Er uis al veel geschreven over relieken van heiligen. Over of relieken echt of vals zijn. Of de vele H. Kruisrelieken echt allemaal afkomstig zijn van het Kruis waarop Christus gedood werd.
In elk geval, ik heb momenteel enkele tientallen kleine en minder kleine relieken liggen in de vitrine. Gisteren kwam er een liefhebber langs die daags voordien ook al aan de winkel passeerde. Ik haalde alle relieken uit en legde ze op een grote houten plaat. De man, die een soort Duits sprak, wellicht een soort zigeuner, haalde een steen, wellicht kristal, te voorschijn. De steen hiing aan een kleine ketting. De man liet de steen bengelen boven de relieken. Zijn handen gevouwen en de ogen dicht begon hij allerlei zaken te brabbelen. Na enkele minuten stond er dertig man zich te vergapen aan het vreemmde schouwspel. Hij liet de steen boven elke reliek afzonderlijk bengelen terwijl hij onophoudelijk verder brabbelde.
Na een tiental minuutjes vroeg hij me wat ik vroeg voor een bepaalde relikwie. Ik noemde een bedrag en hij antwoordde dat zijn steen zoveel niet wilde betalen, dat zijn steen een ander bedrag voorstelde. Ik antwoordde hem dat hij aan zijn steen moest vertellen da tik niet met verlies kan verkopen, waarop de hele bende toeschouwers in een luide lach schoot. Daarop haastte de man zich naar de Burg.
Daarnet keerde hij terug en telde opnieuw voor te verkopen aan zijn (of dat van de steen?) bod van gisteren. Ik schudde mijn hoofd en hij zei : 'Bis Morgen!' De man is hier voor een hele week
Antiekveiling : hoge prijzen, afgunst en mooie aankopen
Wat een druk leven soms... Van de ene beurs naar de anderen, veilingen bijwonen, ... en ondertussen nog een winkel runnen. Heel veel werk maar ook veel voldoening.
Vandaag was het, daags na de antiekbuers in Tielt, weeral zo ver. Veiling van antiek. Honderden mensen keken gespannen naar de vele voorwerpen die te koop werden aangeboden. Onder het publiek zeker een vijftal beroepslui, antiquairs dus en ook een rits brocanteurs, een hoop pseudo-zelfstandigen en zwartverkopers. Allemal geen probleem voor mij hoor ware het niet dat heel wat van deze individuen nogal afgunstig zijn op elkaar, ze gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Meestal klitten ze samen in kleine groepjes. Geroezemoes de hele tijd, afspraken makend wie wat zal kopen. Nijdige ogen als een ander de beoogde goederen in de wacht sleept.
Een groot deel van de te veilen goederen is afkomstig van de handelaars zelf. Tijdens de veiling zelf jagen sommigen dan de prijs op vvan hun eigen goederen. Voor mijn part mogen ze dat doen, maar dan lopen ze wel het gevaar dat ze hun eigen goederen terugkopen, met als gevolg dat ze kosten moeten betalen als verkoper én als koper...
Sommigen stellen zidh zo op dat ze de hele zaal in het oog kunnen houden : kijken wie biedt op wat. En als ze zie dat ik, als handelaar, bied op bepaalde zaken, dan weten ze dat het over een interessant lot gaat die zeker meer waard is dan wat ik wil betalen. Want ik moet er nog kunnen aan verdienen. En zo stijgt de prijs steeds meer en meer.
Ik ben er zeker van dat sommige particulieren en handelaars bepaalde zaken speciaal voor mij in de veiling stoppen, in de hoop dat ik op de veiling meer betaal dan dat ze van me kunnen krijgen als ze het komen aanbieden in de winkel. Niets is dus minder waar! In een veiling bied ik minder want ik moet er nog kosten op betalen, soms tot 25 procent! Dus beste lezers : kom maar naar mijn winkel!
Zondagavond werd me meegedeeld dat de dag nadien, gisteren maandag dus, een belangrijke veiling zou plaatsvinden. Dit om archief te verkopen afkomstig van een kasteel in een Westvlaams dorp. Om verschillende redenen verkies ik niet te zeggen waar de veiling plaatsvond noch over welke gemeente het gaat waarover dit archief handelt. Ik relativeerde dit meteen want men zegt zo vaak dat archief of boeken afkomstig zijn van een kasteel, dit om meer geld te kunnen kloppen uti de verkoop.
Desalnietemin was ik razend nieuwsgierig om meer te weten te komen. Het berof privaat archief, dus mag het verhandeld worden, geen probleem dus. 's Avonds dus de catalogus op internet geraadpleegd en geconstateerd dat het inderdaad heel interessant was. En daar de plaats van verkoop nogal ver verwijderd was van de plaats waarover het archief handelde verwachtte ik wel dat het de moeite waard was om een kijkje te gaan nemen. Ook wilde ik weten of ik niets over mijn familie, meerbepaald over de Moenaerts die ooit in die streek woonden, kon vernemen.
De tentoonstellingsruimte van de te veilen goederen was in een drukke buurt gelegen, het was echt zoeken naar een parkeerplaats. Om tien uur was ik alleen in de veilingszaal. Ik was tevreden, wellicht zou ik alles aan een redelijke prijs kunnen kopen, de schattingsprijzen waren realistisch, en zeker niet aan de lage kant. Na een half uurtje komen... twee collega's aan die ik hier helemaal niet verwacht had. Pech, maar de veiling was er natuurlijk voor iedereen. Nog wat later komen enkele mensen uit de archiefwereld aangetreden.
Een man die ik regelmatig tegenkom op genealogische bijeenkomsten en veilingen komt onmiddellijk naar me toe en zegt : 'Moenaertje, jij gaat hier niets kopen, 't is allemaal voor ons!' Ik schrik me een hoedje en vraag me af of hij dit echt meent of dat hij me voor de gek wil houden. Ik antwoord hem dat degenen met het meest geld in hun zakken het meest zullen kunnen kopen, dit om hem op een humoristische wijze van antwoord te dienen. Maar eigenlijk meende ik dit ook wel voor een groot stuk. Het is immers zo dat men op veilingen meer en meer vraagt aan mij om niet op te bieden tegen hen, of om te zwijgen bij het veilen van bepaalde nummers. Allemaal goed en wel maar zo'n vragen komen meestal van mensen die het de handelaars niet gunnen om eerlijk hun brood te verdienen. Maw het zijn doorgaans menzen die ik nooit in de winkel zie en die dan vragen dat ik tijdens de veiling niet tegen hen opbiedt. Op den duur mag ik thuis blijven want wat moet ik nog kopen als ik al de interessantste zaken moet laten kopen door anderen... Dus de vraag van die man was toch wat in het verkeerde keelgat geschoten. Dat beloofde dus : we waren met een vijftal gegadigden, allen wilden we precies hetzelfde kopen.
Om veertien uur begon de veiling. Tot onze verrassing beende de veilingmeester naar buiten en begon daar een kleine vrachtwagen en betonmolen te verkopen, deze voorwerpen bevonden zich langs de drukke straat; Het bieden begon met 100 euro, voor de lol boden we enkele malen mee watn die prijs was belachelijk laag. Het bleek om in beslag genomen materiaal te gaan van een kleine failliet verklaarde handelaar. Deze man probeerde nu zijn destijds duur betaalde materiaal terug te kopen. Voor 600 euro kocht hij alles terug, gelukkig maar voor hem. Dan nog wat meubels verkocht. Daarna de boeken en archiefstukken.
Er werd nogal ferm opgeboden tegen elkaar, maar zo gaat dat in een veiling, iedereen mag meebieden natuurlijk. Na een uurtje had ik twee grote stapels archief gekocht. Daar de betaling contant diende te gebeuren vroeg men de hele tijd voorschotten te betalen; Tegen dat het zestien uur was schot er bijna niets meer over van wat ik op de antiekbeurs te Tielt verdiend had. De mannen van het archief waren niet zo gelukig met het verloop van de veiling en vroegen me mijn aanwinsten aan hen door te verkopen. Ik beloofde hen de eerste kans te geven tot aankoop. Maar eerst wil ik nu zelf even genieten van mijn aankopen. Niets interessanter dan unieke originele documenten bestuderen, op zoek naa rinfo over voorouders en naamgenoten. Of gewoon uit interessen voor de geschiedenis van ons mooie rijke Vlaanderen.
Voor de derde keer al mocht ik deelnemen aan de Expo Art Fair te Tielt. Een vijftal antiquairs en een twintigtal kunstenaars zetten er hun beste beentje voor. Zoals gewoonlijk ben ik heel voorzichtig wat betreft verwachting ivm verkoop op zo'n beurs. Enerzijds zijn de bezoekers allen geïnteresseerd in kunst en/of antiek, anderzijds blijft het moeilijk om mensen te bewegen om serieus te investeren.
Vorige donderdagavond bracht ik een eerste vracht antiek naar de Europahal, plaats van het gebeuren. De volgende morgen de tweede lading. Dan volgde het inrichten van de stand. Drie grote wanden werden versierd met schilderijen, kadasterkaarten (Poppkaarten) en allerlei houtsnijwerken. Dan de tafels geplaatst en de rest uitgepakt. Absoluut topstuk is uiteraard het missaal met massa's mainiaturen. Ook een aantal houten beelden zoals deze van Bernardus van Siëna en een heel speciale Christuys op de Koude Steen. Tegen zeventien uur was alles eindelijk klaar.
Om negentien uur werden de genodigden verwacht voor de opening met receptie. Een kleine duizend man overspoelde de beursruimte. Honderden min of meer bekenden kwamen een kijkje nemen. Vele tientallen antiquairs en verzamelaars kwamen alles beoordelen en ik kreeg telkens de opmerking dat ik de mooiste stand aanbood, qua antiek althans. Tenslotte waren we maar met een zestal standen met oudere zaken. De anderen legden zich toe op schilderijen, beelden in oa marmer, oud aardewerk, engelse antiek, beelden en allerlei. En ik had duidelijk zowat de grootste hoeveelheid objecten meegebracht. Voor mij was de opening geslaagd want ik verkocht er een heel mooie potloodtekening van Ensor, weliswaar voor een prikje, een vierde van wat het op zou brengen moest ik het naar Londen of Parijs brengen.
De zaterdag wa redelijk kalm. Op zondag kwamen de meeste mensen maar toe rond vijftien uur, na het middagmaal of brunch dus. Maandag was ik er maar korte tijd omdat ik die dag naar een belangrijke veiling moest.
Ik maakte op deze beurs kennis met enkele speciale kunstenaars, waaronder in het bijzonder een bronsgieter en een schilder van uiterst mooie bloemendecors. Anderszijds zag ik er ook enkele scharlatans : een lelijk oud vies ventje, type gierig zwieneboertje, passeerde mijn stand een drietal keer. Zijn grote (?dieven?)zak op de rug zorgde er voor dat ik dubbel op mijn hoede was, te meer daar de zak bij zijn derde passeren redelijk volgepropt leek... Ook zag ik iemand die men 'De zot van Pittem' noemt, een man die er niet voor terugdeinst om zich in te laten in allerlei louche zaakjes. Zo zou hij ondermeer tegen betaling valse getuigenissen afleggen om louche figuren te helpen hun echtscheiding te winnen. zo verklaarde hij dat een vrouw en haar drie kinderen de huisvader wilden vermoorden, in stukken snijden en dan in jute zakken ergens te dumpen. Hij werd hiervoor een half miljoen frank beloofd. Straffe kost, maar blijkbaar wel echt gebeurd. Iemand die hem ook zag kwam me vertellen dat het loeder zijn vrouw leerde kennen in het verbeteringsgesticht, vandaar... Wat zo'n volk op dergelijke beurs zoekt is me niet duidelijk. Natuurlijk was dit een alleenstaand geval. Het gros van de bzoekers waren zeer respectabele mensen zoals enkele burgemeesters, een notaris en heel wat van mijn klanten. Sommigen kwamen van uit Limburg en Antwerpen speciaal naar Tielt.
De afbraak gebeurde gisterenavond, maandag, en deze morgen vroeg. Organisator Marc De Jonghe en zijn team (vooral familie als ik het goed voor heb) verdienen echt een pluim want ik vind dit een van de gezelligste beurzen die ik ken.
