De tijd vliegt echt snel : weeral een jaartje voorbij.  Maandag laatstleden was er zoals elk jaar een mis voor de overledenen en ook voor de gesneuvelden van beide wereldoorlogen.  Nadien gezellig samen tafelen in het restaurant te Zoutenaaie.  

Bij het binnenkomen van de kerk kregen we een boekje om de dienst te kunnen volgen.  Meteen keek ik naar de plaats waar de overledenen van het afgelopen jaar vermeld waren.  Acht personen!!!  Ik dacht aan één persoon uit Zoutenaaie en een vroegere buurvrouw uit Eggewaarts.  Maar het lijstje was dus viermaal langer...  allemaal mensen die vroeger in ons dorp woonden of huwden met iemand van de 'onzen'.  

Ik was benieuwd welke priester de mis zou komen doen.  Elk jaar een ander???  Vorig jaar was het deken Frans Essel, maar die is intussen met pensioen.  Nu was het Frans Terry, een oude (!) bekende van mij.  Hij gaf les in het college van Veurne.  Alhoewel ik persoonlijk geen les gekregen heb van hem ken ik hem wel redelijk goed.  Vooral van de strafstudie...   strafstudie krijgen van hem was niet bepaald een straf...  de hele tijd hielden we hem voor de gek, en we 'gooiden' inkt op zijn blauwgrijze stofjas, dit door met ons vulpen gooiende bewegingen te maken.  Die stofjas zag er niet meer uit na een uurtje inktgooien...   en na twee uur was het écht gieren!  

De man houdt veel van poëzie en tijdens het praten articuleert hij eerder overdreven, om toch maar correct 'schoon Vlaams' te klappen.  Mij stoorde dat overdreven gearticuleer enigszins, het kwam nogal verwaand over, maar goed, de man zette zich honderd procent in voor zijn studenten.  Ook is hij nogal verstrooid.  Wanneer een dame (Paula) hem wil komen helpen bij het uitdelen van de communie, staat ze ongeduldig met opengevouwen handen te wachten om de communie te krijgen, een hostie dus.  De priester is verstrooid en ziet haar (letterlijk) niet staan.  Paula wordt ongeduldig en fronst grappig de wenkbrauwen en kijkt van 'Gaat het nog lang duren?'  De meeste misgangers let niet echt op (zoals gewoonlijk) en heeft niets in de gaten.  Ik wel, grappig!  Plots kijkt de priester naast zich en ziet de geopende handen van Paula, nu fronst hij de wenkbrauwen en kijk van 'Jezus, oeps, vergeten!'  en geeft een hostie aan de dame, die opnieuw met de ogen doet van 'Eindelijk, hij heeft me toch gezien nu!' 

Heel veel volk is er niet, misschien tachtig of honderd personen.  Het zouden er véél meer moeten of kunnen zijn, maar goed alle beetjes helpen!   Eentje hoorde er echter helemaal niet thuis!  Pinockio!   De grootste roddelnonkel van het dorp, een echtbreker bovendien.   Aan de andere kant...  niemand die meer bekering nodig heeft...   In zijn onmiddellijke omgeving dook een lelijk oud vrouwtje op, zo eentje dat nooit zo oud zal worden als ze er nu 'uitziet'...  Ontzettend, wie heeft zo'n creatuur op de wereld kunnen brengen?  Een echt mysterie!

Na de viering het nationaal en Vlaams volkslied.   En dan naar Zoutenaaie.  Onderweg zie ik dat één van de zes huizen van Zoutenaaie verdwenen is.  Het huis van de familie Carpentier.  Onlangs overleed weduwnaar Urbain Carpentier en één van de zonen gooide heel de boel plat om er een nieuwe woning te bouwen.  In totaal zullen er dan weer twee boerderijen en drie huizen en een restaurant zijn.

Eerst lekker aperitieven.  Elk jaar opnieuw zijn er enkele mensen die ontbreken.  Mensen die hier vorig jaar waren en nu verstek geven.  Ofwel omdat ze overleden zijn... logisch dat ze niet meer te zien zijn.  Ofwel mensen die in rusthuis gingen wonen afgelopen jaar of niet mobiel zijn en geen vervoer hebben.  Mensen die op vakantie zijn.   Weinig jonge gezichten, ik denk dat ik met mijn 43 lentes hier de allerjongste ben.  Het is natuurlijk 'werkdag' maar ik neem graag 'verlof' voor Eggewaarts-kermis.

Focus-tv arriveert en wil vanavond in het nieuws wat beelden nemen van wat het laatste grote feest is in de feestzaal te Zoutenaaie.  Hopelijk vindt de eigenaar een overnemer.  Vraagprijs is slechts 650 000 euro, heel schappelijk voor zo'n groot pand met weids (!) uitzicht en met een kleine 2000 vierkante meter grond.  Eerst een groepsfoto in het grasveld, met zicht op de hoeve Kinget.  De oud-Eggewaartsnaars en oud-Zoutenaaienaars drummen om vooraan op de foto te komen.  Iedereen wil vooraan staan en na een kwartier duwen en drummen staat iedereen in één grote gesloten kring!  Hoe moet je daar nu in hemelsnaam een foto van nemen?  Een opname van 360 graden misschien, zoals op de foto die gemaakt werd tijdens het pausbezoek te Ieper?  Die foto was tot voor kort nog te bewonderen in de kathedraal van Ieper.   De fotografe van het Wekelijks Nieuws staat op een stoel op het gras en ziet er geen doen meer aan...  Dan trekt de dame des huizes naar het eerste verdiep en de fotografe laat iedereen in dezelfde richting kijken en klaar is kees...

Dan terug naar binnen voor het middagmaal : kalkoengebraad met frietjes en sla en tomaten.  Iets wat iedereen lust.   Daarna lekker gebak en koffie.  Met koffieklets.  Héél leerrijk telkens : enkele uurtjes babbelen met oudere mede-ex-dorpsgenoten.  Ongelooflijk wat deze mensen allemaal meemaakten en realiseerden.  Eenvoudige mensen met een leven vol werken maar ook genieten.  Wanneer alle koffie opgeslurpt is wordt het tijd om afscheid te nemen.

20-09-2014 om 22:53 geschreven door Lieven Moenaert