Op de opening is er dus heel veel volk gepasseerd. Velen komen echter enkel voor wat hapjes en drankjes. Ik verkoop één stuk aan een goeie klant van mij, een klant die ik enkele malen per jaar zie op beurzen in België. Het is een goeie klant maar geen gemakkelijken. Hij weet heel goed wat hij wil en ik moet altijd een speciale prijs maken voor hem. Voor goeie klanten doe ik dat trouwens graag.
De rest van de beurs zal er veel minder volk zijn. Dat geeft me ruimschoots de gelegenheid om de bezoekers wat te observeren. Geen enkele collega uit Vlaanderen, geen enkele klant uit 'le plat pays qui est le mien'. Eigenaardig. Maar het is natuurlijk een heel eindje rijden en met die bijtende koude zijn velen bang om met de auto te reizen. Ik zie veel deftig volk. Mensen die mooi gekleed gaan, mensen die klasse uitstralen, mensen die mooie antiek duidelijk weten te waarderen. Maar natuurlijk is meer nodig dan waardering. Er moeten ook centen zijn... En wie centen heeft moet die ook willen uitgeven...
De meeste mensen zijn dus heel vriendelijk en het regent 'bonjours' en 'bonsoirs'. Handjes geven en handjes krijgen. Vele bezoekers laten blijken dat ze me herkennen van vorig jaar. Hier in Luxemburg blijkt dit nogal belangrijk : ze moeten je kennen, ze hebben tijd nodig om hun vertrouwen te schenken. Vorig jaar hoorde ik dat ook al zeggen door collega's en nu merk ik dat ze wel degelijk gelijk hebben. Een jongeman die ik herken van vorig jaar komt de tweede beursdag met een meer dan gewone belangstelling kijken naar enkele stukken. Hij vraagt de prijs en doet een tegenbod waar hij niet boven wil gaan. Zoveel en geen euro meer. Wanneer ik hem zeg dat hij één stuk ipv van twee kan kopen antwoordt hij prompt : 'Wat God samengebracht heeft mag de mens niet scheiden. Mooi gezegd en ik geef hem volmondig gelijk. Ik denk snel na, ik heb hier bijna geen winst op... maar omdat hij me heel sympathiek overkomt en ik hem geloof wanneer hij me zegt dat hij werkelijk niet meer dan dat bedrag kan besteden, stem ik toe met zijn bod. Bovendien heb ik nog wat rekeningetjes te vereffenen hier en daar. Hij telefoneert naar zijn vader om de centen te regelen. Fijne vader! Er volgt een hele discussie in het Luxemburgs, dit is een soort mengelmoes van Frans en Duits, te vergelijken met het Maldegems, totaal onverstaanbaar dus... Hij zet de gsm op luidspreker en het gesprek verloopt heel geanimeerd. Een heleboel volk verzamelt zich rondom ons en luistert geamuseerd mee. Uiteindelijk haalt hij zijn slag thuis en iedereen applaudiseert. Leuk! Hij vertrekt en ik hoop dat hij straks echt terugkeert want zolang er niet is betaald ben je niet zeker van je verkoop. Hij vertelt me trouwens dat hij ook interesse had in enkele zaken aangeboden door een collega, maar dat hij liefst bij mij zou kopen. Blijkbaar was er nogal wat commentaar van die 'collega' op mijn materiaal maar de aantrekkelijke prijs overhaalt de klant om bij mij te kopen. Een uurtje later komt hij terug en de zaak wordt beklonken. De klant is heel tevreden en belooft me op te komen zoeken in Brugge. En wanneer de klanten tevreden zijn ben ik dat ook! De stukken die ik net verkocht heb ik trouwens al een viertal jaar in bezit en het is dus tijd voor 'changement de decor'.
Een andere bezoeker zegt met dat ik de mooiste stand heb van heel de beurs. Dat doet me veel deugd. Inderdaad, er zijn weinig collega's die mooie religieuze antiek en boeken meehebben. Veel antiquairs vinden - wellicht terecht - dat religieuze zaken niet zo vlot over de toonbank gaan. Maar ja, het is net dat wat ik zelf heel graag zie... ik wil 'mijn kot' niet vullen met zaken die ik niet echt kan waarderen. Ik kies niet voor de gemakkelijkste weg maar ik voel me er wel gelukkig bij. De nog jeugdige bezoeker heeft interesse voor enkele zaken maar heeft er momenteel het budget niet voor. Ik antwoord hem dat ik zelf ook dikwijls met hetzelfde probleem worstel. En dat hij - als hij iets écht graag ziet - toch beter overgaat tot aankoop, wil hij er later geen wrang gevoel aan overhouden. Ik zie hem nadenken en hij belooft me de volgende dag terug te keren om iets te kopen. Een optie nemen wil hij niet want hij moet eerst nog thuis overleggen wat mogelijk is. Daags nadien keert hij terug om te kopen.
Een ouder koppel komt op mijn stand, ik bedoel standje. Beiden zijn de 80 al een tijdje gepasseerd. Ze kijken ietwat neerbuigend en de vrouw kijkt naar het naambord boven mijn stand en denkend dat ik geen Frans begrijp : 'Kijk eens naar dat kleine standje hier!' Het secreet spuwt nog meer commentaar en ik vraag haar of ze komt om te kijken of te kopen... En weg zijn ze! Gelukkig zijn er heel weinig negatieve kritieken dan in de winkel waar ik vaak van die domme opmerkingen krijg van achterlijke toeristen. Niet dat ik die negatieve en onterechte commentaren aan mijn hart laat komen maar zoals iedereen hoor ik liever complimentjes, wat blijken van waardering.
Een man komt de prijs vragen van een oude landkaart. Hij biedt me de helft. Wanneer ik zeg dat ik daar zwaar aan zou verliezen blinken zijn geniepige oogjes. Sommigen zijn echt waar pas tevreden als ze overtuigd zijn dat je met verlies verkoopt. Wat een mentaliteit!
Voor de gelegenheid heb ik een groot boek meegebracht. Een echt juweeltje of zeg maar 'juweel' want de afmetingen zijn ronduit gigantisch! Een man van rond de veertig stapt recht op het boek af. Op andere beurzen werd het boek geopend op tafel tentoongesteld. Met als gevolg dat werkelijk iedereen kwam 'kurieuzeneuzen', ook wie totaal geen interesse had om iets te kopen. Dus besloot ik ditmaal het boek gesloten te houden.
Ik zie dat de bezoeker echt geïnteresseerd is. Hij vertelt me dat hij hier vorig jaar ook al op bezoek kwam en het boek zag. En dat hij gehoord had dat het boek al verkocht was. En dat hij nu heel blij is het boek hier opnieuw aan te treffen. Ik vertel hem van de collega die niet zijn woord introk vorig jaar. Hij mag het boek inkijken en we discussi°ere over de prijs, na een kwartiertje zijn we het eens. De klant wandelt verder en babbelt met een Waalse collega. De Waal zag mijn boek ook al en weet heel goed wat het waard is. Wat later komt hij bij me en zegt dat hij de koper heel goed kent en dat die volledig te betrouwen is en zeker zijn woord zal houden. Ik vraag hem nog een goed woordje te doen en beloof hem hiervoor een ferm zakcentje. De Waal weigert en zegt dat hij daar niets voor wil.
Enkele uren later, tegen sluitingstijd, komt die 'collega' terug en zegt dat zijn vriend slechts (censuur) ... euro wil betalen. Meer dan een derde minder! Het lef! Een prijs is een prijs. Ik herinner de collega aan zijn woorden, namelijk dat die klant volledig betrouwbaar is. De Waal knippert met de ogen, en ik zie de valsheid in zijn ogen... Hij zegt : 'Ja maar het is toch een mooi bedrag hé?' Ik ben woedend en ik vermoed onmiddellijk dat hij een ferme beloning zal krijgen in ruil voor het drukken van de verkoopprijs. Wat een smeerlapperij! Ik antwoord hem dat ik hier ferm op verlies indien ik toestem met dat belachelijk bod. De Waal zijn ogen blinken, hij schept er duidelijk genoegen in. Sommigen zijn werkelijk pas tevreden als ze een ander bij het zestiende kunnen zetten!!! Ik zeg hem dat ik bedenktijd wil en er een nachtje wil over slapen daar ik me echt niet goed voel met het aanbod... Eigenlijk heb ik nog winst maar ik wil dit niet laten blijken... En er zijn altijd al die rekeningen die moeten betaald worden en die zaken die ik nog wil aankopen hier en daar...
De dag nadien ga ik naar die Waal en zeg hem dat ik toestem, maar dat ik het verloren geld zal moeten doorrekenen in mijn andere verkopen. De Waal straalt van geluk - en ik ook - maar ik mag het niet laten blijken! Dus : iedereen content!!!
De openingsreceptie is voorzien om 19u30. Deze vindt plaats vlakbij mijn stand. Een kleine stand met faciliteiten... Enkele uren voordien komen enkele mensen de receptie voorbereiden. Vele honderden hapjes staan op een groot rek te wachten op hun einde. Honderden glazen worden gevuld met bubbels en fruitsap. Een uur voordien al komen bezoekers vragen om al een glas te krijgen. Vriendelijk worden ze wandelen gestuurd natuurlijk. Om 19u30 is het echt drummen. Honderden schijnbaar uitgehongerde bezoekers verdringen zich rond de tafels en proberen zoveel mogelijk hapjes binnen te werken en zoveel mogelijk glazen achterover te kieperen... Echt mensonterend, komen die mensen dan enkel voor wat gratis hapjes en drankjes? Kregen ze gratis kaarten en willen ze thuis de kachel niet aansteken in deze moeilijke tijden? Komen ze zich hier gewoon wat warmen en de standhouders bezig houden? Ik hoop echt van niet. Wanneer ik aan het personeel vraag om ook eens met hapjes naar de standhouders te gaan, worden ze bijna overvallen. Om de hongerige massa te verhinderen alles op te vreten worden de plateaus met hapjes afgedekt met verschillende vellen papier maar zelfs dat blijkt niet genoeg : sommigen graaien met beide handen onder dat papier!
Ik zie geen enkele Vlaming onder de bezoekers en ik hoor geen Nederlands spreken, behalve door enkele standhouders.
Eén standhouder daagt niet op vandaag, gelukkig zijn er enkele andere mensen die de boel recht houden voor hem. Ik vraag me af waar hij uithangt want vorig jaar was hij ook al ziek... Achteraf, na de beurs, hoor ik dat zijn stoppen doorgeslagen waren daags voordien. Hij werd in de luchthaven opgepakt omdat hij overal als een gek rondstormde... komt dat tegen! Dan hebben ze hem opgepakt en in een zottekot gestoken. Waar hij enkele uren later kon ontsnappen : in adamskostuum nam hij het hazenpad in de bijtende koude. Gelukkig konden ze hem terug oppakken en werd hij in veilige bewaring gebracht. Tja, ik snap niet hoe die man op zo'n wijze een zaak kan runnen.
Voor de tweede keer neem ik deel aan deze antiekbeurs. Vorig jaar was voor mij de vuurdoop en ik had eerlijk gezegd niet al te veel zin om er dit jaar een vervolg aan te breien. De verkoop was immers nogal matig. Ik verkocht er maar enkele stukken, en dan nog wel aan Westvlamingen : waarom dan nog speciaal zo ver reizen? Dan was er de superverkoop aan een collega... die daags nadien plotseling hoofdpijn had of zo en heel de verkoop annuleerde. Alles stond netjes op papier, ondertekend en al. Gelukkig voor hem dat ik mijn goed hart getoond heb...
Maar ja, er is weer een jaar voorbij, een deel van de nare herinneringen zijn verwerkt en er is weer volop verse moed om er in te vliegen. Kan trouwens ook niet anders als je handelaar komt, er moet brood op de plank komen, en af en toe eens pistoleetjes.
Dus, met een volle wagen richting Luxemburg. In de Ardennen ligt er overal een laagje sneeuw maar de autoweg ligt er veilig bij. Na een rit van een kleine vier uur arriveer ik zonder enig zoeken in Luxexpo, de expohallen waar de beurs is. Vele bekende gezichten van vorig jaar, en de eerste uren is het dan ook leuk om wat te babbelen met de vele collega's.
Mijn stand is de kleinste van heel de beurs : 2 op 2 meter, ik dacht 6 vierkante meter te hebben zoals vorig jaar. Op de factuur stonden er maar 4 aangerekend maar ik dacht dat dit wel een typfoutje zou zijn. Neen dus... Twee op twee meter is echt krap, zeker voor mij die toch wat ruimte nodig heb om me, zonder brokken te maken, tussen mijn antiek te bewegen. Eerst pak ik alles uit om een duidelijk zicht te hebben op wat er allemaal een plaatsje moet krijgen. Eerst hang ik de muren vol, zonder te overdrijven, dus zonder alles tegen elkaar te hangen. Alles komt zo mooier tot zijn recht. Met mijn kleine auto kan ik trouwens geen grote massa materiaal vervoeren. Dan een kleine en een wat grotere tafel tegen de wanden geplaatst. Na een drietal uurtjes is alles mooi uitgestald.
Dan naar het hotel. Eventjes de autoweg op en er dan weer af, nabij de luchthaven. In het hotel zie ik heel wat collega's. Je kan hier lekker eten naar het schijnt. Ik heb echter geen hoge dunk van de kookkunsten van de Luxemburgers en heb zelf een mooie voorraad etenswaren ingeslagen. Daar het ferm vriest leg ik het eten dat ik niet meteen nodig heb buiten op de vensterbank. Hopelijk wordt er niets meegegrist door hongerige vogels of andere beesten. Ik eet dus lekker wat ik zelf wil en moet geen half uur wachten tot de kok een maaltijd klaargestoofd heeft.
Op tv is niet veel te zien, iedereen klaagt steen en been over het ijskoude weer. Het is inderdaad al lang geleden dat het nog zo koud was, en dat de vorst zo lang bleef duren. Er worden beelden getoond van mensen in de voormalige Oostbloklanden die doodgevroren zijn. Ook van zwarten die in de buurt van Parijs een huisje van karton en plastic maakten. De journalisten vragen hen of ze niet beter in hun eigen land gebleven waren want daar is het nu gezellig warm... De geinterviewden lachen eens... het mooie weer daar kan hen gestolen worden, ze willen in Europa een nieuw bestaan opbouwen. Het opvangen van al die sukkelaars heeft natuurlijk als nadeel dat iedereen naar hier kan komen. Er is dus dringend nood aan oplossingen voor die mensen in hun eigen land. Miserie en nog eens miserie dus. Hier op hotel heb ik echter ook een probleem : het is hier werkelijk snikheet en ik kan de chauffage niet zachter zetten. Dus moet ik het raam op een kier plaatsen en zo help ik ongewild mee aan de opwarming van de aarde. Op een Duitse zender is er een programma over allemaal beestjes. Ijverige groene jongens zoeken naar dieren die bezig zijn aan hun winterslaap. Opeens vinden ze een soort superdikke muis. De muis zit op zijn achterste in de handpalm van de vinder, te slapen de slaap der gelukzaligen. Net als in een tekenfilm. Het beestje zit met de ogen gesloten ferm te snurken. Het beestje ziet er heel gelukkig uit. Hopelijk zorgen de groene jongens er voor dat het beestje weer goed bedolven wordt onder een dikke laag bladeren, zodat het niet doodvriest. Maar genoeg muizenissen nu, ik heb het nu echt gezien... al die flauwekul op tv kan me verder gestolen worden. Ik neem daarom mijn toevlucht naar de parochieregisters van Eggewaartskapelle. Elke avond bestudeer ik het oude handschrift en vergelijk dit met mijn nota's van 20 jaar geleden. Hier en daar vind ik foutjes, het is dus degelijk nodig dat ik alles nog eens nazie voordat ik alles laat publiceren.
