In deze Kerstnacht ook treurende en diepbedroefde ouders...
Laten we in deze Kerstnacht héél speciaal denken aan de ouders van de studenten van Stalhille en Oostkamp, Waldo Van Raemdonck en Frederic Coopman. Terwijl veel mensen feest vieren zijn zij in diepe rouw en eindeloos verdriet gedompeld. Treurend om een overleden kind, broer, familielid, vriend of hartstochtelijk verlangend naar nieuws van een vermiste...
Ik denk hierbij onmiddellijk aan 'Het treurende ouderpaar' op de militaire begraafplaats te Vladslo. Af en toe ga ik er eens kijken. Kathe Kollwitz beitelde al haar verdriet om haar gesneuvelde 19-jarige zoon Peter uit in twee harde granietblokken. Hoe aandoenlijk is die immens diepe smart die van die beelden uitgaat. Een vader die als het ware met zijn gekruiste armen zichzelf recht wil houden en een moeder die ontroostbaar naar de aarde buigt waarin haar zoon begraven ligt. Ondraaglijke smart die je op de knieën dwingt... die je héél héél klein maakt... die jezelf een stukje doet sterven.... ondraaglijk!
Hopelijk krijgen die mensen op dit eigenste moment steun of wat hoop... Zo'n slagen verwerken zal veel moed, troost en tijd vergen.
Tags:waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck frederic coopman frederic coopman frederic coopman frederic coopman frederic coopman frederic
Ik wens jullie toe voor deze kersttijd en voor het nieuwe jaar 2012
Nu en dan een engel: met een woord van bemoediging, met een perspectief van hoop. Nu en dan een herder: met de warmte van de eenvoud, met de taal van de harde werkelijkheid. Nu en dan een vreemdeling: met een wereldwijde blik, met wijsheid uit andere culturen. Nu en dan een ster: houvast in tijden van verwarring, licht in de donkere tunnel. Nu en dan een stal: om te schuilen tegen tegenwind, tegen verkilling. Nu en dan wat stro of hooi: om uit te rusten, om te herstellen. Nu en dan een kind: om onze kwestbaarheid niet te vergeten, om onze dankbaarheid niet te verleren. Nu en dan zoals Maria en Jozef: zorg om de ander, trouwe zorg, zorg tot in de moeilijkste momenten. Nu en dan het geschenk van de vriendschap en de zaligheid van het feest, van het brood en de wijn op tafel. Zo wordt onze inzet herboren, zo blijft het komende jaar weer nieuw.
Ik droomde eens dat ik aan 't strand liep bij lage tij Ik was daar niet alleen, want God liep aan mijn zij.
We liepen samen het leven door en lieten in 't zand een spoor van stappen, twee aan twee. Want God liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop in tijden van geluk en vreugd van diepe smart en hoop.
Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan daar waar het juist het moeilijkst was maar één paar stappen staan.....
Ik zei toen 'God, waarom dan toch?!!' Juist toen ik u zo nodig had. Juist toen ik zelf geen uitkomst zag op het zwaarste deel van mijn pad.....
God keek mij vol liefde aan en antwoordde op mijn vragen: "Mijn lieve kind, toen het moeilijk was, toen heb ik jou gedragen....."
Lieve lezer,
Mijn wens voor jullie allen is dat jullie je nooit alleen weten. Dat jullie je altijd gedragen weten door een geliefde, familielid, vriend... in voor- én tegenspoed. En wie gelooft in God weet zich heel zijn/haar leven lang gedragen door Hem.
Dit is mijn wens voor iedereen die ik ken en iedereen die mijn blog leest. Voor iedereen die er troost in kan vinden, denken we hier heel speciaal aan de familie van wijlen Waldo Van Raemdonck en de familie van Frederic Coopman.
Net las ik dat een buschauffeur van De Lijn nog met Frederic Coopman sprak, enkele uren na zijn vertrek van een fuifzaal in Brugge.
Hopelijk betekent dit dat er weer wat hoop is dat de jongen nog in leven is. Want eigenlijk kan geen nieuws, goed nieuws zijn...
Voor de ouders en familie en de vele mensen die om hem bekommerd zijn zou het mooiste denkbare kerstgeschenk ongetwijfeld zijn dat hij teruggevonden wordt!!!
En daar bedoel ik dus letterlijk het geluid van een kat natuurlijk! Dieven bootsen het geluid van een kat na aan de achterkant van de woning. Brave luidjes, wat doen die dan? Ja, inderdaad, de achterdeur openen om die arme beestjes te gaan troosten of helpen muizen vangen of ik weet nie wat allemaal...
Maar niet alles is zoal het lijkt. Wanneer je die achterdeur opent staan daar een paar Oosteuropeanen of ander k... voor je neus die heel je woning leegroven.
Dus, bij gemiauw gewoon de dierenbescherming opbellen!
Gisteren deed ik een uitstapje naar Parijs. Aanleiding was een ontmoeting in de antiekbeurs in Namen. Daar ik een afspraak had om negen uur stond ik heel vroeg op en vertrok al al voor vier uur 's morgens. Onderweg een kleine stop want ik was toch nogal moe door het vroege uur, normaal gezien sta ik zo vroeg niet op natuurlijk. Door het slechte weer, het regende de hele tijd, kwam ik pas om 7u00 aan op de ring en ik 'vloog' de file in. Na een uurtje bumper aan bumper 'racen' kwam ik aan op mijn bestemming. Met een grote geste verklaarde men dat het niet moeilijk te vinden was, ik moest gewoon maar recht naar de Ijzertoren, of beter gezegd de Eiffeltoren rijden en dan zou ik het wel zien. Zonder Gps maar met nota's vond ik dus mijn weg.
In tien minuutjes deed ik mijn ding en verlangde zo vlug als mogelijk uit dit wespennest te raken en de terugtocht aan te vangen terwijl het nu hopelijk wat kalmer zou zijn op de weg. Ik rijd de kleine ring (periferique intérieur of zo) op en zit meteen vast voor een uur lang! Na kilometers zie ik tot mijn grote schrik dat ik richting Versailles rijd... Weeral mis! Dus besliste ik terug te keren via Rouen. Dan 'recht' naar huis, me telkens ergerend aan de péages, de Fransen maakten me zo'n 35 euro afhandig... wat ik toch duur vind. Ze moesten alle Fransen ook laten betalen in België, dat zou ook aardig wat opbrengen!
Rond 14u30 passeer ik Calais, richting Veurne. Onderweg speciale animatie, waar ik niet over zal uitweiden hier... Ongelooflijk!
Op het programma stond nog een bezoekje aan de Westhoek.
Nog in Frankrijk krijg ik een telefoontje waarbij ik uitgenodigd word om een hele bibliotheek te gaan bezichtigen. Een dame staat er immers op dat ik de boeken aankoop, wat blijkbaar ook de wens was van haar overleden echtgenoot. Een heel speciaal man, een grote Vlaming. Had een topfunctie maar dat zag je niet aan hem. Bescheidenheid tot en met. Niets dan aangename herinneringen. Met veel respect bekijk ik de aangeboden boeken. De bovenste boeken hebben de laatste decennia heel veel stof geslikt... Wanneer ik er een paar voorzichtig op een stapeltjes leg ontstaat er een stofwolk en beginnen we te hoesten. Vlug het raam open zodat we geen stoflongen krijgen... Aangezien ik maar één doos in de auto heb, moest ik tientallen keren via de lift de boeken naar buiten zeulen. Mijn wagen zat propvol tegen dat het 22u00 was, tot op 15 cm van het dak... Voordeel was dat ik een vaste wegligging zou hebben straks, er was immers ijzel voorspeld...
Na een tocht van zo'n 750 kilometer wordt het tijd voor een ruime stop. Ik verlaat de autoweg in Oostduinkerke en passeer de plaats waar de pastoor van Eggewaarts verongelukte een tijdje terug. De duiker is inmiddels volledig hersteld en er staan enkele potten chrysanten. Dan naar enkele goede kennissen van wijlen onze pastoor. Dan de plaats opgezocht waar in de film 'Het varken van Madonna' startte : daar waar de vertegenwoordiger met zijn varkenautomobiel in de grachtkant belandde. Toen ik vorige week in goed gezelschap de film voor de tweede keer ging bekijken om te zien wat er precies opgenomen werd in Eggewaarts moest ik niet lang nadenken. Ik herkende op het grote scherm duidelijk een bomenrij die ik héél goed kende : de bomen op de hofstede van mijn vader staan. Ook zag ik in de film een soort bomenhaag en ook nog een klein gebouwtje staan midden de weiden. Dus allemaal in Eggewaarts, wat een toeval zeg!
In Eggewaarts is er nu slechts om de drie weken nog een mis, telkens een andere priester komt er de mis opdragen. Een eigen pastoor komt er niet meer en de pastorie wordt door kerkfabriek wellicht verhuurd in het kader van sociaal wonen. In de kerk staat links van het altaar een mooie foto van de overleden parochieherder. Ik kan het nog steeds nauwelijks geloven dat we hem niet meer zullen ontmoeten... Kermismaandag lijkt nog maar pas voorbij, ook de begrafenis... Gelukkig dat er enkele mensen zijn op de parochie die de dienstdoende priesters wat kunnen helpen.
Daarna naar Booitshoeke waar pastoor Hubert Fraeyman begraven ligt. Vlak links van het heel mooie bakstenen miniatuurkerkje. Op de grafkelder een groot tapijt van witte steentjes. Overal bloemstukjes. Rust zacht, pastoor!
Vervolgens - ik kan niet aan de drang weerstaan - naar Kaaskerke, eens zien of de nieuwe eigenaar al zijn werkzaamheden gestart is... Ik wil echt zien of die 'antiquair' hier echt een antiekzaak zal inrichten... Blijkbaar is de zijkapel nog steeds toegankelijk voor het publiek en links van de kerk staat een kerststal. In Diksmuide hoor ik dat er misschien een ring komt rond Diksmuide waardoor de kerk aan die ring zou kunnen liggen en zo nog meer zal opvallen. Dan passeert 'iedereen' daar, alhoewel ik niet meteen vat wie hij met 'iedereen' bedoelt, er wonen daar immers geen 100 000 man of zo. De 'zulle' zal er dus niet meteen platgelopen worden...
Daarna richting ... om wat boeken te gaan bekijken.
Nu ik veertig ben besef ik dat al heel wat (oudere) familieleden wegvielen de laatste tien, vijftien jaar. Mijn grootmoeder langs vaderszijde, een tante van vader, heel wat nonkels en tantes van moeder, ook een neef van haar... Een paar jaar geleden de stiefmoeder van moeder.
Het afgelopen jaar waren er geen begrafenssen. Tot vorige week : de weduwnaar van een nicht van moeder. En nu donderdag een tante van moeder, eigenlijk een zus van haar stiefmoeder. Gabrielle Debergh, geboren in Westvleteren en weduwe van de vroegere burgemeester Simoens van Lo-Reninge.
Langs vaderszijde zijn er al sinds 12 jaar geen grootnonkels of -tantes meer in leven. Wel heb ik vier tantes, zussen van vader, die allen zeventig of ouder zijn, en hun echtgenoten, mijn nonkels dus, zijn telkens nog eens ongeveer tien jaar ouder. Hopelijk mogen ze nog lang leven want ik ken hen toch betrekkelijk goed. Na die generatie is het trouwens de beurt aan de mijne, maar zover zijn we gelukkig nog niet...
