De naam van de straat waar het hele gebeuren plaatsvindt zegt het zelf. Gisteren na de begrafenis, ook al was ik helemaal niet 'in the mood', probeerde ik nog een en ander aan de man te brengen. Daags voordien, bij het uitpakken, had ik mijn buren op de beurs al ingelicht dat ik 'wat later' zou zijn. Toch waren heel wat anderen ongerust want ze dachten dat ik een autoongeluk had en waren blij me dan toch nog te zien 'opduiken'. De verkoop : een 'déja vu'! Rien de rien, of toch bijna.
Vandaag zondag werd de toegangsweg tot de parking versperd door een grote bende ezels (en hier bedoel ik niet de bezoekers die te wachten stonden op de opening), kleine paardjes en ander gedierte. Achteraf hoorde ik, en ik vermoedde het ook al, dat de beesten samengebracht werden voor een St-Hubertusviering. In de beurs veel raar, dus 'gewoon rommelmarkt'-volk. Zich vergapen aan alles, over aan potelen, vragen waar ik mijn 'mosterd' haal, klagen over de 'moeilijke tijden', ... alles dus om me een leuke zondag te bezorgen. Opvallend ook veel minder gelukkige mensen. Schreeuwlelijke mensen, veelal psychisch gehandicapt, met kinderen die dezelfde trekken vertonen. Triestig eigenlijk, vooral voor die kinderen... Waarom kinderen op de wereld willen zetten als je toch weet dat die nooit echt gelukkig kunnen worden of met heel ernstige problemen zullen te maken hebben. Misschien beseffen die ouders het zelve niet en hebben ze gewoon gezegd : wij hebben ook recht op kinderen, zonder na te denken of te beseffen wat de gevolgen kunnen zijn. Toch zie ik ze heel graag, het zijn eenvoudige mensen, eerlijk en oprecht. Als die me zeggen dat 8 euro 'ik weet niet hoe duur is' voor hen, dan geef ik hen gelijk... Maar als er een of andere vrek me een veeg uit de pan wil geven, dan luidt mijn antwoord ietwat anders...
Rond 16u00 een verrassende ontmoeting : een dame van rond de zestig vraagt me : 'Dat is toch gij die ik gisteren gezien heb op de begrafenis in Eggewaartskapelle? Gij met die markante kop, jawel!' Bleek dat haar man een Fraeyman is, een familielid, en dat haar zoon een stamboom van de Fraeymans opmaakte tot in de jaren 1400... Straffe koffie!
Wat later, rond 17u00, begon iedereen in te pakken en omdat men vreesde dat we allemaal vroegtijdig het hazenpad zouden kiezen, werden de deuren vlug gesloten met kettingen. Als er maar geen brand uitbreekt, dacht ik, want de gemoederen bij enkele standhouders waren behoorlijk verhit toen ze zich opgesloten zagen... Maar geen nood, nog voor 18u00 werden we bevrijd...
En bij het buitengaan werden we nog even gewezen op het reglement : Gelieve uw vuiligheid en rommel terug mee te nemen!!! Héél letterlijk te nemen door de meeste standhouders!
Morgen vertrek ik naar de antiekbeurs in Namen en dat reglement staat : 'Gelieve tijdens de beurs geen kostbare zaken te laten staan op uw stand wanneer je 's avonds vertrekt'. Begrijpe wie begrijpe kan...
Jawel, een eminente Vlaming. Een Vlaming die normaal morgen heel uitgebreid gevierd zou worden. Een man echter die verbannen werd uit zijn geboorteland, slachtoffer van veel onbegrip en ongebreidelde haat... Ook al zijn er zaken gebeurd die beter nooit gebeurd waren...
Maar als we onzelf katholiek willen noemen moeten we eens goed nadenken over vergeving durven schenken. Vergeten is natuurlijk niet makkelijk, dat hebben we niet zelf in de hand. Maar vergeven dat kunnen we zelf, iedereen, individueel. Dat is één van de mooie dingen die we als gelovig mens kunnen doen. Niet gemakkelijk maar wel mogelijk.
Over wie heb ik het hier? Niet over de onfortuinlijke pastoor van Eggewaarts want hij zal zijn verjaardag zelf niet meer kunnen vieren. Dus???
Begrafenis van pastoor Hubert Fraey-man van Eggewaarts
Blijf geborgen in je naam, Wees als mens gezegend. Om wat je hebt gedaan, om wat is nagelaten. Wat soms is misgegaan, de scherven die je maakte. Onvermijdelijke pijn voor wie mensen moeten zijn.
8u00. Het miezert, een echt 'begrafenisweer'. Ik denk aan de woorden van Will Tura in zijn lied die gezongen werd tijdens de begrafenis van koning Boudewijn... Met een bedrukt gemoed verlaat ik Sint-Andries, richting mijn geliefde Eggewaartskapelle. Met pastoor Djoos Utendoale zaliger van Haringe moet ik vandaag zeggen : 'Ik ben altijd graag gegaan, maar nu is het tegen mijn goesting!' Dit staat op zijn grafzerk in Haringe. Ook vandaag gaat het om een priester... de pastoor van Eggewaarts. Een grote kilometer voor ik mijn bestemming bereik zie ik chrysanten langs de weg, naast brokstukken van de duiker waarop Hubert Fraeyman crashte. Ik rij traag verder en parkeer mijn wagen vlakbij de kerk, naast een grote witte tent waar mensen die straks geen plaats vinden in de kerk de dienst toch kunnen volgen op een groot scherm.
Het lijkt wel of heel de hemel treurt en weent om een zwaar verlies... De buitendeuren van de kerk staan wagenwijd open, heel uitzonderlijk. Ik betreed de helverlichte kerk, de verwarming draait al op volle toeren. Hier in dit gebouw werden vele tientallen familieleden gedoopt, gehuwd en begraven. Duizenden Eggewaartskapellenaars gedurende al die eeuwen. En vandaag de pastoor, wellicht de laatst hier residerende pastoor.
Er is niemand te zien want het is nog heel vroeg, de deur van de sacristie staat open maar er is helemaal niemand. Enkel de technicus die zijn apparatuur plaatst om de dienst uit te zenden in de tent buiten. Heel vreemd, een kerk zonder pastoor, de herder is er niet meer... Alles herinnert hier aan hem, hij is immers ook nog maar pas een week geleden weggerukt van zijn parochianen. De schitterende restauratie van de kerk vond plaats onder zijn pastoorschap. In de kerk staan aan de linkerkant stellingen tegen de vensters, het laatste wellicht wat nog gerestaureerd moet worden. Ik leg mijn jas op een stoel zodat ik zeker ben van een goeie zitplaats straks. Er staan, zoals gewoonlijk, een tachtigtal houten stoelen, voor de gelegenheid aangevuld met honderden kunststof opklapstoelen. Niets voor mij, die klapstoelen, want ik breng zo'n mottig meubel steevast in de vernieling...
Ik ga nu naar het kerkhof, een bezoekje brengen aan de graven van mijn dierbare overledenen. Het graf van mijn grootouders ligt vlakbij de rechteringang. Mijn grootvader, Gerard Moenaert, heb ik nooit gekend. Hij was een gewaardeerd landbouwer, een wijs man, die trots was op zijn levenswerk : het uibaten van de voorvaderlijke hofstede 'Het Keershof'. Deze hofstede bestond al in de 14e eeuw en is sinds 1777 uitgebaat door mijn voorouders, zelf kom ik uit de 7e generatie. Grootvader overleed in 1967nauwelijks 62 jaar, vier jaar voor mijn geboorte. Mijn grootmoeder, Alice Sanders, overleed in 2000, bijna 97 jaar oud. Ze was mijn meter en was een schat van een oma. Verder liggen nog twee zussen en en broer van mijn grootvader, allen heel vroeg gestorven. Verder ook mijn betovergrootvader, burgemeester Hubert Moenaert, overleden in 1884. Verder nog verschillende aanverwanten. Meermaals per jaar kom ik hier om te bidden, het is er altijd heel rustig.
Stilaan komt er wat meer beweging rond de kerk : bloemisten die met hun bestelwagen bloemstukken leveren die door familie en vrienden besteld zijn. Alles wordt neergelegd aan de voet van het altaar waar straks de kist wordt geplaatst.
Het is intussen halfnegen geworden en enkele mensen komen binnen. Ik ga zitten en mijmer wat over de laatste dagen en ook hoe het nu verder moet met deze kleine parochies... Vele tientallen stoelen zijn gereserveerd : voor de familie, de kerkraden, de ex-collega's-leerkrachten van het VTI (Technische school te Veurne), mensen van de parochieteams, mensen die samen met de pastoor cursus 'Gestalltpsychologie' volgden, enz. De priesters nemen plaats achter het altaar, vlak voor het hoofdaltaar. Ik zie er alle pastoors van de federatie Veurne, de pastoors dus van groot-Veurne, groot-Alveringem en groot-Koksijde. Ook de vijf priesters die in het zelfde jaar als Hubert gewijd werden (een heel klein 'jaar' trouwens). Dan nog een (=de, want er is er maar één meer) priester-leraar uit het college. De vertegenwoordiger van de bisschop, ZEH Kannunik Koen Vanhoutte, vicaris-generaal en president van het grootseminarie van Brugge. Tussen het publiek zie slechts twee andere priesters : ere-deken van Veurne, EH Paul Vanderghote, de immer lachende en hartelijke priester, nu wonende in Oudenburg. Dan ook nog een priester uit Brugge die jarenlang les gaf in de inmiddels opgedoekte landbouwschool van Nieuwpoort, ook onderpastoor geweest op Sint-Baafs hier waar ik woon en daarna werkzaam in het crematorium te Brugge. Nu aalmoezenier in diverse plaatsen. Ik stel deze nog jonge priester voor om in het bisdom te vragen hier pastoor te worden, zeker weten dat hij hier op handen zou worden gedragen!
Verder zie ik heel veel oude bekenden uit Eggewaarts, Avekapelle, Booitshoeke, Veurne en elders. Allemaal mensen die de pastoor de laatste eer komen bewijzen. Een tante uit Koksijde. De koster van Avekapelle, twee vroegere kosters van Eggewaarts, burgemeester Jan Verfaillie van Veurne, enz.
Rond 10u15 wordt de kist binnengebracht, iedereen staat eerbiedig recht. Al had Hubert wellicht gezegd : 'Bluuf mo zitten wi!' De kerk loopt nu helemaal vol, alle stoelen zijn bezet. Enkele tientallen staan recht achteraan en wellicht staan ook nog hopen mensen in de tent. Vooraan dertien priesters, net de twaalf apostels en Christus (...). Kersvers pastoor-deken van Veurne, EH Frans Essel, gaat voor in de herdenkingsdienst. Ik ken hem nog uit het grootseminarie, waar hij toen directeur van de afdeling filosofie was. Alle priesters hebben hun eigen albe en stola bij daar er in de sacristie wellicht geen voldoende voorraad beschikbaar is.
11u00. De dienst begint met 'Geef rust O Heer' ('Requiem'), begeleid door twee hoornblazers op het doksaal. Nog twee andere mannen staan naast de hoornblazers. Ik kijk wat ongerust naar boven... zo sterk is dat doksaal nu ook weer niet... Het is in feite een 'zwevende' houten vloer, enkel ondersteund door enkele balken. Als daar maar geen vodden (of erger) van komen! Deze vertaling van 'Requiem' vind ik altijd wat minder mooi dan het origineel want die tekst klinkt nogal geforceerd en wordt zelden gezongen zoals het hoort... Gelukkig wordt veel verdoezeld door de hoornblazers.
Mooie gebeden, bezinningen en schriftlezingen volgen elkaar op. De eerste lezing gaat over het Hooglied van de Liefde. Aandoenlijk!
'Al spreek ik de taal van mensen en engelen als ik de liefde niet heb, ben ik een galmend bekken of een schelle cimbaal. Al heb ik de gave van de profetie, al ken ik alle geheimen en alle wetenschap, al heb ik het volmaakte geloof dat bergen zou kunnen verzetten als ik de liefde niet heb, ben ik niets Al deel ik al mijn bezit uit, al geef ik mijzelf prijs om mij daarop te kunnen beroemen als ik de liefde niet heb, helpt het mij niets. De liefde is geduldig en vriendelijk; de liefde is niet afgunstig, zij praalt niet, zij verbeeldt zich niets. Zij gedraagt zich niet onfatsoenlijk, zij zoekt zichzelf niet, zij laat zich niet kwaad maken en rekent het kwade niet aan. Zij verheugt zich niet over onrecht, maar vindt vreugde in de waarheid. Alles verdraagt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verduurt zij. De liefde vergaat nooit!'
Het evangelie was een tekst waarvan pastoor Fraeyman bijzonder hield : De Emmausgangers. Samen het brood breken en daarin Hem herkennen. Brandde ons hart niet bij het breken van het brood???
Intussen breekt de zon door, het toeval wil dat ik weer op ongeveer dezelfde plaats zit als met de herdenkingsdienst voor de gesneuvelden in september. Vlam, een hele stralenbundel op mijn gezicht. Het wordt opeens stukken warmer, maar nog meer hartverwarmends horen we in de getuigenissen wat later.
De homilie wordt gehouden door de voorganger. Tussenin enkele heel aandoenlijke getuigenissen. Eerst Hilde Clays, afkomstig uit Veurne maar al jaren met haar man, Wim David, in Eggewaarts wonend. Een heel actief en christelijk geïnspireerd gezin met vier flinke zonen. Haar getuigenis spreekt boekdelen, ze verhaalde over de grote steun die pastoor Fraeyman voor haar en haar gezin is geweest. Over de moeilijke momenten : haar moeder die overleed, haar broer Wim (waarmee ik vroeger op school zat) die verongelukte, twee kindjes (een tweeling) die ze moest 'afgeven' en dan haar oma (kende ik als buurvrouw van een groottante van mij) die enkele maanden geleden heenging... Hoeveel leed kan een mens aan? Dan komt Robbe, haar jongste zoon, aan het woord. Heel beklijvend zoals hij bijna als het ware 'vloekend' zegt : 'Peters mogen niet sterven!' Velen pinken een traantje weg. Dan komt een nichtje vertellen over haar nonkel pastoor. De pastoor stijgt voortdurend in mijn achting. In zijn relatief korte leven heeft hij veel mooi priesterwerk verricht, is hij heel veel mensen nabij geweest en al dit mooie zal blijven leven in de harten van al die mensen. Later in de viering zouden nog enkele getuigenissen volgen. Eerst van iemand van het VTI. Dan van een nichtje dat vroegtijdig moet stoppen want ze barst in snikken uit. Roerend!
De begrafenis duurt meer dan twee uur. Pas om 13u10 zijn de laatste gebeden uitgesproken. Iedereen komt nu naar buiten, waar nog heel wat nagepraat wordt. Mensen uit Avekapelle (denk ik) spreken me aan over mijn blog. Ze vinden het heel fijn dat er geschreven wordt over de pastoor.
Ik verneem dat de laatste rustplaats van onze pastoor in Booitshoeke ligt. Hij zou daar zelf een plaatsje besteld hebben omdat hij heel goede herinneringen bewaart aan de vele speciale en op maat gemaakte liturgische vieringen in het stemmige kerkje van Booitshoeke. Persoonlijk vind ik dat een beetje spijtig want ik zou liever hebben dat hij hier in Eggewaarts zou te ruste gelegd worden want het is hier waar zijn huis staat. Maar Hubert was natuurlijk pastoor van vijf dorpen met drie kerken (de kerken van 's Heerwillemskapelle en Zoutenaaie) zijn immers al twee eeuwen verdwenen) en dan moet je de pastoor delen met andere parochies... Na 900 jaren komt er wellicht een einde aan inwonende pastoors...
Na nog heel wat mensen begroet te hebben, verlaat ik mijn dorp. Eggewaartskapelle, waar mijn hart ligt... Nog steeds bedroefd maar toch wat minder dan toen ik hier arriveerde deze morgen. Getroost door de vele mooie gebeden en de eerbetuigenissen door die vele honderden andere mensen... Rust zacht daar in de zware polderbodem in Booitshoeke en in de harten van die vele mensen!!!
Blijf geborgen in je naam. Wees als mens gezegend, om wie je hebt getroost, gedragen in gedachten. Je liefde en je hoop, de keren dat je lachte. Alle zegening en heil van wie mensen mogen zijn.
Blijf geborgen in je naam. Wees als mens gezegend, om vriendschap en begrip, en ongeschokt vertrouwen. Om het leren mettertijd van de naam 'Ik zal er zijn'. Blijf geborgen in je naam. Wees als mens gezegend.
MO : Blijft dan nog die ene prangende vraag : Waarom zweeg de klok daar hoog in de toren? Misschien weigerde de klok alle dienst uit protest tegen het al te vroege heengaan van haar baas... Kon de treurende en moedeloze klok zichzelf niet meer in beweging brengen? Belemmerden de vele hemelse tranen (de regen) haar werking? Of... heeft er gewoon niemand aan gedacht om de klok 'in gang te zetten'? Dit gebeurde namelijk wellicht steeds door de pastoor zelf... Mysterie, mysterie!
Hier bij dit mooie kerkje van Booitshoeke is vandaag onze pastoor begraven.
Dit weekend is er weer rommelmarkt te Deinze in de Brielpoort. Alhoewel er weer heel veel 'briel' zal liggen, de naam zegt het inmmers zelf, doe ik een extra inspanning om héél mooie zaken aan te bieden. Heel mooie heiligenbeelden, vooral engelen en een engelbewaarder, en héél mooie boeken : twee stokoude bijbels waarvan de ene ingekleurd is en de andere nogal heel groot is... en de beroemde werken van Sanderus, waaronder 'Verheerlijkt Vlaanderen'. Net binnen van deze avond. Alles in uitzonderlijk mooie staat!!!
En als ik het dit weekend niet op de rommelmart kan verkopen, dan lukt het wel in Namen volgende week. Het spreekt echter van zelf dat er in Namen een ander (!) prijskaartje aan zal hangen!
Wie morgenochtend komt is er echter aan voor de moeite want ik voorzie mijn 'blijde intrede' pas rond 14 uur daar ik 's morgens naar de begrafenis van de pastoor van Eggewaarts ga.
De kerk zal morgen veel te klein zijn voor de begrafenis van onze dorpsherder. Vandaar dat er extra voorzieningen zullen zijn om de mensen die niet binnen kunnen toch de kans te geven om de dienst te volgen. Zo las ik net op het www.
Ik zorg er alvast voor heel vroeg aanwezig te zijn...
Vooravond van de begrafenis van onze Eggewaartse pastoor
Morgen wordt afscheid genomen van een geliefde pastoor. Een eenvoudig en heel wijs man. Een priester van deze wereld, in deze wereld. Velen zullen hem missen, afscheid nemen is soms on-menselijk zwaar. Maar toch zullen we na een tijdje weer met vreugde terugdenken aan hem. Ik heb hem nooit kwaad gezien, altijd was hij welgezind. Hij zou zeker niet willen dat we blijven treuren om hem. Laten we daarom heel dankbaar denken aan het vele mooie dat hij verwezenlijkte in Eggewaarts en in Bachten de Kupe!
Leven als priester door Ward Bruyninckx
Leven als priester in deze tijd is proberen de droom te vervullen van de man van Nazareth:
Weldoende rondgaan, houden van de mens over zijn gebreken heen, brood dat gebroken wordt, wijn geperst uit duizend druiven van dagelijks leven tot vreugde en bevrijding van velen.
is mee de tocht maken dag na dag met mensen die zoeken.
is zinduiding zijn, houvast voor gelovigen, eerlijke gezel voor allen, een kleine profeet van Gods grote liefde.
en is ook gewoon maar mens zijn.
Priester zijn
Priester-zijn : naar Hem verwijzen die je zelf nooit hebt gezien, leven uit geloof, verrijzen, en het moeilijke :ik dien.
Priester-zijn: de woorden spreken Die je zelf te boven gaan: bloed vergoten leven breken, in de kring van kleinen staan.
Priester-zijn: het licht doen stralen van Gods eigen heiligheid, soms doorheen je eigen falen wordt Zijn toekomst voorbereid.
Priester-zijn: steeds weer geloven dat je zelf gedragen bent want het gaat je kracht te boven Hij is liefde die je kent.
Priester zijn
Jij bent geroepen en gewijd reeds vele jaren geleden; om herder naar Gods hart te zijn werd over en voor jou gebeden.
De beker vol van vreugdewijn werd toen geheven en gedronken. Hij werd een beker ook van pijn, zo werd die ook aan Hem geschonken.
Tot dienst aan mensen voor altijd, een eenzaam hart soms, bange dromen, geloof en hoop die ooit te klein, te arm zijn voor wie bij je komen.
Maar lichtend zal je liefde zijn Al kun je haar niet zelf bedenken, Je leven is de beste wijn die God aan velen uit wil schenken.
De rommelmarkt in Brugge gisteren op Allerheiligen was goed, het werd trouwens heel dringend tijd dat de verkoop weer op dreef kwam. Veel interesse ook voor enkele mooiere stukken.
Intussen zit ik wel met een groot probleem. Ik zoek een grote nette opslagruimte voor mijn zaak. Ideaal ware een pand met woning zodat ik alles bijeen kan brengen en mijn klanten nog meer van dienst kan zijn. Maar of er in het Brugse iets betaalbaars te vinden is dat is andere koek...
Wie dus mij kan helpen zou ik héél dankbaar zijn. Dus gewaardeerde lezer, als je een bruikbaar pand te huur of te koop weet liggen geef me dan zeker een seintje!
Mens voor de mensen zijn, herder als God. Trooster voor groot en klein.
Vanavond verschillende telefoontjes gekregen van mensen uit Eggewaarts, die zeker wilden zijn dat ik op de hoogte was... heel attent van hen! In de dorpjes waar hij pastoor was en in het Veurnse is er alom verbijstering en ongeloof. Ongelooflijk dat ze van de een op de andere dag het zonder deze priester moeten stellen!!!
Een hoogbejaarde priester die vandaag het stoffelijk overschot ging groeten in het mortuarium Kesteloot te Veurne vertrouwde me toe dat de klap in de auto heel hevig moet geweest zijn, te zien aan het opgebaarde lichaam. Een troost moge zijn dat de priester niet veel of zeker niet lang zal geleden hebben want hij moet quasi onmiddellijk het bewustzijn verloren hebben...
Het gebeurt niet veel dat Eggewaartskapelle zélf een pastoor moet begraven... De vorige pastoor, Ludo Lepee, is nu al sinds 1997 pastoor in Watou. Daarvoor was Emiel Coulommier uit Machelen hier pastoor. Hij ging op pensioen en trok terug naar zijn geboortedorp waar hij enkele jaren later overleed. Daarvoor, EH Omer Vanduyfhuys, die pastoor was tot ca 1971. Nog daarvoor pastoor Paul Devloo. Hij volgde de legendarische pastoor Michiel Delrue op die hier herder was van 1927 tot 1957 en daarna naar Gullegem verhuisde. Voordien pastoor Vansteelandt. Ik denk dat hij hier overleed. Daarvoor pastoor Neurath.
Waar hij begraven zal worden weet ik nog niet, wellicht in zijn geliefde Eggewaartskapelle, waar nog andere pastoors en hier geboren priesters een laatste rustplaats gevonden hebben.
Ik herinner me nog dat ik in september, met de kermis, constateerde dat er gedurende het gehele afgelopen jaar maar één inwoner overleed... op het laatste nippertjes is er dus nog iemand heengegaan...
Pastoor Hubert Fraeyman : begrafenis zaterdag 5 november
Vandaag was ik de hele dag bezig met het onverwachte heengaan van onze pastoor. Zeker is dat hij een mooi leven geleid heeft. Hij heeft als priester heel veel mooie dingen gedaan. Zo hoorde ik deze middag aan tafel een getuigenis van een oud-leerling uit het VTI. De man is kwestie was niet echt gelovig maar ging graag naar de mis van Hubert. De mis sprak jonge mensen aan, het deed iets met hen. Hij deed de mis op een heel eigen wijze, heel doorleefd, en vertaald naar de wereld van jongemensen.
Deze avond deed ik enkele telefoontjes naar mensen die ik zeker wilde verwittigen van dit onverwachte afscheid. Mensen die de pastoor goed kenden. Ik wilde immers niet dat ze dit pas weken later vernemen en er dan spijt van hebben geen afscheid te hebben kunnen nemen.
Kerk van Eggewaartskapelle
De begrafenis is zaterdag om 11u00 in Eggewaartskapelle. De kerk zal zeker veel te klein zijn want pastoor Hubert kende héél veel mensen. Hopelijk komt er een opvolger en was Hubert niet de laatste residerende pastoor.
Hier een mooi gedicht van Alice Nahon dat pastoor Hubert wel gekend zal hebben
t is goed in t eigen hert te kijken Nog even voor het slapen gaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hert heb zeer gedaan. Of ik geen ogen heb doen schreien Geen weemoed op een wezen lei Of ik aan liefdeloze mensen een woordeke van liefde zei. En vind ik in het huis mijns herten Dat ik één droefenis genas Dat ik mijn armen heb gewonden Rondom één hoofd, dat eenzaam was... Dan voel ik, op mijn jonge lippen Die goedheid lijk een avond-zoen... t is goed in t eigen hert te kijken en zo zn ogen toe te doen.
De begrafenis van een priester en vooral van een pastoor is een heel aangrijpende gebeurtenis voor wie zijn pastoor een warm hart toedroeg. Het is een beetje als afscheid nemen van een vader, een herder, een vertrouwenspersoon, een vriend. Zelf heb ik er nogal moeite mee, zo herinner ik me de begrafenis van Ward Heymans te Hever bij Mechelen. Hij was mijn aalmoezenier in het leger, hij betekende heel veel voor mij en toen hij stierf, nauwelijks 67 jaar oud, was ook een stukje van mezelf overleden. Dat deed pijn. Ook nu is het moeilijk om het overlijden van onze pastoor te aanvaarden, 64 jaar jong...
Wanneer een priester begraven wordt, wordt de kist voor het altaar geplaatst, met de voeten naar het volk, de geloofsgemeenschap (andere mensen : steeds met voeten naar het altaar). Op de kist worden de tekenen van het priesterschap gelegd, oa het evangelieboek, de kelk en de stola.
Zaterdag zal het mooie 'In Paradisum' weergalmen in de kerk die onder zijn herderschap zo mooi werd gerenoveerd :
'In Paradisum deducant te Angeli; in tuo adventu suscipiant te Martyres, et perducant te in civitatem sanctam Jerusalem Chorus Angelorum te suscipiat, et cum Lazaro quondam paupere, aeternam habeas requiem'
Foto van pastoor Hubert Fraeyman. 
