Het monster van Frankenstein…..

Of de Belgische Unie van La Notte?

-----------------------------------

Het is nu zaterdag, en een der Stichtende Leden van het Verenigd Europa, ons eigen  O dierbaar België O Heilig Land der Vaadren,  ligt op apegapen in de sloot. Ten aanzien van de gehele wereld. Eindelijk kan men zich daar beginnen afvragen, wat er eigenlijk scheelt…wat er altijd al aan heeft gescheeld en wat er altijd zal aan schelen…..

Niet iedereen doet de moeite de Geschiedenis te willen begrijpen. Ergo! De meeste mensen in Vlaanderen weten niet eens wat dat woord betekent! Ze hebben vele generaties in slavernij geleefd, waar het inderdaad dikwijls beter en vooral veel veiliger was dat niet te weten. En nu we mondiger zijn geworden, wordt er geaarzeld : we zouden eens de anderen pijn kunnen doen!

Zodra de diagnose is gesteld, kan men dus beginnen nadenken. Maar kan een dode, zonder hulp van Hierboven, uit het dodenrijk tot nieuw leven gewekt worden? Wij hebben kennis van Lazarus, en van Frankenstein. Over Lazarus’ verdere leven weten we niets, en dat tweede bestaan van de her samengestelde Frankenstein was niet bepaald een opstekertje…

Dan maar liever blode Jan, dan dode Jan, zeker?

Maar goed : nooit geen twee zonder drie! Als na 6 juni i de kaarten opnieuw verdeeld zullen zijn, zien we verder. Vergeet niet dat als er doden vallen (zie de Koningskwestie) de zaken in een stroomversnelling kunnen komen. In ’s Lands belang kan dan ineens veel. Maar of dat in het Vlaams belang zal wezen….

---------------------------

Onbestuurbaar België op weg naar splitsing?

16-02-2011 - Paul De Grauwe - De tijd Iskander

België breekt donderdag wellicht het wereldrecord coalitievorming. Een reden tot nationale trots levert dat niet op, wel reden tot onrust. Hoe is het zover kunnen komen? En wat brengt de toekomst? Het scenario van een splitsing van België wordt steeds realistischer.

Een van de paradoxen van de globalisering is dat ze de optimale omvang van landen kleiner maakt. Deze paradox werd heel scherp geanalyseerd in ‘The Size of Nations’ (2003), het boek van Alberto Alesina en Enrico Spolaore. De paradox is heel toepasselijk op België. Door de globalisering en de Europese economische integratie kan België even goed als grotere landen genieten van de economische voordelen van een grote markt (schaalvoordelen, specialisatie). Maar ook subentiteiten zoals Vlaanderen en Wallonië kunnen daar volop van genieten. Een splitsing van het land zou dus weinig economische nadelen tot gevolg hebben. Bovendien behoren Vlaanderen en Wallonië tot de eurozone, en zullen ze bij een eventuele splitsing dezelfde munt blijven gebruiken. De kosten die ontstaan door het gebruik van een kleinere munt, vervallen. ‘Small is beautiful’ dus, zoals ook blijkt uit het feit dat in de wereldwijde top tien van landen met het hoogste inkomen per hoofd negen landen ongeveer dezelfde dimensie hebben als België of zelfs kleiner zijn. Wanneer de kosten van de scheiding dalen, is het van belang dat er voldoende cohesie bestaat tussen de partners die deel uitmaken van de unie.

In feite is het zo dat wanneer de kosten van de scheiding dalen, de cohesie belangrijker wordt om de unie te bestendigen. Het is zoals in het huwelijk: als de kosten van de scheiding hoog zijn, blijven de voortdurend ruziënde partners toch samen. Ze zijn weliswaar ongelukkig, maar ze blijven onder één dak wonen. Als de scheidingskosten dalen, vluchten de strijdende partners het huis uit. Het probleem van België is dat terwijl de scheidingskosten zijn gedaald, de cohesie van het land dramatisch is gedaald. Er zijn daar verschillende redenen voor. Een eerste reden is sociaaleconomisch. Toen het Franstalige deel van het land een economisch dominante positie innam, was de elite Franstalig. De Vlamingen die wensten op te klimmen op de economische ladder, moesten zich het Frans en de Franse cultuur eigen maken. Het bestaan van deze Franstalige elite (van Walen én Vlamingen) was een belangrijke factor van cohesie. Nu de rollen omgekeerd zijn en Vlaanderen economisch dominant is geworden, is de noodzaak voor de Vlamingen om Franstalig te zijn verdwenen. België is een land geworden met twee elites, een Nederlandstalige en een Franstalige, die minder en minder met elkaar te maken hebben. Terwijl de hoog opgeleide Vlaming van vroeger naar Parijs keek, heeft hij nu de ogen gericht op Londen en New York, maar de Franstalige elite blijft maar naar Parijs staren. Het gevolg is dat het land meer en meer twee subculturen kent die elkaar minder en minder begrijpen, en absoluut ook geen interesse meer hebben voor elkaar. Een tweede factor in de steile daling van de cohesie in België is de politiek. In de jaren zeventig werden alle politieke partijen gesplitst in een Vlaamse en een Franstalige. Er zijn vandaag geen politieke partijen die het federale belang voor ogen hebben. Er zijn alleen partijen die ofwel het Vlaamse ofwel het Franstalige belang nastreven. Dat heeft tot gevolg dat er een sluipend gif in de Belgische politiek is binnengeslopen. Vlaamse en Franstalige politici vertonen een toenemende neiging de vijand aan de andere kant van de taalgrens te zien. Succesrijke Vlaamse en Franstalige politici zijn zij die de oorzaken van alle sociale en economische kwalen van de eigen regio zoeken in het onredelijke gedrag van de bewoners aan de andere kant van de taalgrens. Op den duur gaat een steeds groter deel van de bevolking dat verhaal geloven, alsook de conclusie die daaruit voortvloeit: dat het allemaal beter zou zijn als we van die lastposten aan de andere kant verlost zijn. Deze middelpuntvliedende krachten zijn de jongste decennia in België sterk toegenomen. Ze verklaren de impasse waarin het land nu verkeert. Hoe geraakt België uit deze impasse? Ik zie twee mogelijke scenario’s. In een eerste scenario slagen de Belgische politici erin een staatshervorming door te voeren die de conflictpunten tussen de twee gemeenschappen drastisch vermindert. Dat kan alleen door een ver doorgedreven decentralisatie waarbij België een confederatie wordt waarin een beperkt aantal taken gemeenschappelijk blijft: één leger, één koning, één voetbalploeg. Het zal echter buiten- gewoon moeilijk zijn daarover een consensus te vinden. Wat met de sociale zekerheid bijvoorbeeld? Wordt die in dat scenario gesplitst? Het wederzijdse vertrouwen tussen de Vlaamse en Franstalige politici is nu zo klein dat het moeilijk in te zien is hoe ze daarover een akkoord kunnen sluiten. De enige factor die dit scenario nog een redelijke kans geeft, is het bestaan van Brussel. Het is voor niemand duidelijk wat er bij een eventuele splitsing van het land met Brussel moet gebeuren. De onmogelijkheid het probleem Brussel op te lossen kan de enige reden worden waarom het scenario van een Belgische confederatie een zekere realiteitswaarde behoudt. Het tweede scenario, de splitsing van België, wordt steeds realistischer. Het wordt meer en meer duidelijk dat het land onbestuurbaar wordt. De sociale en politieke cohesie is volledig zoek. Er is geen dossier of de Vlaamse en Franstalige politici maken er een strijdpunt van. Het gevolg is politieke verlamming: niets geraakt nog beslist; alles moet uitgesteld worden. Op den duur zullen Belgen aan beide zijden van de taalgrens, ook de overgrote meerderheid die niet te vinden is voor Vlaamse of Waalse onafhankelijkheid, verplicht zijn het onvermijdelijke te aanvaarden. Vooral dat het land onbestuurbaar is en dat goed bestuur alleen nog mogelijk is door het land te splitsen.

------------------------

Venijnige vraag.

U al eens overdacht wat? als het Land nu eens, als bij toverslag, zou bestaan onder de vorm van een echte democratie? Met 2-taligheid van Arlon tot Zoetenaaie in alle geledingen van het Openbaar Leven?! Met slechts 1 democratisch samengestelde regering, volgens op landelijke verkiezingen…..

Wat moesten de V-partijen nu eens met zo’n programma naar de verkiezingen gaan? Wat er met de Sex-en Coburgers moet gebeuren, zien we later wel. Madame Doigt d’Honneur zou dan ook moeten officieel en definitief moeten kiezen voor de boerka en haar echte nationaliteit, want pipatriden zullen dan voltooid verleden tijd zijn. To be or not to be, thats’ the question!