Dat eten in de Walen vaak degoutant is weten we al langer...  Nergens is het beter eten dan bij ons in Vlaanderen (op sommige plaatsen althans).  Gij mij maar eenvoudige goeie boerenkost : een goeie entrecôte met lekkere groeten en gewone aardapelen!!!

Tijdens de drie dagen 'antiek'beurs in Doornik mocht - lees : moest - ik genieten van de échte Waalse keuken!  Aangezien ik de eerste twee dagen geen tijd had om zelf eten bij te halen was ik veroordeeld (gedoemd?) om te proeven van de plaatselijke 'gastronomie'!  Ongelooflijk hoe men hier met de voeten van de klanten speelt, het gebrek aan respect voor de klant is schrijnend! 

Aangezien ik niet ver van de 'cafetaria' stond met mijn 'kraam' kon ik de activiteiten van de chefkok (!) goed in de smiezen houden.  Een nogal jonge corpulente snordragende gast komt een uurtje voor de middag met een grote emmer 'fijne vleeswaren' naar een oude metalen bakplaat.  Een grote vieze plastieken witte emmer van 20 liter, boordevol voorgebakken worsten en hanburgers en andere vleesprodukten.  Met een schraper maakt hij de decennia oud vieze metalen bakplaat wat schoon en stapelt er zijn hele emmer worsten op.  Een niet écht lekkere geur verspreidt zich over een groot deel van de zaal, hij is de boel aan het opwarmen.  Een paar jaar geleden kon je hier echt lekker smullen : lekkere braadworsten met sausjes en gebakken uienringen, alles samen een heerlijke geur verspreidend.  Nu echter spreek ik liever van een vieze walm...   Omdat ik écht honger heb besluit ik toch maar iets te bestellen maar eerst af tte wachten om te zien wat anderen eten en of het lekker is of niet.  Sausjes zijn er nauwelijks en gebakken uiten al helemaal niet, die worden nu vervangen door gedroogde uien... 

Wanneer de worsten de deur uit zijn bakt het ventje wafels... 

En meer viel er dus niet te vreten. 

16-02-2014 om 23:05 geschreven door Lieven Moenaert  

Iets over de deelnemers nu.  Dus meestal dezelfden die op dezelfde plaats staan drie keer op een jaar.  Meestal zestig- of zeventigplussers die nog 'wat' bijklussen of jongeren die nog wat 'achter hun uren' werken.  Vooral de gepensioneerden hebben een héél ruim aanbod, niet echt mensen die nog wat oude spulletjes op de markt brengen maar een heuse winkel runnen met soms meer spullen dan iemand die professioneel standhouder is...  Eigenlijk allemaal ten nadele van de échte belastingen- en btwbetalende handelaar...  sommigen echte moeten bijklussen anders komen ze niet rond en kunnen ze niet driemaal per jaar mooie reizen maken en zo...  Maar goed, de meesten ken ik redelijk goed en het zijn vriendelijke mensen nietwaar.  Ik zie ook enkele échte handelaars die het niet makkelijk hebben om het hoofd boven water te houden...

Bij de opening is er naar gewoonte weinig volk, alhoewel het buiten slecht weer is en er normaal gezien dan méér volk komt naar de 'binnenmarkt'.  Ze hebben allemaal niets nodig, ze komen gewoon maar kijken.  Intussen kijk ik wat rond bij de buren.  Aan de overkant staat een stokoud madamtje, ze moet de tachtig al lang voorbij zijn.  Ze heeft een grote stand met bidprentjes, postkaarten, allerlei papieren documenten, maar alles zonder veel waarde.  Ze heeft wel heel wat vaste klanten en als je je durft vertonen aan haar stand komt ze gezellig bij je staan en babbelt zo hartelijk op je in dat je niet durft weggaan zonder een of andere prul te kopen, alhoewel haar prullen veel geld kosten, ongelooflijk hoe duur dat mens dikwijls is voor zaken die een ander in de prullenmand gooit.  Met haar wat medelijdenwekkende rimpelgezichtje lacht ze zo ontwapenend, zo vriendelijk, dat je echt niet kan weglopen zonder iets te kopen...  Ze lacht dan heel zuinig en minzaam...  de goedheid zelve zou je denken maar zeker weten dat ze telkens weer aan je centen zit!  Ditmaal had ze een kleinzoon mee, ene student die ergens in een Franse kolonie woont maar af en toe bij zijn grootmoeder op vakantie komt, als ik me niet vergis woont hij in 'La Reunion' of zo.  Een vriendelijke gast maar als negentienjarige verveel je je natuurlijk dood op zo'n markt, gelukkig kon hij de hele tijd smsjes verzenden...  zijn oma keek af en toe afkeurend maar niets kon hem van zijn bezigheden afhouden.   En intussen maar gebakjes en taarten eten, het lieve dametje doet niet liever dan allerlei gebakjes fabriceren...  ze had zo veel van dat spul mee dat ze het zelf niet 'meester konden', en zo bracht ze regelmatig cake en allerlei gebak naar mij.  Niet slecht maar ook niet superlekker en allemaal zo'n droog spul he!  Op de duur gooide ik die rommel in een grote plastic zak onder tafel. 

Achter mij een Waalse chi-chi madam die binnenkort naar Zuid-Frankrijk wil gaan wonen en nu haar boeltje uitverkoopt.  Haar man staat wat verder, eveneens met een groot 'kraam', blijkbaar ook een plaats die ze gratis kregen...  Naast mij een klein ventje, een zogezegde handelaar uit de buurt van Doornik, hij verkoopt allerlei halfantieke kasten, althans dat probeert hij...  Peperduur : meubels die je op een veiling voor 20 euro kan kopen kosten hier 600 eurootjes...  ook veel vals materiaal.  Vooral een quasi nieuw stenen Mariabeeldje stoort me wat, hij verkoopt het nieuwe stuk als iets wat meer dan tweehonderd jaar oud zou zijn...  pure oplichterij!  Na vijf jaar volhardt hij in de boosheid, steeds weer dist hij een sterk verhaal op : het beeldje zou hij gered hebben uit een heel oude Mariakapel die afgebroken werd... 

Intussen ontpopt het oude dametjes aan de overkant zich als een échte antiquair.  Een soort clochard komt haar een beeldje van de H. Barbara verkopen, een mooi gipsen beeldje weliswaar maar de waarde daarvan is gering.  Blinkend van contentement plaatste ze het midden haar stand, vlak voor mijn neus, met de verwachting natuurlijk dat ik onmiddellijk opveer en haar de oren van het hoofd zaag om het beeldje van haar te mogen kopen.  Ik reageer echter niet.  Daarop verlaat ze haar stand en koopt ze wat verder een grote oude glazen stolp.  Dan stopt ze dat beeld onder die stolp en hangt ze er een prijskaartje aan : 300 euro!  Waarde is nauwelijks 80 euro en ik denk bij mezelf dat ze jaren zal mogen rondzeulen met haar Barbara.  Maar nog geen uur later verkoopt ze dat spel voor ... jawel, 300 euro!  Aan mensen die een tentoonstelling willen houden over de brandweer in Doornik en de H. Barbare is de patrones van de brandweer... ongelooflijk!

Wanneer even later hetzelde dametje aan mijn stand komt en de prijs vraagt van een oude biscuit 'zwart' Onzelievevrouwebeeldje (OLV van Halle) en ik twintig euro vraag, krult haar neus en begint ze me uit te maken 'voor rotte vis', ik draai me om want ik wil geen 'lelijke dingen' zeggen...

Twee lelijk besnorde grijsaards vragen me of ik schilderijen verkoop alhoewel ze héél goed kunnen zien dat ik dat niet meeheb.  Het is precies een tweeling en ik hoor van andere exposanten dat ze alle veilingen afdweilen en er alle goedkope schilderijen opkopen.  En inderdaad, ik zie hen de hele tijd door passeren met allerlei lelijke 'schilderwerken'.  Ook komen er enkele 'barbaren' langs, gespecialiseerd in het molesteren van boeken.  Wanneer ik hen vriendelijk vraag om mijn boeken met twee handen vast te houden, kijken ze me woedend aan.  Voor de zoveelste keer merk ik op dat er 'vodden van komen' als ze mijn boeken niet voorzichtig behandelen. 

(wordt vervolgd)

14-02-2014 om 00:00 geschreven door Lieven Moenaert  

Enkele dagen geleden was er weer antiekbeurs in Doornik, vroeger gekend als een heel interessante beurs met veel mooie en waardevolle antiek. Vandaag echter, sinds enkele jaren al, is deze beurs verworden tot een mooie brocantemarkt.  Ik nam vroeger al meedere malen deel aan deze beurs, maar meestal zonder al te veel succes... en telkens was ik bovendien een héél weekend kwijt, een heel weekend dat ik niet in de winkel kon zijn.  Dus negatief in dubbele zin : tijd verspillen op een eerder waardeloze beurs én klanten verliezen door mijn winkel niet te openen.

Na enkele beurzen overgeslagen te hebben besloot ik toch weer deel te nemen daar ik een tachtigtal oude kadasterkaarten van de streek van Doornik terugvond, dus ideaal om op deze beurs te verkopen!  De stand opstellen kon reeds op donderdag maar ik vond het al welletjes om drie dagen op te offeren en arriveerde dus pas vrijdagmorgen, drievierden van de standen was al opgebouwd, op het eerste gezicht de 'vaste collectie', dus dezelfde standhouders als altijd met dezelfde brocante als altijd.   Eigenlijk verdween mijn hoop op een succesvolle beurs al voor ik ook maar één iets had uitgepakt maar ja, ik had nu betaald en ik zou er maar het beste van proberen te maken.

Eerst de Poppkaarten, de kadasterkaarten dus, uitpakken : de kaarten van Doornik, Ath, Lessen en die van vele kleine dorpjes waaronder een aantal gelegen aan de Schelde.  Een indrukwekkende collectie eigenlijk, waarvoor ik veel plaats nodig zou hebben om alles ordentelijk uit te stallen voor het publiek dat binnen enkele uren zou arriveren.  Gelukkig (!) was een standhoudster die vlak naast mij zou staan ziek geworden...  en kon ik haar plaats gratis er bij nemen, zonder bijkomende kosten.  In de zaal is het ijskoud, de verwarming aanzetten terwijl de grote poorten geopend zijn om de standhouders binnen te laten zou trouwens zinloos zijn.  Tijdens de opstelling van de standen mogen enkel de exposanten zélf binnen wat eigenlijk normaal is.  Zo kan je als standhouder voor de opening al eens rondsnuffelen en eventueel interessante zaken vinden.  Eens iedereen binnen mag moet je immers aan je eigen stand blijven.  Maar er zijn natuurlijk altijd van die slimmeriken die al binnenglippen voor de opening, oa een soort antiquair die vroeger een zaak in Brugge had, maar de pacht niet meer kon betalen en uiteindelijk verhuisde naar een dorp waar er veel meer varkens wonen dan mensen (en voor alle duidelijkheid : ik heb het hier dus niet over Diksmuide he!).  In zijn nieuwe winkel hoopt hij minder centen uit te geven voor zijn huur, maar of hij méér volk zal zien in die varkensgemeente is nog de vraag!!!   Met zijn veel oudere vrouw was hij er dus weer in geslaagd om vooraf al een kijkje te komen nemen...  Deze vrouw bezorgde hem vroeger chronische koppijn door haar gezeur maar nu zegt ze geen gebenedijd woord meer.  Beeld zonder klankt dus, tja, wat was nu het beste he?  Klappen of zwijgen?  Ik vermoed dat zwijgen draagbaarder is dan dat 'klappen' van haar...   Op verschillende standen werd hij weggejaagd omdat hij de kwalijke gewoonte heeft mensen af te blaffen en te 'affronteren' alsof enkel hijzelf iets af kent van zilver.  Ook wordt hij graag aangesproken met 'meneer'!!!   Misschien moet ik eens nagaan hoe ik dat heerschap kan buiten de zaal houden tot aan het ogenblik dat de beurs opengaat voor iedereen.  Iets dat ik zeker wil regelen te meer hi me enkele maanden een gemene loer draaide... 

Een andere 'indringer' stuurde ditmaal zijn kat, hij is afkomstig van de Westhoek, glipt binnen via het 'restaurant' en kan zo gewoonlijk een paar uurtjes voor de opening al een rondje doen.  Maar nu was hij in geen velden te bekennen, blijkbaar hebben de organisatoren dat ontdekt en hem zijn lesje gespeld. 

De standhouders zijn dus telkens weer dezelfden.  Nieuwe standhouders komen er nauwelijks bij en de echte antiquairs sturen hun kat, misschien moet ik hier ook wel wegblijven, maar ja, een mens moet iets doen om zijn kost te verdienen he...   (wordt vervolgd)

11-02-2014 om 00:00 geschreven door Lieven Moenaert