Gisterennamiddag hoorde ik toevallig dat kannunik Louis Maertens overleden was en daags nadien - vandaag dus - te begraven was in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge.  In en na mijn seminarietijd heb ik deze priester leren kennen als een goedlachse en vriendelijke man.  

Daar ik altijd graag op tijd ben ben ik om 10u -een half uurtje voor de dienst begint - in de kathedraal.  Een plaats die ik goed ken en waar ik graag kom. In de jaren na mijn tweede 'uitdrijving' uit het seminarie was het telkens een confrontatie als ik hier kwam, een confrontatie met het onrecht die ik twee maal moest ervaren...

Toezichters zorgen er voor dat de toeristen buiten blijven tijdens de begrafenisdienst.   De kathedraal oogt mooier dan ooit, zowat volledig gerenoveerd.   Boven het hoogaltaar het mooie schilderij met de tenhemelopneming van Christus.  Het altaar is mooi versierd met witte bloemstukjes.  Achteraan staat de kist, met daarnaast de familie, voor de begroeting.  

De begrafenisondernemer kijkt of alles tiptop in orde is en verplaatst een enorm bloemstuk met rode bloemen dat het zicht op het altaar wat ontneemt.  Wellicht is het een bloemstuk dat daar geplaatst was nav een huwelijk daags voordien.  De organist speelt zachte melodieën.  Een dame neemt plaats naast het orgel, zij zal straks haar mooie stem laten klinken.  Enkele honderden mensen komen druppelsgewijs binnen en zoeken een plaatsje.  Velen ken ik : priesters (waaronder twee die uit hun ambt zijn gezet, deels of geheel), die wellicht steun en troost hebben gevonden bij de nu te begraven priester.

De kathedraalklokken zingen hun droevig lied, met drie treurige stemmen kondigen ze de dienst aan.   Mooi en ontroerend.  Af en toe hoor ik een ander orgel spelen : een draaiorgeltje in de Steenstraat.  Aan de rechterkant komen priesters langs die zullen concelebreren : ik zie oa de toekomstige bisschop Koen Vanhoute, een prof van het seminarie, een ere-professor , de streng kijkende ex-president Denaux, pastoor Michel Nuttens van Veurne afkomstig en wellicht jaargenoot van de overledene, enkele dekens en enkele andere jaargenoten/priesters van het wijdingsjaar van de dode.  Er ontbreken ook heel wat priesters die niet kunnen komen wegens examens aan het grootseminarie (de toekomstige deken Philippe Hallein) en vele parochiepriesters die op zaterdag zélf begrafenissen moeten voorgaan in hun parochie.  De begrafenis van een priester op een zaterdagvoormiddag is eigenlijk jammer.   Beter ware het om het ditmaal te plaatsen op maandag, op die dag zijn de meeste priesters immers vrij...

De deken van de kathedraal gaat voor in de dienst, hij doet dit heel waardig.   Zowat zestien priesters staan vooraan aan het altaar, waaronder bisschop Lode Aerts.   Twee neefjes van Louis brengen een zeer lovende getuigenis en een bezinning over hun nonkel.   De sopraan vult de hele ruimte met haar prachtige stem, het is verder muisstil in de gewijde ruimte.   De diaken leest het evangelie voor, voor deze man heb ik heel veel eerbied, tientallen jaren zorgt hij voor een vlot verloop van de liturgische diensten, nu is hij al jaren op pensioen maar blijft even ijverig en devoot zijn ding doen.

Het enige wat de dienst stoort is de geldomhaling, heel vervelend als iedereen om centen gaat zoeken in jas of broekzak.  Beter is het een offerblok te plaatsen achterin, met het risico dat velen dan niets 'offeren'...   Bij de offerande krijgen we een mooi bidprentje, met foto van de overledene en binnenin een pakkende tekst.  Na de offerande blijven de meeste mensen in de kerk, wat soms wel anders is.   Vaak verlaat immers twee derden van de mensen de kerk na de offerande, wat dan getuigt van weinig respect.

Op het einde van de dienst is er nog een 'memorandum' door een jaargenoot-priester.  Nog een lovend woordje dus.  Het gaat over de functie van de overledene : hij was kanselier of zegelbewaarder.  De spreker hoopt dat zijn overleden jaargenoot spoedig mag aankloppen bij de Grote Zegelbewaarder die God is.  Hij besluit dat het allerlaatste Woord bij God is.