Dit weekend was er antiek- en rommelmarkt te Deinze, georganiseerd door Eddy De Dapper. Puike organisatie, heel veel publiciteit maar... de sneeuw gooide roet in het eten. Zoals gewoonlijk zorgde ik voor een heel uitgebreid aanbod van boeken (prijs tussen 1 en 5200 eurootjes), prijzen dus naar ieders beurs. Opnieuw waren er veel bekende gezichten onder de standhouders, mensen die vorige week ook deelnamen aan de beurs te Oostvleteren. Het aanbod was heel divers. Heel veel brocante uit opruimingen door particulieren maar ook standen met goeie kwaliteit. Veel snuisterijen en ook nogal wat antiek. Weinig boeken maar wel veel strips. De verkoop was niet denderend voor mij, er was trouwens weinig volk. Weeral zorgden de weermannen op radio en tv ervoor dat de mensen massaal thuisbleven. Gelukkig maakte ik enkele nieuwe klanten en ook enkele mensen nodigden me uit om zaken op te kopen bij hen thuis. De ervaring leert me dat mensen overal rondlopen met hun boeken, ze bieden deze aan aan verschillende handelaars en het overschot bieden ze dan nog eens aan aan iedereen die ze ontmoeten en waarvan ze denken dat die personen hun boeken zouden kopen. Een aantal beursbezoekers komt zeker naar de winkel om aankopen te doen. Voor mij is het dus bijna onmogelijk om per beursdag mijn omzet te noteren. Een beurs zoals dit weekend bracht heel weing op ter plaatse maar de komende weken verwacht ik relatief grote verkopen als gevolg van mijn aanwezigheid op deze beurs. De vele contacten met de plaatselijke bewoners vond ik wel boeiend. Soms kon ik hen moeilijk begrijpen omdat ze een raar dialedt hanteerden. Een soort van Maldegems of Eekloos misschien? Bijna onbegrijpelijk. Interessant om het aankoopgedrag van de bezoekers te observeren. De helft van de mensen deed echt aankopen, ze lopen dan trots rond met hun plastiek tasjes gevuld met bierglazen, barbiepoppen, kerstballen, breigaren, nepbloemen, matchbox autootjes, strips, kousen en handdoeken, spekken, enz. Ook zag ik gisteren een grote plastieken brandweerman passseren en vandaag een grote plastieken ezel. Alles van de ene zolder naar de andere zolder. Soms ook zie ik mensen die duurdere aankopen deden : een namaak tiffanylamp, een nieuw bronzen beeld, allerlei schilderijen van oude en andere meesters, ... Voor vele mensen is het bezoeken van een rommelmarkt een wekelijks ritueel : ze heben eigenlijk niets nodig want - zo zeggen ze - 'ons kot staat al vul genoeg', maar als ze een uurtje rondgelopen hebben zijn ze alweer beladen met verschillende grote tassen met aankopen. Mij niet gelaten, al die aankopen zorgen ervoor dat de afvalberg minder snel groeit. Nadeel voor mj is wel het volgende. Als ze een gote plastieken ezel kunnen kopen voor twintig euro of zo, dan begrijpen ze niet dat ik evenveel durf vragen voor een boek. Dan vragen ze dikwijls : isdat in euro of in frank? Dan vraag ik of ze soms franken bij hebben maar dan antwoorden ze slimweg : 'Neen, maar we rekenen dat dan toch gewoon uit in euro....' Zo'n mentaliteit, zo spitsvondg dat doet 'je haar door je klakke groeien'. Over haar gesproken : deze morgen vroeg een madamtje mij naar welke kapper ik ga. Ik antwoordde haar dat mijn kapper al jaren dood is. Het is zo dat ik zeker al vijftien jaar niet meer naar de kapper ga, al zie ik kappers wel eens halfkwijlend loeren naar mijn weelderige haardos als ik voor hun venster passeer. Het gebeurt soms dat oude madamtjes mijn haar aanraken 'om te zien of het wel echt is'. Eigenlijk zou ik met hen hetzelfde moeten doen, ik denk dat ik dan vaak een pruik aan mijn vingers zal hebben. Velen kunnen moeilijk geloven dat mijn haar van nature zo kan krullen maar het is niet anders. Toen ik deze avond naar Brugge vertrok sneeuwde het lichtjes, gelukkig was er zout gestrooid op de grote wegen. Ik hoop nu echt dat de winter spoedig gedaan is want de winterse weersomstandigheden spelen de handel werkelijk parten. De mensen komen niet veel buiten wat voor de handelaar niet interessant is natuurlijk.
Enkele dagen geleden slaagde ik er in om de Vlaamse Leeuw te laten klinken op mijn blog. Telkens klinkt er echter een valse noot (misschien is er wel sprake van sabotage vanuit waalse hoek, het internetadres is dan ook nogal belgisch is met die .be,) en daarom probeer ik dat muziekje binnenkort te laten verdwijnen en te zoeken naar andere passende achtergrondmuziek. We zien wel.
Wat een plezier om complimentjes à volenté te krijgen. Vandaag namelijk Italianen over de vloer gehad, ze komen elk jaar op bezoek om geïllustreerde boeken aan te kopen. Ze vertellen me dat boeken in hun land heel duur zijn en bovendien is het moeilijk om daar sowieso nog goede boeken te vinden. Vooral religieuze prenten vinden ze interessant, dus zijn ze hier zeker aan het juiste adres. Ook oude drukken met planten en kruiden wilden ze zien, ze kochten twee kruidenboeken van Dodoens : eentje van 1618 en eentje van 1644. Nu is mijn voorraad kruidenboeken verweg op zodat ik andere moet opsnorren wil ik niet helemaal zonder vallen. Ze klagen over de onvriendelijkheid van bepaalde antiquaren in ons land (waarvan ik hier echt niet de namen van zal noemen). Ze klagen over het feit dat bepaalde 'collega's' druk uitoefenen om zaken aan te kopen die ze niet echt kunnen gebruiken en dat ze behoorlijk onbeleefd en onaangenaam worden als er niets gekocht wordt... Ze voegen er meteen aan toe dat ze bij mij helemaal anders behandeld worden. Dat ze telkens heel tevreden zijn over hun aankopen bij mij en blij zijn dat ik hen niet push om bepaalde zaken mee te nemen... Dat ik niet de betweter speel en ook luister naar de ander. Ik ben dan ook heel gelukkig met mijn zaak. In de galerij hier staan een viertal zaken te huur of zijn nauwelijks open of komen binnenkort te huur. Leegstand is nooit goed, het geeft een slordige en ietwat desolate indruk. Het ware goed moesten er een paar antiek- of boekenwinkels bijkomen, hoe meer er zijn hoe meer dat de galerij aantrekkelijk wordt voor bezoekers. Een tijdlang was er hier een brocantewinkeltje, heel gezellig ingericht, werkelijk een aanwinst voor de buurt. Een heel aangename vrouwelijke collega, maar spijtig genoeg heeft ze haar handel hier stopgezet wellich wegens te lage verkoop. Steeds meer antiek- en brocantezaken en antiquariaten verdwijnen. Meestal zijn dat mensen die tientallen jaeren in het vak actief waren en daarna op pensioen gaan zonder dat ze een opvolger hebben. Er zijn verschillende knelpunten in dit vak : vooreerst moet je voldoende kennis van zaken hebben. Te veel mensen, ook in mijn branche, denken een zaak te kunnen opstarten mits het opbouwen van een grote voorraad antiek of boeken. Maar dikwijls schatten ze het vak verkeerd in. Het volstaat niet met een aangepaste ruimte en een grote voorraad te hebben. Je moet ook kunnen verkopen : de mensen moeten je kunnen vinden, je prijzen moeten redelijk zijn en je moet de potentiële klant voldoende uitleg kunnen geven over het artikel dat je verkoopt. Bovendien duurt het een tijd, doorgaans hoor ik dat je moet rekenen op zeker drie jaar, voor je zaak werkelijk op volle toeren kan draaien. En volgens mij is het belangrijkste de liefde voor het vak. Je moet wat je doet heel graag doen, met overgave, met passie. En dat is verre van vanzelfsprekend. Velen oefenen een beroep uit tegen hun goesting. Je voelt dat gewoon aan : ze staan daar gewoon omdat ze geld willen verdienen. Ook kiezen velen voor een gemakkelijkheidsoplossing : ze verkopen bv. kledij die ze met grote hoeveelheden uit het buitenland laten komen per container. Gewoon de container leegmaken en de winkel volstouwen en je kan beginnen verkopen. De winsten kunnen heel groot zijn in deze branche, soms tot 500 procent. Allemaal op de rug van uitgeperste arme arbeiders uit ontwikkelingslanden. Fraai hoor, echt om trots op te zijn. Zo merk ik in Brugge vooral dergelijke zaken, weinigen doen echt moeite om een originele zaak uit de grond te stampen, ze kiezen voor een gemakkelijke oplossing. Indien ik zelf een gemakkelijk product zou kiezen dan verkocht ik pralines. Per kilo, aan de vele toeristen, en als de voorraad er bijna door is bestel ik nog een camionette met andere pralinen. Al slapend rijk worden? Ik weet het niet hoor. Gelukkig liggen de zaken voor mij - letterlijk en figuurlijk - volledig anders. Ik koos een beroep dat ik heel graag doe : boeken en antiek zijn voor mij een echte passie. Kosten noch moeite spaar ik om mooie zaken aan te kopen, om zaken te vinden die mijn bezoekers echt zullen aanspreken. Ik ben bij wijze van spreken dag en nacht bezig met mijn zaak. En ik heb daar veel voldoening van.
De laatste dagen heeft het weer gesneeuwd. Geen twintig cm maar toch genoeg om voor de nodige overlast te zorgen. Doordat er tussenin ook wat zon was smolt een deel van de sneeuw en door de vorst daarna werd op vele plaatsen een spiegelgladde ijslaag gevormd. Zelf heb ik niet veel last ondervonden want ik probeer zoveel mogelijk de grote straten te volgen waar goed gestrooid is. Gisteren (intussen zie ik dat dat al eergisteren geworden is) kwam het bijna tot een botsing in Male : op een spiegelgladde weg duwde een oud madamtje totaal onverwacht op haar rempedaal en een seconde later deed ik hetzelfde. Gelukkig gleed ze verder want mijn remmen haalde niets uit. Enkele meter verder kwamen we beiden tot stilstand en het madamtje stapte uit en liet haar auto gewoon midden in de straat staan. 'Veel te gevaarlijk om reglementair te parkeren!, zo verontschuldigde ze zich. Eerst wilde ik protesteren maar dan dacht ik : och here voor de tijd dat ze hier nog rondloopt - ik bedoel natuurlijk 'rondrijdt'... Wat me toch wel wat ergert is dat de helft van de mensen het vertikt om de sneeuw op de stoep voor hun woning niet opruimt. Levensgevaarlijk voor bejaarde voorbijgangers en ook de postbodes hebben het zwaar te verduren. Dergelijke slippertjes of uitschuivers zijn voor niemand aangenaam. Een kwestie van respect voor de buren.
Gisteren en vandaag was er een antiekveiling te Brugge. Vorig weekend was er een tentoonstelling van de te veilen goederen. Twee dagen op een veiling zitten is lang, zeker als je maar in enkele voorwerpen geïnteresseerd bent. Volgens de enen werd het een heel mooie veiling, volgens anderen niet. Wat me opviel was dat hier niets te merken was van de crisis waarover iedereen de mond vol heeft. De meeste loten gingen voor een goeie prijs van de hand. De veilingzaal zat afgeladen vol : vier vijfden kwam zich hier wat bezig houden en in de warmte zitten (want buiten lag er sneeuw). Heel wat geroezemoes, commentaar geven op alles en iedereen, onderlinge afspraken maken om niet tegen vrienden op te bieden, ... Wie waren nu de kopers? Mensen van alle leeftijden : dertigers maar ook veel vijftigers en zestigers en zellfs tachtig-plussers. Ik zag enkele tientallen handelaars en nog veel meer van die pseudo-handelaars-experten en ook heel wat klanten. Op een veiling ontpoppen heel wat mensen zich plots tot echte kenners-experts van antiquiteiten. Iedereen wil koopjes doen maar in werkelijkheid zijn de prijzen hier meestal veel hoger dan in de winkel bij mij. Maar we leven in een virij land. Zoals gewoonlijk nam ik helemaal achterin de zaal plaats, soms 'de hoek van de maffia' genoemd omdat de meeste handelaars daar samen troepen, wat trouwens hun goed recht is. Zonder handelaars is er geen veiling mogelijk. Ze leveren heel wat goederen en kopen veel. Soms kom je in grappige situaties terecht. Bv. een man die altijd zegt dat hij enkel lege en volle doosjes van naalden van oude grammofoonspelers verzamelt. Plots ziet hij mij bieden op een lot fantasiepostkaarten. Hij biedt ook en op enkele tellen is de prijs van 20 tot 400 eurootjes gestegen. Ik stop want dit wordt echt veel te duur. De man schittert eerst want hij heeft het lot kunnen kopen. Dan zie ik hem rekenen : 400 euro + ca 25 procent kosten, dat is ... 20 000 oude belgische franken!!! Terstond kleurt zijn hoofd helemaal rood en met een heel zuur gezicht verlaat hij de zaal. Een andere slimmerik, een handelaar of 'collega', biedt tegen mij op voor een oude landkaart. Ofwel is het een lot dat hijzelf inbracht en waar hij het maximum uit wilde halen door tegen mij op te bieden ofwel - en wat dus erger is, ik bedoel voor hem dan - is hij dom. Korte tijd nadien weet ik dat het dmmmigheid is want hij weet van geen stoppen en wanneer de prijs werkelijk te gek wordt laat ik mijn hand vliegensvlug zakken en laat hem nog eens bieden. Onmiddellijk na zijn aankoop komt hij naar mij toe en vraagt of ik geen interesse heb in zijn kaart. Ik antwoord hem : 'Jawel maar zeker niet tegen zo'n hoge prijs!' Hij lapt me dit wellicht geen tweede maal. Gisteren kocht ik ene zestal loten, vandaag niets. Hoofddoel vandaag was trouwens om te zien of de goederen (drie loten) die ik aanbracht zouden verkocht worden. Heel wat van de handelaars wisten wat er van mij was want ik nam die zaken al meermaals mee naar de beurzen. En wat gebeurde er? Bij het aanbieden van mijn loten klemden alle collega"s de grimmig de kaken op elkaar. Resultaat : de particulieren zwegen ook. Dus : niets verkocht. Eigenlijk ben ik er heel blij mee. De limiet die ik had gesteld, de minimumprijs die ik dus had bepaald, was veel te laag. En soms denken de potentiële kopers dat een lot niet veel waard is als de startprijs laag is. Wat een domme redenering zeg. Een spreekwoord zegt : 'Win je geen geld, dan is het (wel) verstand'. Een ander : 'Koppigheid is geen wijsheid'. Maar eind goed, al goed : als er hoge prijzen betaald worden is iedereen content. De koper omdat hij iets heeft kunnen aankopen, de verkoper omdat hij elders nooidt zulke zotte prijzen kan krijgen en last but not least die van de koper en de verkoper een mooi procentje krijgt. Iedereen gelukkig dus. En ik, ik ben bijna geen geld kwijt, dus ik ben ook een gelukkig man!
Gangster-'generaal' Graham Leaver of Guiy Leaver-de Montfort stuurde me vanmorgen een smsje met de volgende tekst : 'You win'. In een mailtje verklaarde hij dat hij zaterdag aanstaande zijn schulden zou vereffenen. Ik wacht af... voor de dertigste keer. En ... laatste keer.
Guiy Leaver-de Montfort : opgelet voor deze oplichter
Twee en een half jaar geleden, in juli 2007, naderde een klein ventje met een grote pet mijn vitrine. Hij was friet aan het eten uit een bakje dat hij ongetwijfeld op de Grote Markt had gekocht. Plots stapte hij richting voordeur van mijn winkel en ik repte me naar de deur om hem tegen te houden, mijn winkel is immers geen verbruiks- of consumptiezaal voor frieteters. Hij zei vriendelijk goeiendag en we begonnen een gesprek. De man zei dat hij NAVO-generaal was geweest in dienst van Rhodesia (Zimbabwe nu). Om zich te verzekeren van een rustige oude dag - want Zimbabwe kon door geldnood de pensioenen van zijn mlitairaen niet betalen - was hij met een miljardenproject bezig. Natuurlijk was ik onder de indruk van deze joviale en heel welbespraakte man. Hij vertelde me dat hij zocht naar heel zeldzame boeken om ten geschenke te doen aan de prinses van Dubai waar hij goede relaties mee onderhield. In Dubai was het immers dat hij een groots project rond paarden wilde realiseren. Equitasia zou een soort dorp worden waarin het paard centraal staat en dit zou vele steenrijke miljonairs aantrekken. Om dit alles te realiseren trok hij de wereld rond om investeerders aan te trekken, waaronder ook deze prinses. De boeken mochten niet handelen over godsdiensten en moesten overvloedig geïllustreerd zijn. Ik vond enkele werken over oorlogsvoering uit de 17e eeuw en hij betaalde mij onmiddellijk. Daar het om nogal grote sommen ging was ik natuurlijk blij met zo'n nieuwe klant. Rond die periode runde hij ook een kantoor op de Vismarkt hier te Brugge. Dit kantoor was ingericht in het hoekhuis aan de Vismarkt, een gebouw met roodgeschilderde gevels, waarvan de zijgevel zich aan de Predikherenstraat bevindt. Nu is daar een winkel in kledij gevestigd. De ruimte was ingedeeld in een aantal loketten waarin jongedames druk aan het telefoneren waren met als doel fondsen te verwerven voor het project van Leaver de Montfort. Een goede nieuwe klant dus op het eerste gezicht. Maar na een drietal grote aankopen kwam hij met een bezorgd maar nog steeds sympathiek gelaat de winkel binnen en vroeg me of ik hem eventjes kon helpen. Hij wilde 1000 euro lenen en zou dit een paar weken later teruggeven. Ik was me van geen kwaad bewust en dacht dat dit een eenmalige vraag zou zijn. (Motivatie om te helpen? Welnu, jaren voordien was ik zelf heel blij om wat geld te kunnen lenen van een priester op het moment dat ik de tweede keer weggestuurd werd uit het grootseminarie, ik bezat immers geen cent meer. Deze priester was geboren in mijn dorp en had een goed hart. Ik betaalde hem alles terug in het daaropvolgende jaar.) Alhoewel ik in 2007 echt geen euro te veel had - ik was nog maar twee en een half jaar bezig met mijn zaak - haalde ik de volgende dag 1000 euro af van mijn bankrekening en ging daarvoor in het rood. Gelukkig was dit maar voor een paar weken... De weken daarop herhaalde zich hetzelfde toneeltje : de man vroeg nog meer geld en uiteindelijk kreeg hij van mij zowat 2600 euro mee. Toen zei ik hem dat ik echt niets meer had en zelf in de problemen gekomen was door hem al dit geld te lenen. Hij beloofde me alles eerstdaags terug te betalen. Maanden verstreken en ik mailde regelmatig naar de 'generaal' om dat geld terug te bezorgen. Hij zei dat ik wat geduld moest hebben en dat hij hulp kreeg van zijn advocaat uit de Zwijnstraat. Ik dacht eventjes dat hij de gek hield met mij maar inderdaad de Zwijnstraat bestaat echt in Brugge en verbindt de Hauwersstraat met de Smedenstraat en na controle blijkt daar inderdaad een advocatenkantoor te bestaan (rare straatnaam eigenlijk om als advocaat op je naamkaartje te schrijven...). Ik zocht deze advocaat op en deze zei dat ik inderdaad wat geduld moest hebben met Guiy maar dat ik toch echter niet in luchtkastelen mag geloven. Zelf werkte hij inderdaad voor de Montfort en moest voor zijn diensten nog betaald worden. (PS Waar zou de naam "Zwijnstraat' vandaan komen? Misschien houdt dit verband met het vroegere slachthuis - nu de Beurshal - ... een plaats waar ze vroeger de varkens keelden... En laten we hier nog wijselijk aan toevoegen : noten mag je kraken, mensen nooit! Misschien ook kan de naam veranderd worden in 'Melkkoeienstraat'. Ik rook stilaan onraad en ging uit op verder onderzoek. Op de Vismarkt gekomen merkte ik dat het kantoor leeg stond, heel eigenaardig. Toen ik enkele horecazaken in de buurt binnenliep vernam ik dat men de generaal buitengezwierd had met behulp van ene deurwaarder en de politie. Toen ik de generaal hierover aansprak via een mailtje zei hij dat ik me geen zorgen moest maken. Na een tijdje kreeg ik een check van ongeveer 800 pond, ik kon het geld afhalen bij Western Union door opgeven van een code die ik van de generaal kreeg. Na voorleggingvan deze code aan de loketbediende van Westen Union (loketje in het begin van de Steenstraat). kreeg ik het geld in handen en dacht dat de rest ook spoedig volgen zou... maar niets was minder waar. Intussen kreeg ik twee ongedekte cheques van de Montfort. Ik inde de cheques en stortte het geld op mijn rekening maar telkens werd het geld enkele dagen later terug afgenomen van mijn rekening omdat de cheques niet gedekt waren. Wat een afknapper zeg! Wat later kwam een breedlachende Guiy op bezoek en tracteerde me op een koffietje. En dan kwam de kat op de koord : opnieuw vroeg hij geld want naar eigen zeggen was hij volledig blut. Ik zei hem dat ik niets meer wilde lenen. Toen zei hij me dat hij zelfs geen geld at om de komende dagen te eten en ik gaf hem toen 50 euro. Later nog eens dertig euro. Wat later vernam ik dat hij bij verschillende andere zelfstandigen ook geprobeerd had geld los te krijgen maar dat hij hier steeds bot ving. Dan hoorde ik van de vrouw van een bankier dat de generaal - die mij vertelde niet gelovig te zijn - op zondag regelmatig de mis bijwoonde in de H. Bloedkapel. Daar zat hij steeds heel devoot te bidden zodanig bijna dat zijn 'lippen daverden'... Ondertussen keek hij minzaam rond, op zoek naar goedgeklede dames, na de mis deed hij dan een babbeltje met dames 'van zijn stand' en probeerde zo met hen te gaan eten op restaurant. Hierbij was het telkens de dame die mocht betalen. Op internet ontdekte ik ongelooflijk veel verwijzingen naar deze man, vooreerst klopt zijn naam niet. Hij heet Graham Leaver en is helemal niet vn adelijke afkomst. Blijkbaar zat hij jarenlang in de gevangenis wegens oa ... het uitgeven van ongedekte cheques. Ook ging hij relaties aan met verschillende vrouwen, telkens met de bedoeling om hen op te lichten. Bovendien ontdek ik nu dat de NATO verklaart dat Guiy Leaver de Montfort nooit in legerdienst geweest is. Zijn legeruniformen waren gestolen waar of kocht hij in een voddenwinkel en de foto's van hem met allerlei hoge officieren en zelfs de Amerikaanse president zijn allemaal nep. Op de website van de BBC vond ik ook een en ander. Op andere plaatsen ontdekte ik dat een bepaalde Engelsman, blijkbaar ook een gedupeerde, opzoekingen doet ivm de vrolijke daden van de generalissimmo. Ook een filmopname van de generaal die op een terrasje in Knokke opgemerkt wordt en ondervraagd wordt over zijn wanpraktijken. We zien hoe hij na enkele prangende vragen het hazenpad kiest. Tot op vandaag kreeg ik vele tientallen mailtjes, smsjes en telefoontjes van de nepgeneraal om geduld te hebben en deed hij talloze beloftes om me terug te betalen. Vandaag was de maat vol : ik bracht de gangster op de hoogte dat ik heel binnenkort naar de politie en het gerecht stap om zijn bedrieglijke praktijken te laten stopzetten. Beter nog ware om hem en al zijn oplichterijen aan de kaak te stellen op tv, ik geloof dat er in Nederland een zender is die daarover programma's maakt. Even heb ik getwijfeld of ik dit alles wel openbaar moet maken. Het is immers mogelijk dat mensen me als naïef bestempelen omdat ik zo maar geld uitleen aan een buitenlander. Maar voor mij is het belangrijk dat iedereen verwittigd wordt om zelf niet in dergelijke vallen en oplichterijen te tuimelen. Zelf heb ik mijn lesje nu wel geleerd : geld uitlenen doe ik niet meer. Later volgt meer over deze oplichter.
Rond 14u00 een man van in de negentig op bezoek gekregen. Een echte liefhebber van oude boeken. Hij was in de tweede wereldoorlog in het verzet en deed er alles aan om de Duitsers het leven zuur te maken. Heel zijn leven al is hij daarom gefascineerd door alles wat van ver of nabij met oorlog en wapens te maken heeft. Hij beweerde dat hij alle mogelijke boeken over de beide wereldoorlogen al in bezit heeft en daarom naar een nieuwe uitdaging zocht. Eergisteren was hij op een veiling in Luik en had er niets kunnen kopen, en naar eigen zeggen zat dat geld nu te 'wikkelen in zijn beuze", een geluk voor mij natuurlijk. Hij wilde nu oudere boeken over dit onderwerp verzamelen, liefst van voor 1800. Toen ik hem een zestal boeken toonde over vestingbouwkunde (oa van Vauban) blonken zijn ogen. Omdat hij toch al een dagje ouder is en er bij de gekochte boeken toch enkele zwaargewichten waren ben ik met hem per taxi naar het station gereden zodat hij heelhuids (...) thuis zou geraken. Weeral een gelukkige klant, en voor mij is dat toch moinstens even belangrijk dan winst maken.
Toen ik terug was van het station kreeg ik het bezoek van een dame van in de zeventig. Ze vroeg me om eens langs te komen want ze had een aantal mooie boeken te koop. Om 20h00 was ik op de afspraak, in een groot herenhuis aan de Langerei. Er waren vele tientallen naslagwerken zoals encyclopedieën maar eigenlijk was dat allemaal onverkoopbaar. Om de dame niet te kwetsen zei ik dat ik momenteel gen vraag had naar dergelijke werken en dat al die boeken toch wel decoratief zijn (wat ook waar was natuurlijk). De dame in kwestie zei me dat ze wat geld nodig had om een familielid dat in grote problemen zat te helpen. De dame in kwestie zou binnenkort verhuizen en alles was te koop. Boeken heb ik er dus niet gekocht maar wel een aantal mooie schilderijtjes met Brugse stadsgezichten. Zo kon de dame toch wat geld bijeensprokkelen om haar familielid te helpen.
