Er zijn al slechtere dagen geweest... dagen waarop niets de deur uitgaat, waarop alles blijft staan... Vandaag echter had ik één klant, t'is te zeggen een potentiële klant. Hij kwam al tientallen keren langs maar kocht nog nooit. Geen probleem, wat niet is kan immers komen. Vandaag was hij dus weer van de partij. Nu gaat het gebeuren dacht ik, toen hij voor de tiende of ik weet hoeveelste maal een boek uit het rek nam en het besluiteloos aanstaarde. Een dik boek van meer dan 300 bladzijden over merken van keramiek, zilver, enz., een schat aan info voor wie antieke voorwerpen bezit en daarvan de maker wil opzoeken.
Ik roep luid : 'A menere, ik zie daje goesting hebt om te kopen, ik zal voor u een speciale prijs maken! Enkele mensen die voor de vitrine staan horen dit en komen naar binnen. Aha, volk!!! Dat nog een lelijk oud mens dat in het begijnhof woont, een kwezel van het hoogste gehalte en kletscommere van de ergste soorte!!! Dan nog enkele vrome lieden, onderweg naar de H. Bloedkapel...
Nu vraag ik hem hoeveel hij er voor wil geven. Hij antwoordt dat hij denkt dat 'dat niet te betalen is'. Ik zeg luidop : 'Eén euro, kun je dat betalen?' De man verlaat boos de winkel en iedereen lacht vol leedvermaak. Het ventje roept : 'Het is niet mooi van jou, oude mensen voor de zot houden, en ik kom hier zo vaak!' Ik herhaal : 'Eén euro maar voor minder gaat dat boek hier niet buiten!' Iedereen houdt de adem in en wacht op wat gebeuren gaat. En het ventje komt terug binnen, bekijkt het boek nog eens vast en steekt het in zijn commisjiezak en haalt zijn portemonneeneetje uit. Hij zit te ruttelen in zijn kleingeld en ik krijg allemaal kleine koperen muntjes. Hij kijkt me luizig aan terwijl ik het geld natel en loopt dan zonder een woord van dank naar buiten.
Ik krijg de lachers op mijn hand maar hoop toch dat ik het ventje nog eens terug zie... De andere aanwezigen betrouwen de boel niet en wagen het niet om me nog een boek afhandig te maken voor eenzelfde prijs, ze vertrekken. De begijnhofse kwezel verstaat er zich niet aan, één euro voor zo'n groot boek!!! Ze zet haar weg hoofdschuddend verder. De meeste leute heb ik zelf, reclame maken mag wat kosten toch?
Een pluim voor de Brugse meester-beiaardier Frank Deleu
Deze avond was er een schitterende optreden op de Grote Markt te Brugge. De vermaarde fanfare van Sint-Leo verzorgde er een schitterend concert samen met meester-beiaardier Frank Deleu. Deze zeer aimabele en sympathieke man kon je via twee grote schermen zien spelen op zijn klavier hoog in het Brugse belfort. De Grote Markt stond volgpropt met luisteraars. Ik zag er vele Bruggelingen maar ook veel toeristen. En ik was dan ook heel blij dit mooie evenement te mogen bijwonen.
Ik zocht een plaats op de voet van het monument van Breydel en Deconynck, vanwaar ik een mooi zicht had op de vele muzikanten in rood uniform én de beiaard kon horen spelen. Toeristen vroegen me in het Frans, Engels en een aantal apentalen uitleg. Fier vertelde ik over dit typische Vlaamse bouwwerk dat belfort heet. En dat er in de meeste belforten schitterende beiaarden hangen die typisch Vlaamse en andere liedjes en melodietjes spelen. En dat we een schitterende beiaardier hebben die hopelijk nog vele jaren de hele stad mag verblijden met die mooie klokkentonen...
De immer lachende en sympathieke beiaardier van Brugge
Vandaag weer een mooie dag beleefd in het Brugse Rijksarchief. Heel wat 'oude'bekenden of beter gezegd ervaren genealogen waarmee het altijd aangenaam toeven is. Ervaringen en vondsten uitwisselen. Enkelen ken ik al meer dan 15 jaar!
Rond 16u00 was er een rondleiding voor een bepaalde vereniging. Op het einde van hun tocht doorheen de depots kwamen de groep een kijkje nemen in de microfilmleeszaal waar je naast microfilms ook massa's ingescande akten kan raadplegen op het internet. Enkelen herkenden me van toen ik nog in de bib te Knokke werkte, ze zeiden me dat ze me daar nog altijd missen. Blijkbaar heb ik daar een blijvende in(!)druk gemaakt of achtergelaten heb... Altijd leuk je gewaardeerd te weten, ik heb er trouwens héél graag gewerkt, temeer ik er heel toffe collega's had!
Leonard en zijn psychologische onderzoekjes van de seminaristen
Leonard verklaart dat kandidaat-seminaristen en seminaristen voor het aanvatten en tijdens de studies voor priester psychologische proevetjes zullen moeten afleggen om te kijken of ze geen pedofiele neigingen hebben of zo...
Wat ik hier over denk? - Leonard wil zich wat populair maken. Maar : net alsof je daarmee kan uitmaken of iemand pedofiel is of kan worden... Onzin! - Aan de andere kant is het naar mijn mening nogal gênant : de aartsbisschop plakt met zijn uitspraak al meteen een etiket op elke kandidaat-priester...
Bovendien zijn er andere manieren genoeg om uit te maken of een seminarist geschikt is of niet om priester te worden. Of zoals men zegt : 'De kraaien zullen het uitbrengen' (als er iets loos is...).
Er zijn dus nog andere zaken die volgens mij ook belangrijk zijn. Wie het best de seminaristen leert kennen zijn de studenten zelf. De hele dag leef je samen en leer je elkaar kennen. Dat was ook zo toen ik in het grootseminarie te Brugge studeerde. Zo had ik na enkele maanden perfect door wie daar echt op zijn plaats was en wie (en dat waren er toch enkelen) niet!
Natuurlijk heeft iedereen zijn aangename en minder aangename 'kanten'. Als je dag in dag uit met elkaar samenleeft heb je dat rap in de mot. Boeiend ook : iedereen is anders en heeft zijn eigen kwaliteiten. Meestal waren de 'mindere kantjes' niet zo storend. Zo was er iemand met 'platvoeten', hij sleepte nogal met zijn voeten, net zoals vele Japanezen en Chinezen die van die eigengefabriceerde goedkope schoetjes dragen. Een ander at tergend traag, met 'muizenbeetjes' zodat de rest steeds moest wachten tot deze 'mouse' alles opgeknabbeld had voor ze van tafel mochten gaan. Of eentje dat echt vals zong, niet plezant als je hele dagen dat getetter moet aanhoren in de zangles. Daar kon je je er nog eens mee lachen... Tijdens de gebedsdiensten was dat niet om mee te lachen...
Een van de ergere gevallen was eentje die niet goed kon rekenen, of juist wel??? En lezen was ook wat moeilijk voor hem... Zo zette hij in de bar regelmatig streepjes voor geconsumeerde drankjes bij de verkeerde persoon... zo moest ik regelmatig betalen voor Duvels (die nog altijd niet lust).. terwijl ik liever 'Verboden Vrucht' dronk... En dat ventje had nog veel meer op zijn kerfstok. Gelukkig voor hem werd hij steeds in bescherming genomen door de toenmalige president, Erich Von Den Berg. Begrijpe wie begrijpt.... Na jaren vallen de 'schellen' van de ogen, wordt je een en ander duidelijk(er)...
Ik heb vele goede mannen gekend in het grootseminarie, mannen die door en door goeie priester zouden worden en geworden zijn. Gedreven diepgelovige mensen die nu gelukkige priesters zijn. Maar ik heb ook een handjevol gasten gekend die daar niet op hun plaats waren, en ik weet niet hoe het komt maar die zijn meestal ook echt priester gewijd geworden... Zoals voormelde president Erich het op elke priesterwijdig herhaalde : 'Voor zover wij mensen kunnen oordelen.' Naar mijn mening waste hij hierbij zijn handen in onschuld, zo van : volgens mij is dit een goeie maar ik kan ook verkeerd zijn... En ja, soms was hij naar mijn (bescheiden) mening verkeerd! En ja, ik ben er toch zo zeker van dat hij héél goed wist wie elke seminarist juist was en dat hij met twee maten en twee gewichten werkte... Dus : voor mij geen excuus voor het feit dat hij enkelen - volgens mij onterecht en verkeerdelijk - tot priester wijdde.
En allen (maar let op : dat zijn er gelukkig maar enkelen) die in mijn ogen niet deugden als priester-kandidaat en later als priester, zijn allen, zonder uitzondering, uitgetreden, al dan niet uit eigen beweging. De Kerk is dan ook beter af zonder deze mannen.
Priesters moeten waardige goede mensen zijn. En ze verdienen dan ook om graag gezien te worden door de mensen die aan hem toevertrouwd zijn.
