Benieuwd stoof ik gisterenavond jmet de wagen richting Oostende. Eigenlijk vind ik Oostende één grote dichtgebouwde lelijke stad. Wat kan er toch voor moois te zien zijn in die contreien?
Op de autoweg Brugge-Oostende neem ik de afslag Zandvoorde. In het dorp, ongeveer ter hoogte van de (lelijke) kerk neem ik de grintweg , In het dorpje is er werkelijk niets moois te zien : allemaal gewone huizen en moderne woningen. Net buiten het dorp zie ik echter een grote waterpartij, blijkbaar ontstaan door het uitgraven van klein voor de productie voor de steenbakkerij De Keignaert. Pas sinds enkele jaren worden hier geen stenen meer gebakken.
Op het einde van de grintweg kom ik aan de Gistelsesteenweg, hier moet het ergens zijn maar ik zie geen kat. Dus rijd ik wat rond in de omgeving en vrees ik al dat ik onverrichterzake weer naar huis moet. Ik ben echter nogal vroeg en gelukkig zie ik even later langs de weg enkele mensen staan die ik ken van vroegere wandelingen. Ik parkeer mijn auto langs de weg. Naast de weg is een bos, onder dat bos één grote stortplaats... Beetje bij beetje komt er meer en meer volk toe : een veertigtal natuurliefhebbers is op post om het krekengebied te verkennen.
Om 19u30 steken we de Gistelse Steenweg over, en wandelen over een oude dijk. Eventjes verder ligt er aan de rechterzijde een soort (lelijke) hoeve : een woonhuis en een paar recente loodsen. Dit is de Oostendse 'stadshoeve'. Het is raden naar het nut van zo'n gebouwencomplex voor een stad als Oostende. Een reporter van een plaatselijke klant komt een groepsfoto maken. Wat verder leidt de weg dwars door een eerder vervallen hoeve. We zien enkele kreken : indrukwekkende waterpartijen : een waar paradijs voor vissen, vogels, planten én voor de natuurliefhebbers natuurlijk!
Volgens de gids werd heel dit gebied rond 1600 onder water gezet. Wanneer men vanaf de tweede helft van de 18e eeuw de streek weer drooglegt weet men niet precies meer wie de vroegere eigenaars waren en dus verkoopt men de grond aan landbouwers. Met de opbrengst worden werken uitgevoerd aan de haven en spuikom van Oostende. Gemakkelijk geld verdiend op deze wijze!
Ook later speelt men nog steeds met de gedachte om heel de streek onder water te zetten. De Duitsers graven zelfs brede anti-tankgrachten die tot op vandaag nog deels bewaard zijn. Doel was het gebied onder water te zetten. Vijandelijke tanks zagen dan niet waar ze reden en wanneer ze zo'n extra brede greppel inreden waren ze onherroepelijk uitgeschakeld...
We zien nu links een heel grote hoeve, eigendom van de familie Vanderbeke. Een heel grote lange stalling en schuur in baksteen met een uitzonderlijk brede gevel, het doet even denken aan de schuur van de hoeves Ten Bogaerde in Koksijde of Ter Doest in Lissewege. Ankers op de gevel geven het jaartal 1808 aan. Volgens mij merkwaardig dat er tijdens een uiterst onrustige periode als de Franse Revolutie zo'n grote nieuwe gebouwen opgericht werden. In de Westhoek zie je dat niet : de gebouwen zijn ofwel van voor de Franse Revolutie ofwel dan vanaf 1830/1840.
Ik vraag me af of er nog restanten bestaan van de hofsteden die omstreeks 1600 verdwenen door de onderwaterzetting. Aan de andere kant van de weg staat een merkwaardig object in het tarweveld : een soort opmetingspunt van ca 1850. Vanaf dit punt kan men precies opmetingen uitvoeren in de wijde omgeving. Er zouden maar drie van deze markeringspunten bestaan.
Wat verder komen we aan het oude tracé van de spoorlijn Oostende-Armentières, aangelegd rond 1870. Een 'baanhuisje' staat er nog, een gebouw zoals er blijkbaar aan alle spooroverwegen gebouwd werden. Door de aanleg van de autosnelweg werd dit tracé verlaten en werd een nieuwe spoorwegberm aangelegd. Het zand hiervoor haalde men uit Limburg, wat een titanenwerk! De herkomst van het zand verklaart ook de aanwezigheid van een bepaalde plant die normaal niet voorkomt in onze streken. Deze spoorweglijn werd maar heel korte tijd gebruikt want afgeschaft. Nu is ze gekend onder de naam van 'Groene 62' en kan men er op fietsen en wandelen.
Van op deze berm hebben we een mooi uitzicht over brede kreken. Men probeert de buurt opnieuw het uitzicht te geven zoals vroeger, zoals uitgetekend op de kaarten van Ferraris. De weinig productieve grond werd opgekocht voor 800 000 frank de hectare, wat een goeie prijs is. Die grond wordt nu verpacht aan die boeren. Zo is iedereen tevreden.
Na een paar honderd meter verlaten we de hoge spoorwegberm en via een graswegel bereiken we onze wagens.
Voor mij was dit een van de mooiste wandelingen waaraan ik deelnam tot nu toe.
Zandvoorde bij Oostende
