar expliciteert deze niet. Die paradox cirkelt rond het volgende probleem. Een democratie is een broos en precair geheel dat perfect in staat is zichzelf van binnenuit uit te hollen. Daarvan zijn in de twintigste eeuw genoeg treurige voorbeelden te bestuderen. Indien de democratie voor dit kritieke punt staat zichzelf op te heffen, dan wordt ze bijgevolg met een lastige vraag geconfronteerd: mag een democratie in naam van de democratie zich intolerant opstellen tegenover intoleranten om zichzelf te redden, of moet ze in naam van haar eigen tolerantie de intolerantie 'tolereren' met als grote risico daarmee zichzelf van binnenuit op te heffen?
Zo snel de paradox is opgetekend, zo broos is ze in de praktijk. Sinds 9/11 worstelen de meeste westerse democratieën met dit probleem. Het gegeven dat een land bijvoorbeeld de 'noodtoestand' kan uitroepen, heeft daar alles mee te maken. Op dat ogenblik worden bepaalde burgerrechten of vrijheden tijdelijk ingeperkt omdat het land voor zijn eigen voortbestaan vreest. Dat dit evenzeer een bijzonder hachelijke maatregel is, weten we allemaal. We hebben ook gezien hoe dit in casu onder het Bushregime ertoe heeft geleid dat de meest brutale folteringen werden gelegitimeerd onder het mom van de bescherming van de nationale veiligheid. Op dat moment wordt de noodtoestand genormaliseerd en dreigt de democratie in naam van de strijd voor de vrijheid zelf die vrijheid te vernietigen.
Gelukkig kennen we in België niet dat soort problemen nu ja, hebben we al niet genoeg problemen? In onze contreien blijft het bij woorden, maar daarom is de hierboven beschreven paradox niet minder aanwezig. De stelling van Rondas dat het cordon "uitsluiting beantwoordt met uitsluiting" refereert aan die moeilijkheid, al is de toevoeging van "haat beantwoorden met haat" al wat minder adequaat: ik hoef de vreemdelingenhater niet te haten om hem uit te sluiten van elke mogelijke coalitie met mijn partij; ik moet hem gewoon niet omdat zijn programma in staat is de basis van de democratie onderuit te halen. Wat tijdens de Bushjaren is gebeurd, is een triest voorbeeld van "haat beantwoorden met haat". Maar is dat het geval met het cordon? Me dunkt van niet.
Daarmee komen we aan bij de fundamentele grond waarop het cordon sanitaire is gebaseerd: een politieke constitutie behoedt zichzelf ervoor te praten en te regeren met een partij die in haar beginsel ondemocratisch is omdat ze ervan uitgaat dat het programma van die partij het potentieel heeft om de democratie kapot te maken. Welke drogreden is hier aan de orde? Een cordon sluit daarmee inderdaad een partij uit om de zeer eenvoudige reden dat haar programma niet te verzoenen valt met de democratische basisbeginselen. Dat zogenaamde uitgesloten kwart van de bevolking besefte en beseft trouwens steeds meer dat het door op die partij te blijven stemmen zijn stem weggooit. Het succes van N-VA, (deels) ten koste van het Vlaams Belang, spreekt in die zin boekdelen: de kiezers van het Vlaams Belang zijn overal van harte welkom, ze worden niet uitgesloten maar in de armen gedrukt.
Een cordon plaatsen rond partijen of fracties met radicaal ondemocratische standpunten raakt bijgevolg aan de kern van een democratie, en daar moeten we zeer bedachtzaam mee omgaan: heeft een democratie het recht om in te grijpen als ze in haar kern bedreigd is? Of om het wat scherper te stellen, kunnen we beter de vraag omkeren: stel dat een democratie dat recht niet heeft, wat zou dan het gevolg zijn? Dan danst de democratie op een wel heel slappe koord.
Je kunt binnen een regime met je tegenstanders altijd coalities sluiten en 'staat maken', maar hier spreken we niet over politieke meningsverschillen maar over verschillende opvattingen over de voorkeur van een politiek regime. Een democratie is nu eenmaal niet te verzoenen met racisme (of cultureel hegemonisme) als politiek streefdoel. Zolang een minderheid haar stemmen aan een xenofobe partij toevertrouwt, komt het de meerderheid van de andere partijen toe te beslissen daar niet mee in zee te gaan. En indien dat volk zich daardoor warempel uitgesloten voelt, dat het dan gewoon met meerderheid stemt voor ondemocratische partijen. Dan is het meteen duidelijk waar dat volk naartoe wil. Tot die datum is een cordon sanitaire een legitiem en democratisch strijdmiddel om de democratie gaande te houden
-------------------------------
Nota Bene
Ach madam Perfesser! U doet mij denken aan de boer die zijn kiekens door de haag ziet kruipen .Iedere flinke boer zou die gaten onmiddellijk stoppen, want een flinke boer heeft gewoonlijk ook een flinke haag. Een afgeleefde sukkelaar daarentegen is lijk de Linxe doctrine : de gaten vallen niet meer te stoppen! Het hek is van de dam, madam! Rondas was niet het eerste kieken dat ontsnapte, er zullen er nog volgen.
Want, open Uw ogen, kijk en U zult zien! Wordt het kleine binnenste cordon nog niet subiet helemaal gesloopt, het grote Belgische cordon dat klemt rond de Vlaamse volksgemeenschap, staat op springen. Uw eigen Grote Lichten (La Notte) komen er al mee af : de Belgische Unie, 4 Staten in een soort superstaat.
Moet gij, madam nu niet uzelf vertwijfeld afvragen : Ook gij, Brutus?.....
Onderwijl doet men, volgens dS, aan Franstalige kant, lyrisch over de oplossing :
Onkelinx benadrukt dat ondanks de politieke impasse het land niet stil staan. Maar de situatie mag niet eindeloos duren, aldus Onkelinx. "Deze regering is geen albatros, maar ook geen kolibrie. Het is een leeuwerik. De huidige regering kan niet als een albatros zijn vleugels uitslaan en grote hervormingen op lange termijn doorvoeren."
Curieus, hoe een Waalse Haan (of is het, in dit geval, een Waals kieken?) ineens een leeuwerik wordt .Of moeten we verheugd zijn, als een haan afstapt van zijn mesthoop, om al tierelierend op te stijgen naar verre horizonten?
-----------------------------
(*) De stelling van het Blok/Belang t.o.v. vreemdelingen is inderdaad quasi even oud als het Blok zelf, zon 40 jaar dus, toen Karel Dillen het bij Hugo Schiltz, de Afvallige, het voor bekeken hield. Achtereenvolgens zijn de Groten der Aarde gevolgd : Angela Merkel (Duitsland), Nicolas Sarkozy (Frankrijk), David Cameron (UK) en Maxime Verhagen (Nederland) : de regeringsleiders uit al onze buurlanden zeggen hetzelfde met andere woorden, zonder (voorlopig) van een oplossing te durven gewagen. Al ziet de man/vrouw in de straat dat er, hoe dan ook, iets moet gebeuren willen wij niet verzuipen. Is een humane en begeleide terugkeer dan geen (gedeeltelijke) oplossing? Natuurlijk stijgt er dan weer een gehuil op : het Blok wil goederenwagons voor deportatie Met dergelijke karikaturen wordt gepleit om het cordon te behouden .Het onderwerp van de over-toevleod is echter, juist omdat het een thema is van het Vlaams Belang, al is het nog zo gefundeerd of nog zo dringend, is in het Apenland B. gewoon niet bespreekbaar. Ooit al eens gehoord van een aantrekkelijk territorium voor nieuwkomers?
Laat de Vismadam zich één ogenblik voorstellen, dat zij, de Linxen, ooit in dergelijk cordon zouden kunnen terecht komen als dat waarin zij het Vlaams Belang in afzondering plaatsen .Ik denk dat er binnen het uur opnieuw een maquis zou bestaan, tuk op sabotage en verzet. Hun handboeken voor het opblazen van hoogspanningspilonen, voor het afbranden van oogsten, voor het saboteren van de productie, voor het koudweg liquideren van tegenstanders van achter hoek en kant, moeten toch nog ergens te vinden zijn? Ook moeten er nog helden van het verzet in leven zijn, die bijscholing kunnen geven in het gooien met handgranaten of het drukkenvan stencils in de sluikpers .Hebben zij als crypto-communisten in betere dagen allemaal kunnen oefenen in het bestrijden van hun Duitse mede-proletariërs tijdens de bezettingsjaren.
WAAROM WORDT DE WARE AARD VERZWEGEN VAN DE ARABISCHE OPROER
WAAROM WORDT DE WARE AARD VERZWEGEN VAN DE ARABISCHE OPROER
Toekomstbeeld
Is reeds gedeeltelijk de Middellandse Zee over gestoken
--------------------------------
Sta mij toe een beetje onderstaand stukje te verlinken, door helemaal bovenaan te zetten, wat de schrijver als sluitstuk bedoeld heeft :
De voorstelling in de vrije en onafhankelijke media is op twee manieren fout. Allereerst fout naar de vorm omdat het een volksopstand gelijkstelt aan een democratische opstand, vanwege het taalkundige gegeven dat demos volk betekent. Het is daarnaast fout naar de inhoud omdat het veronderstelt dat maatschappelijke processen overal ter wereld in dezelfde richting verlopen, namelijk naar meer mondigheid en meer seculariteit.
Beide fouten samen monden uit in een perverse logica, waarin het slechte naast het goede kan bestaan zonder dat dit gevolgen hoeft te hebben.
Waar het ons, inhet Westen, naartoe leidt?
Naar wat te zien is op de satellietbeelden rond het Italiaanse Lampedusa. Zet U even neer : als 1% van de 85 miljoen Egyptenaren hun land laat voor wat het is, en naar het Westen afzakt, hebben wij er ineens 850.000 nieuwe monden bij die moeten open gehouden worden .Zij zullen, naast hun analfabetisme en hun armoe, ook hun idee over democratie meebrengen, namelijk dat de Koran boven onze wetten staat .
Eenzelfde rekensommetje maken voor de andere Noord-Afrikaanse landen laat ik aan Uw verbeelding over. Maar het ziet er naar uit dat het begrip xenofoob dat de dode Marie Rose Morel naar het hoofd kreeg geslingerd, binnenkort het woord van het jaar zal worden, naast laadpaal omdat we straks allemaal zullen rijden op iets dat de wetenschap nog altijd niet exact weet wat het is : elektriciteit. Volgens Google is dat een verschijnsel. Als U het mij vraagt : er zijn exactere beschrijvingen te vinden in de natuurwetenschappen .
BDWX stelde het in de Antwerpse kathedraal even anders dan de kabels aansluiten op een laadpaal om te kunnen rijden. Ik las ergens dat hij zich luiop afvroeg op welke kerncentrale Rozeke was aan gesloten. Wel, ik raad hem aan om opnieuw Eric von Däniken, de fantast, open te slaan, waar die het heeft over oude Indische verhalen, waar er sprake is van vliegdingen (vimanas) die zich met de snelheid van het geluid voortbewegen op een soort vloeistof opgeslagen in minuscule aan boord gebrachte containertjes. Een paar dagen geleden stond op deze blog het unieke artikel uit Het Vrije Volk (NL) over de nano-waterstofdeeltjes die binnen een paar jaar de stinkende petrol van de wereldmarkt zoudenkunnen verdringen. Zon vergelijking, beste BDW, had pas op de maat van de overledene geweest : een raket-bezieling met de waterstof aangedreven die zo hard gemist wordt in de Vlaamse Beweging.
Ach Ja! Het is zo al moeilijk genoeg. Elektriciteit en Islam : men weet beiden alleen bij benadering te definiëren .al zijn beiden even divers en onschuldig - op afstand maar levensbedreigend bij het benaderen .
----------------------------
Wat is islamitische democratie?
ENCINA NAVAN - 16 FEBRUARI 2011
Waarom vermijden onze media het i-woord tijdens de volksopstand in Egypte?
Onze vrije en onafhankelijke media overstromen ons dagelijks met een uiterst rooskleurig beeld van de volksopstand in Egypte. Ze laten alles weg dat de roze droom zou kunnen verstoren. De volksopstand wordt soms stilzwijgend gelijkgesteld aan de komst van de seculiere democratie, dan weer expliciet door mededelingen als internet speelde een belangrijke rol en er liepen haast geen mannen met baarden rond en islam speelde nauwelijks een rol bij de demonstranten. Dit soort opmerkingen zijn bedoeld om de indruk te wekken dat het volksoproer in Egypte een uiting van het verlangen naar een moderne democratie naar westers voorbeeld, ingegeven door het verlangen naar vrijheid.
De eerste vier opvolgers van de profeet, de zogenaamde rechtgeleide kaliefen, werden benoemd via een kiesprocedure, hoewel dat geen echte democratie genoemd kon worden. Democratie in de islam draait om de soevereiniteit die alleen god toebehoort dit is de ware betekenis van islam, overgave, namelijk overgave aan het woord van god.
Democratie voor een moslim is die staatsinrichting waarin alle mensen op gelijke wijze zich overgeven aan het woord van god, zoals geopenbaard in koran en soenna. Het is essentieel om te begrijpen dat een gerechtshof dat de sharia toepast niet soeverein is als gerechtshof, want die soevereiniteit behoort alleen aan allah. Alleen al hierdoor is er geen trias politica mogelijk in een islamitisch land: tegen de soevereiniteit van allah is geen verweer mogelijk[1]. Hieruit vloeit ook voort dat mensen, die de wetten van allah zouden willen veranderen, zich verzetten tegen de overgave aan allah, dus tegen islam.
Een ander punt waarop de islamitische democratie zich volledig onderscheidt van de westerse democratie, is dat mensen geen wetten kunnen maken. Ze moeten zich beperken tot het zo goed mogelijk interpreteren van de heilige koran, want die bevat alles wat men nodig heeft om de wetgeving in te richten en te handhaven. Elke afwijking van de wetten van allah is bida, vernieuwing, oftewel verzet tegen de overgave aan allah (commentaar islam site). Volgens een hadith is hij die vernieuwing aanbrengt in de islam gedoemd om naar de hel te gaan De tekst is kristalhelder:
If anyone introduces an innovation or gives shelter to a man who introduces an innovation (in religion), he is cursed by Allah, by His angels, and by all the people.
Deze twee punten, dat de soevereiniteit niet aan het volk toebehoort maar alleen aan allah, en dat dus het recht om wetten te maken niet aan het volk toebehoort maar alleen aan allah, staan centraal in islam. Elke moslim weet dit, maar de vrije, onafhankelijke media in het westen zwijgen erover.
Een volksopstand in een islamitisch land zal bijna zeker alleen een islamitische democratie tot stand brengen, omdat moslims alleen de islam als ervaringskader hebben. De westerse democratie met seculiere partijen, met trias politica, met gelijkheid voor niet-gelovigen en gelovigen, is voor hen praktisch onbekend. Moslims interesseren zich nauwelijks voor wat er in de buitenwereld gebeurt en vertalingen van westerse boeken kom je in die wereld nauwelijks tegen. Ook als Moebarak en zijn kliek weg is, dan blijven de schriftgeleerden de islam verkondigen zoals ze is: tegen het westen, tegen democratie, tegen vernieuwing.
Voor Europeanen ligt dat heel anders. De Romeinen zetten in 510 voor Christus hun koning af en richtten eigenhandig een republiek in. De Grieken bedachten de democratie. De Venetiaanse Republiek en de Verenigde Nederlanden waren relatief democratische staatsvormen in een overigens grotendeels monarchistisch Europa. De Zwitsers schiepen hun eigen Helvetische Confederatie en in het Duitse Rijk werkten de vrije steden samen in verbanden als de Hanze. De oprichting van de VS en tenslotte de Franse Revolutie waren de laatste grote ontwikkelingen in deze historische ervaring van de Europeanen.
Een derde overweging bij de Egyptische volksopstand is dat ze heel goed door islam gemotiveerd kan zijn. In soera 12 Jozef wordt uitvoerig verhaald hoe de koning van Egypte zich onrechtvaardig opstelde ten aanzien van de Bani Israël. Jozef overwint de koning omdat allah hem nodig heeft voor latere gebeurtenissen (lees tafsir, met name de 8ste alinea). De koran geeft hier een hogere betekenis aan de strijd tussen de pharao en Jozef: het volvoeren van gods plan.
Het koningschap heeft na de eerste vier kaliefen een nog wrangere betekenis gekregen voor de moslims omdat de vierde profeet, Ali, tijdens zijn conflict met Moeawiyya in 657 koos voor bemiddeling door korangeleerden en niet door allah, dat wil zeggen door te vechten tot er een beslissing zou vallen. De Kharidjieten, die een belangrijk deel van het leger van Ali vormden, verlieten het veldslag met de leuze alleen god beslist. Deze inschattingsfout van Ali leidde tot een broederstrijd tussen moslims (fitna) die jaren duurde en uitmondde in het kalifaat van de Omajjaden. Deze periode heeft bij moslims een slechte naam, omdat de Omajjaden maar oppervlakkige moslims waren. Bovendien maakten de Omajjaden het kalifaat erfelijk, een voorbeeld dat de Abbasiden en Osmanen volgden.
Heersers als Moebarak volgen niet strikt de sharia, maar zijn koningen die vooral hun eigen macht nastreven of die van buitenlandse machten, zoals de VS. Dit soort heersers, net als de pharaoh en de Omajjaden, tast de soevereiniteit van allah aan en mogen dus uit naam van islam bestreden worden. Volgens invloedrijke schrijvers als Mohammed Abduh en Rashid Rida is alleen de geopenbaarde wet, de sharia, een wettige basis voor de samenleving en tevens bescherming tegen uitbuiting en privilege. Het volk moet klaarstaan om een eind te maken aan een dergelijke heerschappij[2].
Een voorbeeld daarvan is de moord op Sadat. Sadat had in 1977 vrede gesloten met Israël, wat hem op een korte oorlog met Lybië kwam te staan. In 1981 werd Sadat vermoord vanwege zijn verraad aan islam. De moordenaar werd gemotiveerd door een fatwa en riep onmiddellijk na de aanslag triomfantelijk uit: Ik hem pharaoh gedood, waarmee hij verwees naar soera 12 en 26:29, waarmee de strijd tegen pharaoh gelijk staat aan strijd voor allah.
Voor wie meent dat het bovenstaande ver weg staat van het alledaagse leven van de Egyptenaar en van de godsdienst van vrede, nog wat andere feiten ter overdenking.
In 2005 al bleek uit een rapport van Zogby dat ongeveer 40 % van de Egyptenaren een islamitische democratie wenste.
Blaydes en Linzer deden onderzoek naar de mening van Egyptische vrouwen over de plaats van religie in hun leven. Op grond hiervan kwamen ze in 2008 tot de conclusie dat 60 % van de Egyptenaren (80 % van de mannen en 45 % van de vrouwen) behoren tot godsdienstig rechts gerekend moet worden (bron artikel). 52 % van de respondenten meende dat politici die niet in allah geloven ongeschikt zijn voor een bestuurlijke functie (p. 609 / 34).
Het originele onderzoek van deze twee onderzoekers vindt u hier.
Er wordt geciteerd uit een onderzoek verricht door de Egyptische overheid in 2004 waaruit bleek dat:
86 % van de vrouwen meende dat mannen het recht hadden om hun vrouw te slaan in bepaalde situaties
70 % van de vrouwen meende dat mannen het recht hadden om hun vrouw te slaan als die sex weigerde
63 % meende dat mannen het recht hadden om hun vrouw te slaan als deze met een andere man had gepraat (p. 605 / 30).
Volgens Blaydes en Linzer:
Er is geen enkele garantie dat een godsdienstige politieke partij in Egypte significant anders zou zijn dan de AK Partij van Erdogan in Turkije een partij die alles doet om Turkije te islamiseren. Nietttemin, de analyse toont aan dat de sociale en godsdienstige voorkeuren van de Egyptische bevolking behoren tot de meest conservatieve van de islamitische wereld. (vertaald uit artikel, E.N.)
Niet alleen het zelfbeeld van de Egyptenaren is geheel gekleurd door islam, maar ook hun beeld van de buitenwereld:
49 % heeft een positief beeld van Hamas
30 % heeft een positief beeld van Hezbollah
75 % is voor het instellen van straffen als steniging, hand afhakken, enzovoort.
Van de mensen die menen dat islam een grote rol speelt in de politiek, is 95 % daar positief over.
Van de mensen die mensen dat islam een kleine rol speelt in de politiek is 80 % daar negatief over. (bron: PEW, 2010)
Uit alles blijkt dat de meerderheid van de Egyptenaren een zeer godsdienstig leven nastreeft, in het privé leven, maar vooral ook in het openbare leven.
Een democratische revolutie in een islamitisch land zal bijna onvermijdelijk leiden tot een islamitische democratie. Een islamitische democratie is net zo een aanfluiting van dat begrip als de volksdemocratie in Noord-Korea.
De voorstelling in de vrije en onafhankelijke media is op twee manieren fout. Allereerst fout naar de vorm omdat het een volksopstand gelijkstelt aan een democratische opstand, vanwege het taalkundige gegeven dat demos volk betekent. Het is daarnaast fout naar de inhoud omdat het veronderstelt dat maatschappelijke processen overal ter wereld in dezelfde richting verlopen, namelijk naar meer mondigheid en meer seculariteit.
Beide fouten samen monden uit in een perverse logica, waarin het slechte naast het goede kan bestaan zonder dat dit gevolgen hoeft te hebben.
Natuurlijk zou het heel mooi zijn indien het Egyptische volk, net als het Franse in 1789, besloot om de ketenen van de oude bestuursvormen af te schudden en een modern staatsbestel op te zetten. Dan zouden de Egyptenaren echter niet alleen hun dictator moeten afzetten, zoals de Fransen met hun koning deden, maar ook de schriftgeleerden hun invloed moeten ontnemen en de sharia vervangen door de Universele Rechten van de Mens.
Democratie naar westers voorbeeld is precies datgene wat moslims verafschuwen, want het betekent dat wetten van mensen belangrijker zijn dan die van allah.
Het Brems-rems-mens maakt zich ongerust. Zij geeft er zich (openbaar, zo maar!) rekenschap van dat zij en haar kompanen hun rijk zien in krimpen. Als ik zeg hun rijk dan bedoel ik wel hun wingewest en hun goed leventje dicht bij de Belgische vleespotten die constant leeggeroofd worden door haar geestesgenoten van de PS.
Wij kunnen hen er alleen op wijzen, dat de democratie spelregels kent, die niet ten eeuwigen dage paritair (wat een kemel van een eufemisme voor de Waalse overheersing : 65£ meerderheid herleiden tot een -50% gelijkheid) ondergesneeuwd kunnen blijven. De nasleep van twee wereldoorlogen met een verkeerde partnerkeuze door de Vlamingen (tot 2 x toe de Duitse overweldiger ipv de Belgische stiefmoeder) is eindelijk overwonnen. Toch zo goed als : het is een AVV-VVK zoon die de dans leidt en het orkest (de kleurpartijen) de gewenste deuntjes doet spelen.
Het Brems-rems-mens moest eens beginnen de wordings-geschiedenis van het Vlaams Nationalisme te leren kennen. Een paar alineas bij Marc Grammens zouden al zeer verhelderend kunnen werken. Over bijvoorbeeld het woord amenstie en de toeboe-sfeer daarrond.
Men wordt er niet graag aan herinnerd (Grammens verdient naar repressie-normen voor dit oprakelen de dood met de kogel, denk ik) : in 1945 werd er wel degelijk amnestie verleend. Eenzijdig en alleen voor de misdaden begaan door de verzetshelden tegen de zwarten. Meteen werden alle dossiers vernietigd, zodat er geen sporen meer overblijven van geweld, diefstal, vandalisme en zdeloosheid. De duizenden verkrachte Vlaamse vrouwen zijn intussen overleden, zodat er niets meer te bewijzen valt.
Het Brems-rems-mens, nochtans niet van de Domste .zou niet Groen! moeten uitslaan, maar Rood! Rood van schaamte! En zwijgen. Wegkruipen onder de grond.
In één ding heeft ze gelijk : beschaamd zijn om Belg te zijn. Voor haar is dat een nieuw gevoel. Voor ons, consequent rechtlijnige Vlamingen, is zulks een oud zeer. Laat het ons een troost zijn, de goeden en de slechten : als de nood het hoogst is,is de redding nabij.
----------------------------------
Alles went, ook het radicalisme
15/02/11, 07u45
Eva Brems, Groen!-parlementslid en hoogleraar mensenrechten aan de Universiteit Gent, kant zich tegen de nieuwe Vlaamse consensus. De geesten in Vlaanderen zijn langzaam maar zeker geradicaliseerd. Je moet bijna naar het buitenland om het nog te beseffen, zegt Brems.
NV-A werkt aan het einde van België zonder dat de bevolking dit wil en tegen het algemeen belang van Vlaanderen.
Zelfs op een buitenlands congres waar ik twee dagen was, achtervolgde de Belgische politiek mij. Ze zijn bezorgd, de collega's-mensenrechtenprofessoren. "Jullie zijn toch in de greep van separatisten, hé?", "Lukt het wat om op te boksen tegen die radicalen?" De blik van een buitenstaander opent de ogen.
(Gezwamd in De Morgen) .
Is het separatisme waarmee we geconfronteerd worden? Hebben we te maken met radicalen? Ja natuurlijk, als je er even bij stilstaat. N-VA-voorzitter Bart De Wever heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij streeft naar Vlaamse onafhankelijkheid. Dat is behoorlijk radicaal. Zo radicaal zelfs dat het enkele jaren geleden als totaal onhaalbaar werd weggelachen. Toch voelt het zo niet aan als je er middenin zit. Integendeel.
Voor een groot deel van de publieke opinie ben je intussen een slechte Vlaming als je de NV-A niet achterna loopt. Hoe is deze copernicaanse omwenteling tot stand kunnen komen? Gewenning is een verklaring. Wat je al lang weet of wat je vaak hoort, beschouw je niet meer als radicaal. Mankracht is er ook een. Het discours van een partij met bijna 32 procent van de kiezers (de N-VA in 2010) noem je minder makkelijk radicaal dan een partijtje dat net geen 5 procent waard is (de N-VA in 2003). En dan is er nog de camouflage natuurlijk: Bart De Wever als Universele Vlaming: goed in het vlees, geestig en tegen alles wat niet marcheert: 'Dat kan toch geen radicaal zijn?' Vlamingen zijn niet radicaal. Nooit de kop boven het maaiveld.
Tja, sinds 13 juni is ons land in handen van de N-VA, daar kun je niet onderuit. En die weten heel goed waar ze met ons land naartoe willen. Ze maken soms vreemde bokkensprongen (zoals toen ze eerst de financieringswet helemaal niet en daarna absoluut wel wilden bespreken), maar fundamenteel staan de neuzen daar allemaal in dezelfde richting. Hun strategie is gebaseerd op de overtuiging dat dit een uniek momentum is. Misschien komt er nooit nog zo'n kans voor hen, misschien zijn zij nooit meer zo sterk en de andere Vlaamse partijen zo zwak.
Geen oplossingen Het einddoel van de N-VA is een onafhankelijk Vlaanderen. Maar omdat ze ook wel weten dat de meeste Vlamingen dit eigenlijk niet willen, perfectioneren ze zich in de kunst om het voor te stellen alsof ze het land enkel willen hervormen. In de feiten gaan ze voor de afbraak. Met een mooi eufemisme wordt dit omschreven als een keuze voor de evolutie in plaats van de revolutie. Als ze al ooit bereid zullen zijn om een compromis te steunen, dan zal het enkel zijn als dat compromis de federale staat verder uitholt. Vervolgens kunnen ze dan makkelijker aantonen dat die federale staat toch eigenlijk maar weinig meer om het lijf heeft. Om het duidelijker te stellen: de N-VA wil geen oplossingen. Wat ze wel willen is het virus in het systeem brengen, de houtworm in de balk. En daarom juist zijn het radicalen: radicalisme is de bereidheid om de uiterste consequentie uit een denkwijze te aanvaarden en in daden om te zetten.
Zo wil de N-VA homogene bevoegdheidspakketten, maar stelt tegelijk voor om stukken van de sociale zekerheid op te splitsen. Ze willen de solidariteit tussen personen gewoonweg niet behouden, dat hebben we de voorbije maanden genoeg gezien. Ze stelden voor om de werkloosheidsuitkeringen te defederaliseren, een van de voornaamste sokkels van de interpersoonlijke solidariteit in ons land. Een werkende Vlaming betaalt mee voor een werkloze Waal, een werkende Waal betaalt mee voor een werkloze Vlaming. Ze wilden ook de kinderbijslag splitsen. In beide dossiers aanvaarden ze voorlopig dat de financiering federaal blijf. Maar de zaak nu splitsen, bereidt de vraag voor om de volgende staatshervorming ook die financiering te defederaliseren.
De focus van de N-VA ligt op zoveel mogelijk naar Vlaanderen overhevelen, niet op efficiëntie. Het luik rond justitie was daarvan een sprekend voorbeeld. De gerechtelijke organisatie splitsen zal leiden tot een ongelooflijke complexiteit, tot een kluwen in Brussel, tot slechtere rechtsbedeling. Ook dit is een virus in het systeem, want al snel zou de roep weerklinken om ook de gerechtelijke wetboeken te gaan splitsen omdat die niet langer aangepast zijn aan de verschillende organisatie en structuren. Met de staatshervorming die de N-VA zo graag wil tekenen, krijgen we meteen de garantie erbij dat het binnen vijf of tien jaar weer van dattum is. Bart De Wever wil helemaal geen communautaire pacificatie. Hij werkt aan het einde van België zonder dat de bevolking dit wil en tegen het algemeen belang van Vlaanderen, omdat de ultieme consequentie is dat we met Brussel ons venster op de wereld opgeven . En wie dat nog durft aanklagen, is op den duur bijna zelf een radicaal.
---------------------------
Nota Bene
Kan het Brems-mens ook eens haar licht laten schijnen op haar Franstalige geestesgenoten van de PS, en een stukje plegen over de daar heersende moedwil? Daar de middenvinger bij opsteken zou een goede gewoonte kunnen worden.
Nu vraag ik mij toch af, of de restanten van wat ooit Hitlers mooie Atlantic Wall was om zijn 1.000-Jarig Derde Rijk te bewaken tegen aanvallen van buiten uit, nog bruikbaar zijn tegen de invallen der Assasijnen van de overkant der Middellandse Zee.. Indien ja : niet talmen met de restauratie en de her-uitrusting met manschappen, met wapens en met ammunitie. Misschien dat de Messerschmitt-fabrieken nog beschikken over de bouwtekeningen van de aloude Stuka (Sturz Kampf Flugzeugen) om op afstand de aanvallers af te slaan. Proper en menswaardig, zo Stukas dat plachten te doen : laat daar niet de minste twijfel over bestaan!
O Pardon! Ik geef de arme sukkelaars die hun Moslim-paradijs willen ontvluchten, zoals destijds de Oost Berlijners de DDR wilden ontvluchten, inderdaad ten onrechte de naam Assasijnen, zoals hun voorvaderen door onze voorvaderen werden genaamd, want ze zakken af, ongewapend, louter uit lijfsbehoud. Ja toch?!
Assasijnen, dat was in die dagen de verzamelnaam voor de Arabische sabelslepers, hanteerders van kromzwaarden, waar vandaan het Franse assasin vandaan komt. Eigenlijk zou dat woord moeten verboden worden, want WAAR, en dus discriminerend en groepsbeledigend .
Dat is dus het Eerste Bedrijf. De Noord-Afrikaanse Uiittocht.
Aan de rest mogen we niet denken. Is niet po-co.
Ik hoop maar dat er in die kringen hard gewerkt wordt aan adequate oplossingen, want het is met vreemdelingen zoals met minnaars in een huishouden : als er geen keuzes gemaakt worden, volgen er dramas.
Een beetje diep nadenken hierover (over minnaars vergelijken met tveel aan vreemdelingen) kan best in de uitgespaarde tijd dat we met zijn allen Angeltjes moeten ontberen.
--------------------------------
Vluchten voor de democratie?
17.02.2011 10.18u - Het Italiaanse eiland Lampedusa wordt overspoeld door Tunesische immigranten. Begin deze week kwamen ruim 5000 bootvluchtelingen aan uit Noord-Afrika. Ook in Egypte komt er een vluchtelingenstroom op gang. Dinsdag legden twee boten met Egyptische vluchtelingen aan in Sicilië. Steeds meer Europese landen willen geen Tunesische vluchtelingen opnemen. Linkse en groene partijen pleiten het zal u niet verbazen voor een erg ruimhartig toelatingsbeleid, maar de vraag is waar al die mensen naartoe moeten en wie de factuur van die nieuwe invasie zal betalen. Maar daar ligt links noch groen wakker van.
Opvang in Duitsland is überhaupt niet aan de orde, liet CSU-topman Alexander Dobrindt deze week verstaan. Tunesië is geen dictatuur meer. Voor democratie hoef je niet te vluchten. Daarmee heeft de politicus wel een punt, natuurlijk. Het asielrecht is bedoeld voor mensen die politiek vervolgd worden. Als we in Europa straks ook mensen moeten opvangen uit democratische landen, is het einde niet meer in zicht en kapseist de Europese boot.
Wij kunnen niet alle problemen van de wereld oplossen, zegt Philipp Missfelder, buitenlandspecialist van de christendemocratische CDU. Zijn partijgenoot Wolfgang Bosbach, specialist voor binnenlandse zaken, sluit zich daar bij aan: In Tunesië is er geen echt gevaar, geen systematische vervolging van politieke dissidenten en geen burgeroorlog. Jammer, maar ze zullen dus niet in Europa kunnen blijven.
Intussen trekt de Duitse politie aan de alarmbel. Met de val van de dictaturen in Noord-Afrika dreigt een gigantische vluchtelingenstroom op ons af te komen, waarschuwt Rainer Wendt, baas van de Duitse politievakbond. We kunnen die invasie alleen maar stoppen als we Europa ombouwen tot een Europese vesting. De politievakbonden eisen het uitbouwen van een Europese kustwacht met 2500 manschappen die de Europese grenzen moeten bewaken en dag en nacht patrouilleren in de Middellandse Zee om vluchtelingen te stoppen en te repatriëren. De vraag is of Europa daar veel voor voelt. Het zogenaamde Fort Europa is een zandkasteel, kwetsbaar en lek als een zeef
Bron VB
----------------------------------
Nota Bene
Als Turk weet U wel beter! Maar die drommelse Wilders strooit weer zand in de raderen. Lees maar.
Rechter zet streep door visumplicht voor Turk in Nederland
donderdag 17 februari 2011 09:01 Elsevier
De uitspraak van de Haarlemse rechtbank die een streep haalt door de visumplicht voor Turken die in Nederland werken of willen werken, heeft in Turkije tot euforie geleid. Op de Turkse televisie worden mensen opgeroepen zonder visum op reis te gaan.
Door uitspraak van het Hof kunnen Turkse dienstverleners zonder visum naar Nederland
In beroep Een woordvoerder van het IND laat NRC Handelsblad weten dat minister Gerd Leers de uitspraak van de Haarlemse rechtbank laat onderzoeken en van plan is om hier tegen in beroep te gaan.
Aangehouden De rechtszaak in Haarlem was aangespannen door een Turkse ondernemer, die in Nederland woont en werkt. Hij werd in 2009 aangehouden toen hij na een kort verblijf in Turkije zonder visum terugkwam naar Nederland.
Dat had niet gemogen, oordeelde de Haarlemse rechtbank maandag. De rechter baseert zich op een uitspraak van het Europese Hof van Justitie uit 2009. Het hof gaf toen twee Turkse vrachtwagenchauffeurs gelijk die steeds een visum moesten aanvragen als ze met hun vrachtwagen naar Duitsland reisden.
Verdrag Turkse ondernemers die in Duitsland willen werken, hebben volgens het hof geen visum nodig. Dat is het gevolg van een verdrag uit 1973, waarin wordt bepaald dat vrije vestiging en vrije arbeid door Turken niet verder mag worden beperkt. Ook Nederland heeft dat verdrag ondertekend.
Toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen (CDA) zei in 2009, na Kamervragen van de PVV over de kwestie, een onderzoek in te stellen.
Wél visumplicht Dat onderzoek is klaar. Op 28 januari stuurde het kabinet een brief naar de Tweede Kamer dat het onderzoek binnenkort wordt gepresenteerd. Hun conclusie: in 1973 gold er wél een visumplicht.
De brief kwam te laat om een rol te spelen in de Haarlemse zaak. De rechter bepaalde dat er geen visumplicht is voor in Nederland werkende Turken.
De woorden van de titel hierboven zijn voor de gelegenheid geleend bij Mter Bram Moskowicz die dat half-om-half Hollands Marokkaans wicht dat in een TV-debat onzin zat uit te kramen, op haar plaats zette. Hij zou, zei hij haar, slechts twee dingen willen zeggen, maar hield het wijselijk bij dat ene. Niet rechten moest ze studeren, maar historie Of, voor zijn tweede punt, hoe zwijgen veel welsprekender kan zijn dan een lange redevoering. Dat het wicht op het Proces II Van De Eeuw nogmaals het woord zou nemen, is meteen hoogst onwaarschijnlijk. Ze zal, in haar latere caarière, het moeten stellen met een clientèle van dubieus allooi .
Hieronder volgt, overgenomen uit Het Vrije Volk, de meest beknopte Oosterse geschiedschrijving van de laatste 100 jaar. Met, zoals gebruikelijk onder verstandige lieden, de bronvermelding. Iets waarvoor onze tegenvoeters altijd zo gebeten zijn, want dat kunnen/durven zij niet, precies omdat ze meestal uit hun nek kletsen .
Ach wat! Wijlen Godfried Bomans zou zeggen :Agge mo leut êt .
---------------------------------
De oorsprong van het Palestijnse conflict
LIKOED NEDERLAND - 13 FEBRUARI 2011
In 1922 besloot de wereldgemeenschap - de Volkerenbond - om de Joden na eeuwen van ballingschap, discriminatie en vervolging op den duur een eigen land te geven in het toenmalige Britse Mandaatgebied (wat tegenwoordig Israel en Jordanie omvat).
Zowel de wereldgemeenschap als de Zionistische beweging zag het als kans om het dunbevolkte en verwaarloosde land tot bloei te brengen.
Zo schreef Winston Churchill: "Het is overduidelijk terecht dat de verspreide Joden een eigen thuis krijgen, en waar anders dan in Palestina waar zij al 3.000 jaar sterk mee verbonden zijn? Het is goed voor de wereld, goed voor de Joden, en het is ook goed voor de Arabieren, want zij kunnen delen in de voordelen en de vooruitgang door het zionisme."
Men zag een ding over het hoofd: de toenemende Jodenhaat in de Arabische wereld.
In 1928 werd in Egypte de Moslim Broederschap opgericht, onder invloed van het opkomend Arabisch nationalisme, moslim fundamentalisme en nazisme. Doelstelling was en is islamisering en een groot Islamitisch Rijk. De radicaal-islamitische terreurbeweging Hamas is hier uit voortgekomen. De Moslim Broederschap voelde een sterke verwantschap met het nazisme en begon Jodenhaat in de Arabische wereld te verspreiden.
Een van de fanatiekste aanhangers van de Moslim Broederschap was de eerste leider van de Palestijnse Arabieren, de grootmoefti van Jeruzalem, Al-Hoesseini (1895-1974).
Zijn beweging verspreidde massaal pamfletten met teksten als:
"Arabieren, vergeet niet dat sinds mensenheugenis de Jood de grootste vijand is,van je voorouders en van jullie. Laat je niet door hem misleiden, want hij is het die Christus - vrede zij met Hem - martelde en die Mohammed - vrede en aanbidding zij met Hem - vergiftigde. En nu wil hij jullie weer slachten, net zoals in het verleden!"
Pogroms 1929-1939
Onder zijn leiding ontstonden er pogroms tegen de Joden in Palestina. In 1929 werd bij het bloedbad van Hebron de eeuwenoude Joodse gemeenschap daar aangevallen en werden 67 Joodse mannen, vrouwen en kinderen op afschuwelijke wijze vermoord. De andere ongeveer 700 Joden vluchtten de stad uit. Ook in andere steden en dorpen vielen vele slachtoffers.
Als reactie op bovenstaande terreuraanval en andere acties van de gewapende bendes van Al-Hoesseini, begonnen Joden zich midden jaren dertig van de vorige eeuw zich ook te bewapenen.
Daarop ging het geweld van de bendes van Al-Hoesseini zich steeds meer richten op gematigde Palestijnen, zij die vreedzaam met de Joden wilden samenleven. Wikipedia meldt dat bijvoorbeeld in 1938 de bendes "279 Joden doden en meer dan 2.000 Palestijnen, waarbij de laatsten met buitengewone wreedheid waren 'behandeld'. "
De bendes werden gesteund door de nazi-regering van het Duitse Rijk, met financiering en wapenleveranties via Irak en Saoedi-Arabie. De jeugdbeweging van Al-Hoesseini heette "de nazi padvinders".
Oplossing geweigerd
Overigens kwam de voorspelling van Winston Churchill over de vooruitgang van Palestina wel uit. De Britse onderzoekscommissie Peel constateerde in haar rapport in 1937 dat de Joden een enorme impuls gaven aan de Palestijnse maatschappij:
"Elk jaar wordt het contrast groter tussen de moderne en goed georganiseerde Joodse gemeenschap en de ouderwetse Arabische wereld. Dit blijkt overal, wellicht het meest op cultureel gebied."
Diezelfde Commissie Peel was de eerste die - al in 1937! - een tweestatenoplossing aanbeval, als oplossing voor het geweld. Dit werd door de Joden geaccepteerd. Het werd echter door de grootmoefti geweigerd. Uit Islamitisch oogpunt was het onmogelijk om ook maar een centimeter 'Islamitische grond' af te staan.
Zo is het anno 2011 ook nog steeds. Het staat in artikel 9 van het Handvest van Hamas als volgt verwoord:
"Palestina is een islamitische Wakf, bestemd voor toekomstige moslimgeneraties tot de dag der Oordeels. Een deel noch een geheel mag worden ontheiligd of opgegeven. Geen enkel land, koning, president, of organisatie, Palestijns of Arabisch, mag dat doen. Dit geldt voor Palestina en alle andere landen die de moslims met geweld veroverden [LN: dus ook Spanje, Slovenie en Griekenland!], want hierdoor zijn deze landen geheiligd voor moslimgeneraties tot het einde der dagen."
Tweede Wereldoorlog
In 1941 vluchtte grootmoefti Al-Hoesseini naar nazi-Duitsland. Daar spande hij zich sterk in voor de Duitse oorlogsmachine. Zo wierf hij enkele tienduizenden moslims voor een islamitische divisie van de Waffen-SS: de Handschar divisie van de SS.
Verder verhinderde hij persoonlijk de uitwisseling van onschuldige Joodse kinderen naar Palestina. Dat gebeurde bijvoorbeeld bij groep van 500 kinderen uit Kroatie, waardoor deze in de gaskamers belandden.
Hij bezocht Auschwitz en was zeer enthousiast. Zo iets moest er volgens hem ook in Palestina komen.
Hij kreeg de leiding over de Arabische uitzendingen van nazi-radio Berlijn, het belangrijkste propagandamedium van die tijd. Daarin deed hij oproepen als:
"Arabieren, pleeg verzet. Vecht voor je heilige rechten. Dood de Joden waar je ze maar vinden kan. Dat is prijzenswaardig; voor Allah, de geschiedenis en onze religie. Dat redt jullie eer. Allah is met jullie."
Na de Tweede Wereldoorlog
Na de oorlog kwam hij in Franse gevangenschap. Helaas liet Frankrijk hem lopen om de Arabische wereld te vriend te houden. Dit ondanks verzoeken tot uitlevering van Engeland en Joegoslavie - waar zijn islamitische Waffen-SS divisies ware slachtingen hadden aangericht - om hem te berechten voor oorlogsmisdaden.
Wederom wijst hij namens de Palestijnen een vreedzame verdeling van het land af, waarbij gebied toegewezen zou worden op basis van bevolkingsmeerderheid (zoals gebruikelijk bij onafhankelijkheid).
Het zodanige verdelingsplan van de Verenigde Naties in november 1947 - om Palestina in een Joodse en een Arabische staat te verdelen - wordt geweigerd. En weer organiseert de grootmoefti bendes om de Joodse gemeenschap in Palestina aan te vallen. Hij roept militaire hulp in van de omringende Arabische landen. De bedoeling is "de Joden de zee in te drijven". Zie hiervoor: '1948; het ware verhaal'.
Doorwerking naar het heden
Al-Hoesseini was - in ballingschap in Cairo - de mentor van de tweede leider van de Palestijnen, Yasser Arafat. Deze bewonderde hem zeer en noemde hem altijd liefkozend zijn 'oom'.
En ook de huidige, derde leider van de Palestijnen, president Mahmoud Abbas, is een bewonderaar van Al-Hoesseini. Zo zei hij in een speech op 23 november 2010:
"We moeten ons het voortreffelijke leiderschap blijven herinneren van de eerste leider van het Palestijnse volk, de Groot-Moefti van Palestina, Haj Mohammed Amin al-Hoesseini. Hij leidde vanaf het begin onze strijd."
Dat 'voortreffelijke leiderschap' van Al-Hoesseini heeft echter alleen maar ellende gebracht, ellende in de vorm van terreur en vele doden onder zowel de Palestijnse als de Joodse bevolking. Pas als de Palestijnse leiders inzien dat lieden als Al-Hoesseini in het verleden fundamenteel verkeerde keuzes hebben gemaakt, kan er een einde komen aan deze spiraal van geweld.
En kan er tot een vreedzame vorm van samenleven tussen de Joden en Palestijnen worden gekomen waar Churchill al van droomde.
Belangrijkste bronnen:
Wikipedia: Amin al-Hoesseini (Nederlands).
Wikipedia: Mohammad Amin al-Husayni (Engels).
'Palestine betrayed', door E. Karsh, hoofd van Mediterrane Studies aan het King's College, Universiteit van Londen.
-------------------------------
Nota Bene
Voor wie de zegeningen (*) van de DDR gisterenop Canvas gezien heeft, weet wat er gebeurt met burgers die onder de knoet leven. Als eenmaal de geheime archieven van de Stasi daar zijn open gegaan, kunnen we bij benadering zien wat er gebeurt in elk dictatoriaal regime. Gesteld dat Oost Duitsland toch nog min of meer een beschaafde natie was, moeten wij ons afvragen hoe dat het er aan toegaat in Oosterse landen. U kunt de reportage herbekijken op Canvas. Wonder hoe de Rode BRT dat heeft uitgezonden. Of zou het eerder een stille waarschuwing zijn dat zoiets ook ooit met ons kan gebeuren?
-----------------------------
(*)Documentaire van Suzanne Gerecke over de geheime vrouwengevangenis in de vroeger DDR.
Achter de hoge muren van het 700 jaar oude kasteel Hoheneck in het Oost-Duitse Erz-gebergte werden in de DDR-tijd duizenden vrouwen gevangen gehouden in overbevolkte, ijskoude cellen. In grote zalen moesten ze producten maken (van ondergoed tot hemden) die werden uitgevoerd naar het Westen.
Politieke gevangenen zaten tussen gewone misdadigsters en moordenaars, soms met 21 vrouwen in 1 cel. Dat was een bewuste intimidatiepolitiek van de directie. De vrouwen waren overgeleverd aan de willekeur van sadistische bewakers en moesten uitkijken voor infiltranten die door de geheime politie tussen de gevangenen werden gezet om hen informatie te ontfutselen.
De omstandigheden waren onmenselijk en vele gevangenen pleegden zelfmoord of verminkten zichzelf om naar de ziekenboeg te worden overgebracht. Maar wie de regels overtrad, riskeerde in de kerkers van het kasteel te belanden. Of erger nog: in de watercel, waar de vrouwen urenlang in het water moesten staan.
De buitenwereld wist nauwelijks iets over de gevangenis, die op geen enkele kaart stond aangeduid. Voor het eerst praten voormalige gevangenen en bewakers over het leven in Hoheneck. Exclusieve en nooit vertoonde archiefbeelden illustreren hun verhaal en tonen hoe het er aan toeging in de gevangenis
Nu al wereldrecordhouder van onbestuurbaarheid. En straks?
-------------------------------
Durven De Vlamingen Het Aan?
From the desk of Koenraad Elst on Thu, 2011-02-10 13:25
Mia heeft het licht gezien! In een gastcolumn in de vrt-webruimte deredactie.be op 23 januari 2011, Volksraadpleging kan politieke impasse doorbreken, pleit Mia De Schamphelaere, oud-CD&V-senatrice, voor een beslissend referendum over de staatkundige toekomst van België. Zij ziet vier opties waartussen het soevereine kiezerskorps kan kiezen:
1.terug naar een unitair België, dus geen paritaire regering meer, geen bijzondere meerderheden en geen beschermingsmechanismen en het gebruik van de officiële landstalen in alle administraties van Oostende tot Aarlen;
2.de huidige grondwet met wijzigingsmogelijkheden behouden, wat neerkomt op almaar moeilijker wordende regeringsvormingen;
3.een confederatie, wat betekent autonomie voor de deelstaten met een Belgische koepel;
4.onafhankelijkheid, wat het einde van België impliceert, en voor Vlaanderen het risico om de band met Brussel te verliezen.
Het gebeurt zelden dat christendemocratische politici voor het referendum pleiten, evenmin in het tot directe democratie neigende Duitsland als in het ondemocratische België. Ten eerste heeft die politieke familie met haar kerkelijke wortels vanouds een voorkeur voor bevoogding door een hoger gezag, en ten tweede is zij sinds WO2 bijna onafgebroken aan het bewind geweest, een positie waarin men elke volksinspraak als een afknabbeling van de eigen macht ziet. Het is geen toeval dat juist een recent naar huis gestuurde politica (niet herkozen in 2010) nu openlijk met de klassieke partijlijn breekt. Maar de hemel verheugt zich over elke bekerling.
Er is een tastbare aanleiding voor die toewending tot het democratisch alternatief: het Belgisch institutioneel kader leidt enkel nog tot wederzijdse blokkeringen. Wanneer de indirecte democratie vastloopt, raadpleegt men de eigenlijke opdrachtgevers, de bevolking dus. In enkele landen is dit een gevestigd gebruik, en met goed gevolg, maar in België? De enige Belgische volksraadpleging, die over de Koningskwestie, dateert van 1950, maar de uitslag toonde een té grote verdeeldheid tussen beide landsgedeelten en werd om redenen van pacificatie niet gerespecteerd. Wie met geweld dreigt, overtroeft hier het volksbesluit.
De negatieve lezersreacties op haar voorstel staan dan ook bol van cynisch defaitisme tegenover de antidemocratische krachten in België: als het toen niet kon, waarom het dan nu proberen? Op die retorische vraag bestaan goede niet-retorische antwoorden. Eén is het zelfrespect, dat wij als bevolking onze eigen politieke koers willen bepalen. Maar voor wie geen zelfrespect lust (en dat zijn er nogal wat), is er een dringender reden: Nu functioneert onze staat zeker niet, de politieke klasse komt er zelf niet meer uit want de door haarzelf geschapen staatsstructuren blijken onwerkbaar.
Mw. De Schamphelaere geldt als eerder Vlaamsgezind, net als LDD en VLOTT die ook met referendumvoorstellen komen. Maar tegelijk werpen anti-Vlaamse scheldkanonniers als Tom Lanoye de handschoen: durf maar eens een referendum over de splitsing van België te organiseren, je zal zien dat de meerderheid van de Vlamingen (laat staan van de Belgen) daartegen gekant is.
Inderdaad, het is een waagstuk, voor beide partijen. Eerst en vooral voor de Vlamingen. De kiezer in de discretie van het stemhokje heeft misschien meer haar op zijn tanden dan de politicus die niet eens de grondwettelijk reeds vastgelegde splitsing van BHV in feiten weet om te zetten; maar Vlamingen zijn berucht om hun terugkrabbelen in het zicht van de genadestoot. Die slag met de goedendag, dat was in 1302, vergane glorie die de Vlaamse regering in 2002 zelfs weigerde te gedenken. De dolkstoot van aspirant-baron Luc de Bruyckere in de rug van Bart De Wever en van het eigen Voka-programma herinnert eraan hoe zoollikkerij naar hogere machten ten nadele van de Vlamingen diep in de volksaard ingeroest is. Daarnaast zijn er ook eerbare bezwaren, bv. de inschatting dat Brussel dan helemaal verloren gaat.
Anderzijds schept een referendum binnen een samenleving die er geen ervaring mee heeft, onverwachte opiniebewegingen. De antidemocratische kritiek dat referendums altijd in het voordeel zijn van het oppositiestandpunt, heeft een grond van waarheid, namelijk zolang het referendum slechts per uitzondering georganiseerd wordt. Dan kunnen scheeftrekkende kinderziekten optreden, echter slechts totdat de burger ervaart dat hij nu zelf de beslissingen neemt. Vanaf dan hoeft hij geen puberale vuist meer te maken tegen het gezag, omdat hij zelf de gezagspositie bekleedt. In dit geval zou een onverwacht referendum over het voortbestaan van België een lichtjes revolutionaire sfeer scheppen, en die werkt in het voordeel van de Vlaamse eisen, omdat die het oppositionele standpunt vormen. Tussen de aankondiging van een volksstemming en de eigenlijke kiesdag kan er in de geesten veel gebeuren.
Daarom moeten ook de belgicisten niet te zegezeker zijn. De gemiddelde Vlaming van vandaag is een politieke slaapkop, een vijg waarvoor de Coburgs niet bang zijn, en in een gedurfd project volharden ligt niet in zijn aard. Maar in zon referendumcampagne kan deze slapende schoothond gewekt worden, en wel door de Vlamingenhaat die de belgicisten in die omstandigheden nog ongebreidelder zullen spuien dan ze de jongste maanden reeds gedaan hebben. Het is allerminst zeker dat hij op de grote dag voor de status-quo zal stemmen
---------------------------
PS
Post Scriptum. In het licht van het woordje slaapkop dat Koenraad Elst hierboven gebruikt heeft, en dus ook op mezelf slaat, wens ik terug in het bezit gesteld te worden van deze initialen, die jarenlang geweigerd werden hier ten huize, omdat ze refereerden naar de Parti Scandale van Homo Pipo Clown. Na het vertoon op RTBF van zaterdag laatst die aan Marie Rose Morel verweet wat ze zelf zijn, namelijk xenofobie (vreemdelingenhaat) en na zojuist vernomen te hebben dat de haat website van Sharia4Belgium uit de ether werd gehaald, denk ik dat er gerust een tandje moet bij gestoken worden. Voortaan zal hier het Vlaamse NB staan, afgekort of voluit. De lettercombinatie PS gaat achter slot en grendel, waarna de sleutel kan worden weggegooid tot de partij onder de kiesdrempel zakt.
Nu Angeltjes tot maar liefst 15 maart afwezig geven, moeten zij wel enige verbetering kunnen vaststellen bij hun terugkeer.
Stel U nu eens voor, dat niet de laatste der Koninklijke Arrangeurs (die van De sfeer ies koet, de handdoek gooit, maar de Koning zelf! Dat er, na een laatste toespraak tot de ouaarde lankenot de Vorst er de stekker zelf uittrekt en al-dan-niet gedwngen lijk zijn Italiaanse collega in 1945, in ballingschap verdwijnt! Dat zulks niet gebeurt uit liefde tot het volk, maar als lichtend voorbeeld voor de maghreb-potentaten, om stilaan de een na de ander er van onder te muizen .De tijden zijn er rijpvoor! In hun landen wil het volk de change, om nog dichter bij Allah te komen (!) en bij ons in Europa moeten de Leiders toegeven dat ze met de Multi-Culti verkeerd zijn bezig geweest. Nu nog de daad bij het woord voegen, en alles kan weer worden als vroeger.
Stel U het gezicht eens voor van Ray als hij na een grote maand de pen weer ter hand neemt en moet vast stellen dat we allemaal onze winkel mogen sluiten, omdat het doel bereikt is .
Dat we gedichtjes mogen schrijven, of mijmeren over onze kleinkinderen Of dat we mogen bloemschikken en leuteren over de vrouwen .Met om de week een tweet .
--------------------------
Nota Bene.
Bij nader toezien toch liever de harde strijd. Wij zijn bereid! Ja, de Vlamingen durven het aan. Wij vragen om klare taal. Volksraadpleging met bindend resultaat. Op voorhand af te spreken. Anders worden we als Vlaming weer gerold, lijk met de Koningskwestie .
Nota Molto Bene
Altijd gezegd dat bij de Tjeven niet alles even slecht is/was. Neem nu dit stukje over Mia van Koenraad Elst, of uit de biografie van Marie Rose Morel, de figuur van Wivina De Meester, vriendin aan huis bij het gezin van vader Morel. Die heeft bij de opgroeiende tiener de vlam voor de politiek aangewakkerd, maar meteen ook, waarschijnlijk onbewust, duidelijk gesteld dat niet de CVP het middel was om op te komen voor ons recht.
Vandaag schrijft Frank Van Hecke op zijn blog dat er bij de Familie en bij hem vele manden post en blikken vol mails wachten op antwoord. Er leeft dus iets onder het volk dat alleen nog met traangas, het waterkanon of met bajonetten kan worden tegen gehouden.
Mag ik dan, ter intentie van BDW en zijn schuldgevoel, wijzen op de lering van een oude Kerkvader, de H. Augustinus, hem waarschijnlijk ook bekend? Het berouw, zei hij, is het begin van het besef te hebben gezondigd en dus het begin van de vergiffenis.
