Het wereldrecord is al een dag oud, en voor de kleine begint tandjes te krijgen (!) nog even na genieten van de rondedans der belgo-beesten. De gehele wereld moet nu stilaan bekend zijn met ‘Het Belgisch Model’ van pappen en nathouden, zodat het niemand mag verwonderen dat er straks (6 juni) nieuwe verkiezingen komen, omdat ‘er nu eenmaal met die Francofonen niet te praten valt’…

Die datum zou perfect zijn, om na een beetje inleidende schermutselingen, een maand later, op 11 Juni over te gaan tot zelfbestuur, om zodoende voortaan op die dag onze Nationale Feestdag te vieren. De oude datum mogen de belgo-beesten dan koesteren en opstovenin Moortgat-bier en pruimen. Dat de Duvel hen hale!

Yves Desmet tekende zijn hoofdartikel (zie hieronder) “Record” – maar wat moet hij lang getwijfeld hebben over ‘Der Untergang’, of zelfs ‘Götterdämerung’ maar die heeft hij gelukkig voor hem, nog nipt kunnen vermijden. Volgens mij wegens de associatie met zijn dalende verkoopcijfers, die wel eens door zijn benadering van het record-probleem, weer met een paar honderdtallen zullen toe genomen zijn.

Inderdaad zal ik niet alleen geweest zijn om zo ’n keer of 20 de wenkbrauwen opgetrokken te hebben. Hier en daar vindt U een woordje in ‘vetjes’ gezet omdat ik mij niet kon bedwingen….

Wedden dat U er nog vele zult bij vinden?

Vraag aan Smetje : in de Linxe doctrine komt het ethisch (!) begrip ‘euthanasie’ voor : geldt dat ook voor noodlijdende kranten? Ik weet anders een Partij waarvan elke militant met het grootste gemak een handje wilt toesteken.

En, samen met de nagedachtenis aan René Declerck neuriën we mee : Er ligt een Staat te sterven – we zullen op d’uitvaart zijn..

-----------------------------

Record

17/02/11, 06u59

Het is niet bepaald eervol om het wereldrecord regeringsonderhandelen te breken. In de plaats van Irak te treden, als stichtend lid van de Europese Unie, is niet meteen een opsteker voor onze internationale reputatie. Nog erger is dat niemand voorlopig ziet hoe de totale impasse te doorbreken. In plaats van dichter bij elkaar te komen drijft men dag na dag steeds een beetje verder van elkaar weg.

Niet alleen in de marge van het maatschappelijke debat begint zich een haast etnisch gekleurd wij-zij-denken te installeren, een beginnende balkanisering van het land, waar op een paar grove clichés meer of minder niet langer wordt gekeken. Karikaturen hebben de plaats ingenomen van empathie, confrontatie die van het georganiseerde meningsverschil.

De publieke opinie splitst verder op tussen een groep die het meer dan beu is, en waar de antipolitiek steeds meer veld wint, en een groep die vanuit het 'nu of nooit'-principe iedereen die het niet met hen eens is, een gebrek aan 'goed Vlamingschap' verwijt, wat dat dan ook moge zijn. De staatshervorming is voor de enen het ultieme wondermiddel geworden waarmee alle problemen van een geglobaliseerde wereld als sneeuw voor de zon zullen verdwijnen, voor de anderen het ultieme nachtmerriescenario dat het land automatisch zal doen splitsen. Allebei zijn dat fantasmen, maar toch zijn ze het publieke debat gaan beheersen.

Ironisch genoeg bewijst het wereldrecord ook hoe sterk dit land in zijn fundamenten is. Alleen een behoorlijk gezonde natie kan immers een periode van regeringloosheid zo lang aan, want in de feiten dateert die al van 2007.

Er zijn verzachtende omstandigheden: nooit eerder is zo'n groot pakket van voorheen onoplosbare twistpunten in één keer op tafel gegooid. Dat getuigt van politieke moed. Jammer genoeg reikt die moed niet zover dat men ook uit de eigen loopgraven wil komen.

Men is het niet eens over de coalitievorm, niet over de methode, niet over de uitgangspunten, niet over de inhoud, niet over de al dan niet wenselijkheid van nieuwe verkiezingen. Na 249 dagen staan we in wezen even ver als op de avond van de verkiezingen. Wachtend tot een internationale speculatieaanval of een andere calamiteit ons uiteindelijk dwingt tot een vergelijk. Het is de feitelijke abdicatie van een politieke klasse aan haar verantwoordelijkheid.

We komen daartegen niet in opstand, we organiseren zelfs een volksfeest om onze politici te feliciteren met hun record. Ironische tristesse verpakt als surrealisme. Uiteindelijk is dat belgitude.

Yves Desmet
Politiek commentator van dM

--------------------

Opsteker voor onze internationale reputatie : de wereld zal waarschijnlijk eindelijk inzicht krijgen in h feit dat België altijd een onrechtvaardig land is geweest die geen kanten meer op kan omdat 65% van de bevolking eist dat voor het knoeiwerk van de voorgaande decennia eindelijk orde op zaken wordt gesteld.

Anti-politiek : daar worden de mensen stilaan naartoe gedreven : Dit is een typische Linxe uitleg die we altijd horen , zodra iets in de politiek gebeurt dat hen niet zint. Anders gezegd : alleen hun eigen politiek en die van hun vriendjes is geen anti-politiek.

Alle problemen gesmolten als sneeuw voor de zon, na de splitsing : is weer zo’n Linxe leugenachtige dooddoener, om te camoufleren dat  na de splitsing vele problemen zullen verdwenen zijn, niet alle. Denk maar aan de transfers naar de Francofonie (12,5 miljard Euro per jaar) en aan het OCMW-spelen voor de halve wereld, die andere Linxe dada.

Sterke fundamenten die het land recht houden : dat zijn dan naast de Rode Duivels, die van het Koningshuis…..Terwijl als fundament beter de Lamme Goedzakklifheid der Vlamingen zou aangehaald geweest zijn.

Niet uit de eigen loopgraven komen : de harde kern van de Vlamingen in een cordon uit alle onderhandelingen weren : waar wordt dat geklasseerd? En BDW die op  een geschreven voorstel (horesco referend!) voor onderhandelingen 19 op 60 krijft van het OVV (Overleg Centrum Vlaamse Verenigingen) : vergeten? Of intentioneel en met kwaad  opzet verzwegen?

Even v er als op de avond van de verkiezingen : is volledig verkeerd. Toen dachten de Francofonen dat ook zij de Vlamingen zo lang aan het lijntje konden onderhandelen, dat ze wel weer, in ruil voor de postjes, zouden toegeven. Hebben zij ondertussen bijgeleerd, en hoe! Wat meer is : hun collaborateurs in Vlaanderen bij wat zij dachten ‘staatsdragende partijen’ te zijn, liggen, lijk Jean Pierre Coopman tegen Mohammed Ali, uitgeteld in  de touwen. Na 13 jui 2010 zal niets nog ooit hetzelfde zijn….

Tot een vergelijk gedwongen worden : natuurlijk schrijft Smetje zo : om de schrik van zich af te schrijven. Want stel eens voor dat de Linxen ook uit de Vlaamse Regering vliegen en hun ministers kwijt spelen o.a. in de subsidie-branches en de NGO’s van Roden huize….De kleursyndicaten op droog zaad gesteld, hun onderwijsnetten gekortwiekt….Hun immigratie-vriendjes kort gehouden en de criminaliteit bestreden : net als de USSR en de DDR opgekuist en hun geheime archieven openbaar gemaakt….

Waar gaat Smetje nog aan een baan geraken?

Er zullen nog wel een paar dubieuze stukjes volgen, want Linx is taai en stinkend als een natte Havanna-sigaar.

In navolging van Le Soir, voeg ik hieraan toe dat mijn woorden niet bedoeld zijn om te kwetsen. Le Soir, dat is Radio Milles Colinnes voor ons, maar wij Vlamingen mogen elkaar de huid vol schelden. Zou maar kwetsend zijn als het gelogen is.