Tien uur deze morgen.  Via vele kleine rustige weggetjes rijd ik naar een klein schilderachtig Westhoekdorpje.  Vorige zondag overleed immers een landbouwer van nauwelijks 60 jaar onverwachts op zijn hoeve.  Een zware schok voor de drie kinderen : hun vader kwijt, 63jaar jong, zomaar onverwacht.  Wellicht een hartfalen. 

Wanneer ik de dorpskom oprijd staat die bomvol met honderden auto's.  De klok slaat heel traag en  weent mee met de vele honderden rouwenden die zich naar de kerk begeven.   Op het plein en aan de kerk zie ik massa's mensen zachtjes praten, niemand kan dit jammere vroegtijdige overlijden begrijpen en aanvaarden.   Blijkbaar wachten ze ergens op, wellicht blijven ze buiten staan tot de wagen van de begrafenisondernemer aankomt.  Achteraf hoor ik dat de lijkwagen begeleid wordt door zes paarden van de overledene, begeleid door een ruiter.  Paarden zijn heel intelligente dieren en zullen na een kleine week al gemerkt hebben dat hun baas niet meer langskwam in de stallen.  Een heel mooi eerbetoon aan de overledene.  Héél het dorp staat op straat, vele deuren zijn geopend en de bewoners praten er met passanten.  Ik haast me naar de kerk want ik voorzie dat er massa's stoelen te kort zullen zijn, zoals steeds bij begrafenissen te lande.  Iedereen kent er immers iedereen en een begrafenisdienst van belangrijke en bekende inwoners wordt steeds door een groot aantal mensen bijgewoond. 

In de kerk is er bijna geen plaats meer, al die mensen buiten zullen straks  moeten recht blijven staan.  De kerk zit bomvol, de middenbeuk is voorbehouden aan de familie.  Om halfelf gaat de priester naar buiten, voor de begroeting van het stoffelijk overschot van de graag geziene landbouwer tegemoet.    Dan komt iedereen binnen : eerst de dragers met de kist, dan drie kinderen en de rest van de familie.  Allen zwaar aangeslagen.  Vooraan links klinkt zachte muziek, ik zie een man achter het orgel, een dame met viool en nog een dame die zingt.  Ze zullen zorgen voor een héél mooie inkleding  van de dienst.

De voornaam van de overledene wordt met heel veel eerbied genoemd.  Er wordt gesproken over het leven van de man en over zijn veel te vroege overlijden. Tijdens de dienst mag iedereen een tekst schrijven op de kist, ontroerend.  Eerst de kinderen en schoonzoon.  Een jongen van zo'n 15 jaar huilt schokkend, het is duidelijk dat ook hij heel veel hield van zijn nonkel.  Lezingen, bezinningsteksten en muziek volgen elkaar op, alles verloopt heel vlotjes en sereen.  Ik ben hevig ontroerd, zoals iedereen.

Plots kreeg ik een geweldige kramp in een been, ik hield het nauwelijks tien minuten uit en sprong plots recht omdat de pijn ondraaglijk werd.  Enkele mensen schrokken eventjes, maar gelukkig zat ik op de laatste rij.  De enige alternieve oplossing was me in de nabije biechtstoel te begeven om daar mijn stijve been wat te kunnen strekken...Na een tijdje was die kramp weg, gelukkig maar.

Mijn gedachten zijn bij de drie kinderen, waarvan ik er één heel goed ken.  Wat erg als je vader plotseling overlijdt, als je geen afscheid kan nemen, als je plots voor voldongen feiten staat.   Een vader die zijn kinderen graag zag.   Alle aanwezigen delen mee in het verdriet van de achtergelaten kinderen.   Gelukkig zijn ze al de dertig voorbij en staan op eigen benen (het ware natuurlijk nog erger moesten de kinderen nog piepjong zijn).

De overleden landbouwer was graaggezien in het dorp en ver er buiten.  Hij kweekte paarden en was hierdoor heel gekend in de streek. 

Het zal ongetwijfeld raar doen voor de kinderen als ze hun 'thuis' kwijt zullen zijn.   Gelukkig hebben ze nog hun moeder.

Jammer genoeg hoort dood bij het leven, ik wens de drie kinderen toe dat ze de vele goede herinneringen mogen koesteren en zo hun verdriet kunnen verwerken.  Blij dat ik hem enkele keren heb mogen ontmoeten!