Heel vaak kom ik niet in deze streek, en dit tochtje leverder dus tal van mooie ontdekkingen op.    Na een bezoekje aan een collega, voor de aankoop van een groot aantal boeken ivm kadaster en lokale geschiedenis, en na een bezoekje aan een zus van mijn jammergenoeg veel te vroeg overleden soldatenmakker Werner Oerlemans (+1991), maakte ik een ritje langs enkele mooie bezienswaardigheden in Herentals en Diest.    In Herentals valt niet veel te zien in het centrum, maar aan de rand is er een mooi en nogal groot begijnhof.  Net als in Brugge geplaveid met mottige slechte kasseistenen zodat het moeilijk wandelen is, gelukkig is aan de zijkant van de kasseien een strook pad dat makkelijker begaanbaar is.  Het mooiste gebouw is een heel mooie kerk, in uitstekende staat.  Op de deur stond dat op 24 april hier de laatste H. Mis werd opgedragen, ook hier is er natuurlijk een groot tekort aan priesters. Aan de zijkant van de kerk een mooi traliehekken, waarin afbeeldingen zoals zeisen verwijzen naar de dood.

Mijn bezoekje aan Diest startte in de kerk op de Markt in Diest.  Een collegiale kerk, een kerk dus waaraan een kapittel van kanunniken aan verbonden was (zoals in W-Vl. in Kortrijk, Ieper, Brugge (St-Salvator en OLV), Gistel en Harelbeke.   Het kerkgebouw oogt in heel goede staat. Binnenin écht een enorme schat aan mooie houten beelden, vele tientallen heiligenbeelden in hout (waarvan een aantal buitenbeentjes zoals de beelden van de H Martinus en H. Nicolaas).  Ook liturgische gewaden, relieken, enz. enz.   alles mooi gepresenteerd in de ruime kerk.  In bruikleen enkele mooie negentiende eeuwse glasramen met afbeelding van bisschoppen (oa H. Denijs), eigendom van Fernand Hutse nu, oorspronkelijk uit deze kerk.  Hutse zal de glasramen later laten overbrengen naar een museum dat in de Boerentoren te Antwerpen komt...

Het begijnhof van Diest is een pareltje, de kasseien echter zijn weeral een vloek.   Jaren geleden ontmoette ik hier priester Piet Peeters, hij stelde zich aan mijn voor als de 'Wulpse' (niet 'wulpse'!!!) pastoor... voordien was hij legeraalmoezenier in Koksijde en was hij pastoor in Wulpen.  Piet Peeters was een graaggezien priester en haalde graag grapjes uit.   Zo was ik ooit getuige op de bedevaart naar Baldjes Kruis in Koksijde, hoe hij de mijter van de abt van Bornem eventjes moest vastnemen, en hoe hij dan deed alsof hij de mijter op zijn eigen hoofd wou plaatsen.  Alle aanwezigen 'lagen' plat van het lachen...   het duurde enkele minuten voor de bedevaart weer ernstig verdergezet kon worden...

Tenslotte een bezoekje aan de abdij van Tongerlo.  Het was van 1992 geleden...  ik was er toen op bezinning als seminarist, we waren met drie in ons jaar... ik ontmoette er toen pater Decroos (afkomstig van Leisele) en er was ook een pater afkomstig van Veurne (pater Debruyne).   Ik had een leuk gesprek met een pater, hij vertelde mij dat pater Debruyne overleden was en dat pater Decroos momenteel een rondleiding gaf aan een paar Veurnaars.   Ze hebben een heel rijk archief maar het aantal paters is heel sterk gedaald.  In 1992 waren er vele tientallen (mss 50 of 60) paters, nu wonen er - als ik het goed begrepen heb - maar een 12-tal meer.   Op het domein is een grote winkel met tal van boeken en religieuze voorwerpen.   De vele mooie gebouwen worden onderhouden met subsidies, de kleine gemeenschap zou die centen natuurlijk niet kunnen ophoesten.    Ik besluit om de vespers bij te wonen.  In de kerk zijn een drietal jonge zusters in een opvallend donkerblauw gewaad aan het bidden.  Om 17u20 een feestelijk klokkengeluid en wat later schuifelen 8 paters binnen.  De vespers worden gezongen zonder orgel of instrument, a capella dus, de zang is niet denderend en na tien minuutjes muis ik er van onder, trop is teveel!  Het oor wil ook wat!

Bokrijk, een heel bekend begrip in de wereld van de heemkunde.  Een zalig oord vol oude gebouwen, van de ondergang gered door de inzet van velen.

Ik was al vaak hier in de buurt, telkens ik deelnam aan de antiekbeurs in Hasselt, maar in januari/februari is Bokrijk niet open voor het publiek.

Tegen 10u rijd ik de parking op en begeef me naar de ingang, maar geen kat te zien in de omgeving.  Een dame bezorgt mij een toegangskaartje en een kaartje om straks de parking te kunnen verlaten, kostprijs samen = 20 euro.

Ik ben werkelijk de enige bezoeker op dat moment, hoe is dat mogelijk?    Ik zie vooral bomen en lange kasseiwegen en besluit om tegenwijzerzin het domein te verkennen.   Eerst kom ik op een oude boerderij (mooie reconstructie), met wat kippen en een oude eend die op de kleine mestvaalt zit.   In een stal het luide klaaglied van een stelletje oude geiten, aangevuld met de kreten van hun jongen.   Buiten een groot perceel grond waarvan elke vierkante centimeter is omgewoeld, duidelijk het werk van een stelletje varkens.  Varkens die het geluk kennen (of niet weten hoe gelukkig ze mogen zijn) om buiten te mogen lopen en géén 'draad' door hun neus kregen zoals vele varkens vroeger.   Varkens wroeten alles ondersteboven, dus ook de graszoden.  Hierdoor kunnen planten niet overleven en groeit er geen gras meer.  Om dat woelen te voorkomen, kregen de varkens vroeger een stuk ijzerdraad door hun snoet, en zodra ze dan door de grond woelden prikte die draad door hun snoet en staakten ze het woelen...   Ik herinner me als kind dat we een soort dunne elektriciteitskabel door een stuk waterleiding duwden zodat we een lus bekwamen, die lus deden we rond de bek van het varken en zo konden we dat varken stevig vast en stil houden.  Dan stak vader een stuk scherpe ijzerdraad door de snoet van het varken, en met een nijptang plooide hij de twee uiteeneinden samen.  Dit was natuurlijk heel pijnlijk voor die beesten en ze schreeuwden zo hard als enkel varkens kunnen schreeuwen.   Resultaat : een relatief mooi weide, zonder putten door woelende varkens.

Daarna richting gebouwen uit West- en Oostvlaanderen.   Eerst via een soort 'stad', gebouwen die afgebroken werden in Antwerpen en hier heropgebouwd.  Samen met andere gebouwen een mooi geheel van hoge bakstenen gebouwen.   Binnenin een permanente tentoonstelling over de sixties-periode, wat nogal vreemd was : eeuwenoude gebouwen opvullen met oud kinderspeelgoed, oude radio's, enz.   Een personeelslid van het domein gaf wat uitleg maar dit kon me weinig bekoren.

Dan het interessantste stuk : reconstructies van gebouwen uit de Westhoek : een mooie hoeve met rieten dak, uit Abele.  Gebouwen uit Oostvleteren.   Herberg De Dolfijn uit Sint-Rijkers.   Dan een oude hoeve met bakstenen woonhuis uit Lo, een rossekot (= indoor-paardenmolen) uit Lampernisse en een grote schuur.  Ik was net op dat erf beland toen ik opeens werd weggejaagd want er waren tv-opnames voor 'Repair-shop'...  Verder een duiventoren uit Ingelmunster en een kapelletje uit Rollegemkapelle.  Deze gebouwen stonden nogal eenzaam en ongebruikt, alle deuren en schuurpoorten potdicht.   Verder een klein boerderijtje ('postje') uit Loppem, met een bakkeuken.   Verder gebouwen uit Oostvlaanderen oa een grote schuur uit Oorderen aan de Schelde, deze moest ooit afgebroken worden omwille van de uitbreiding van de haven van Antwerpen.   Dan de twee grootste concentraties aan gebouwen : twee dorpjes (eentje met kerk en eentje met een kapel).   In het eerste dorpje een heel mooi klein kerkje. Daarin enkele heel mooie oude houten beelden, waaronder de bekering van de H. Hubertus...   Niet alle naamgenoten hebben zich ooit bewust geweest héél verkeerd bezig te zijn geweest, en bijgevolg zich niet willen bekeren zoals hun patroonheilige...  Buiten de kerk een aantal blijkbaar originele stenen grafkruisen uit oa begin 18e eeuw.  Merkwaardig oud.

Enkele mooie windmolens... Eentje was toegankelijk, toch de onderste verdieping.  

Op deze plaatsen was wél veel volk, na twee uur moederziel alleen gewandeld te hebben, stikte het hier van de schoolkinderen, wellicht wordt het domein door 'normale' mensen in 'wijzerzin' verkend, vandaar dat ik de eerste uren mooi op mijn eentje op pad kon.   De meest luidruchtigen waren enkele groepen joodse kinderen, herkenbaar aan een keppeltje op het hoofd, enkele begeleiders waren in traditionele kledij, met hoge hoed en pijpekrullen dus.   

Ik kan iedereen een bezoek aan Bokrijk aanraden, je moet er zeker 4 à 5 uurtjes tijd voor nemen, en goede wandelschoenen meenemen want het parcours is soms wat hobbelig (veel kasseipaden).

Vandaag was er op tv de rechtstreeks uitgezonden mis vanuit de Brugse kathedraal.   Voorganger was Stijn Vanhee, een nog niet lang gewijde priester, heel toegewijd...  

Een héél mooie viering, feestelijk vooral door de onvolprezen en - zoals altijd - schitterende kathedraalorganist, Ignace Michiels en het kathedraalkoor.  De organist slaagde er in om het koor te dirigeren terwijl hij orgel speelde.

Grote afwezige was weeral de - meestal en wellicht terecht onvolprezen - bisschop.  Hij schitterde weeral … door zijn Afwezigheid.  Heel ver moet hij zich niet verplaatsen : simpelweg uit zijn huis met kelder komen en de straat oversteken, hoe moeilijk kan dat zijn?  Hoog tijd voor een waardige vervanger/opvolger.  Op dit ogenblik zijn er enkele priesters, jongere priesters, die 'de mijter in zich hebben'.   Hopelijk komt de huidige kerkvorst spoedig uit zijn ivoren torentje, en kan hij terugkeren naar het Gentse.   Want als hij nog lang wacht zullen de priesters die in mijn ogen een goeie bisschop zouden zijn misschien ook te oud...  Afwachten maar en hopen op een waardige bisschop voor ons bisdom, een bisschop dier er is voor zijn priesters, een bisschop die het bisdom 'recht' blijft houden.  Maar wie ben ik... ik had, heb  en zal nooit iets te zeggen hebben in die middens...

Vorig weekend heb ik deelgenomen aan een antiek- en brocantebeurs te Ciney, deze beurs vindt drie maal per jaar plaats, maar door de coronaepidemie zijn enkele beurzen niet kunnen doorgaan.

Donderdag stelde ik mijn stand op en keek ik al even bij de andere standhouders of er niets interessants te kopen viel.   Als ik goed kan inkopen dan is mijn beurs al geslaagd...  Een rappe madam was mij helaas te vlug af om mooie relieken te kopen.  Heel jammer want ik kende de verkoper goed en hij wist dat ik altijd interesse heb in zo'n zaken.   Te laat dus, ik werd hier niet echt vrolijk van en nam me voor om deze verkoper voortaan wat links te laten liggen, een 'dikke' klant dus die voorlopig niet meer bij hem zal aankopen.  

Daarna doe ik een uitstapje naar de abdij van Chevetogne.  De paters hebben er twee kerken, eentje voor de latijnse ritus (zoals wij die kennen) en eentje voor de byzantijnse ritus (kerk vol met wandschilderingen en ikonen).   In de kerk met de ikonen is het nogal duister, bijna zo donker als in de h.l…, ik blijf er niet lang binnen want eigenlijk hou ik niet echt van ikonen.  Buiten schrijdt een oude grijze monnik voorbij, een eerder ascetische figuur, wellicht begeeft hij zich naar de winkel waar allerlei religieuze zaken verkocht worden zoals boeken en (nep)ikoontjes.  Ik vraag hem waar de andere kerk te vinden is en hij zegt dat dat ik deze vind aan de achterkant van de abdij.   Het abdijcomplex is niet bijzonder groot en ook niet al te oud, en lijkt wat verwaarloosd.  Het houtwerk is versleten en heeft al decennia lang geen verfbeurt meer gekregen.  Geen rijke abdij dus.    Aan de zijkant word ik enthousiast begroet door een grote bende meisjes die mij nieuwsgierig aanstaren van onder hun grote zware wenkbrauwen.   Een twintigtal mooie koeien gapen mij aan achter de prikkeldraad.   Ze kwispelen met hun staarten, niet uit contentement om mij te zien, maar om de vliegen 'af te wimpelen'.   Wat verder zie ik de kerk, een lange hoge trap leidt naar de kerk die op de bovenverdieping van het complex ligt.  Niet voor oude mensen of mensen met slecht knieën.  Deze kerk oogt heel wat jonger dan de andere.   Binnenin zie ik een mooie sobere ruimte, het is er muisstil.

Dan naar het boekendorp Redu, benieuwd of er winkels open zullen zijn.   Vroeger waren er zeker tien à vijftien winkeltjes, nu nauwelijks nog een vijftal.  Voor mij niet echt de moeite om er naar toe te gaan, enkel als ik toevallig eens in de buurt ben.  Zoals nu dus.   Na een halfuurtje rijden vlam ik het dorpje binnen, er is geen kat te zien, dat belooft...    Ik bezoek er twee winkeltjes, naast elkaar gelegen, beide met een nederlandse uitbaatster.  De eerste is een korte tijd geleden weduwe geworden, de andere lijkt massa's ouder geworden in vergelijking met mijn vorig bezoek een tweetal jaar geleden.  De boeken zijn nogal duur geprijsd en ik krijg een leuke korting zodat er voor mij toch ook nog wat winst op zit.   Daarna nog een derde winkel bezocht.  Alles was potdicht en de lichten waren gedoofd, duidelijk dat ze geen bezoek verwachtten die dag...  Na hard kloppen op het raam deed de uitbater open en kon ik wat rondneuzen in de boeken.  De boeken staan opgesteld in een oude varkens- of koestal, in een andere ruimte daarnaast is een klein 'museumpje' met drukkersmateriaal.   Ook hier krijg ik een mooie korting.

Op vrijdag is er de opening.  Een paar duizend koopgrage (???) mensen drummen door de gangen in de ruime expohal.  Allemaal koopjesjagers blijkbaar, ze praten veel maar kopen weinig, ik voel de bui (weeral!) hangen!   De meesten wachten met kopen tot de beurs buiten ook opengaat, een paar uren later.   Om 14u bestormen dezelfde koopjesjagers de standhouders die buiten hun waren aanbieden.  Ik zie heel weinig verkoop, er is dus hoop dat al die mensen terug in de expohal komen om er te kopen.   Helaas, voor de meeste standhouders is er weinig winst.    Om 16u30 staat bij mij de teller op 50 euro.  Gelukkig komt er even later een collega uit Brugge en wat later een vaste klant, ik ben net 'uit de kosten'.   Op zaterdag en zondag komt er ook nog volk maar allen met een 'platte portemonnee'.   

Vandaag werden Zuster Yolande en Zuster Lucrèse, die met twee andere zuster samen leefden in rusthuis Westervier te Brugge (St-Kruis).   Om 10u30 was er een afscheidsviering in de Sint-Annakerk, vlakbij het vroegere rusthuis Jeruzalem, waar de zusters vele jaren gezorgd hebben voor de rusthuisbewoners.

Aangezien er geen publiek toegelaten was in de kerk besloot ik om naar het kerkhof te gaan voor de teraardebestelling na de mis.   Ik was al rond 10u00 op het kerkhof en hou er van om te wandelen tussen de vele duizenden grafmonumenten, ook speurend naar familienamen en speciale laatste rustplaatsen.   Veel grafmonumenten zijn in slechte staat of totaal overdekt met groen mos.  Je ziet er ook veel foto's op porselein, vaak uit de 19e eeuw.   

Op de grafconcessie van de zusters van Ruiselede waren twee grafputten gemaakt, eentje was een heel stuk dieper dan het andere, aangezien er heel wat zusters begraven liggen is het wellicht precisiewerk om nog een paar lege plaatsen te vinden.  De diepste put ging zelf een stukje onder de grote rechtstaande arduinen grafplaat, de ondiepere put bevond zich midden in het veldje.   Ik hoorde van de grafmakers dat ze de 'lichtste' zuster in de diepste put zouden laten zakken, en de 'zwaarste' in de ondiepere put...  een beetje rare discussie maar zo'n kist aan touwen laten zakken is geen eenvoudige klus natuurlijk.

Omstreeks de middag kwamen twee lijkwagens met de kisten van de zusters aan, de kisten dienden door middel van karretjes van het poortgebouw aan de ingang tot helemaal achteraan gebracht te worden.   Priester-directeur van de zusters van Ruiselede, een diaken uit Sint-Kruis, twee oude nonnetjes en nog enkele personen vergezelden de kisten.  Ook was er een man die het hele gebeuren filmde.

Aan het graf werd er kort gebeden en de kisten werden ter aarde gelaten, de 'zinking' zoals men vroeger zei.   Het hele gebeuren laat een rare indruk na.  Echt afscheid nemen kon niet : het stoffelijk overschot kon niet begroet worden en ik kon niet naar de mis in de kerk.   Maar beter dit dan niets.  En na de coronacrisis zal er een herdenkingsmis zijn.

Zuster Lucrèse kende ik niet zo goed, ik had altijd de indruk dat het nogal een 'strenge' was, veel heb ik haar nooit zien lachen...   Zuster Yolande daarentegen was een altijd opgewekte lieve Zuster, die heel haar leven in dienst stelde van de Kerk en haar medemensen.   Ze zorgde ervoor dat de kapel van het klooster altijd tiptop in orde was, zorgde voor mooie bloemen aan het beeld van OLV en op het altaar, zorgde dat alles klaar stond voor de H. Mis.  Met veel liefde bezocht ze de vele bejaarden, met een grote voorliefde voor wie eenzaam was en weinig bezoek kreeg.   Zo herinner ik mij mevr. Schmidt-Vandevelde, een negentig-plusser die altijd nogal nors leek, blind aan het worden was en niet veel bezoek had.   Ze had een broer die dichter was, en die heel jong overleden was.  Zij woonde in haar jonge jaren in Sint-Andries en ik meen dat haar vader of haar familie er orchideeën kweekte.  Ze ligt begraven te Sint-Andries.  Welnu, Zuster Yolande zei me dat ze wou dat ik haar regelmatig zou bezoeken, en ja, na enkele bezoekjes ontstond er een hartelijke relatie met deze hoogbejaarde dame.   

Zuster Yolande waakte ook bij mensen die stervende waren, daar is heel veel geduld en liefde voor nodig.  Onnodig te zeggen dat heel veel mensen haar enorm dankbaar zijn en blijven voor wat ze voor hun familieleden gedaan heeft.  Ook mocht ze vele jaren zorgen voor haar eigen moeder, mevr. Boudry en voor de moeder van de aalmoezenier.

Ik zal haar echt missen maar ben vooral heel dankbaar dat ik haar zolang heb mogen kennen.  Bedankt!!!

Nergens zijn de vieringen mooier en inniger dan in de abdij van Westvleteren.  Het is natuurlijk zo dat heel het leven van de monniken in het teken staat van 'ora et labora', bidden en werken dus.  

De Goede Week was altijd 'de top' van heel het jaar, althans op kerkelijk en liturgisch vlak : veel mooie vieringen met alles er op en er aan, in de kathedraal te Brugge.   Maar sinds ze mij daar een twintigtal jaren geleden 'buitengekareld' hebben was deze week niet meer hetzelfde.  En zeker de laatste 15 jaar niet want dan ben ik meestal op een beurs heel het paasweekend.    

Dit jaar niet dus, en voor een keer dat ik wél thuis ben zijn er géén vieringen in de kathedraal.  Dan maar kijken via lifestreaming op tv.  Deze vieringen vielen nogal tegen want een viering zonder volk, dat is weinig sfeervol natuurlijk.  Maar vanavond, de paaswaken in de abdij van Westvleteren, dat beloofde heel wat meer.   De monniken waren er allemaal samen in hun kapel, weliswaar met wat tussenruimte.

Abt Manu Vanhecke ging voor, zoals steeds heel waardig en vol rust, voor deze gelegenheid met abtsstaf in de handen.   Er was de wijding van het vuur, het aansteken van de paaskaars, het doorgeven van het licht aan alle monniken en de wijding van het water (wij-water dus).  

Het was een heel lange viering, met maar liefst acht lezingen uit het oude en nieuwe testament, afgewisseld met gezangen.  Zo zong men op een gegeven moment plots ook 'Met vreugde zult gij water drinken...'    Of wellicht drank met water in...  In het eerste deel van de viering was er geen orgelspel, maar gaandeweg kreeg de organist meer en meer te spelen, en zijn orgelspel werd almaar feestelijker en uitbundiger...   Bij de vredeswens bleef iedereen op zijn plaats staan, om veiligheidsredenen dus.

Wat heb ik een bewondering en waardering voor deze mannen, die volledig belangeloos hun hele leven wijden aan gebed.  Zij bidden voor en in de plaats van diegenen die niet bidden.   Hopelijk mogen zij allen in goede gezondheid blijven en een plaats van rust en gebed blijven, niet evident in onze tijd waar alles moet opbrengen en 'nuttig' moet zijn...

Daarna de eucharistieviering. 

Terwijl ze in Aalst carnaval vieren en verkleed als Joden het zotteke uithangen wordt er in de kathedraal te Gent een nieuwe bisschop gewijd.   Lode Van Hecke is van Roeselare afkomstig en is al veertig jaar monnik in de abdij van de Trappisten te Orval.  Aangezien hij al 69 is zal hij maar 6 jaar bisschop kunnen zijn, op de leeftijd van 75 jaar dien je immers je ontslag in te dienen...

In de Vlaamse bisdommen is er duidelijk een groot probleem om een 'deftige' bisschop te vinden.  In Antwerpen kozen ze voor een Westvlaming, in Mechelen is eveneens een Westvlaming er hulpbisschop.  In West-Vlaanderen werd een bisschop uit eigen rangen vervangen door een Oostvlaming die 'de rust wilde herstellen' en hiermee een supersmoes had om geen klop uit te voeren.  Zijn opvolger is weeral een Oostvlaming en ook die werkt zich niet 'dood'...  Als ze in 'het bisdom' alle vetes hebben uitgevochten kunnen ze misschien opnieuw een bisschop vinden in eigen rangen, een leider die zijn priesters écht kent...   Misschien een monnik ook?  

Maar goed, terug naar Gent nu.   Feestelijke orgelmuziek en een groot koor brengen iedereen in de gepaste sfeer.   Een langerekte processie schrijdt de kathedraal binnen : eerst een soort ceremoniemeester met een hele hoop misdienaars.  Eentje heeft het syndroom van Down.   Dan heel wat priesters in schitterende gewaden en tenslotte een vijftiental bisschoppen en de wijdeling.   

De aartsbisschop, Jozef De Kesel, voormalig bisschop van Brugge voert vandaag het hoge woord, hij zal de wijdingsdienst wijden.   Alhoewel hij anders niet veel zegt en weinig in de media komt zal hij van geen zwijgen weten de rest van de viering.   Ook zal hij iedereen 'verrassen' met zijn zangtalent... 

Hij begroet alle aanwezigen : eerst koningin Paola onze ijskoningin, haar man durft zijn gezicht niet tonen natuurlijk... en zijzelf zit daar in een lelijk pakje oud te wezen, zonder enige emotie op haar gelaat.  Dan een minister en de burgemeester van Gent.  De collega's-bisschoppen (die van Brugge, Gent, Mechelen, Hasselt en nog anderen waaronder een zwarte bisschop, wellicht enkele Waalse bisschoppen en enkelen uit Nederland en het groothertogdom Luxemburg).  Dan de afgevaardigden van de moslims, joden en protestanten.  Welkom aan iedereen maar niet aan de vele 'gewone' priesters, diegenen die eigenlijk elke dag 'alle werk doen'.  Als niet tot iet wordt kent iet zichzelve niet.   Als ik me het goed herinner was het ook niet nodig om de 'gewone' priesters te verwelkomen bij de laatste bisschopswijding in Brugge.

De kathedraal zit afgeladen vol, ik herken enkele mensen zoals Willem Vermandere, Pieter De Crem, Herman De Croo.  Bij de priesters Manu Vanhecke, abt van Westvleteren en verder de prior van Steenbrugge.   Opvallend : bijna géén kinderen.

De Kesel zingt mee, keihard eigenlijk...   Het is mooi meegenomen als je als priester goed kan zingen maar het is heel storend om als het koor aan het zingen is, je daar bovenuit wil komen.   Zelf heb ik jaren in een koor gezongen en de dirigent zei herhaaldelijk dat je er altijd voor moet zorgen dat je ook de anderen nog hoort zingen.  Je moet je stem dus niet willen verheffen boven die van de andere zangers.  En dit gekweel wordt pas héél genant als je de maat niet kan houden of - erger nog - vals begint te zingen...   De Kesel was elke keer iets te laat en herhaaldelijk 'sloeg zijn stem over'...  Storend dus.  Zo zingen ook de k-wesel-s.

De litanie van de heiligen is altijd een hoogtepunt.  De wijdeling ligt plat ter aarde en dan worden alle heiligen aangeroepen.  Eerst alle mogelijken engelen, dan de anderen : de patroonheiligen van de kathedraal, de eigen patroonheilige (de Heilige Lodewijk), Moeder Theresa, broeder Isidoor, pater Damiaan, enz.  De namen worden voorgezongen door een solist en het volk antwoordt met 'Bid voor ons' of dergelijke.  

Hij krijgt een mooi evangelieboek, een mijter, een bisschopsring en een staf.

De vredesgroet : de aartsbisschop rept zich naar de koningin.  De wijdeling naar zijn medebroeders uit Orval en de andere 'gewone' mensen. Ook een gehandicapte in een wagentje.  Ondertussen hoor je dat hij wat grappige opmerkingen maakt, hij draagt immers een micro bij zich.   Of hij ook Paola groette hebben ze niet getoond.  

Op het einde van de viering begeeft hij zich van het altaar naar het volk, onder luid en aanhoudend applaus.  Al zegenend gaat hij eerst naar zijn medebroeders en dan via de middenbeuk naar achteren, dan de rechterzijkant tot weer helemaal vooraan, dan verdwijnt hij in de kooromgang waar hij zich rept naar het hoogkoor waar hij iedereen begroet en dan verlaat hij het hoogkoor om de linkerzijkant te betreden, hij wil iedereen zien en zegenen.  Als hij terug bij het altaar komt hoor je hem aan de aartsbisschop vragen wat hij nu moet doen...  grappig.  Het antwoord : nu je dankwoordje.   Hij bedankt de koningin en doet de groetjes aan het héle (!) koningshuis, dus ook aan Albert en àl zijn kinderen...    Dank ook aan de paus, zijn broeders-monikken van Orval, àlle priesters (eindelijk!), zijn familie en alle anderen.  Hij zegt ook nog het volgende (wellicht in verband met wie niet op de viering aanwezig kan zijn?) : 'Wie de Kerk als moeder heeft is nergens vreemdeling!'  Om eens goed bij na te denken wat hij hiermee allemaal kan bedoelen!  

Feestelijk gaat weer het orgel spelen en geeft het koor een schitterend optreden.   De nieuwe bisschop en heel zijn gevolg verlaten het podium rond het altaar en begeven zich in processie naar buiten.  Paola glipt net voor de processie weg naar achteren.  Iedereen kijkt verrast.  Doel was blijkbaar om even later een babbeltje te kunnen slaan met de nieuwe bisschop.

Het moge de nieuwe bisschop goed gaan!

De antiekbeurs van Hasselt is weer voorbij.  Het was geen succes zoals vorig jaar maar dankzij een aantal sympathieke medestandhouders houd ik er opnieuw een goed gevoel aan over.

Het opstellen verloopt in een heel rustige en ontspannen sfeer,  in Limburg gaat alles veel trager, gebeurt alles in een 'gezapige' sfeer.   Geen gedrum of geruzie om zo dicht mogelijk bij de ingangspoorten te parkeren.  Er is plaats genoeg voor iedereen.

Ik breng al mijn spullen tot in mijn stand en even later komt men de vitrines leveren, nodig om mijn mooiste zaken netjes en veilig op te stellen.  Ik ben er enkele uren zoet mee.  Ondertussen kijk ik ook af en toe bij de collega's, op zoek naar interessante stukken.  Eén stuk in het bijzonder trekt mijn aandacht : een houten gepolychromeerde hond met een fakkel in zijn bek, heel mooi en iets wat ik tot nog toe nog nooit heb gezien.   Ik vraag de prijs en ik wil wat korting want veel winst zit er niet in, maar omdat het een speciaal voorwerp is wil ik het heel graag kopen.   Intussen komt er een 'gewichtig' persoon langs, iemand die hier helemaal niets te zoeken heeft tijdens de opbouw...   Hij zegt : 'Oeps ik geloof dat ik een dagje te vroeg ben, maar ja, ik ben hier nu toch he en ik neem even een kijkje.'   Dit kan echt niet, maar de meeste standhouders knijpen een oogje dicht omdat het een 'goeie klant' is...    en je raadt het nooit...  die gast kaapt dat stuk voor mijn neus weg!  Heel jammer.   Als die gast volgend jaar nog eens de bewaking weet te verschalken daags voor de opening dan zal hem meteen de deur gewezen worden.

Daar ik ruim voldoende tijd heb besluit ik een bezoekje te brengen aan de stad Sint-Truiden.    Ik ben er voordien nog nooit geweest en wil ook eens het alom geroemde museum van de Minderbroeders bezoeken.    Ik bezoek eerst de mooie OLV-kerk.   Deze blijkt veel minder oud dan ze lijkt : in de 19e eeuw werd de kerk vernield door een brand maar gelukkig op een schitterende wijze heropgebouwd.   In de kerk staan werkelijk heel veel - overdreven veel zelfs - houten heiligenbeelden.  Echt de moeite waard om te bezoeken.  Ook het mooie orgel valt op.   Bovendien is het lekker warm in de kerk.

Dan steek ik de Grote Markt over, een van de grootste van het land, maar niet de allergrootste zoals men vroeger al eens durfde beweren.  In het midden staat het belfort met sierlijke toren met daarin een beiaard.  Regelmatig speelt de beiaard een deuntje, heel mooi maar uiteraard helemaal niet te vergelijken met de beiaard van het Brugse belfort.   Ik bezoek ook nog de Sint-Maartenskerk, evenals de OLV-kerk is het er heel gezellig, ook doordat het gebouw mooi verwarmd is.  Rechts van deze kerk staat een monument ter ere van de gesneuvelden uit de oorlog, het is wat beschadigd : een uitstekend arm is zomaar afgekraakt, wellicht door vandalen.

Dan naar het museum van de Minderbroeders.  Het lijkt gesloten maar op de deur hangt een bericht.  Als de deur niet open is tijdens de openingsuren mag je op de bel duwen.  Dit gedaan hebbende komt een heel vriendelijke man de deur openen en geeft wat uitleg.  Er is een tentoonstelling over Sint-Franciscus, de stichter van de Minderbroeders.    Het verhaalt heel zijn leven.  Daarnaast een mooie tentoonstelling over de ontmoeting van Sint-Franciscus met de Muzelmannen...  met enkele mooie schilderijen dit deze gebeurtenissen uitbeelden.   Tenslotte bezoek ik het eigenlijke museum op de eerste verdieping.  Alles is op een uiterst mooie en hedendaagse wijze ingericht.  Je ziet er heel wat zaken in verband met de Minderbroedersorde.  Enkele mooie beelden in hout, ook een en ander over Antonius van Padua, die ook tot deze orde behoorde.   Heel indrukwekkend is een enorme 'stamboom' van de Franciscaanse orde : massa's ordegenoten worden afgebeeld op een grote wandplaat.  Ik heb dit ook ergens in de winkel liggen maar dan wel opgerold.   Ik ben heel aangenaam verrast maar denk toch dat er toch veel meer mooie zaken bewaard zijn, wellicht ligt de rest ergens in een depot.  De laatste broeders hebben onlangs het aanpalende klooster verlaten.  Als ik het goed begrepen heb resten er maar 12 geestelijken meer (in heel België?).  De laatste overste woont ergens in de stad in een nonnenklooster, een viertal wonen in Hasselt (waar het 'Heilig Paterke' vereerd wordt) en enkelen wonen in het Antwerpse.   De kloosterkerk is gesloten en de grootste van de orde, de grootste van heel het land.

Daarna dwars ik opnieuw het marktplein en wandel tot aan de enorme toren van de voormalige abdij.  In de jaren zeventig van de vorige eeuw woedde er een grote brand in deze gebouwen, waardoor het bovenste stuk van de toren voorgoed verwoest werd.  Nu huist er een grote school in de voormalige abijdgebouwen.

Donderdag om 15u opent de antiek-en kunstbeurs.  De vele standhouders hebben hun beste beentje voorgezet : antiquaris, juwelenstanden, zilverstanden, bronzen beelden en kostbare tapijten,  Veel moderne kunst : galerijen en enkele kunstenaars zoals Boud Ceysen met eigen schitterende creaties meestal in brons.   De beurs is niet van de grootste maar wel een van de aangenaamste.   Betaalbaar vooral.   Er zijn massaal veel bezoekers, veel klanten en vele bekenden.   Er is heel veel belangstelling en ik heb veel 'goede' gesprekken...   Maar verkopen is nog iets anders.  Velen willen alle mogelijke info over mijn beelden.  Velen komen echter enkel maar wat kijken en eens zien hoeveel ze kunnen krijgen voor de beelden en antiek die ze zélf al thuis hebben staan.   

De beurs duurde vroeger een tiental dagen, nu nog slechts een vijftal, gelukkig maar.  Vroeger was er veel volk in de weekends maar tijdens de week kwam er geen kat.  Nu is het élke dag lekker druk.    Ik ben toch wat bezorgd om de verkoop, ik zie immers weinig plastic tassen passeren, en vele standhouders lijken niet in een beste stemming.   Gelukkig heb ik heel wat leuke buren, handelaars die ik al vele jaren ken en graag een babbeltjes slaan.  Ook wordt er flink wat afgelachen met de vele loze praatjes van sommige bezoekers, vooral de vele redenen om niet over te gaan tot een aankoop (mijn vrouw zal me buitengooien, jammer dat die beelden of meubels zo donker zijn, ik heb er geen plaats voor, ik heb geen ezeltje dat geld …, ik ben te oud, mijn kinderen hebben daar geen interesse in, ik verhuis naar een kleine woning, er stond in de krant dat je al zaken kon vinden vanaf 10 euro, het is hier veel te warm, enz.).  

Veel bezoekers hebben volgens niet de bedoeling om wat dan ook aan te kopen.  Vooral dames komen zich enkel wat vergapen aan het vele moois.  En dan die commentaar : zelf hebben ze al dat moois ook in huis...  zo zeggen ze toch.   Ook zijn er stokoude bezoekers en wat antiquairs op rust die nood hebben aan een (lang) gesprek, soms heel interessant allemaal maar ik kom hier wel om te verkopen...  Soms moet ik hen dan voorzichtjes attent maken dat ik even wat aandacht wil schenken aan andere - wél kooplustige - bezoekers.   Ik leer écht heel veel bij, zo verneem ik dat de Vikingen 'maanstenen' (ik heb een paternoster mee in 'maansteentjes') gebruikten om zich op zee te oriënteren bij bewolkt/mistig weer op zee, zodat ze vlotjes de helft van Europa konden gaan beroven...  Als je zo'n steen naar hemelwaarts houdt dan kijk je door die wolken en mist heen...  straf verhaal hoor!  Een oude antiquair met veel capsones (te rap rijk geworden wellicht) komt met een oud vrouwmens zich vergapen aan mijn stand : ongetwijfeld wil hij mijn grote gotische Onze Lieve Vrouw tot de zijne maken, maar dat is buiten de waard gerekend (ik dus).  Eerst wat manieren leren...  maar jammer genoeg 'verergert hij met te verouderen'.   

Veel vaste klanten en veel kennissen zorgen er gelukkig voor dat ik hier een paar fijne dagen doorbreng.

Velen hopen dat er nog kopers zullen opdagen die het einde van de beurs af willen wachten maar...  neen hoor, het stormt buiten en velen zijn 'bang' om dan 'buiten' te komen.

De beurs eindigt maandagavond om zeven uur en iedereen ruimt in tempo zijn stand op om terug naar huis te gaan.  Een mooie beurs maar jammer genoeg geraakte ik niet uit de kosten...  En bovendien liep er water in mijn stand en beschadigde enkele beelden en boeken.   Tijd nu om opnieuw moed te verzamelen om er volgend jaar terug bij te zijn!

Vorige week kocht ik via een veiling op internet een oude koffer, bij nader toezien moest ik die ophalen in Groningen...   Dit ligt niet echt bij de deur dus besloot ik er ene minitrip van te maken : drie daagjes op uitstap bij de Noorderburen.  Enkele Friese steden bezoeken en genieten van de 'Hollandse oergezellige sfeer'.

Ik vertrok vorige dinsdag om 6u30, kwestie van tegen de middag in Friesland te arriveren.   Zoals gewoonlijk was er weer file vanaf Kruibeke tot aan de Kennedytunnel, wat een ellende telkens weer... ocharme al diegenen die hier elke dag langs moeten voor hun werk!    Ik snap trouwens niet hoe die file ontstaat want aan het einde van de Kennedytunnel is deze plots verdwenen... elke keer opnieuw.    Dan richting Breda, en na Breda richting Utrecht, en ja, wééral file!   Ter hoogte van Utrecht, richting Amsterdam, weer file...   Maar eens de regio Amsterdam voorbij verloopt het verkeer uitermate vlot.   Weinig verkeer en na nog een uurtje ben ik in Zwolle.   Mijn doel is om wat antiekzaken en antiquariaten te bezoeken.   Zwolle is een 'oergezellige stad' maar antiek heb ik niet gezien.   Er zijn massa's winkels maar voor mij weinig interessants.   In een oude kerk is een boekhandel (nieuwe boeken).  De kerk is héél mooi gerestaureerd en heet de 'broerekerk' of zo.  Het orgel is bewaard en schittert.    Enkele oude grafplaten zijn bewaard, heel mooi.  

Ik bekijk dan maar wat andere oude monumenten.  Zo bezoek ik de 'Grote Kerk', aan de ingang hangt een affiche over een 'grote boekenbeurs' ten voordele van de kerk.   De kerk is nogal leeg, zoals vele kerken hier, wellicht is deze kerk oorspronkelijk gebouwd door katholieken en later (rond 1600?) 'overgenomen' door de protesteanten?    Vooraan in het linkerkoor staan een hele hoop tafels met duizenden boeken over geloof, theologie, toerisme, enz.   Ook honderden cd's met allerlei muziek : van klassieke naar schlagermuziek...    Ik koop er één boekje, één van de grootste leugenboeken van het laatste decennium, niet omdat ik het zo interessant vind maar om het even later in de vuilnisbak te gooien, met als enig doel dat dit leugenboek niet door anderen gelezen wordt...  het gaat over iemand die ik nogal goed gekend heb en er zijn al genoeg leugens verspreid over deze mens...  misschien kan je dit censuur noemen?  Maar het is voor het goede doel hoor.

Daarna gaat het richting Leeuwarden.   Ook hier massa's ordinaire winkels.    Het is heel zacht weer en gelukkig regent het niet.   Ik wandel enkele uurtjes rond, zie plots een wegwijzer met 'oud stadsgedeelte' en kom bij een grote eeuwenoude kerktoren zonder kerkgebouw.  Een vriendelijke man zegt me dat de toren scheef staat omdat de ondergrond onvoldoende stabiel is.    Geen enkele antiekwinkel te zien.  Wél een een grote boekhandel met mooie tweedehands en nieuwe boeken : 'Vandervelde', dit is blijkbaar een keten want ik zag nog zo'n winkel in Groningen.   

Aan de andere zijde van de stad staat een katholieke kerk, met heel mooie hoge toren.  Daar vind ik een klein antiquariaat.  Een dame die er binnenkort mee stopt want het gebouw waarin haar winkel zich bevindt wordt verkocht.  En haar aanbod...  ik snap niet hoe zij daar van kan leven.  Misschien door héél héél zuinig te leven?  Misschien enkel mogelijk voor Nederlanders?  Grapje hoor.    

Daarna zoek ik mijn hotel op in Groningen.  Bij de boeking vond ik dat de prijs goed meeviel maar al vlug zag ik dat het ontbijt niet inbegrepen was in de kamerprijs.  Daar baal ik nu écht van!   Dan vertik ik het om extra te betalen voor een ontbijt.  Dus eerst nog wat boodschappen doen bij enkele lokale handelaars.   Op tv zie ik een reportage over de streek van Groningen, meer bepaald over de problemen die men daar kent door de decennialange gasontginning.   Door het winnen van gas uit de bodem ontstaan overal grondverzakkingen, zo zouden er meer dan 20 000 woningen zijn die beschadigingen opliepen.  Ik vraag me af wat er gebeurt als er zo'n grondverzakking gebeurt onder een wolkenkrabber?   

De tweede dag : ik moest om 13u de koffer ophalen maar besloot om dit 's morgens al te doen.   Niemand thuis, dus dan maar naar het centrum voor een bezoekje aan het centrum.    Ook hier massa's winkels : veel eethuisjes, kledingzaken en andere zoals tattooshop's, kapsalons, 'koffeeshops', …   Ik kom voorbij een veilinghuis maar daar is weinig beweging te bespeuren.   Eventjes verder kom ik een 'glazen straatje', allemaal huisjes met grote vitrines, Het is nog geen elf uur en de meeste dames zijn nog niet 'op post'.   Ik zie enkel lelijke opgetutte opdringerige dames die nogal agressief op de ruiten tikken om de aandacht te trekken...   Nog wat verder een antiquariaat 'Van Veen' of zo.  De uitbater zegt dat de boeken voor hem maar bijzaak zijn, en dat hij vooral kunstwerken verkoopt.  

Ik verneem dat een groot deel van de oude binnenstad vernield werd tijdens de bevrijding in Wereldoorlog II.   Op een groot plein zie ik een groot kerkgebouw, de 'Martinikerk'.  De grote poorten zijn potdicht maar op een bordje staat dat je de kerk kan bezoeken mits één euro te betalen in de 'kosterij'.   Aan de toren is een klein gebouw, dienstig als een soort tea-room.  Noch op de deur nog op de gevel staat enige verwijzing naar de mogelijkheid om de kerk te bezoeken.  Ik stap dus binnen en vraag aan de 'barmeid' hoe ik in de kerk kom.  Ze houdt haar hand open en vraagt één euro en zegt dan : 'Ga maar door die deur van de wc's, en doe het kleine deurtje op de einde van de gang open en je zal wel zien.'   Vreemd, maar idd, via de toiletten kom je het grote ruime kerkgebouw in.   Weeral zo goed als  leeg, maar met een enorm orgel waarop op dat moment gespeeld wordt.  Schitterend!

Daarna is het tijd om de innerlijke mens te versterken.  Ik zie een bord 'La Place', wat staat voor een mooi aanbod van lekkere verse gerechten, deze restaurantketen heeft ook heel wat vestigingen langs de autowegen in Nederland.   Over de middag krioelt het van de studenten in de stad, er is hier immers een grote universiteit.  

Daarna ga ik mijn koffer ophalen.  De dame die opendoet weet van niets.  Dan blijkt dat zij daar pas twee dagen woont en dat de verkoopster van die koffer verhuisd is naar een wijk verderop, ze gaf mij dus haar 'oud' adres.  Gelukkig werd mij uitgelegd waar ik de verkoopster kon vinden en even later was de koffer ingeladen.  Missie volbracht!

Intussen was het (= gisteren) halftwee en tijd om de terugtocht aan te vatten.  Doel was om nog enkele stadjes te bezoeken : Den Helder, Alkmaar en eventueel Lelystad.  Met als einddoel Naarden waar ik de volgende morgen de kunst- en antiekbeurs zou bezoeken.   Intussen was het aan het motregenen en ik besloot de stadsbezoekjes niet te doen en tegen de avond de antiekbeurs al te bezoeken, zou zou ik de volgende dag (vandaag donderdag dus) andere stadjes kunnen bezoeken, hopelijk met beter weer.    Ik vlamde door Friesland en bedacht hoe eenzaam het hier wonen is, en al zeker als het winter is en sneeuwt en vriest...  Er valt buiten de stadscentra wellicht niet veel te beleven.  Ik zie massa's typische hofsteden, grote vierkante gebouwen, net grote schuren, met alles onder één dak.   Ik rij richting kust en ben benieuwd hoe zo'n dorpje er uit ziet, ik bezoek 'Zurich', een onooglijk dorpje, net iets groter dan Zoutenaaie.  Een kerkje, enkele tientallen huizen, aan een hoge (zee)dijk.  Totaal doods en verlaten...  ik kan goed begrijpen dat veel Nederlanders hun land doodsaai vinden en emigreren naar alle mogelijke uithoeken van de wereld...

Wat verder rijd ik over een kilometerslange dijk, een stormwering, die de zee scheidt van een immens binnenmeer (Ijselmeer?).   Het is nogal mistig en je ziet enkel een grijze massa, de binnenzee dus.    Ik laat Alkmaar links (of is het rechts) liggen en nader Amsterdam.  Dan naar Naarden en Naarden-Vesting, voor een bezoek aan de antiekbeurs.   Het is halfvier en ik vind een plaatsje vlakbij de Grote Kerk waar de beurs plaatsvindt.   Er ligt voor mij een toegangskaart klaar aan het onthaal voor de volgende dag maar ik zie een heel sympathieke klant uit Utrecht die mij zegt dat hij een kaart voor twee bij zich heeft en zo kom ik vlot binnen om 16u.   

De beurs is heel mooi ingericht : het kerkgebouw en een groot tentcomplex naast de kerk.   Er is een heel verscheiden aanbod : zilver, juwelen, heel veel moderne kunst (bronzen sculpturen, schilderijen, …) en ook antiek.    Er is jammer genoeg al jaren een trend naar een aanbod van steeds meer moderne kunst en steeds minder antiek.    De deelname is ook nogal duur, zo'n 7000 eurootjes voor een kleine standplaats...   Moeilijk om nog winst te maken dus mij niet gezien als standhouder...

Na een uurtje heb ik alles gezien en vertrek ik naar mijn hotel.

De laatste dag, vandaag donderdag, bezoek ik Dordrecht, een mooie stad met vele winkeltjes.  Toch een tiental zaken met antiek en brocante, maar een aantal zaken stopt binnenkort wegens vergevorderde leeftijd of te weinig aanbod en bezoekers...   Jammer.   Dordrecht is een gezellig stadje, met veel winkels waaronder toch een aantal die mij konden interesseren, mooie oude monumenten en mooie kanalen.

Tijd om terug naar huis te gaan, geen stad mooier dan mijn Brugge!

Vroeger heb ik de 'deballages', antiekbeurzen voor handelaars, al enkele keren bezocht.   Er is telkens een enorm aanbod van de meest uiteenlopende zaken.   Heel veel antieke meubels, ijzeren tuinornamenten, porselein, enz.    Iedere standhouder doet zijn best om het betere materiaal mee te brengen, maar je ziet er ook heel veel namaak, veel van wat geld waard is wordt nagemaakt.  Eigenlijk zou men namaak moeten verbieden, en wie toch van die brol meebrengt van de beurs moeten verwijderen en de toegang ontzeggen voor latere deelname.

Maandag was de beurs in Chartres, in Chartrexpo, een grote naam voor een grote oude versleten loods met een groot plein voor en links van dit gebouw, met een grondbedekking van keitjes vooral, dus niet zo leuk om over te wandelen.   Ditmaal waren er veel meer standhouders dan normaal, wellicht omwille van het mooie weer.  Het weer was vandaag echter té goed, bloedheet met een stralende (!) zon,  bij de start om 8u  was het eigenlijk al lastig warm, zaak dus om zo vlug mogelijk alles te bekijken en voor de middag te kunnen vertrekken.  Ik had medelijden met de handelaars want met zo'n hitte is een beurs dubbel lastig.  Gelukkig werd het rond 9u bewolkt.

Om acht uur, bij de start, werden alle vrachtwagens en auto's opengemaakt en alles zo vlug als moglijk uitgestald.   Met dit principe heeft iedereen zogezegd gelijke kansen om een koopje te doen.  In werkelijkheid worden vooraf al zaken gedaan want de meubelen die op aanhangwagens stonden kon je vooraf al keuren.  Zoals gewoonlijk stonden een aantal transportfirma's paraat om aangekochte meubelen mee te nemen naar België.   Alhoewel je niet veel lege ruimtes zag op de standen werd er toch redelijk wat verkocht, daar ik tientallen werknemers van die transportfirma's grote meubelen zag vervoeren met kleine karretjes.

Zelf vond ik ook een en ander, een koppel houten engeltjes, een mooi oud gebedenboekje belegd met schildpad, een groot schilderij met engelen en een groot beeld van Guido Gezelle.   Dit gipsen beeld viel me onmiddellijk op maar het was me niet meteen duidelijk wat de Guido te zoeken had in Chartres.  De verkoper was een Fransman uit de buurt en hij diste een heel verhaal op...  Het was een religieus ('un homme réligieux') uit de streek, heel bekend...   Onderaan links staat een gotische 'B', hij zij dat dit te verklaren was doordat die brave man in Bretagne geboren was...   Toen ik hem zei dat het een bekende Brugse priester-dichter was stopte hij met zijn verhaaltje!

Tot slot wilde ik nog een houten beeld kopen dat nogal beschadigd was maar doordat een onguur type, een zwartwerker uit het Poperingse die heiligenbeelden verpatst en soms nogal agressief te werk gaat, achter mijn rug 'gestes' deed, liep ik het beeld mis.  Ik zag hoe de vrouw van dat sujet 'gestes' deed achter mijn rug en toen zei die verkoper, een Duits, ik heb het verkocht aan een Amerikaan.   Ik antwoordde hem enkel : 'Leuk dat je als Duitser zo goed overeenkomt met de Amerikanen'.   Hij draaide zijn hoofd en durfde me niet meer aankijken...   De Poperingenaars zullen het beeld wellicht wel aanbieden op de rommelmarkt op het Zand binnen tien dagen.   Eigenlijk is dat hun specialiteit : verkopen van gewone beeldjes, en vooral : de mensen oplichten …  aan mij verkochten ze een paar jaar geleden een paar beschadigde beelden, ondanks ze duidelijk gezegd hadden dat er 'niets aan was'...  er was wél iets 'af'.   Eigenlijk heb ik zin om hen op het Zand eens onaangenaam te verrassen en die onverkoopbare beelden keihard in duizend stukken te gooien voor hun neus aan hun 'kraam'.   Ik hoorde al van verschillende verzamelaars dat ze niets meer aan hen willen kopen omdat ze ook al meermaals bedrogen zijn.

Rond halfelf wilde ik vertrekken maar een Franse dame versperde met haar auto de weg en zei dat we maar wat geduld moesten hebben totdat zij haar aankopen opgehaald had...  wat een arrogantie.   Na een half uur wachten verliet ik Chartres om op mijn duizend gemakken naar Le Mans te rijden, ongeveer 120 km.   Onderweg waren er een aantal brocante-antiekzaken open, meestal in kleine voormalige boerderijtjes.   Soms waren verschillende handelaars in één pand te vinden.  Het was een leuke verstrooiing op de lange weg naar Le Mans.   Sommige 'zaken' waren van een heel bedenkelijk allooi.  Eentje kon je enkel bereiken na het dwarsen van grote hopen oud ijzer, oude kleren, omgekapte bomen en oude bouwmaterialen.   Dan kwam je in een oud schuurtje, dat ongeloof naar schimmel rook.   De grootste rommel, waardelozen klederen en waardeloze meubeltjes waren zodanig opgesteld dat je enkel via een nauwe 'gang' die rotzooi kon 'bewonderen'.  Andere brocanteurs deden hun best om 'mooiere' rommel bijeen te harken en mooi op te stellen in allerlei rekken.   Uiteindelijk vond ik enkele kleine zaken zoals ene mooie steen met fossielen.   

Enkele keren week ik af van het 'rechte pad' en bezocht ik mooie dorpjes die naast de hoofdweg gelegen waren, ook enkele kleine brocantezaken die wat afgelegen waren.

Rond 16u30 arriveerde ik in Le Mans, eerst deed ik wat boodschappen in een Intermarché en dan naar mijn hotel.   Het hotel kostte normaal 125 euro voor een kamer, maar ik kon reserveren voor 45 euro, wat een koopje leek.    Het was eigenlijk een studio, een klein appartementje.   Dichtbij het station, héél dichtbij zo bleek al spoedig.  Ik vond het hotel eerst niet meteen, heel de buurt is namelijk één grote bouwwerf, ik moest me door dranghekkenz wurmen (niet simpel voor mij...), anders moest ik vele honderden meters omlopen.   Het hotel was gloednieuw, leuk!   Maar op de kamer gekomen was het snikheet!  Er stond een grote ventilator die de warme lucht wat rondblaasde en het raam kon slechts op een kiertje, twee meter verder lag namelijk het station met een tiental sporen, dat belooft voor vannacht.   De oordopjes die klaarlagen in de badkamer zullen zeker wel van pas komen... Nu hoor ik alvast nogal wat goederentreinen voorbijdenderen, wellicht rijden die op diesel gezien het kabaal.   De passagierstreinen storen nauwelijks, die rijden op elektriciteit.

Om 8u start de deballage op het expo-terrein : ca 1000 standhouders.  Veel meubels en mooie antiek en brocante, maar niet superzeldzaam of van topkwaliteit.  Veel meubels vinden een nieuwe eigenaar, honderden mensen sleuren karren met meubels naar hun auto of vrachtwagen of naar opliggers van transportfirma's.   Voor mij duurt het meer dan een uur voor ik iets vind.  

Ook die Poperingenaars waren weer van de partij, heel onrustig zoekend naar een of ander goedkoop heiligenbeeld.  Opeens zag ik de vrouw bij een groot beeld van de pastoor van Ars staan.   Het beeld paste enigszins bij haar want het was leliik en aftands...   Ze hield het goed vast tot haar man kwam kijken, ze was blijkbaar bang dat een ander het zou kopen 'onder haar neus'...   Haar gierige man verscheen na een tijdje en na een tien minuten kijken naar het beeld besloten ze om het niet te kopen.  Geamuseerd sloeg ik het tafereeltje gade vanop een afstand. 

Het is alweer stikheet geworden en tegen de middag vertrek ik.   In de namiddag arriveer ik in Honfleur.  Een leuk stadje om te wandelen, veel mooie winkeltjes en vooral veel restaurantjes...    Ideaal dus om te genieten van een lekkere maaltijd met verse vis en een lekker wijntje.  In het hotel is er een goede airco en de volgende dag vertrek ik naar huis.  Via binnenbaantjes naar Dieppe.  Vroeger waren er daar heel wat leuke antiekzaakjes maar ditmaal waren de meeste dicht of gewoon verdwenen, jammer.   Ter hoogte van Dieppe terug op de autoweg en 'recht naar huis'.

Morgenochtend dan de tweede deballage.

Ooit zei de Brugse bisschop Emiel-Joseph Desmedt over de kloosterzusters : 'Jullie zijn de schatten van de Kerk!'     Waarmee ik volledig akkoord ga... of beter 'ging'...   Tijdens en na mijn seminarietijd heb ik de eer gehad vele honderden zusters - nonnetjes dus - te hebben mogen kennen.  Stuk voor stuk (vergeef me de uitdrukking 'stuk') prachtmensen, vrouwen die hun leven wijd(d)en aan God en de mensen.  Die volledig belangeloos werkten voor het welzijn van kinderen, zieken, ouderen,...    Met als beloning een plaatsje in de hemel...

Vorige week echter moest ik dit mooie beeld wat bijstellen!    Ik maakte immers kennis met een heel ander soort non : een dame die beter gendarme geworden was (met alle respect voor de échte gendarmes).   

Terwijl ik in mijn tienduizenden boeken aan het snuffelen was thuis hoorde ik de bel en zag voor door de deur een damesfiguur.  Ik dacht dat het weeral een jehovahgetuige was die me wilde komen lastigvallen of een of andere politica die niets anders te doen heeft dan belletje-trek om heel het stad te overtuigen van haar gelijk.   Wat later kwam ze terug en de derde keer dropte ze iets in mijn brievenbus.  Het was een nonnetje die mijn adres gekregen had van een illustere onbekende.

Op het briefje zei ze dat ze Zuster … was van de zusters van …   in Brugge.   Ze wilde dat ik haar terugbelde voor het aankopen van de inboedel van hun klooster.  Dit omdat de kloostergemeenschap zou verhuizen.   Ik belde haar op en moest onmiddellijk langskomen want ze was al van vroeg in de morgen aan het werk en wilde geen tijd verspillen.  Ik repte me dus in zeven haasten naar het grote klooster.

Het klooster is werkelijk zeer groot en oogt verlaten.  Na een tijdje wachten in de hall komt de zuster die ik had opgebeld opdagen.  Ze was heel vriendelijk en zeker dertig jaar jonger dan ik had verwacht, blijkbaar de jongste zuster van de kloostergemeenschap.   Ze wees me op een karretje dat vol met gekleurde papiertjes lag.  Het was de bedoeling dat ik op alle meubels en andere zaken een prijs zou 'plakken', zij zou dan een geel papiertjes op die zaken hangen met daarop de prijs die ik bood.   Ik zei dat ik dat liever niet deed : het zou immers nogal dom zijn om 'een prijs te maken voor een ander' : als ik bv 100 zou bieden, dan kan de volgende 110 bieden en ben ik het 'kwijt'.   Ik probeerde dit voorzichtig aan dat mens haar verstand te brengen.  Ze knipperde even met de ogen en ik zag dat dit haar niet aanstond.  Ze zei dat dit haar methode van werken was.   Waarop ik zei dat ik dat liever niet deed, maar als ze écht die werkwijze wilde doordrijven, dat ze dan eerst alle anderen (ze zei immers dat er nog andere handelaars/mensen waren aan wie ze alles wilde tonen) een prijs zou laten opgeven.  Dan zou ik wél kans hebben om zaken te doen.  Ik voegde er echter onmiddellijk aan toe dat volgens mij geen enkele handelaar zomaar een prijs zou opgeven...

We doorliepen heel het klooster.  Er stonden heel wat mooie eeuwenoude meubels, ook in de kapel waren mooie antieke stukken zoals een groot houten Mariabeeld en een zilveren godslamp te bewonderen.  Maar al dit moois was niet te koop.  Ook enkele tientallen prachtige zilveren reliekhouders waren niet te koop.

Wat was er dan wél te koop?  Een paar duizend boeken met etiketten op de rug (weinig waardevol dus door deze beschadigingen), volledige encyclopedieën, heiligenlevens, enz.    Allerlei tafeltjes, sokkels waar heiligenbeelden op gestaan hebben, moderne kasten in de sacristie, voorraden kaarsen, kerststalletjes in was, een paar portretten van zusters, wat ivoor, houten olifantjes, enz.   Heel wat grote kasten waren nog gevuld met allerlei zaken.  Deze kasten waren te koop dus deed ik de deuren open om even te kijken.  Meermaals kreeg ik echter een giftige opmerking dat ik eerst aan haar de toestemming moest vragen om die deuren te openen.    

Ik moest echt op mijn woorden letten want ik kreeg heel de tijd 'giftige' antwoorden...   Haar gendarmemanieren ergerden me mateloos maar ik bleef heel beleefd en deed alsof ik haar beledigende woorden niet hoorde.   Toen ik vroeg waar naartoe de zusters zouden verhuizen kreeg ik wééral een 'scheef' antwoord : 'Dat zijn eigenlijk jouw zaken niet, er zal op tijd wel gecommuniceerd worden over de plaats waar de zusters naartoe gaan!'    Waarom zo'n antwoord?  Ik vroeg het uit beleefde nieuwsgierigheid...  wat was daar nu geheim aan?

De gendarm vroeg waar ik interesse in had en we bekeken alles nog een tweede maal.  Ik nam afscheid en de zuster zei me te zullen opbellen de week daarna, ik was immers naar een beurs voor enkele dagen (lang paasweekend).   

De woensdag daarop probeerde ik de gendarm te bereiken want ik vond het raar niets van haar te horen.  De telefoon werd niet opgenomen en ik stuurde dan maar een smsje.  Na enkele uren kreeg ik een smsje terug : 'Dag Lieven, we vroegen je een prijs te noemen, maar dat was moeilijk voor jou en voor ons.  We vonden een veiling die alles wou verkopen voor ons.  Bedankt voor de interesse die je had.'     Niet te geloven!   Nu sprak ze in de wij-vorm...   de pretentie!    Blijkbaar waren er geen andere handelaars...   Heel raar trouwens dat de persoon die mijn naam had doorgegeven aan de zusters helemaal anoniem wilde blijven...  Misschien iemand die daar heel de boel wilde opladen en de bedoeling had dat de zusters mij de waarde zouden laten bepalen en dan zélf weglopen met alles???   De bedoeling was dus dat zij anderen zou laten komen en dan mij laten terugkomen, althans dat wilde de gendarm mij laten geloven!    Blijkbaar is dat mens mega-achterdochtig en wil ze het onderste uit de kan krijgen.  Dus maar aankloppen bij een veilinghuis, deze zullen haar overtuigd hebben dat je de hoogste prijs krijgt als je iets in een veiling te koop aanbiedt.   De gendarm heeft dit blijkbaar geloofd...  

Jammer dus van mijn tijd.  Maar vooral jammer dat die gendarm mij niet eerlijk heeft behandeld.   Daarom en ook vanwege haar 'manier van klappen' stuurde ik haar deze morgen het volgende smsje : 'Zuster …, jammer dat u mij geen eerlijke kans gegeven hebt.  Bovendien gaf je reeds tijdens mijn bezoek meermaals blijk van minachting en misplaatste hoogmoed.  Een beetje nederigheid en hartelijkheid zou ik zeker gewaardeerd hebben.  Goed bezig!'    Wellicht zal ze niet blij zijn met dit berichtje, maar misschien biedt dit kansen om even na te denken en haar leven te beteren!

Op tv zag ik daarnet hoe Raf Coppens (doet mij een beetje denken aan een neanderthaler of een volslagen dronkaard of eentje die enkele jaren in een concentratiekamp doorbracht) zijn moeder meelokte naar de Filippijnen.

Eerst vernemen we dat zijn moeder vaak ziek is geweest en dat haar lijf vol zit met metalen platen en zo.  Dus geen mens om overal mee op avontuur te trekken!

Vooreerst mag ze niet door een metaaldetector anders onploft er iets in haar lijf, zo vertelt moederlief.  

In de Filippijnen moet ze allerlei zotte dingen doen waaronder het verkeer regelen op een heel druk kruispunt, een beetje gaan duiken tussen grote lompe vissen, enz.   allemaal prachtkansen om je moeder om zeep te helpen als haar gezondheid niet top is...   

Het toppunt is een bezoek aan een enorm kerkhof waar 1 miljoen mensen leven.  Heel verrijkend eigenlijk maar ook een beetje raar of zelfs een beetje decadent als je ziet dat ze mensen begraven in monumentjes in een keuken...  En op de zesde verjaardag van de dood van hun zoon is er o^p dat kerkhof een karaoke, geen rust dus voor de doden.   Dan nog een lekker eetfestijn met allerlei hapjes zoals gevulde kippendarmen.   Zoonlief Staf duwt die rotzooi gewoon in moeders strot, walgelijk.   

Tekenend is dat zijn moeder hem 'lelijken mens' en 'lelijkaard' toe roept!

In wat voor een wereld leven wij?   Wat een waardeloze rotzooi tonen ze op tv?  Sommige avonden is het urenlang zoeken om iets leuks en deftigs te vinden... en tegen dan is het tijd voor bed.

In het Brugsch Handelsblad vorig weekend werd al aangekondigd dat er op tv een reeks over begrafenissen in Vlaanderen zou komen.

Vanavond was het zover : een boeiende reportage over begrafenissen dus.    Twee zonen die hun moeder begraven, met een mooie dienst in de kerk van Houthave, de pastoor ken ik al heel lang.  Met zo'n afscheidsdienst gaat toch wat voorbereiding gepaard.  Het stoffelijk overschot ophalen, het lichaam opbaren, een kist kiezen, een gesprek met de familie en eventueel met de pastoor, testen van de geluidsinstallatie in de kerk of aula, enz.

Vroeger verliepen de meeste diensten op eenzelfde manier : een dienst in de kerk en daarna begrafenis op het kerkhof.  Vandaag zijn er wellicht meer diensten in aula's van begrafenisondernemers dan in een kerkgebouw, iedereen is vrij om de meest geschikte plaats te kiezen.  Men brengt het leven van de overledene in beeld en laat de lievelingsliedjes horen.  Of men houdt allerlei rituelen, op tv was dit oa met een viering zoals bij de indianen.  Heel mooi allemaal.

Ook worden foutjes getoond, zo speelt men soms verkeerde muziek of doet de ceremoniaris teken aan de organist dat hij mag 'afronden' aan zijn orgel...   

De begrafenisnemers in beeld zijn gevestigd oa in Jabbeke.  Tot mijn verrassing tonen ze ook een koppel die een 'natuurbegrafenisonderneming' heeft in mijn straat...  Tussen mijn huis en het hunne ligt het kerkhof...    Ze willen per se de kisten met overledenen vervoeren per fiets.    Milieubewust zijn dus!   Maar...   stel je voor dat ze met je gebeente moeten rondrijden in het stadscentrum van Brugge!   Veel kans dat je niet heel-huids op het kerkhof geraakt, dat de kist uit het karretje wipt en je open en bloot over de kasseien rolt...  dit kan toch niet de bedoeling zijn???    Dat noemen ze : 'er mee rammelen'...   Mij zullen ze dus niet kisten, die buren!

Al tientallen jaren wil ik deze processie zien.  Deze valt meestal op de eerste zondag van juli en dan waren er altijd priesterwijdingen, en later de rommelmarkt op het Zand te Brugge, zodat ik telkens moest passen.   Dit jaar valt de processie op de tweede zondag en nu ga ik eindelijk kijken.

Ik bezoek eerst de boekenmarkt van Damme, maar daar is men niet gehaast om uit te pakken en ik besluit enkele rommelmarkten te bezoeken.  Eerst naar Maldegem maar zoals gevreesd is daar niet veel te vinden.  Ik hoor dat er een heel grote markt is in Torhout, wijk 'De Kromme Haak'.  Meer dan 600 standhouders maar daar het reeds 11u is als ik er arriveer is er niet zoveel mee te vinden.  Plots heb ik geluk, ik vind er een viertal boekjes die samen 200 euro waard zijn, ze vragen er 2 euro voor...  De hele tijd kom ik kennissen en vrienden tegen, zo vliegt de tijd voorbij. 

Om 14u heb ik er genoeg van in Torhout en rijdt nog eventjes door naar Woumen.  Een aantal standhouders is al vertrokken want het is heel warm en er was weinig verkoop.   Ik vind toch enkele hebbedingetjes en ben tevreden.  Terugkeren naar Diksmuide moet via een grote omweg want er is een 'velokoers'.  

Nu naar Gistel via Kaaskerke, Pervijze (waar de klokken feestelijk luiden op dat moment), Schore, Sint-Pieterskapelle, Zevekote.   De binnenstad van Gistel is volledig verkeersvrij, ik moet dus een heel eind wandelen.  Het is heel rustig in de stad, weinig volk/bedevaarders.  Wellicht omdat men met zo'n warm weer liever naar zee trekt.  Het doet me denken aan de Boeteprocessie in Veurne, daar is er ook méér volk als het weer minder mooi is.  Op het marktpleintje staan enkele lawaaierige kermiskramen.  Enkele terrasjes zijn goed bevolkt maar ik zie nog altijd heel weinig volk.  Ik besluit eerst de mooie kerk te bezoeken.

Sinds enkele tientallen jaren is het kerkhof rond de kerk verdwenen, met uitzondering van enkele grafmonumenten die ik dit keer echter niet meteen terugvind.  In de plaats is nu een grasplein met wat bomen.  Enkele standjes met 'middeleeuwse spelen' trekken weinig volk.  In de kerk is geen kat enkel een heel lieve Zuster die er wat boekjes probeert te verkopen.  Ze houdt ook een oogje in het zeil.   Dan komt er nog wat volk in de kerk, bijna allemaal mensen die ik ken uit het Veurnse.  Ik hoor ook Frans spreken, wellicht Fransvlamingen die de H. Godelieve komen vereren.

Dan keer ik terug naar het marktpleintje, ik passeer een soort crematorium of is het een worstenkraam?  Hier worden dierlijke resten geroosterd, vlakbij het stoffelijk overschot van één van Vlaanderens meest geliefde heiligen!    Het is bijna vier uur, de processie begint zometeen, maar de terrasgangers blijven pinten pakken.   Nu is er al wat meer volk en ik zoek een plaatsje in de schaduw.    De processie begint met enkele ruiters te paard.  Daarna een heel mooie groep échte engelen, allemaal kindjes van zo'n zes jaar die betoverend mooie kostuumpjes dragen.  Vooraan loopt een dame, wellicht kleuterlerares.  De engeltjes zingen en laten kleine danspasjes zien, de toon is gezet.

Daarna mooie groepen die het leven en de dood van de Heilige Godelieve uitbeelden.   De kostuums zijn mooi en heel verzorgd.   Voor elke groep dragen kinderen een groot bord met daarop de beschrijving van de taferelen, wat de processie heel overzichtelijk maakt.  Enkele praalwagens rijden mee, getrokken door mooie boerenpaarden.  Eén keer is het even schrikken.  De begeleiders laten de paarden stoppen maar de rem van de praalwagen werkt niet zodat de paarden even in paniek schieten en in het publiek dreigen te springen.  Het publiek stuift wild uiteen en de paarden stappen terug naar het midden van de weg.  Ja, met dieren is het altijd oppassen natuurlijk.  Ook enkele ruiters hebben af en toe wat moeite om hun dieren in te tomen.  Af en toe laten de paarden iets vallen en dat wordt opgeruimd door mannen met schoppen.  Wanneer er een kudde schapen passeren laten die massa's keuteltjes achter.   Wéér komt er een man met schop en borstel, ik herken het ventje, hij werkte vroeger als arbeider bij de vuilniskar te Brugge.  Hij heeft ze volgens mij niet allemaal op een rijtje, maar is wel een harde werker.  Maar nu schiet hij in paniek : zoveel kan hij niet tijdig opruimen want er komt een processiegroep nader.  Hij veegt dan maar wat in het midden van de straat en schopt de rest naar de zijkant weg zodat die in het publiek vliegen, wat een heftig protest uitlokt bij de toeschouwers.   Onverstoorbaar trekt hij enkele grimassen en maakt zich uit de voeten.

De processsie duurt zo'n uur.   Op het einde wordt de rijve met relieken van de H. Godelieve meegedragen, begeleid door de gemeenschap 'Moeder van Vrede' van de Godelieveabdij.  Toen ik in het seminarie was woonde deze jonge gemeenschap in Meetkerke en werd ze soms nogal oneerbiedig de 'Zweefclub' genoemd en Meetkerke werd 'Zweefkerke'...  Het waarom hiervan zal voor sommigen overduidelijk zijn en voor anderen een mysterie.   Tenslotte ook nog een achttal priesters : de deken van Gistel en enkele priesters uit het omliggende, de meesten ken ik uit mijn seminarietijd en het deed me deugd dat ze mij vriendelijk groetten.  Priesters van mijn hart!     Maar... acht priesters is natuurlijk héél weinig in mijn ogen. Voor mij part mogen er dat zeker vijf keer méér zijn.    Ook valt het mij op dat ik bij de bedevaarders zo goed als geen enkele zuster of priester zie : enkel één zuster die onlangs van Brugge naar Gistel verhuisde.  Heel verrassend.

Nadat de hele processie is gepasseerd ga ik terug naar de kerk voor de 'plechtige slotceremonie'.   Ik moet zeker nog een half uur wachten, er is weeral geen kat in de kerk!   Ik hoor gestommel achteraan in de kerk en zie hoe een viertal mannen het mooie schrijn met de relieken van Godelieve binnendragen, nogal op een drafje.   In de linkerzijbeuk vooraan wordt het schrijn op een rustaltaar geplaatst.  Daarna volgen een reeks mooie bloemstukken.   Enkele minuten later komt de zweefclub en de priesters ook de kerk binnen, tot voor het schrijn.   Iemand bidt luidop, nogal onverstaanbaar en na twee minuutjes volgt een kruisteken en de 'ceremonie' is afgelopen want ik zie de priesters verdwijnen in de sacristie.  Dit valt een beetje tegen.  In Veurne is de slotceremonie van de Boeteprocessie een luisterrijk gebeuren met mooie zang en vooral veel wierook.

Ik ben blij dat ik deze processie mocht meemaken en raad iedereen zeker aan ook eens te gaan kijken.

Gisterennamiddag hoorde ik toevallig dat kannunik Louis Maertens overleden was en daags nadien - vandaag dus - te begraven was in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge.  In en na mijn seminarietijd heb ik deze priester leren kennen als een goedlachse en vriendelijke man.  

Daar ik altijd graag op tijd ben ben ik om 10u -een half uurtje voor de dienst begint - in de kathedraal.  Een plaats die ik goed ken en waar ik graag kom. In de jaren na mijn tweede 'uitdrijving' uit het seminarie was het telkens een confrontatie als ik hier kwam, een confrontatie met het onrecht die ik twee maal moest ervaren...

Toezichters zorgen er voor dat de toeristen buiten blijven tijdens de begrafenisdienst.   De kathedraal oogt mooier dan ooit, zowat volledig gerenoveerd.   Boven het hoogaltaar het mooie schilderij met de tenhemelopneming van Christus.  Het altaar is mooi versierd met witte bloemstukjes.  Achteraan staat de kist, met daarnaast de familie, voor de begroeting.  

De begrafenisondernemer kijkt of alles tiptop in orde is en verplaatst een enorm bloemstuk met rode bloemen dat het zicht op het altaar wat ontneemt.  Wellicht is het een bloemstuk dat daar geplaatst was nav een huwelijk daags voordien.  De organist speelt zachte melodieën.  Een dame neemt plaats naast het orgel, zij zal straks haar mooie stem laten klinken.  Enkele honderden mensen komen druppelsgewijs binnen en zoeken een plaatsje.  Velen ken ik : priesters (waaronder twee die uit hun ambt zijn gezet, deels of geheel), die wellicht steun en troost hebben gevonden bij de nu te begraven priester.

De kathedraalklokken zingen hun droevig lied, met drie treurige stemmen kondigen ze de dienst aan.   Mooi en ontroerend.  Af en toe hoor ik een ander orgel spelen : een draaiorgeltje in de Steenstraat.  Aan de rechterkant komen priesters langs die zullen concelebreren : ik zie oa de toekomstige bisschop Koen Vanhoute, een prof van het seminarie, een ere-professor , de streng kijkende ex-president Denaux, pastoor Michel Nuttens van Veurne afkomstig en wellicht jaargenoot van de overledene, enkele dekens en enkele andere jaargenoten/priesters van het wijdingsjaar van de dode.  Er ontbreken ook heel wat priesters die niet kunnen komen wegens examens aan het grootseminarie (de toekomstige deken Philippe Hallein) en vele parochiepriesters die op zaterdag zélf begrafenissen moeten voorgaan in hun parochie.  De begrafenis van een priester op een zaterdagvoormiddag is eigenlijk jammer.   Beter ware het om het ditmaal te plaatsen op maandag, op die dag zijn de meeste priesters immers vrij...

De deken van de kathedraal gaat voor in de dienst, hij doet dit heel waardig.   Zowat zestien priesters staan vooraan aan het altaar, waaronder bisschop Lode Aerts.   Twee neefjes van Louis brengen een zeer lovende getuigenis en een bezinning over hun nonkel.   De sopraan vult de hele ruimte met haar prachtige stem, het is verder muisstil in de gewijde ruimte.   De diaken leest het evangelie voor, voor deze man heb ik heel veel eerbied, tientallen jaren zorgt hij voor een vlot verloop van de liturgische diensten, nu is hij al jaren op pensioen maar blijft even ijverig en devoot zijn ding doen.

Het enige wat de dienst stoort is de geldomhaling, heel vervelend als iedereen om centen gaat zoeken in jas of broekzak.  Beter is het een offerblok te plaatsen achterin, met het risico dat velen dan niets 'offeren'...   Bij de offerande krijgen we een mooi bidprentje, met foto van de overledene en binnenin een pakkende tekst.  Na de offerande blijven de meeste mensen in de kerk, wat soms wel anders is.   Vaak verlaat immers twee derden van de mensen de kerk na de offerande, wat dan getuigt van weinig respect.

Op het einde van de dienst is er nog een 'memorandum' door een jaargenoot-priester.  Nog een lovend woordje dus.  Het gaat over de functie van de overledene : hij was kanselier of zegelbewaarder.  De spreker hoopt dat zijn overleden jaargenoot spoedig mag aankloppen bij de Grote Zegelbewaarder die God is.  Hij besluit dat het allerlaatste Woord bij God is.

De voorbije twee weken was ik in Parijs voor een antiekbeurs.  Vroeger had deze beurs plaats aan de Bastille maar na een tussenstip bij de militaire school verhuisde deze beurs nu naar het kasteel van Vincennes, net buiten de binnenstad van Parijs.

Dit kasteel is één van de mooiste koninklijke kastelen, een drietal koningen van Frankrijk werd hier geboren.  Tijdens WO II werd de spionne Matahari hier ter dood gebracht.  De gebouwen zijn heel groot : enkele enorme torens, een grote kapel, diepe walgrachten, alles ommuurd.  Een heel mooie lokatie dus, temeer dat er hiernaast een groot bos ligt, het 'Bois de Vincennes'.

Nadeel is dat het buiten het eigenlijke stadscentrum ligt en dus moeilijker te bereiken is.  Als je met de metro komt, moet je nog een kleine kilometer wandelen.  Parkeren met de auto is niet eenvoudig.

Het beursterrein bestaat uit één zeer grote overdekte ruimte en een paar honderd kleine standen buiten (overdekt).   De standen in de grote tent zijn nogal duur en daarom verkies ik een tent buiten, waar ik kan genieten van de gezonde buitenlucht.   Tijdens het opstellen is er nogal wat tumult : sommige deelnemers plaatsen hun auto midden op de weg zodat niemand meer kan passeren.  Iedereen wil zo vlug mogelijk zijn waren opstellen en beginnen met verkopen.  De eerste dag is de zogezegde handelaarsdag maar iedereen - handelaars en particulieren - openen de jacht op koopjes en rariteiten.  Door de slechtere ligging van de beurs en door de weinige publiciteit is er duidelijk véél minder volk dan vroeger op de beurzen op de Bastille.  Ook de mentaliteit verandert : niemand die nog per se iets écht wil kopen.  Het moet én zeldzaam zijn én goedkoop.  Wat soms moeilijk om vinden is...

Tegen de vooravond zijn de meeste exposanten klaar met het opstellen van hun stand.  Je ziet er de meest uiteenlopende zaken : oude boeken, waaiers, meubeltjes, relieken, opgezette dieren, zilverwerk, oude heiligenbeelden (heel weinig), schilderijen, juwelen, enz.   Het is een beurs voor handelaars, de meesten hebben dus een mooi gamma aan curiosa bij.  De verkoop is echter niet denderend.

Rond 18u ga ik naar mijn hotel, de auto kan in een ondergrondse betalende garage.  Later zal blijken dat tientallen auto's en bestelwagens bij het kasteeel beschadigd zullen worden, vooral de vensters moeten het ontgelden.  Bij het boeken van mijn kamer vraag ik altijd een 'rustige' ligging, na een drukke werkdag wil ik immers wat rust als het avond is.  Mijn kamervenster geeft echter uit op de périphérique van Parijs, de grote ringweg dus...  Op 20 meter van mij razen auto's, bestelwagens, vrachtwagens en bromfietsen met een enorm kabaal voorbij.  Er zijn twee ramen die het lawaai dempen, maar dan moet je het stellen zonder 'frisse' lucht.  Ik zal drie dagen naeen vragen om een andere kamer maar het is voor hen nogal 'compliqué' dus laat ik hen weten dat ze hun hersenen niet langer moeten pijnigen om een oplossing te zoeken.

De tweede dag is heel rustig en zo zal het ook blijven tot aan het laatste weekend.  De verkoop is heel bedroevend en ik geraak niet uit mijn kosten, dit is de eerste keer dat me zoiets overkomt in Parijs.  Ik koop enkele kleinigheden en hoop daar later wat winst op te maken.

In november is hier terug zo'n beurs, maar mij niet meer gezien!

Vandaag was ik in Brussel.  In de voormiddag wou ik even gaan kijken op de dagelijkse rommelmarkt in de Marollen.  Ik vind geen plaats voor de auto dus parkeer ik hem gewoon aan de rand van de rommelmarkt.  Intussen is het tien uur geworden, vrij laat dus om nog iets moois te vinden.   Drie vierden van het aanbod bestaat uit stinkende kleren en beschadigde waardeloze boeken.  Enkelen verkopen 'Afrikaanse' kunst, anderen beschadigde gipsen heiligenbeelden of gsm-opladers.  Om écht iets waardevols te vinden moet je hier wellicht al 's morgens vroeg zijn.  Ik besluit nog een lekkere kom soep te bestellen in een cafeetje aan de rand  van het plein.   Om het kwartier hoor je de klokken van de kerk enkele akkoorden spelen.  De kerk wordt gebruikt voor de Spaanse katholieken in Brussel zo wordt me verteld.

Vandaag wil ik een bezoek brengen aan de antiekbeurs 'Eurantica' op de Heizel.  Ik nam er zelf twee maal aan deel, zonder veel succes.  Mij dus niet meer gezien als exposant!   Daar ik denk dat de beurs pas om 15u opengaat heb ik nog enkele uren tijd over.  Ik besluit om naar Laken te rijden want daar was vroeger een naamgenoot patissier en rond 1900 hebben er een paar andere naamgenoten gewoond.  Misschien vond ik hun graven terug naast de kerk waar onze koningen en koninginnen begraven liggen...   Ik bereik de kerk na een half uur verkeersellende.  Eerst een hapje eten.  Op het pleintje links van de sierlijke kerk is er een brasserie waar je ook iets kan eten.  Ik bestel een dagschotel voor 8,5 euro : vleesbrood met puree en groentjes.   De brasserie is nogal ouderwets qua inrichting.  Uiteraard hangen er overal foto's van leden van het koningshuis en staan er blikken koekentrommels met afbeeldingen van koningen en prinsen.  Koningskroontjes in de brandglasramen.  Het eten is heel erg eenvoudig maar smakelijk.

Daarna stap ik naar het kerkhof.   Eén van de mooiste van Brussel en wellicht ook van het hele land.   De leden van ons koningshuis liggen begraven in de krypte van de kerk.  Op het immense kerkhof liggen massa's belangrijke personen zoals generaals, edellieden, ...  In het midden zie ik in de wegels betonblokken met glas in, hier onder zijn dus gangen met graven in de wanden...  Zoiets zag ik al eens op het kerkhof van Namen.  Hier vind ik echter niet meteen de ingang.   Veel grafkapellen zijn opengebroken : de metalen deurtjes staan open of liggen gewoon ingetrapt op de grond.  Hier en daar zie ik mooi glas in lood, met funeraire motieven zoals een kruis of engelen, heel mooi allemaal.   Naast een heel grote grafkapel is een enorme boom ontworteld.  In zijn val heeft hij verschillende grote grafmonumenten zwaar beschadigd.  

Heel wat grafzerken zijn systematisch opgefrist : lange rijen met oude grafmonumenten midden het kerkhof.  Hopelijk wordt de rest ook aangepakt.  Enkele graven zijn door vandalen beschadigd.

Hier en daar zie ik moderne grafzerken tussen de oude monumenten.  Ook een vijftigtal soldaten die sneuvelden in WO I.  Halfhoge witgekleurde grafzerken, niet de arduinen zerken met Belgische driekleur die je overal in de Westhoek ziet.  Geen vermelding van geboorte- of overlijdensplaatsen, behalve enkele uitzonderingen.  Zo zie ik het graf van ene 'Torfs' die sneuvelde te Pervijze.

Na een uurtje wandelen kom ik terug aan de ingang en zie een soort kantoortje.  Wanneer ik het gebouw nader lijkt het of de ambtenaar zijn/haar hoofd intrekt om niet opgemerkt te worden.  Maar dat is buiten de waard gerekend en ik duw de deur open.  Ze kan niet helemaal open en ik wurm me naar binnen.  Een rondborstige dame vraagt me vriendelijk waarmee ze mij kan helpen.  Ik vraag haar of er soms naamgenoten op het kerkhof liggen.  Alle gegevens staan genoteerd in tientallen registers maar die zijn allemaal verwerkt in een databank op computer.  Helaas geen naamgenoten te vinden.

Daarna rijd ik via het atomium naar de Heizel en vind een parkeerplaats bij de ingang van de hal waar de antiekbeurs plaatsvindt.  Wanneer ik mijn toegangskaart bekijk zie ik dat ik niet één maar vier uur te vroeg ben.  En vier uur wachten zie ik écht niet zitten, ook al is het de voor-vooropening met een uitgebreide receptie.  En zo ben ik uren vroeger thuis dan voorzien...

Gisteren was ik op bezoek in Luik, het was al enkele jaren geleden.  Vroeger kocht ik af en toe boeken in deze stad, in winkeltjes en op een veiling.  De laatste jaren echter is het aanbod enorm afgenomen zodat het voor mij de moeite niet meer loont om zo ver te reizen.   

Wanneer ik de stad inrijdt is er een enorme verkeersopstopping.  Zwaantjes op snelle motoren razen voorbij als echte gekken.  Ik sta net op een hoge brug en zie tientallen zwaantjes rondtoeren langs de rivier, ook enkele combi's met zwaailichten.  Ik denk eerst dat het om een overval of om een gevangenentransport gaat maar even later zie ik honderden personen samenkomen aan het water, het zijn studenten die feest vieren.  Na een halfuurtje ben ik de brug over en zoek een parkeerplaatsje.  Het is heel druk en ik parkeer in een oude parkeergarage.   

Er zijn massa's winkeltjes in Luik maar weinig interessante zaken.  Kleerwinkels, kantoren, banken, slagers en patisseriewinkels.  Ik kom  bij de Sint-Lambertuskathedraal die grotendeels in de steigers staat.  De kerk is niet erg groot maar goed onderhouden.  Ik zie oude glasramen maar ook heel moderne.  Infoborden geven uitleg in verschillende talen.  Achteraan staat een groot houten beeld uit de 17e eeuw, Johannes de Doper.  Een dame bepotelt de voeten van de heilige... als iedereen zo handelt mogen ze het beeld herverven.  Achteraan zie ik ook een liggende dode Christus.  Ook dat beeld kunnen ze niet met rust laten : een Filippijnse dame kust het gezicht van Christus.  Verder zie ik een heel mooi gesculpteerde preekstoel, omringd met mooie beelden.  Aan de achterkant een heel mooie wenende engel.

In een zijbeuk staat een schitterend reliekschrijn met de gebeenten van de patroonheilige van deze kathedraal.  Er zijn ook enkele beelden van deze heilige, Sint-Lambertus dus.  Je kan hem herkennen aan zijn gewaad die op een speciale manier is gemaakt ter hoogte van de borststreek, precies een doek waarin aan de onderkant kleine vierkante stukken gewaad hangen...   

Achteraan in de kathedraal zitten enkele stokoude mensen in een houten hokje, ze kunnen aangesproken worden om info te geven over het gebouw.

Een grote houten deur geeft toegang tot een oude pandgang, wellicht deel van een voormalig klooster of kapittel dat aan de kerk verbonden was.  Op het einde kan je de kathedraalschatten bezoeken.  Te bestellen in een kleine museumshop voor 6 euro.   Dit museum is redelijk groot, heel modern ingericht en bevat een grote verzameling religieuze voorwerpen.  Ongelooflijk mooie zilveren beelden, meer dan een dozijn heel rijkelijk versierde grote zilveren en vergulde monstransen, tientallen zilveren kelken, kandelaars, reliekhouders, enz.  Mooie beelden en schilderijen.  Via een metalen trap of met een lift bereik je de eerste verdieping.  Je ziet ook hoe er restauraties verricht worden.  Een poort boven is gebarricadeerd : men is een extra zaal aan het inrichten, ik zie enkele heel mooie grote Christusbeelden hangen, oude gepolychromeerde beelden, enz.  Duidelijk dat hier enorm geïnvesteerd is in het perfect opstellen en bewaren van al deze kerkschatten.   Veel stukken werden geschonken door kloosters of werden hier in depot gegeven door kerken in de buurt.  Op deze manier kan iedereen meegenieten van al dit moois.  Echt een aanrader om te bezoeken!

Twee jaar geleden bezocht ik voor de eerste keer het stadje Naarden-Vesting.  Dit ligt in de buurt van Amsterdam en Utrecht.  Dit stadje is eigenlijk een zwaar versterkte vestingstad, één van de mooiste van West-Europa.  In de Grote Kerk is er al vele jaren een mooie antiek- en kunstbeurs.

Omdat ik echt geen zin heb om in één dag op en af te rijden besloot ik er een tweedaagse van te maken.  De eerste dag Dordrecht en Leiden bezoeken, en de tweede dag de antiekbeurs.

Dinsdagmorgen vertrek ik richting Antwerpen en zit een halfuur lang in de file vanaf Kruibeke.  Merkwaardig dat er precies dààr altijd file is, eens je de Kennedytunnel door bent is de file voorbij...   Dan richting Breda en naar Dordrecht.

Dordrecht oogt bij het binnenrijden niet echt spectaculair.  Je ziet er de Grote Kerk en een groot dok met boten.  Parkeren doe ik in een parkeergarage want in de stad is er weinig of geen plaats.   De kerk is maandenlang gesloten tijdens de winter en ik loop verder. Behalve een stadskanaal met aanlegsteiger voor plezierbootjes is er niet veel te zien.  Ik vraag aan een dame of er 'iets te beleven valt' in Dordrecht en dat ik antiekwinkels zoek.   Ze zegt me dat er zeker 60 van die winkels zijn, maar dat ik het kanaal moet oversteken.   En inderdaad, er zijn heel wat winkeltjes, maar de meesten zijn volgestouwd met waardeloze rommel, sommige lijken op kringloopwinkels.  De helft van de winkels is trouwen dicht.  Ik krijg een foldertje met grondplan en merk dat de winkeltjes allemaal redelijk dicht bij elkaar liggen.  De helft is dicht, het is immers dinsdagmorgen.  De winkeliers zijn allen heel vriendelijk en behulpzaam maar de meesten hebben niet veel zaken die me kunnen interesseren.  Enkelen hebben vrienden op bezoek en er wordt koffie gedronken en er worden sigaartjes gerookt.  Wellicht 'oergezellig Hollands' want we zijn hier in de provincie Zuid-Holland.

Er zijn verschillende kanalen wat een beetje op Brugge doet denken.  Maar ik zie veel minder écht authentieke gebouwen.   Bij het stadhuis zie je dat er in de jaren 50 van de vorige eeuw een grote overstroming is geweest, het waterpeil van toen staat er aangeduid.   Op de gevel van een voormalig Augustijnerklooster lees ik dat er door de eeuwen heen 8000 mensen in het klooster werden begraven.

Na anderhalf uur heb ik alles gezien en proef in een gezellig winkeltje van een lekkere smoothie, superlekker!   Met vernieuwde bol ik het af want ik wil naar Leiden nu.

Ik rijd verder richting Amsterdam en neem de afslag Leiden.  Het is intussen middag geworden en ik eet er héél smakelijk in 'La Place', dit is een restaurantketen waar je lekker kan eten, wat niet evident is in Nederland.  Je kan zélf kiezen uit verschillende soorten soep, allerlei vers bereide koude en warme groenten, vlees en vis, fruit en andere lekker dessertjes.  Ik kies voor een 'kippendij', een kippenbil dus.  Samen met een grote kom tomatensoep, een kom met gebakken groenten (oa grote champignons, gebakken aubergine en komkommer, en een lekker groot glas yoghourt met mango.   

Dan naar het centrum van Leiden.  Intussen begint het te motregenen, jammer.   Ik doorkruis de stad, er zijn heel veel winkels hier.  Een eerste grote kerk blijkt gesloten, jammer.  De stad is heel levendig door de vele studenten van de universiteit.  Hier en daar zie ik vitrines met oude landkaarten, kleine winkels die gesloten zijn en soms enkel te bezoeken na afspraak.  Enkele tweedehandsboekenwinkels kunnen me niet bekoren : allemaal rommel.

De Sint-Pieterskerk werd ooit bekroond met een toren van 120 meter, maar die stortte in en werd nooit meer herbouwd.  Ik wil de kerk bezoeken en kom in een soort cafeetje terecht, de dienster zegt dat de kerk vandaag niet te bezoeken is omdat er een filmploeg aan het werk is.  Jammer weeral.  Doordat het maar blijft regenen besluit ik na een paar uurtjes om mijn hotel op te zoeken.  Het hotel ligt langs de autosnelweg van Utrecht naar Amsterdam, in de buurt van Hilversum.  Het is nogal zoeken want het adres op de gps leidt me naar een totaal verkeerde plaats.  Na een halfuurtje rondrijden kom ik op mijn bestemming.

De volgende morgen rijd ik naar Naarden-Vesting.  Ik heb uren de tijd voor de beurs opengaat en geniet van de mooie vestingmuren en de grote waterpartijen daar rond.  Ik kreeg de raad om de auto buiten de vestingen te parkeren en dan 'een eindje' te voet te gaan maar ik rijd door tot in het centrum waar op dit uur nog veel parkeerplaats is.  Tijd voor het middagmaal.  Veel eetgelegenheden zijn er niet, en een aantal zijn gesloten.  Op een groot bod staat 'T-Bone', een lekkere biefstuk dus.  Binnen zegt een kelner dat deze pas te verkrijgen zijn vanaf 17u, reden is dat het aanwezige personeel er 'niet veel van bakt'...  Personeelstekort dus.   Ik neem plaats aan een tafeltje en krijg een menukaart, niet veel soeps allemaal maar ik heb grote honger.  De kelner zegt dat er een 'speciaal luncht 12-uurtje' kan gebracht worden en ik stem toe.  Ik bedenk dat ik 's avonds een 'La Place' zal opzoeken...  Er is weinig volk in de zaal en na drie kwartier komt de kelner met een brede smile mijn eten brengen.  Een groot bord met twee dikke sneden brood, op het ene ligt een grote vleeskroket en op het ander een gebakken ei. Verder nog een kommetje met rode soep en een potje met mosterd. Tenslotte nog wat verdorde sla en een heel klein stukje oranje tomaat.  Dat belooft! Na tien minuutjes heb het wel gehad en wil ik zo vlug mogelijk weg want ik heb nog steeds honger...

Ik stap een bistro binnen waar ik een grote kom tomatensoep bestel, de soep heeft een rare smaak maar de grootste honger is nu weg.  Bovendien krijg ik er het gezelschap van een collega-antiquair, hij is exposant in de antiekbeurs.

Met die collega kan ik - een uurtje voor opening van de beurs - het kerkgebouw binnen.  De meeste standhouders ken ik van andere beurzen.  Allen hebben ze hun beste beentje voorgezet om er een gezellige beurs van de maken.  Antiek en moderne kunst wisselen er elkaar af.  De mooie lokatie, een grote oude kerk, maakt het allemaal nog veel mooier.   Even later is er de opening, honderden mensen stromen het gebouw binnen en zorgen voor een gezellige drukte.  Hopelijk kunnen de exposanten veel verkopen.  Ik zie er veel kennissen : goeie klanten maar ook bezoekers die enkel komen kijken...

Rond 18u vang ik de terugweg aan en na een kleine vier uurtjes ben ik blij terug in Brugge te zijn.

Intussen was het weer een hele tijd geleden dat ik het stedelijk kerkhof bezocht.  Vroeger zocht ik er de begraafplaatsen op van alle naamgenoten, oa van een kindje dat overleed nadat ze bij haar vader (Adolf Moenaert, hoofdpolitiecommissaris van Brugge, wonende in Moerstraat) een brandje had veroorzaakt...  

Er zijn heel wat mooie grafmonumenten te bewonderen, oa dat van Guido Gezelle en enkele kunstenaars.  Ik wilde ook het graf bezoeken van Karel die vele jaren lang met zijn vrouw een bloeiende bloemenzaak runde, in het galerijtje waar ik mijn winkel heb.  Ook dat van de schoonzus van een andere collega-winkelier.   En vooral de laatste rustplaats van heel wat nonnetjes die ik heb gekend.  Nonnetjes van het klooster van de Jozefienen en van de Zusters van de Godelieveabdij.

Veel graven liggen er verkommerd bij.  Misschien kan de stad Brugge werklozen inzetten om het blazoen wat op te poetsen.  Op sommige graven ligt een dikke groene laag mos, veel opschriften zijn onleesbaar geworden, jammer...  Een zestal mannen, wellicht van de beschutte werkplaats, ruimden bladeren en takjes op, een gigantisch werk.

Wat me nogal opvalt is dat er heel weinig grafkapellen zijn, raar voor zo'n grote stad met vele rijke inwoners.  Misschien zijn er heel wat verdwenen in de loop der jaren, bijvoorbeeld door bouwvalligheid.  De kapellen die ik zag waren in slechte staat.  In eentje steekt een mooi glas-in-lood raampje, met afbeelding van een kleurrijke zandloper (familie Provoost).  

Achteraan is er nog plaats voor honderden graven, maar die voorraad zal vlug op zijn.   Een oplossing kan zijn om de vele honderden 'gewone' grafmonumentjes op te ruimen en natuurlijk door mooie grafmonumenten te hergebruiken.   Bij 'hergebruik' mag je op het monument een plaat monteren met de namen van de 'nieuwe bewoners'.  Op die manier worden die monumenten mooi onderhouden.

Nog achteraan zijn er honderden rechtstaande zerkjes voor de oudstrijders, heel grauw allemaal en zonder enige beplanting.  Ietsje mooier zijn de kerkhoven voor de gesneuvelden, maar ook hier kan er beter wat meer groen komen.  

De grote bakstenen kapel, met de allures van een kleine kerk, is de laatste rustplaats van priesters (kanunniken) en ook een aantal bisschoppen lagen hier begraven.  De bisschoppen werden een twintigtal jaar herbegraven in de kathedraal te Brugge toen men daar de crypte voor de bisschoppen terugvond.  Dit ging gepaard met een grootse plechtigheid.  Ik stond tijdens die plechtigheid vlak bij het nogal kleine luik die de crypte afsloot (linksachter in de rondgang rond het altaar) en zag hoe de kisten zowat verticaal onder de vloer verdwenen.  Zo liggen alle bisschoppen uit de 19e en 20e eeuw nu knusjes samen...

Midden in de hoofdgang staat een kalvariekruis met een enorm grote bronzen Christus aan het Kruis.  Spectaculair en aandoenlijk.  Links ervan het praalgraf van Guido Gezelle.  En daarachter, gemonteerd op de kerkhofmuur, vier oude grafplaten die in minder goeie staat verkeren, misschien worden deze beter overgebracht naar een beschutte plaats zodat ze niet verder ... aftakelen.

Opvallend zijn de tientallen grafconcessies van de Brugse kloosters : ik zie oa deze van de Jozefienen, Zusters van de Godelieveabdij, Capucijnen, Karmelieten, Zusters van het Prinsenhof, Arme Klaren, Zusters van de Potterie.  Vele honderden zusters liggen hier begraven.  Soms staan de familienamen vermeld, soms enkel de kloosternaam, soms de leeftijden ook.

Het is echt koud en ik besluit terug te keren naar de levenden.