Bezoekje aan het mooie stedelijke kerkhof te Steenbrugge
Intussen was het weer een hele tijd geleden dat ik het stedelijk kerkhof bezocht. Vroeger zocht ik er de begraafplaatsen op van alle naamgenoten, oa van een kindje dat overleed nadat ze bij haar vader (Adolf Moenaert, hoofdpolitiecommissaris van Brugge, wonende in Moerstraat) een brandje had veroorzaakt...
Er zijn heel wat mooie grafmonumenten te bewonderen, oa dat van Guido Gezelle en enkele kunstenaars. Ik wilde ook het graf bezoeken van Karel die vele jaren lang met zijn vrouw een bloeiende bloemenzaak runde, in het galerijtje waar ik mijn winkel heb. Ook dat van de schoonzus van een andere collega-winkelier. En vooral de laatste rustplaats van heel wat nonnetjes die ik heb gekend. Nonnetjes van het klooster van de Jozefienen en van de Zusters van de Godelieveabdij.
Veel graven liggen er verkommerd bij. Misschien kan de stad Brugge werklozen inzetten om het blazoen wat op te poetsen. Op sommige graven ligt een dikke groene laag mos, veel opschriften zijn onleesbaar geworden, jammer... Een zestal mannen, wellicht van de beschutte werkplaats, ruimden bladeren en takjes op, een gigantisch werk.
Wat me nogal opvalt is dat er heel weinig grafkapellen zijn, raar voor zo'n grote stad met vele rijke inwoners. Misschien zijn er heel wat verdwenen in de loop der jaren, bijvoorbeeld door bouwvalligheid. De kapellen die ik zag waren in slechte staat. In eentje steekt een mooi glas-in-lood raampje, met afbeelding van een kleurrijke zandloper (familie Provoost).
Achteraan is er nog plaats voor honderden graven, maar die voorraad zal vlug op zijn. Een oplossing kan zijn om de vele honderden 'gewone' grafmonumentjes op te ruimen en natuurlijk door mooie grafmonumenten te hergebruiken. Bij 'hergebruik' mag je op het monument een plaat monteren met de namen van de 'nieuwe bewoners'. Op die manier worden die monumenten mooi onderhouden.
Nog achteraan zijn er honderden rechtstaande zerkjes voor de oudstrijders, heel grauw allemaal en zonder enige beplanting. Ietsje mooier zijn de kerkhoven voor de gesneuvelden, maar ook hier kan er beter wat meer groen komen.
De grote bakstenen kapel, met de allures van een kleine kerk, is de laatste rustplaats van priesters (kanunniken) en ook een aantal bisschoppen lagen hier begraven. De bisschoppen werden een twintigtal jaar herbegraven in de kathedraal te Brugge toen men daar de crypte voor de bisschoppen terugvond. Dit ging gepaard met een grootse plechtigheid. Ik stond tijdens die plechtigheid vlak bij het nogal kleine luik die de crypte afsloot (linksachter in de rondgang rond het altaar) en zag hoe de kisten zowat verticaal onder de vloer verdwenen. Zo liggen alle bisschoppen uit de 19e en 20e eeuw nu knusjes samen...
Midden in de hoofdgang staat een kalvariekruis met een enorm grote bronzen Christus aan het Kruis. Spectaculair en aandoenlijk. Links ervan het praalgraf van Guido Gezelle. En daarachter, gemonteerd op de kerkhofmuur, vier oude grafplaten die in minder goeie staat verkeren, misschien worden deze beter overgebracht naar een beschutte plaats zodat ze niet verder ... aftakelen.
Opvallend zijn de tientallen grafconcessies van de Brugse kloosters : ik zie oa deze van de Jozefienen, Zusters van de Godelieveabdij, Capucijnen, Karmelieten, Zusters van het Prinsenhof, Arme Klaren, Zusters van de Potterie. Vele honderden zusters liggen hier begraven. Soms staan de familienamen vermeld, soms enkel de kloosternaam, soms de leeftijden ook.
Het is echt koud en ik besluit terug te keren naar de levenden.
Storm op zee!!! En bezoekje aan Oudenbosch, Zierikzee en Veere
Vandaag een dagje uit in Nederland, ik vertrok onder een gietende regen. De autoweg tussen Brugge en Gent is barslecht berijdbaar als het regent : de vrachtwagens veroorzaken met hun enorme banden een bijna ondoorzichtig watergordijn, het is telkens enkele seconden op de tanden bijten tijdens het inhalen, hopen dat je niet verongelukt.
Via Antwerpen reed ik richting Roosendaal. Ik bezocht er enkele mensen in de buurt en reed dan naar de van ver zichtbare basiliek van Oudenbos. Vroeger zag ik de koepel meermaals schitteren van op de autoweg, maar had de kerk nog nooit bezocht. Deze is gebouwd vanaf 1865 naar het model van twee belangrijke kerken te Rome. De koepel (63 meter hoog) is een (verkleinde) kopie van die van de Sint-Pietersbasiliek en de enorme voorgevel is een kopie van deze van de kerk van St-Jan van Lateranen. De kerk van Oudenbosch werd basiliek in 1912. Ze wil een blijvende hulde zijn aan de pauselijke zoeaven (soldaten die vochten voor de kerkelijke staten in de 19e eeuw).
Wanneer er een nieuwe paus verkozen wordt komt ook hier witte rook uit de schouw. En in 2008 huwde hier Frans Bauer. Wat me meest opviel in de kerk zijn de heel grote heiligenbeelden (apostelen, evangelisten, kerkleraren en andere), ook heel mooie schilderijen. De kerk is veel te groot voor zo'n dorp maar zeker de moeite om eens te bezoeken.
Dan naar Zierikzee en de deltawerken.
Zierikzee is een heel mooi stadje met 11 000 inwoners. Ik parkeer in de Sint-Lievensstraat en zie al vlug een enorme kerktoren opdoemen : de toren van de Sint-Lievensmonsterkerk (wat een rare naam!). Ze is 62 meter hoog en is zeer breed (25 op 25 meter, met inbegrip van de enorme steunberen). De natuurstenen van de buitenmuur komen uit de streek van Brussel. De toren lijkt sterk op die van de Sint-Romboutskathedraal in Mechelen, het zijn trouwens Mechelaars die de toren bouwden vanaf 1454... Wegens geldgebrek kwam er geen spits met een hoogte van 130 meter hoog. De kerk brandde af in 1930 maar de toren bleef bewaard. Een andere naam voor deze toren is 'Dikke Toren'.
Dan terug richting Brugge. Via de kilometer impressionante waterkering (Deltawerken) langzaam door de reeds heel de dag woedende stormwinden richting Middelburg. Eerst nog Veere bezoeken.
Veere. Ik parkeer aan de jachthaven alhoewel dit eigenlijk enkel mag door 'vergunninghouders' of zo. Maar in zo'n hondenweer komt er geen kat controleren denk ik en ik met de grootste moeite kan ik uit de auto komen. De wind giert en ik storm (!) naar de overkant van de parking om via een smal straatje de kerk te bereiken. Ik zie veel mooie huisjes en heel veel mooie beplantingen langs de gevels. De storm heeft heel wat schade aangericht en de stokrozen en boomtakjes vliegen me rond de oren, oppassen geblazen dus! Eindelijk bereik ik de monumentale kerk, het waait en regent echter zo hard dat mijn paraplu bijna de geest geeft. Het gebouw uit 1348 heeft een bewogen geschiedenis achter de rug. De toren geraakte nooit afgewerkt, er waren ook andere tegenslagen zoals oorlogen. Tijdens de tijd van Napoleon wilden de engelsen vanop zee de kerk platschieten maar door de stormachtige zee knalden de kanonballen het sop in of vlogen ze vér boven de gebouwen. De kerk kan bezocht worden maar het was bijna sluitingstijd en ik besloot om later wel eens terug te keren. Ik probeer via een windluwe straat mijn auto te bereiken. Tijd genoeg nog om het heel mooie stadhuis te bewonderen. Het klokkenspel is een van de mooiste carillons van Nederland. Jan Koekkoek, de gekende kunstschilder, werd hier geboren.
Mijn auto heeft onbewogen standgehouden ondanks het woeste noodweer en brengt me terug naar huis.
Een bijzondere dag voor het bisdom Brugge : een nieuwe bisschop. De vorige bisschop had reeds de bisschopswijding ontvangen toen hij aangesteld werd een vijftal (?) jaren geleden. Ik zat tijdens die aanstelling helemaal achteraan in de kathedraal, onder het orgel. Veel herinner ik me er niet meer van.
Nu was er dus de bisschopswijding van Lode Aerts uit Gent, afkomstig uit Geraardsbergen en Maldegem, werkzaam in Gent. Maldegem ligt op de grens met het bisdom Brugge, maar kerkelijk hoort Maldegem dus tot het bisdom Gent en als dusdanig hebben priesters uit verschillende bisdommen weinig banden met elkaar. Lode Aerts zal dus heel wat werk hebben om zich in te werken in ons bisdom, en zijn bekendheid met het Zwin als wandelplaats en de abdij van Westvleteren als oord van bezinning zijn dus slechts een begin...
Al weken was overal bekend dat enkel genodigden de kathedraal zouden kunnen betreden, door de aanslepende binnenrestauraties van de kathedraal is er immers maar weinig plaats. Wie niet in de kathedraal terecht kon mocht de dienst bijwonen in het oud Sint-Janshospitaal, daar zou je alles kunnen volgen op een groot scherm. Mij niet gezien, want ik wilde graag de dienst bijwonen ter plekke. Ook op tv kon je de dienst volgen. Ik besloot dan maar mijn winkel open te doen en later de dienst te bekijken op tv.
De dienst duurde zowat twee en een half uur. De processie kwam binnen via het hoogportaal (wellicht eerst verzameld in de sacristie en dan via buitenkant van de kerk naar het hoofdportaal). Eerst de minst belangrijke mensen : akolieten (misdienaars) en kanunniken, dan een indrukwekkende rij bisschoppen (een 16-tal : de Belgische bisschoppen, die van Rijsel, eentje of meer uit Nederland en Engeland, en dan de kardinaal (onze vorige bisschop = De Kesel) en de wijdeling zelf. De 'gewone' priesters hadden reeds een zitje gekregen in het hoogkoor : zo'n honderd priesters wat niet veel is. In ons bisdom zijn er immers nog honderden priesters en in principe zijn die allemaal vrij op zondagnamiddag... De prior van Steenbrugge, Adelbert Denaux (die me ooit buitengooide in het seminarie en die dacht aartsbisschop van Utrecht te kunnen worden..., enkel oud-proffen van het seminarie, de abt van Westvleteren, enkel oud-studiegenoten van mij, enz...). Op de bisschopstroon zat de kardinaal, geflankeerd door de huidige en vorige bisschop van Gent (Vanlooy en Luystermans). Lode Aerts zou pas later tijdens de viering zijn troon 'in bezit' nemen.
In de kerk zie ik enkele jongere priesters in burgerkledij, ik vraag me af waarom ze niet bij hun broeders in het koor zitten zodat er meer 'gewone' mensen de viering konden bijwonen. De burgemeester van Brugge en een groot aantal andere politiekers en burgemeesters (oa die van Dentergem) en familie van de nieuwe bisschop vulden de kerk. Ook vertegenwoordigers van de protestanten, Islam, orthodoxen enz. Maar ook heel wat mensen die ik daar niet verwachtte : enkele pilaarbijters, ook enkele mindervaliden waren er in geslaagd een zitje te bemachtigen. Hier en daar waren er plaatsen vrij, mensen die uitgenodigd waren en hun kat gestuurd hadden. Ook in de kruisbeuken was er nog massa's plaats over, jammer.
Er wordt een aanstellingsbrief uit het Vaticaan voorgelezen door de nieuwe nuntius (een zwarte bisschop, vertegenwoordiger van de paus in België), nadat de kardinaal hem formeel vroeg of er wel écht een benoeming was vanuit Rome.
Aanvankelijk wordt er a capella gezongen (zonder muziekinstrument) door het koor olv EH Ignace Thevelein, in het koor zingen oa een ex-prof van het seminarie en een vroeger monnik van Westvleteren. Een dame doet heel langzaam de 1e lezing, wellicht genietend van de wetenschap dat niemand haar kan 'aanjagen' en iedereen wel moét stilzitten en luisteren tot ze 'gedaan heeft'. Dan een tussenzang mét orgelbegeleiding. Na het evangelie de homilie (preek) door de kardinaal. Af en toe wordt de lens gericht op de bisschoppen in mooi gewaad en op de priesters helemaal vooraan. Ik zie EH Michel Nuttens, pastoor van Hoogstade en Gijverinkhove, vroeger onderpastoor in Veurne. Ook EH Luc Gruwet, pastoor van verschillende kerken in de binnenstad. De rector van de H. Bloedkapel, enz.
Er wordt oa gefilmd vanop het doksaal, telkens zie je dat er een massa stof ligt op het 'klankbord' van de preekstoel. De bisschopsleuze 'Preciosus in oculis sui' wordt zeer mooi ten gehore gebracht, een compositie van Ignace Thevelein, schitterend!
Dan is er de litanie der heiligen, zoals bij een priesterwijding. Lode Aerts strekt zich uit op de grond en zingt - heel erg onder de indruk - mee, tientallen heiligen oa de H. Lodewijk (patroon van Lode) en de Zalige Karel de Goede worden aangeroepen. Een mooi moment.
De bisschoppen zetten de mijters op voor de handoplegging. Wat later hoor ik de kardinaal fluisteren : 'kalotje af', aan de wijdeling. Logisch want het hoofd moet vrijgemaakt worden voor de wijding met olie. De bisschopsleuze wordt verschillende keren gezongen, prachtig en plechtig. De nieuwe bisschop krijgt een ring, een mijter en een staf. De staf is uit hout, heel uitzonderlijk en eenvoudig. Het is een hele klus om alles ordentelijk te laten verlopen, op een moment zit te ceremoniaris wat te prutsen met de microfoon... voor hem is het natuurlijk zenuwslopend om alles in de gaten te houden.
De kardinaal staat zijn plaats af aan de nieuwe bisschop en oorverdovend applaus breekt los. Hij gaat alle (intussen collega-)bisschoppen omhelzen en stapt dan naar zijn familie. Hij keert terug naar zijn 'troon' en beseft opeens dat hij de burgemeester en zijn traw... pardon medewerkers vergeten was... dus nog eens naar beneden en zijn plicht doen. Dan volgt een omhelzing met vicaris-generaal Koen Vanhouttte en abt Manu van Westvleteren.
Dan de rest van de mis. Na de dienst terug processie naar buiten, jammer dat niet alle 'gewone' priester meestapten want dat zou toch een extra gegeven hebben en het zijn toch de priesters overal te lande die de medewerkers en steunpalen zijn van de bisschop.
De nieuwe bisschop heeft een bijzondere uitstraling van gemoedelijkheid. Zijn leuze 'Kostbaar in Zijn ogen' zal hij hopelijk waar kunnen maken. Ik wens hem in elk geval veel geluk toe!
Astrid op bezoek in Brugge en mooie militaire parade
Al dagen stonden twee enorme tribunes op de Burg en niemand die wist ter ere van wie! Twee dagen voordien een briefje in de bus met de mededeling dat er een feest is nav het 600-jarig bestaan van de schuttersgilde in de Carmersstraat, en dat prinses Astrid het erelidmaatschap zou ontvangen. Blijkbaar krijgen alle leden van het koningshuis zoiets, ook Engelse koningen en zo zouden er (ere)lid zijn (geweest). Verder was er spraken van een vroeger verblijf van koning Edward II en een standbeeld voor hem nu. Ook het zoveel-jarig bestaan van een engelse militaire eenheid(?)...
In elke geval was de Burg en omgeving autovrij gemaakt van vanmorgen al en was er heel veel blauw op straat, de musketier bleef in zijn appartement onder zijn winkel zoals meestal als er veel politie op dreef is, kwestie van niet voortdurend betrapt te worden op ronselen..
Om 16u45 sloot ik mijn winkel want aan de kant van de Burg was de galerij toch afgezet met dranghekkens, het koningshuis kost ons veel geld weeral... De tribunes liepen vol met vooral oudere mensen, wellicht leden van die schuttersgilde en andere prominenten. De burgemeester was mooi op tijd en wachtte de gouverneur op. Op de Burg drie groepen militairen : een vijftigtal Belgische militairen met wapen. Dan een zestigtal engelse 'berenmutsen' met geweer en een dertigtal muzikanten. En tenslotte een dertigtal échte musketiers! Prachtig uitgedost en gewapend met lange lansen en grote geweren. Een viertal trommelaars en een vijftal mannen met fluitjes, niet te verwarren met die flierefluiter van een musketier hier vlakbij. Kraaknette kostuums en géén clochardpak...
Astrid komt er aan in grote zwarte auto, gevolgd door andere wagen. Als ze uitgestapt is rijden de wagen achteruit het plein af. Dan beent ze naar de tribune om plaats te nemen in een grote oude aftandse omzetel met hoge leuningen. Naast haar minister ... en de burgemeester en gouverneur.
De 'parade' begint. De musketiers worden aangevoerd door eentje met grote metalen helm, net een romeinse legeraanvoerder. In mooi gelid marcheren de bende over de Burg, opvallend zijn de mooie zilverkleurige metalen helmen, versierd met schitterende helrode pluimen, een heel verschil met die v. ieze zwarte pluim die vroeger op de muts van onze plaatselijke musketier stond. De mannen met geweren tonen wat kunstjes en plots richten ze allen hun geweren op de tribune met de prinses, en OMG!!! : ze vuren!!! Grote vlammen en massa's rook maar gelukkig geen slachtoffers. Gelukkig schoten ze er allemaal nevens (niet te verwonderen als je ziet dat het allen mannen van 50 en ouder zijn) of schoten ze enkel met losse flodders. Luid gejuich van het publiek door dit spectakel maar de politiemensen kunnen er niet mee lachen want zij moeten instaan voor de veiligheid van de 'hoge' bezoekers. Eigenlijk vind ik het raar dat men in deze tijden zo'n spectakel toelaat...
De musketiers geven nog een optreden ten beste, met allerlei fratsen (waar hebben we dat nog gezien?). De burgemeester vindt het superleuk zo te zien want hij slaat met de handen op de dijen. Heel grappig allemaal. De musketiers - zoals al gezegd vaak van gezegende leeftijd - maken veel plezier en worden dus begeleid door een aantal trommelaars en fluitspelers.
Een tweede groep militairen draagt enorme 'berenmutsen'. Een deel speelt muziek op allerlei blaasinstrumenten, schitterend en veel beter dan meeste groepen die we kennen van de jaarlijkse taptoe. Terwijl de muzikanten spelen is er blijkbaar inspectie in de andere groep, de groep die wapens draagt. Een overste stopt plots bij een zwarte soldaat en begint aan diens beremuts te friemelen en frutselen, nogal overdreven lang en heftig want ik zie de berenmuts heen en weer zwaaien. Dan doet hij teken en de zwarte verlaat het gelid, onmiddellijk gevolgd door zijn overste, ze marcheren recht naar de poort van het stadhuis en even later komt enkel de chef terug buiten! Mss moet de gestrafte soldaat als straf de drankjes beginnen uitschenken? Een kwartier later vindt de overste nog een ander slachtoffer. Die moet ook naar het stadhuis. De rest van de tijd worden de 'gaten' in de soldatenrangen niet opgevuld. Ja, van op mijn balkon kan ik alles heel goed volgen.
Enkele mensen willen bij me op het balkon komen maar ik durf die niet toelaten want ik heb geen zin om - net als met het bezoek van het koningspaar een tijdje geleden - weg te moeten van mijn balkon. De beremutsen geven een optreden, aangevoerd door een man in geel kostuum met soort jockeypetje op het hoofd.
De politie is heel alert : een aantal loopt rond met groot geweer en anderen zijn in burger met 'oortje' in oor. Af en toe kijken ze naar boven maar van mij moeten ze zeker niets vrezen.
De derde groep bestaat uit Belgische militairen. Mooie uniformen, veel mooier dan degene die ik kende uit mijn legertijd.
De Last Post wordt gespeeld door drie klaroenblazers op het balkonnetje van het stadhuis, ontroerend. Dan spelen de beremutsen de Vlaamse Leeuw en het Britse nationaal volkslied. Ik sta recht net zoals de mensen op de tribunes. Dan het nationaal volkslied, tijd om weer te gaan zitten voor mij, op de tribunes blijft iedereen echter rechtstaan... En plots hoor ik de triomfklok van het belfort, machtig schoon!
De plechtigheid loopt ten einde en Astrid laat haar omastoel achter en begeeft zich naar het stadhuis. Aan weerszijden van het plein klinkt een matig applausje en ze stevent recht op de mensen aan de H. Bloedkapel af. Daar staan enkele vorstenhuisaanbidders met bloemetjes. De minister, gouverneur, burgemeester en een aantal veiligheidsmensen omringen haar terwijl ze een babbeltje maakt met de mensen. Journalisten maken foto's.
Daarna gaat ze het stadhuis binnen en begint het lichtjes te regenen...
Na een uurtje - kort voor 19u30 - wordt ze 'uitgebonjourd', worden de bloemen en paraplu in de kofferbak gegooid en wordt ze enthousiast nagewuifd door onze glunderende burgemeester. De Burg is weer vrij voor de pokemonjagers.
De antieke oudheid bijna voorbij : Toots Thielemans overleden
Weer een stokoude muzikant die overleden is. Duidelijk komkommertijd op tv want héél de godganse uitzending van het nieuws ging over zijn overleden.
Persoonlijk hou ik helemaal niet van mondharmonicamuziek. Ik vind het telkens hoogst irritant en saai als ik dat lawaai hoor. Het dringt door merg en been, alle andere activiteiten worden onmogelijk als iemand begint te spelen.
Ook vond ik het niet altijd netjes om die oude man nog overal te laten opdraven, blijkbaar werd hij overal naartoe 'gesleurd' om wat melodietjes te blazen. Het doet me denken aan het laatste begijntje ter wereld : ook zij werd tot haar laatste snik lastig gevallen. Ook zijn moest per se nog wat geluidjes laten horen op een soort mondklaviertje. Natuurlijk een ander niveau dan dat van Toots. Of La Esterella, die werd ook af en toe nog uit de oude doos opgediept om wat te zingen tot de stukken er (bijna!) af vlogen...
In Lissewege staat er een bronzen standbeeld van Toots, in de bocht van de dreef van de abdijhoeve Ter Doest. Niet echt supermooi maar wel duidelijk herkenbaar.
Nu is het nog eventjes geduld oefenen, niet meer dan een paar dagen wellicht, tot de laatste mondharmonicaklanken (heruitzendingen van concerten en interviews) van het scherm verdwijnen. Eindelijk weer rust!
Begrafenis van de vermoorde priester uit Rouen : een nieuwe martelaar?
Het is intussen meer dan een week geleden dat priester Jacques Hamel werd vermoord in St Etienne du Rouvray, nabij Rouen. Gruwelijk : afgeslacht als een beest. In hoeverre moet je verdraagzaam zijn tegenover onverdraagzaamheid?
Ik vond de begrafenisdienst op YouTube, zie mijn Facebook. De grote kathedraal van Rouen zat nokvol treurende gelovigen. Buiten het gebouw werd de rouwstoet gevormd. Eerst de diakens, dan zeker 100 priesters en dan een tiental bisschoppen, zoals het hoort want de belangrijkste mensen komen achteraan.
De eenvoudige kist wordt binnengedragen en met de voeten naar het volk geplaatst zoals gebruikelijk is bij de begrafenisdienst van een priester. Hij kijkt als het waren naar zijn kudde... naar zijn gelovigen in de kerk. De religieuzen komen in een heel lange processie langs te kist om hun broeder-priester te groeten.
De dienst begint met volgende woorden : 'De vrede (!!!!!!!!!!!!!!!!!) zij met u!' Een duidelijke boodschap. De mensen in de kathedraal worden begroet : de familie, de vele priesters, iedereen van welk geloof dan ook. Er zijn vertegenwoordigers van de Joodse en islamitische gemeenschap.
Nu wordt de kist bedekt met een albe (wit priesterkleed) en een paarse stola. Wellicht de eigen stola waarmee de priester gedurende zijn bijna 60-jarig priesterschap vele honderden mensen zal begraven hebben en de biecht heeft afgenomen. Een kleine goede gewone priester, ° 1930 dus 87 jaar, vermoord voor zijn geloof. Tijdens de mis, waar hij voorging ter vervanging van een andere priester. Een zus en nichtje getuigen over het leven van de priester. Het nichtje heeft het heel moeilijk om haar tekst af te lezen. Vier kaarsen rond de kist worden aangestoken met het licht van de paaskaars. Dit doet me denken aan een begrafenis enkele maanden geleden, waar de drie kinderen ook een kaars laten branden rond de kist van hun teergeliefde vader. Wat toen ook heel aandoenlijk was. Deze priester laat evenwel geen kinderen na, wel een massa mensen die hem kenden als hun priester.
De lezingen zijn met zorg uitgekozen. Ze gaan over de dood en de verrijzenis, christenen mogen immers geloven dat de dood niet het einde is. In elk geval zullen velen deze priester nooit vergeten, en altijd dankbaar blijven voor zijn mooie levenswandel. Verder ging het over vergevingsgezindheid : als men op je rechterwang slaat moet je ook de linkerwang aanbieden. Helemaal niet eenvoudig om van je vijanden te houden... Moeilijk om te begrijpen en nog veel meer om te vergeven aan iemand die een onschuldige onweerbare priester het hoofd afsnijdt!
Zeven kelken en heel wat patenen (met hosties) staan op het altaar. Alles wordt bewierookt, daarna de priesters en alle kerkgangers, iedereen staat dan even recht en buigt het hoofd (zeker de oudere mensen buigen, zij dus die dit gebuik nog kennen). Wat later de vredesgroet, die duurt véél langer dan gewoonlijk, iedereen neemt de tijd elkaar vrede te wensen, hard nodig in deze tijden.
Op het einde van de rouwdienst zijn er de laatste gebeden. Alle priesters en de kerkgangers maken een kruisteken over de kist, sommigen knielen en raken de kist aan met de handen.
Vermoedelijk zullen veel mensen het graf van de vermoorde priester bezoeken. Hopelijk vergeten ze hem nooit. Hij stierf voor zijn geloof, omdat hij priester was. Hij is dus een martelaar zoals de vele christenen die in de loop van de voorbije 2000 jaar het leven lieten simpelweg omdat ze geloofden in Jezus. Wellicht zullen mensen op zijn graf of elders voor en tot hem bidden. Misschien gebeuren er mirakels, bijvoorbeeld mensen waarvan hun leven een merkwaardige wending neemt en waarvan men dit toeschrijft aan de voorspraak van de vermoorde priester... In elk geval zoek ik - wanneer ik in de buurt van Rouen passeer - de laatste rustplaats op om daar voor hem te bidden. Dat hij in vrede moge rusten.
Naar aloude gewoonte was ik gisteren in Veurne voor de jaarlijkse Boeteprocessie en kermis. Het 'Bomtje', de zware luidklok van de St-Niklaaskerk begint langzaam te luiden wat betekent dat de Boeteprocessie is gestart. Vele Veurnaars en ook veel mensen van elders stappen mee in deze eeuwenoude processie. Het is nog een échte processie, dus zonder veel show en tierlatijntjes. Ik herken heel veel mensen, sommigen verrassen mij door hun deelname want ik gis naar de reden... Van sommigen weet ik heel goed waarom ze meestappen, ze doen het met een bepaalde intentie : bidden voor een ziek familielid, voor familieproblemen, voor problemen van kennissen...
Ik kijk naar de vele houten beeldengroepen die op karren zijn gemonteerd en door boetelingen voortgetrokken. Een aantal beelden zijn van nogal mindere kwaliteit, zeventiende-eeuws wellicht maar nogal volks. Gelukkig zijn ze gerestaureerd en van een nieuw laagje verf voorzien wat de beelden behoedt voor verval.
Zoals steeds zijn er enkele 'boetelingen' die aan iedereen willen tonen dat ze goeie katholieken zijn, ze gebruiken de hoofdkappen niet en iedereen kan hun gezicht dus zien, ik heb dan mijn bedenkingen bij het echte motief van hun deelname. Nemen ze deel uit overtuiging, of willen ze gewoon 'gezien worden'?
Een mooi groot en zwaar reliekschrijn wordt gedragen door een voormalige onderpastoor en voormalige deken van Veurne. De eerste heb ik heel goed gekend in het seminarie, de tweede is diegene die me ooit buitengooide in hetzelfde huis van wantrouwen... Slechts een tiental andere priesters namen deel aan de processie, ik kende er maar eentje van, wat me zeer verwonderde. Tenslotte was er nog een 'witheer', een pater Norbertijn dus, vermoedelijk uit de abdij van Grimbergen. Ooit werd immers een norbertijnerabdij gesticht te Veurne, vanuit die van Grimbergen. Met de Franse Revolutie verdween deze Veurnse abdij.
Na de processie wandelde ik naar het huis waar ooit mijn teergeliefde grootmoeder woonde, een oud groot herenhuis dat eigenlijk bestaat uit twee aaneengebouwde panden, met een overdekte voormalige brandsteeg met heel een bevallige en beschermde stenen poort. De grote tuin is omgetoverd tot een heel mooie stadstuin met zwembad. Ten tijde van mijn teergeliefde grootmoeder-meter liepen er kippen rond en stond er een oude serre met druivenplanten. Alles is nu veranderd en werkelijk met veel smaak heringericht. Het was een kleine dertig jaar geleden dat ik er nog kwam. Naast het huis van mijn grootmoeder woonde juffr. Rutsaert, een tante van minister Eyskens (junior). Mijn grootmoeder kwam er vaak op bezoek en na de dood van voornoemde dame kwam dat gebouw in handen van het Annuntiatainstituut, waar ik vele jaren op school zat. Ooit hielp ik bij opgravingen in de tuin, waar oa een kerkhof werd blootgelegd...
Stilaan werd het tijd om een hapje te eten op de mooie Veurnse Grote Markt. Heel veel streekgenoten passeerden voor de terrasjes en het was zoals elk jaar dan ook een blij weerzien met oude kennissen. Leuk om de vele 'kliekjes' te zien : 'kleine boeren' die proberen op te trekken met 'grote boeren'... 'grote boeren' die 'kleine boeren' negeren of proberen van zich af te schudden, te weren uit hun gezelschap. Toeristen met onaangepaste kledij, heel veel lelijke mensen die anders niet buitenkomen, mensen ook die je elk jaar ziet verouderen, sommigen lijken ouder dan ze ooit kunnen worden... kortom een bont allegaartje.
Tenslotte ook familieleden, de enen al veel hartelijker dan de anderen... Vroeger zag ik er al mijn neven en nichten, nu slechts enkelen. Ook wat nonkels en tantes. Jammer genoeg is de traditie dat héél Veurne-Ambacht hier samen kwam op Veurne-kermis volledig verleden tijd geworden.
Sinds een week is de Burg van tegen de middag tot een gat in de nacht één wemelende bende jongeren van ca 15 tot 25 jaar. Jongvolwassen die terug kinds worden?
Feit is dat er rond 11u tientallen jongeren naar de Burg komen. Ze hebben drank mee en eten. Pizza's en een soort rotzooi in een papieren bakje, deegwaren met kaassaus of zo dus. En sinds vandaag hebben ze ook plooi- en ligstoelen mee. Veel toeristen vergapen zich aan de vele jongeren die de hele tijd met hun gsm of iPad of laptop aan het spelen zijn.
Na de middag komen er nog massa's jongegasten bij, ze zitten in grote groepen, per twee of drie samen, of helemaal op hun eentje. Ze bezetten de hele gevel van het stadhuis, zitten op de trappen van de H. Bloedkapel, tot ergernis van de bedevaarders en de toezichthouders die de orde in en rond de H. Bloedkapel bewaren. Grote groepen in het midden van het plein.
Gisterenavond had er eentje een gitaar bij en liet heel wat nogal triestige liedjes horen. Dan een jongedame die met haar flauwe stemmetje de boel 'opfleurde'. Rond 23u kwam een politiecombi op het plein gereden, wellicht om te vragen om niet te veel ambras te maken en de boel niet te lang te rekken. Resultaat : tientallen gasten die hen uitlachen, ja zelfs lichtjes uitjouwen. En wat doet de politie in zo'n gevallen? Die poetst de plaat. Net zoals bij de problemen in de galerij hier beneden... En de 'hang'jongeren bleven rustig ter plaatse, om halftwee 's nachts was er nog geen spraken om naar huis te gaan.
Er heerst dus een opmerkelijke drukte op de mooie Burg : geroezemoes de hele dag door. Mij stoort dit allemaal niet maar een paar andere bewoners hebben er geen goed woord voor. Er is teveel kabaal volgens hen en wie wil trouwen geraakt bijna niet tot in het stadhuis, zo klinkt het.
Vandaag zag ik een aantal Pokémonners door de galerij lopen, ze toonden mij dat ze op jacht waren naar allerlei dieren. Zo vingen ze voor de deur van de musketier al een rat! Hopelijk enkel een digitaal exemplaar. De voorbije dagen stonden ze soms aan de deur van gesloten winkels te koekeloeren door de ramen. Blijkbaar zaten er op dat moment van die beesten in onze winkels. Maar daar de winkels niet open waren op dat moment konden ze die beesten (of wat dan ook) niet vangen...
Heel dat Pokémongedoe vind ik al bij al amusant. Blijkbaar kan het veel jongeren uit huis halen en zo kunnen ze gezellig uren samenbrengen op de Burg.
En daarnet, rond 23u, hoorde ik luid geroep : bijna héél de 'bende' stormde het Blinde Ezelstraatje in, blijkbaar waren daar van die beesten gesignaleerd... Ik ben benieuw hoe lang dit 'spelletje' zal duren, ik kan me moeilijk inbeelden dat al die gasten tot het einde van de vakantie elke dag op de Burg zullen samenkomen.
Om 18u00 worden twee nieuwe diakens gewijd. Zoals steeds zorg ik er voor mooi op tijd te zijn. Omdat het regent ga ik met de auto en vind er nog net een plaatsje aan de voorgevel van de seminariekerk aan de Potterierei. Op de binnenplaats is nog plaats zat maar ik laat die voor de VIP's.
In de kerk zit al een vijftigtal mensen, allemaal vooraan natuurlijk om zoveel mogelijk van de plechtigheid te kunnen zien. Een tiental nonnetjes van 'allerlei pluimage', daarmee bedoel ik : van verschillende congregaties. Vroeger kwamen er massa's zusters maar die zijn er nu helaas niet meer. Ik neem plaats helemaal achteraan, in het verdomhoekje als je wil... Zo kan ik alles en iedereen zien, ik ben benieuwd wie er allemaal komt. Een nonnetje, zuster Pascaline, komt me begroeten, deze zuster werkte decennialang in het seminarie en is nu op rust in Tielt. Een 'kerkschat' zo wil ik haar noemen, héél haar leven in dienst van de Kerk, een en al opoffering. Ze moet in de negentig zijn nu en straalt nog altijd van geluk! Om halfzes komt het volk vlotjes naar binnen en een kwartiertje later zijn alle stoelen bezet. Ik zie enkele tientallen priesters, sommigen zien er goed uit, zoals mijn vroegere studiegenoot Wim Seynaeve, hij kwam al enkele malen in het nieuws ivm het verplichte celibaat waar hij niet echt voorstander van is.
In het koor lopen er vele tientallen mensen rond, al dan niet in priestergewaad. Veel te veel mensen... iedereen die denkt belangrijk te zijn loopt er door elkaar, de sacristie in en uit, zonder al te veel buigingen voor het hoogaltaar. Maar misschien is het tabernakel zo leeg als wat, in elk geval zie ik geen licht in de godslamp. Waar is de tijd dat we met 33 seminaristen waren, en waar is de tijd dat er honderden waren... Links boven het altaar merk ik een rood lichtje op, misschien ter vervanging van de olielamp voor het altaar? Maar het knippert nogal en ik denk dat het eerder te maken heeft met brand(- of rook)beveiliging.
De religieuze gemeenschap uit het Putje te Gistel arriveert in lichtblauwe gewaden. Een aantal mannen in lang zwart kleed. Heel wat zwarte mensen, want één van de nieuwe diakens is geboren in Ivoorkust. Hij was twee jaar bij de Augustijnen te Gent en volgde les in het grootseminarie en besliste om priester van het bisdom Brugge te worden, binnen één jaartje is het dus zover, hopelijk. De ander is een Westvlaming.
De dienst begint en in processie komen misdienaars, seminaristen, enkele priesters oa president Koen Vanhoutte en professor Henk Laridon, gevolgd door de bisschop van Antwerpen(Bonny). De belangrijkste mensen komen immers altijd achteraan. De bisschop van Antwepen dus, vroeger hier prof aan het seminarie en nu als bisschop in vervanging van die van Brugge. God weet wanneer we hier een nieuwe krijgen, er wordt nogal wat geruzied achter de schermen. Probleem is dat er blijkbaar moeilijk geschikte kandidaten te vinden zijn. De start van de viering wordt grondig verstoord door een gsm, die begint keihard te rinkelen. Na vijf seconden nog eens en het oud mannetje vlucht de kerk uit, onder grote hilariteit.
Het is vandaag de feestdag van de H. Petrus en Paulus. Eén van de lezingen vertelt ons hoe Sinte Pieter wonderbaarlijk bevrijd wordt van zijn ketenen en zijn gevangenschap door een engel. Ook de preek gaat over deze twee heiligen. Mooie preek, de bisschop van Antwerpen heeft duidelijk de gave van het woord, al zijn woorden zijn doordacht en doorleefd.
Het orgel weerklinkt en Inge Zutterman is sopraan en brengt hemelse klanken voort. Een koortje uit Vichte zingt maar ik versta er geen gebenedijd woord van. Intussen kijk ik naar de grijze muren waar de kruisweg ontbreekt, waar de ovale kaders hingen zie je een lelijke zwarte schaduw nu. De schilderijen hoog tegen het plafond van het hoogkoor zien er heel belabberd uit, ferm gekreukt, heel schamel... Een seminarist zei me net dat de kerk helemaal niet meer gebruikt wordt, wat hij heel jammer vindt. Zelf ben ik ook van mening dat ze deze sobere maar sfeervolle ruimte beter zouden gebruiken, zelfs als er geen verwarming mogelijk is.
Er zijn tien seminaristen dit (intussen afgelopen) schooljaar. De examens die soms allesbehalve objectief waren (!!!) zijn voorbij en ik hoop voor alle studenten dat die goed verlopen zijn. Ik herinner me dat sommige 'minder rappe' studenten de diakenwijdingen van hun oudere collega's vaak met minder grote vreugde bijwoonden... zo jammer is dat.
De wijdelingen werden voorgesteld. De president bevestigt dat de kandidaten geschikt zijn, na consultatie van waardige getuigen. Ze krijgen een reeks vragen te beantwoorden en beloven zonder enige aarzeling celibatair te gaan leven. Celibatair leven zodat je je volledig kan wijden aan je taak als geestelijke, zo klinkt het... En dan belofte van gehoorzaamheid aan de bisschoppen van Brugge, 't is te zeggen gehoorzaamheid dus vanaf dat er een nieuwe komt. Dan de litanie van alle Heiligen.
Handloplegging en wijdingsgebed. Dan overhandiging van de gewaden : diakenstola en dalmatiek. Overhandiging van het evangelieboek. Dan... een enorm luide gil, een soort oerwoudkreet! een Oewoewoewoe met de hand voor de mond, zoals bij de Indianen als ze ten strijde trekken... Iedereen schrikt zich rot, ik vrees dat er een gek in de kerk zit! Nadat iedereen van de schrik bekomen is begint iedereen te lachen. Wat later begint een zwart non op dezelfde wijze te gillen, ze staat achteraan in de kerk, vlak naast mij en houdt een kelk met hosties in de handen. Klaar om alles naar de bisschop te brengen. Blijkbaar is dat gegil een traditie in Ivoorkust? De nog jonge ceremoniarus krabt zich in de weinige haren die hem nog resten, ook hij moet zich herpakken want de show must go on, de dienst moest dus verder gaan natuurlijk. Naast mij zit een gehandicapte vrouw, voortdurend maakt ze ongecontroleerde bewegingen en krijg ik stompen in mijn maag en nieren (?), zo wild enthousiast is ze de hele tijd, op het einde van de viering blijkt dat ze bisschop Bonny kent (volgens mij werkte hij jarenlang mee in de Arkgemeenschap in Moerkerke, waar mensen met en zonder handicap samen leven).
In de kerk zitten enkele tientallen priesters maar lang niet meer zoveel als vroeger... alhoewel op woensdagavond priesters zich toch makkelijk moeten kunnen vrijmaken. En de meeste priesters die ik zie behoren niet tot de gelukkigste van het bisdom, wel tot de hartelijkste. Ze kennen mij en het doet deugd om hen te ontmoeten na de viering. De receptie laat ik voor wat ze is want ik heb geen zin om bepaalde mensen tegen het lijf te lopen, misschien zou ik me dan uitgedaagd voelen om een té hartig woordje te richten tot ...
Dorpsgeschiedenis van Oostvleteren en Westvleteren
In de abdij kan je enkele mooie boeken kopen.
Recent werd de geschiedenis van Oostvleteren en Westvleteren te boek gesteld. Heel boeiend want naar mijn weten gebeurde dat nog nooit eerder, al was er wel een tijdje een heemkring 'Vlietmara' die een interessant tijdschrift uitgaf.
De boeken bestaan uit verschillende delen, telkens door een andere auteur samengesteld. Om als enkeling héél de geschiedenis van een dorp op te maken, heb je tientallen jaren nodig. Als je echter met verschillende mensen kan afspreken om elk een aspect uit te werken kan het heel wat vlugger gaan.
De twee boeken samen wegen zeker 6 kg. Gisterenavond ben ik bij thuiskomst onmiddellijk beginnen lezen, het loont werkelijk de moeite! In heb boek over Westvleteren las ik inmiddels al het hoofdstuk over de Sint-Sixtusabdij en over de vroegere kloosternederzettingen.
En misschien komt er ook een boek uit over Woesten. Zeker een aanrader voor wie interesse heeft voor de geschiedenis van de Westhoek, chapeau aan de auteurs!
Gisteren bracht ik een bezoekje aan de abdij van Westvleteren. Het was al een heel tijdje geleden en ik hou van de rust die daar heerst. Eens helemaal stil vallen bij de monniken. Stil worden in Brugge is immers niet makkelijk, zeker niet als mijn winkel open is en een storende clown alle mensen luidop en brutaal aanklampt om hen een mottige waardeloze foto aan te smeren...
Eerst het middagmaal in Watou, een lieflijk dorpje met twee marktpleinen en ene mooie kerk, vanuit Haringe kom je er via de lange Moenaerde(!)straat. Enkele horecazaken waren gesloten, slechts eentje was open. Ze serveerden vooral vis maar ik koos voor een lekkere 'ribeye'. Het duurde meer dan een uur tegen dat alles geserveerd was maar het smaakte des te beter dan. Intussen was de warmte écht drukkend geworden, ik vreesde voor een onweer.
Rond de abdij liggen opvallend veel bossen. Er zijn mooie bossen in Proven rond het domein de Lovie. Het is elke keer weer wat zoeken naar de abdij, al die straatjes lijken op elkaar. Ik let op de vele boerderijen : een aantal is duidelijk van bestemming veranderd. Boerderijtjes die te klein zijn om leefbaar te zijn, worden omgevormd tot buitenverblijf. Op andere boerderijen zie je heel grote nieuwe loodsen staan. Ik vraag me elke keer opnieuw af hoe die boeren dat gaan kunnen betalen. Het gaat telkens over honderdduizenden euro's! Het vele mooie groen brengt je tot rust. Plots zag ik een monnik wandelen, in gesprek met een nonnetje, heel ver kon het dus niet meer zijn voor ik mijn doel bereikte.
De abdij is veel veranderd de laatste jaren. Vooreerst is er de grote nieuwbouw, de nieuwe woongebouwen. Maar ook de brouwerij is veranderd van uitzicht : er zijn enkele loodsen bijgekomen. Voor de poort stond een auto met massa's lege bierbakken, hij reed binnen... het dus mogelijk om zonder eindeloos te bellen toch wat gerstenat te bekomen.
Ik kwam natuurlijk niet voor het bier maar voor de vespers. Door de lange gangen kom je in de grote kapel - of moet ik kerk zeggen. Voor mensen die wat minder mobiel zijn kan het als het ware een kruisweg zijn om daar te geraken. Honderden meters gangen, verschillende deuren. Er waren enkele tientallen bezoekers die de vespers bijwoonden. eEnkele nonnetjes, en tussen de paters zat een vroegere prof uit het seminarie. Hopelijk zouden bezoekers de woorden aan de ingang indachtig zijn : er wordt door de abdijgemeenschap immers gevraagd om niet te luid te zingen... Het is inderdaad storend als een of andere bezoeker wil bewijzen hoe goed hij wel kan zingen, of als een dame luidkeels meegilt... Een paar jaar geleden ergerde ik me steeds aan een jongedame, een soort kwezeltje, dat onnodig luid 'meebrulde'... Ik had elke keer zin om haar buiten op het kerkhof te 'gooien'... dan is het daar niet altijd maar dood-stil. Voor mijn part mogen ze de bezoekers écht (figuurlijk!) het zwijgen opleggen. Er zijn slechts een vijftien paters maar hun zang is mooi en goed te begrijpen. Als dan buitenstanders hun 'kunsten komen tonen', dan komt dat niet ten goede van de sfeer.
Het was bloedheet, straaltjes water liepen van mijn voorhoofd en ik was dan ook op-ge-lucht toen ik de kapel verliet... Daarna uiteraard naar 'De Vrede' voor een natje en een droogje.
Na tweede deel van de halve finale : L'homme versus la machine. Heel mooi optreden van dansers en dansende robotten! Eurosong is niet meer enkel zingen maar een totaalspectakel. Tijdens het wachten op de punten zorgt men voor extra vermaak voor de wachtende kijkers.
Nu de finale...
Ik vind het niet kunnen dat de landen die meest geld kunnen ophoesten zomaar zonder enige strijd naar de finale kunnen.
Net zag ik op een franse televisiezender een merkwaardige film. 'Habemus papam'. Over een pausverkiezing dus.
Eerst zie je de kist van Johannes Paulus II buitendragen, wat later zie je massa's kardinalen bijeen in conclaaf. Ze moeten een nieuwe paus kiezen en mogen het Vaticaan niet verlaten voor ze werkelijk een nieuwe leider hebben verkozen. Na enkele kiesrondes komt er een witte rook 'uit de schouw' : habemus papam!
Maar dan gebeurt het : de paus wil het 'balkon' niet op, hij zet het op een lopen, letterlijk! Hij loopt de stad in en ontmoet er allerlei mensen, hij worstelt met zichzelf : hij vindt zichzelf onwaardig.
Intussen geeft de veilingheidsdienst de indruk dat de paus in zijn appartement is. Een pauselijke zouaaf moet daar regelmatig wat gordije-nen open en dicht doen en af en toe wat zwaaien vanuit de vensters. Daartoe moet hij zijn uniform afdoen en iets wits aantrekken. Hij 'jeunt' zich in zijn rare taak : hij vreet de hele dag door, probeert al de zetels uit en laat muziek weergalmen in de hele vleugel van de pauselijke residentie.
Intussen amuseren de kardinalen zich met kaartspelletjes, voetbal enz. Niet echt geloofwaardig maar wel amusant.
Na drie dagen vindt men de nieuwgekozen paus terug en kan men hem overhalen terug te keren. Massa's halfhysterische mensen wachten al dagenlang op zijn verschijning op het pauselijke balkon op het St-Pietersplein.
De paus verschijnt en steekt een rare speech af over zonden enz, en ... dat hij zich onwaardig voelt om paus te zijn. Enkele kardinalen op de andere balkons worden onwel als ze deze woorden horen. De paus verdwijnt van het 'toneel' en het verhaal is uit.
Heel bizar maar niet onmogelijk... zo opeens zo'n enorme verantwoordelijkheid krijgen, en dit op een leeftijd waar 'normale' mensen al 20 jaar op pensioen zijn... En ik vraag me af hoe ze dit alles mochten opnemen in het Vaticaan, volgens mij is lang niet alles in scene gezet kunnen worden op andere lokaties!
Op 1 mei is er elk jaar een grote rommelmarkt op het marktplein en omliggende straten te Poperinge. Vroeger kon je er heel mooie zaken op de kop tikken. Vandaag is deze markt verworden tot hetzelfde niveau als de meeste andere markten : onbruikbare rommel, nieuwe zaken (hoort eigenlijk niet thuis op een rommelmarkt), ouwe kleren, ...
Ook enkele minder leuke standhouders, eentje is nogal berucht geworden in de wijde regio, en in één oogopslag zag ik dat zijn aanbod niet meer is als vroeger. Stukken duurder dan wat ikzelf durf (!) vragen. Maar gelukkig voor hem zie ik dat hij er een heel mooie bestelwagen op nahoudt, van zo'n car kan ik enkel dromen. Tja, dat komt natuurlijk omdat ik belastingen moet betalen...
De organisatoren van de rommelmarkt maken er een zootje van, men werkt hier zoals vroeger in Loppem : iedereen moet zijn standnummer gaan opvragen om 6u 's morgens. Gevolg : overal auto's en bestelwagens kriskras door elkaar. En maar sakkeren op elkaar omdat men zijn (vermoedelijke) standplaats niet kan bereiken.
Ik was al tien jaar niet meer naar deze rommelmarkt gekomen, omdat er op dezelfde dag altijd markten zijn dichter bij huis. Mijn aandacht gaat uit naar boeken en antiek. Rond zeven uur kan ik een heel mooie verzameling oude postkaarten kopen, het leuke is dat ik zelf mocht beslissen hoeveel ik wil betalen, leuk toch? Er zijn slechts een viertal mensen die mooie antiek meehadden, alhoewel ik heel sterk de indruk heb dat ze vooral hun voorraadje 'winkeldochters' (spullen die ze aan de straatstenen niet kwijtraken) willen slijten. Qua heiligenbeelden is het aanbod héél pover : ongelooflijk welke waardeloze zwaar beschadigde stukken dat ze duren aanbieden.
Heel veel kennissen maken een praatje met mij, en zo biedt eentje enkele oude Poppkaarten aan, mooi ingelijst. Oude kadasterkaarten van Gijverinkhove, Krombeke, Stavele en Hoogstade, in heel mooie staat en netjes sober ingelijst. Mijn dag kan echt niet meer stuk nu! Voor ik vertrek is de kaart van Krombeke al terug 'de deur uit'. Ook heb ik al een klant op het oog voor de kaart van Hoogstade.
Rond tien uur ontmoet ik de deken van Poperinge. Deze priester was vroeger pastoor van Male en deken van Lichtervelde. Toen de dekenij van Lichtervelde werd afgeschaft kreeg hij dezelfde functie in Poperinge. Hartverwarmend om te zien hoe de mensen hem hartelijk begroeten wanneer hij zich begeeft van de St-Bertinuskerk naar de St-Janskerk.
Daarna vertrek ik richting Brugge. Ik bezoek er de rommelmarkt van Blijmare, een wijk van St-Andries, achter de nieuwe gevangenis. Hier is er véél meer volk maar het aanbod is hier (voor mij toch) veel minder interessant dan in Poperinge : massa's ouwe kleren. Voor veel vrouwen de gedroomde plaats om urenlang in de afdragertjes te graaien... Elk zijn hobby natuurlijk.
Tegen 13u heb ik er meer dan genoeg van en vertrek ik richting winkel.
Vanmorgen ging ik naar de begrafenis van een landbouwer, weeral! Was de schoonvader van de landbouwer van die enkele weken geleden overleed op de leeftijd van 63 jaar.
Deze man was bijna 99 jaar, wat natuurlijk veel meer aanvaardbaar is... Een eerbaar man die een hele carriere uitbouwde met vrouw en negen kinderen, in een piepklein dorpje nabij Diksmuide. Hij woonde op het grondgebied van Kaaskerke maar werd in de kerk van Diksmuide begraven, daar de kerk van Kaaskerke sinds enkele jaren een andere bestemming kreeg (zonder commentaar...).
Ik ben altijd graag overal op tijd en zo was ik een uurtje voor de begrafenis al in Diksmuide. De corbillard stond al voor de ingang van de Sint-Niklaaskerk en het personeel van de begrafenisonderneming was nog een en ander aan het regelen in het kerkgebouw. Daar er anders nog niemand in de kerk was ging ik even een kijkje nemen naar de rechterzijmuur, daar is een oude grafplaat in de muur gemetseld. Een bordje vermeldt dat dit de grafplaat van Lieven Lowys is, in leven kerkmeester enz. Wellicht in de 17e eeuw, de tekst is niet zo goed te lezen, ik onderzoek dit later wel. Ik heb voorouders die zo heten en misschien is ook deze man familie. Daarna wandel ik nog even op de Grote Markt en bewonder de vele huizen, nog geen honderd jaar oud, maar toch mooi heropgebouwd en nu een sfeervol geheel vormend.
Stilaan komen er meer en meer auto's op de Grote Markt, mensen die naar de begrafenis komen. Ik ga terug de kerk in en neem plaats halverwege de kerk. Heel wat stoelen zijn voorbehouden voor de familie van de overledene. De begrafenisondernemer is uiterst behulpzaam en voorkomend. Iedereen mag rekenen op een warme hand en enkele schouderklopjes. Ik hoop dat het niet oneerbiedig overkomt wat ik nu zeg, maar ja, dit zijn allemaal potentiële klanten... voor in de toekomst... Hij en zijn medewerkers zorgen ervoor dat alles op wieltjes loopt (figuurlijk). De familie, de kinderen en schoonkinderen dus, verzamelen achteraan en volgen de kist richting altaar. Er zijn nog acht kinderen in leven, meer dan twintig kleinkinderen en nog meer achterkleinkinderen. De kerk zit goed vol en de dienst begint. Liederen, begeleid door het fameuze orgel (één van de meest uitgebreide qua aantal orgelpijpen, van het bisdom) en lezingen wisselen elkaar af.
Het kerkkoor zong mooie liederen en zeker een dozijn mensen met vaandels van vaderlandslievende verenigingen hielden vooraan een soort erewacht.
Tijdens de preek bleek dat de overledene een graag geziene persoon was, met vele talenten. Heel gelovig ook, zo hielp hij de restauratie van een mooi OLV-beeld bekostigen, OLV van Troost in Nood, beeld dat in een kapel staat niet ver van de Ijzer. Men had voor de begrafenisdienst speciaal dit beeld hier in de kerk geplaatst, als een soort eerbetoon aan de weldoener.
Plots echter krijg ik het op mijn heupen, letterlijk! Een hevige kramp in mijn linkerdij en heup. Niet om uit te houden. Dit is de tweede maal, op de vorige begrafenis had ik hier voor het eerst last van. Maar toen zat ik op de achterste rij en viel het niet op toen ik noodgedwongen recht moest staan... Vanmorgen hield ik het écht niet meer uit en de preek van de pastoor-deken kon voor mij niet vlug genoeg ophouden... Daarna was er offerande en zou ik mijn benen kunnen strekken. Maar de pijn verergerde en ik fluisterde tegen mijn buurvrouw : 'Ik ga recht moeten staan want ik verga van de kramp!' De vrouw knikte begrijpende en siste me toe : 'Je moet méér bananen eten dan heb je daar geen last meer van!' Ik siste terug : 'Bananen? Ik ben geen aap he, ik heb geen bananen bij!' En ik stond ineens op, iedereen gaapte me aan. De offerande was intussen bezig, helemaal vooraan. Naast me stond iemand van de rouwleiding en hij sprak me meteen aan en zei dat het nog niet aan mijn beurt was. Ik zei hem dat ik last van kramp had en hij keek me vreemd aan. Na enkele minuutjes mocht ik ook ter offerande gaan, en haastte me daarna zo vlug mogelijk naar buiten.
Eddy Wally kon niet deftig zingen! Kan Marina Wally koken?
Vanavond is er weeral niets deftigs te zien op tv, dan maar kijken naar Komen 'Eten'. Terwijl ik lekker bezig ben met de akten van de burgerlijke stand van mijn geliefde Eggewaartskapelle.
Ik zie een lelijk oud mens verschijnen, met massa's attributen ivm Eddy Wally, the (gewezen) 'voice of Europe'. Bah, wat een lelijke vrouw, dat belooft! Dan zie ik een man met klein sikje, ik ken die man precies van vroeger, volgens mij was hij samen met mij op de opnames van 'Stukken van mensen'. Mediageil die man...
Als de bezoekers dat mens met 'Marina' aanspreken heb ik plots in één klap door dat het de dochter van Eddy Wally is.
Benieuwd wat ze gaat klaarmaken... het ziet er allemaal niet veel soeps uit. Even lijkt het er op dat ze haar oven niet 'in gang' krijgt.
Ze zegt meteen al dat ze wil winnen, om dat dan te 'vertellen' aan haar papa. Ze wil het spelletje dus 'hard' spelen en vooraf al duidelijk maken dat ze haar moeten laten winnen.
Terwijl ze de borden vult met hertfilet enzovoort speelt men het liedje ' Charel ik heb je g.. gezien!' Hahaha, meer gat dan iets anders, inderdaad! Het rimpelvrouwtje zegt : 'Met liefde gedaan!' Straks zal ze wellicht proberen om de reststock van de saccochen van vaderlief te slijten.
De commentaren : heel lekker, heel geslaagd, blablabal! Geen kwaad over de ... levenden! Maria is enorm getroffen door de vele lieve woordjes, en intussen klinkt een liedje van de film 'Titanic'! Daarna begint iedereen te zingen en te dansen, de pret kan niet meer op. Ik kan het niet langer aanzien en neem pauze.
Dan gebakken fruit : goed bezig om haar gasten een ferme peer te stoven. Massa's bananen in de braadpan, met "zeer veel liefde gemaakt', wellicht mierezoet om zoetgevooisde liedjes te brullen straks...
En de complimentjes blijven komen : 't is allemaal de magie van de Wally's, zegt er eentje. En dan krijgen de gasten een boek over den Eddy, gesigneerd door Marina Wally!
En de punten? Men noemt haar een 'show-BEEST'!!!! En ze krijgt meer punten dan de collega's de dagen daarvoor. Marina is in de wolken en moet dringend naar Diksmuide voor een optreden! Dat zegt iets over het niveau van 'cultuurminnend DIKsmuide'! Ik moest enkele jaren geleden zelf al aan de lijve ondervinden hoe 'rond' sommigen daar waren of misschien nog altijd zijn. Maar deze twee laatste zinnetjes gaan enkel over enkele mensen, dus niet veralgemen, want daarvoor ik veel te veel respect voor de grond van mijn voorvaderen (mijn voorouders zijn afkomstig uit de streek, uit Oostkerke en Pervijze)!
Jaren geleden nam ik enkele malen deel aan een mooie antiekbeurs in de Expo te Waregem, waar ik een mooie omzet 'draaide'.
Gisteren was er een rommelmarkt en ik dacht opnieuw goed te verkopen. Maar helaas, er was weinig interesse. De vele allochtone bezoekers waren weer uit op superkoopjes en dachten alles voor een prikje mee te kunnen graaien. Dit gold vooral voor ouwe kleren, speelgoed en huishoudgerei.
Maar zoals altijd waren er ook van die mannen die enkel interesse hadden in brons en zilver en tin. Dan tillen ze de voorwerpen om ze te 'wegen'. En daar heb ik een gloeiende hekel aan. Ik weiger aan hen te verkopen want zij gaan kapotmaken wat wij hebben gemaakt. Wij maken kunstvoorwerpen en zij proberen alles voor een prikje aan te kopen om het daarna te laten smelten, ze kopen dus enkel per gewicht. De kunstwaarde interesseert hen geen barst! Natuurlijk kan je niet zeggen : ik verkoop niet aan jullie. Wat wel kan is dan gewoon dubbel zoveel vragen als het voorwerp in gewicht waard is. En dan lopen ze vlug verder.
Gelukkig waren er enkele leuke collega's, enkelen riepen ook de hele tijd 'Marie-Jeanne'! Willy Naessens van The sky is the limit is hier immers nogal populair. Ook mocht ik enkele leuke mensen ontmoeten, met grote interesse in geschiedenis. Gelukkig had ik dan ook enkele historische kaarten bij waarvan ik eentje verkocht aan een échte liefhebber. Altijd leuk als een bezoeker tevreden is met zijn aankoop!
Eén april betekent elk jaar wat extra wakker zijn heel de dag. Altijd zijn er wel van die leukerds die de zot willen houden met een ander, en zeker op deze dag!
De dag begon al minder leuk toen ik een zeer irritante persoon zag die vandaag zijn verjaardag viert : de musketier. Altijd heeft hij een attentie klaar : hij is een meester in het verwijten van mensen, dus ook vandaag was het weer van dat! Maar goed, blijkbaar wil hij weeral niet werken vandaag en gaat er vandoor in een soort schooierskostuum, misschien gaat hij weer uit bedelen vandaag en zijn beklag doen over ons (!de omgekeerde wereld!).
Rond 15u krijg ik een telefoontje. Iemand zag op tweedehands.be een advertentie van ene 'Duvelke' die een hoop gratis kruisbeelden en andere heiligenbeelden wilde wegschenken. Ik vind het nogal raar en zeg de man : 'Allez man, geloof je dat nu zelf? Wie geeft nu gratis houten beelden weg?' De beller zegt dat dit letterlijk te lezen staat in een advertentie op internet, met dit - mijn - gsmnummer.
De uren daarop krijg ik tientallen telefoontjes van toch ietwat naïeve mensen die gratis beelden willen. Ze verzoeken me om niemand anders meer 'binnen te laten' en alles te reserveren voor henzelf! Ik blijf herhalen dat het een flauwe aprilgrap is. Sommigen kunnen er niet mee lachen en worden verbaal agressief. Anderen gooien dicht. Anderen zeggen dat het hen spijt maar ik stel hen gerust : het is enkel maar een aprilgrap!
Tussen de telefoons door spring ik binnen bij de collega's-handelaars in de galerij. Iedereen vind het grappig, ééntje ziet bijna blauw van het lachen. Ik denk : ok, beter dat ze lacht dan dat ze rondloopt met haar kin tot aan de grond. Tot 's avonds krijg ik van die telefoontjes.
De volgende dag, zaterdag, opnieuw telefoontjes : 'Alloo 't is voor die gratis schapen!' Ik val uit de lucht (figuurlijk) en denk : wat is dat nu weer? Wanneer er nog méér schapenliefhebbers opbellen krijg ik het toch stilaan wat op de heupen. Ik herhaal dat ik geen schapen in huis heb. Later zeg ik dat ze allemaal 'uitgedeeld' zijn en tenslotte zeg ik dat de schapen 'op' zijn maar dat ik morgen zondag koeien en ezels zal uitdelen! Waarop de man antwoordt : ok, leuk, dan bel ik je morgen terug! Ik antwoord meteen dat het er een flauwe grappenmaker is die dit alles verzint. De ander wordt er niet vrolijk van, hij was al verlekkerd op de beloofde koeien en ezels.
Intussen probeerde ik telkens de advertenties terug te vinden, maar zonder resultaat.
Om 18u sprak ik enkele collega's en verklaarde hen dat ik de flikken zou verwittigen en benieuwd was of de spelletjes zouden ophouden. En ik voegde er aan toe dat ik het niet zo erg zou vinden moest die kluchtigaard een collega of kennis zijn. Maar als het één bepaalde zot zou zijn, de man dus die op 1 april verjaart, dat het dan zijn beste dag niet zou zijn.
En rond 19u krijg ik een telefoontje : blijkt dat het een collega uit de galerij was. Eentje die blijkbaar niet veel om handen had en die dus tijd vond om van die mottige advertenties te plaatsen op het internet. En die de advertenties vlug verwijderde telkens wanneer hij wist dat ik de advertenties wilde opsporen.
Heel grappig allemaal maar ik beloofde de dader en zijn compaan dat ik hen vergeef maar niet vergeet : er staat hen ook nog iets te wachten!
Op de Nederlandse tv was er een heel mooie Paasnachtviering. Plaats : de St-Blasiuskerk te Delden (Overijssel, Nederland - nabij Hengelo en Enschede). De kerk is heel overvloedig versierd. Het orgel begeleidt de mooie gezangen. De vele alleluia's zijn niet uit de 'lucht'. Het is immers zo dat in de veertigdagen geen enkel alleluia uitgesproken of gezongen wordt.
Er wordt een litanie van de heiligen gezongen : een jongeman zingt een eindeloze lijst met heiligennamen, waarop het volk telkens kort (zingend) antwoordt, zachtjes begeleid door het orgel.
Dan volgt de doop van een volwassene, een jongeman van 22 jaar. Heel bijzonder want bij een gewone doop, kort na de geboorte, dan onderga je die doop zonder dat je er zelf iets van beseft, zonder dat je er zelf voor kiest... Naar mijn bescheiden mening wil dat echter niet zeggen dat je die doop twintig jaar moet uitstellen totdat je 'zelf kan beslissen'. Kinderen werden vroeger trouwens binnen de paar dagen gedoopt opdat - bij vroegtijdige kindersterfte - de ziel van een ongedoopt kind de hemel niet ontzegd zou worden. De jongeman die nu gedoopt wordt antwoordt heel overtuigd op de vragen die de priester hem stelt, ontroerend.
Wat later wordt de paaskaars in het gewijde water gedompeld en gaat de priester naar het volk met de wijwaterkwast. Er wordt overvloedig met wijwater 'gesmeten'...
Verschillende malen wordt er gebeden voor de overledenen. Ik denk hier speciaal terug aan de landbouwer van 63 die precies twee weken geleden werd begraven op het kerkhof op enkele meters van de hoeve waar hij heel zijn (weliswaar veel te korte) leven woonde. Ook aan de vele mensen die me nauw aan het hart lagen en die overleden zijn : familie, kennissen, vrienden... Het is een grote troost om te mogen geloven dat de dood niet het einde is, dat er ooit een weerzien zal zijn. Ja, voor wie niet gelooft moet de dood nog veel erger zijn dan voor wie wel die troost heeft... Het moet verschrikkelijk zijn 'zeker' te zijn dat met de dood alles ophoudt.
De kerk zit bomvol en doet me denken aan de paasnachtvieringen in de Brugse kathedraal, toen ik er aanwezig was als seminarist. Speciaal, deze viering 's nachts. De klokken die 'terugkeren uit Rome' wanneer met triomfantelijk orgelgedreun het Gloria aangeheven werd. De Goede Week was qua liturgie, vieringen, de mooiste van het hele jaar. Door mijn werk heb ik deze vieringen enkel op afstand kunnen meemaken.
En dan nog het volgende : ik weet dat het in deze sterk bewogen week boordevol intense vieringen is dat een aantal priesters die ik ken ooit besloten om priester te worden. En de nood aan goede priesters is heel groot...
Massamoord in Brusselse : 'kruisvaarders' gedood???
Het is nu méér dan duidelijk. De IS moet uitgeroeid worden, het kan niet dat een bende woeste barbaren de rest van de wereld wil kapot maken!
Rond 9h deze morgen hoorde ik van de buren wat er net gebeurd was, ik kon het gewoon niet geloven! Tegen de middag passeerde ik Antwerpen, en zag er zware legertanks over de autoweg rijden, wellicht richting Brussel.
Zo laf! Onschuldige mensen uitmoorden. Ik hoorde dat de bommen ervoor zorgden dat ledematen afgerukt werden, dat ingewanden uit buikholte puilden... Er zijn geen woorden voor.
Hopelijk wordt de wereld eindelijk wakker en rollen ze die bende moordenaars op zodat de vrede kan terugkeren.
