Terwijl ik op de rommelmarkt in de beurshallen wat geld probeerde te verdienen stuurde ik iemand naar de veiling in de binnenstad. Veel verwachtingen had ik niet want op veilingen zitten - en dat is het natuurlijk wat de veilingmeester wil - heel wat koopgekke lieden. Deze mensen hebben er bij wijze alles voor over om een lot boeken of zo te bemachtigen. De meeste van deze liefhebbers komt bijna nooit een winkel binnen en denkt in een veiling de beste koop te kunnen doen. Mis dus... als ik de hamerprijzen (de verkoopprijzen, waarbovenop nog ongeveer een vierde kosten bij komt) bekijk dan frons ik de wenkbrouwen. Met al die 'liefhebbers' zou het moeilijk zijn om een boek aan een redelijke prijs te kunnen aankopen...
In een nog niet zover verleden - toen de vogels nog niet zoveel moesten hoesten in de bomen - kenden de mensen hun grenzen. Ze wilden bv. 10 000 fr bieden voor een bepaald lot; omdat dit die som waard was Vandaag is de situatie heel anders. Een lot dat 250 euro waard is kan over de toonbank gaan voor het dubbel of zlefs tiendubbel. Mensen bieden soms tot ze iets werkelijk hebben en lijken zinnenloos. Iedereen content dus : de veilingmeester want die verdient pakken geld zonder veel te moeten investeren. En de koper die tevreden is dat hij het lot kon kopen.
Maar per slot van rekening ben ik persoonlijk heel tevreden, maar niet op de naiëve manier zoals ik hierboven bepaalde kopers omschreef. Vijf van de zeven loten die ik op het oog had kon ik ook werkelijk aankopen. Dit verliep echter niet van een leien dakje want de veilingmeester wilde het onderste uit de kan. Een tikje onverdraagzaamheid? Een beetje jaloezie? In elk geval heb ik een mooie Sanderusatlas binnengehaald (of althans het grootste en belangrijkste deel, met meer dan 100 mooie achtiende eeuwse kaarten van Vlaamse steden en gemeenten, ook kloosters en abdijen. Daarnaast nog een Dodoens kruidenboek. Ik hoop dat er op mijn bankrekening genoeg voorraad is om alles te kunnen betalen.
Een moeilijke vraag. Vandaag ging ik naar de tentoonstelling van een mooie boekenveiling. Uren en uren had ik de mooie catalogus bestudeerd en koos ik enkele tientallen loten uit die mij interesseerden. Vandaag was de laatste kijkdag en er was weinig volk over de middag. Zo veel te beter voor mij want ik wilde geen uren wachten om de loten te bekijken. Aangezien ik geen katten in zakken wil kopen kijk ik vooraf de te veilen loten goed na. De beschrijving in de catalogus ziet soms (kleine) gebreken ove het hoofd. Een van de bekeken boeken had last van de tand des tijds of ... waren het de tanden van een knaagdiertje + familie??? Een aantal oude landkaarten werden duidelijk opgediept uit een vochtige kelder of een natte zolder... Echt waardeloos voor de verkoop. Sommige loten bestonden uit een hele reeks boeken waarvan ik van drie vierde al enkele exemplaren op de plank heb staan, dus dat is dan ook niet interessant. In Brussel ziijn er enkele gerenommeerde veilingshuizen waar de omschrijving wél ... waterdicht is, ik wil daarmee zeggen dat je blindelings kan vertrouwen op de omschrijving in de catalogus en dat je deze boeken kan aankopen zonder voorafgaandelijke bezichtiging. Maar dit blijven natuurlijk uitzonderingen. Ook is het zo dat je tegenwoordig - blijkbaar in tegenstelling tot vroeger - nog weinig echte koopjes kan doen op een veiling. Als er twee liefhebbers (met voldoende financiële middelen uiteraard) éénzelfde boek willen, dan kan de hamerprijs ver boven de echte waarde uitstijgen. Handelaars kunnen dus moeilijk nog winst maken op geveilde stukken. Na elke veiling en soms ook al voor de veiling krijg ik mensen op bezoek die me vragen of ik bepaalde boeken die geveild worden ook in mijn eigen stock voorradig heb en ... wat dat moet kosten bij mij. Dan spreek ik een prijs af, deze is dikwijls lager dan de schattingsprijs in de veilingscatalogus Ofwel kopen ze het boek dan meteen bij mij ofwel kopen ze het na de veiling als eenzelfde titel op de veiling meer geld kostte dan bij mij. Ja, 't is een harde commerce. Ook is her risico op beschadiging van een te veilen boek helemaal niet denkbeeldig. Sommige boeken worden door tientallen verschillende liefhebbers bekeken waardoor een werk beschadigd kan worden. Schade die niet in de catalogus staat vermeld dus en ook niet wordt vermeld tijdens de veiling. Dus...
Ik verkneukel me elke keer opnieuw als ik zie dat klanten of kennissen op de veiling eens willen tonen hoeveel geld ze wel in hun zakken hebben. Ze geven daar soms veel hogere bedragen uit dan ze bij mij zouden moeten ophoesten voor het zelfde boek. Dat is hun vrije keuze uiteraard. Ze vinden het veel chiquer om op een veilng te kopen dan in een gewoon antiquariaat.
De veilinghouder zei me bij mijn vertrek 'Tot morgen' maar ik antwoordde hem dat ik andere dingen te doen heb, namelijk mijn kraam op de rommelmarkt in de beurshallen bemannen. Als hij me vervolgens ongelovend aankijkt vervolg ik dat ik als handelaar mijn tijd niet wens te verdoen door een hele namiddag op een veiling te zitten en niets te kunnen kopen door de te gekke prijzen. Wel is het mogelijk dat ik morgen mijn kat stuur, daarmee doel ik op iemand die in mijn plaats kan komen bieden. We zien wel.
Net toen ik aan het indommeleln was kreeg ik het bezoek van twee wel héél luidruchtige dames. Van die struise halve manwijven (sorry voor de uitdrukking maar ik vind geen passender omschrijving) met geblondeerd (?) haar, kortom twee forse bulldozers. Zoals alle Duitsers die ik op bezoek krijg kijken ze hooghartig en minachtend naar alle opeengestapelde boeken en andere zaken. Onmiddellijk beginnen ze in het duits te discussiëren. Ze denken dat ik hen niet begrijp. Ze spreken me in het engels aan : How much, how much en nog eens how much. Ik antwoord hen in het engels en ze beginnen te roepen van 'Er ist verrückt' en 'Das mach ich nicht'. Ik dan geef ik hen te kennen dat ik hen heel goed begrijp en dat ze - Trudy und Helga, zo stelden ze zich voor- me gerust kwaad mogen 'klappen" maar dan wel buiten mijn gehoorsveld. En gezien hun zware bulderstemmetjes betekent dat ze op de Burg mogen gaan staan. Onwillekeurig moet ik denken aan het tv-animatieprogramma Allo Allo. Ook daar komen van die typetjes voor. Na een hele discussie komen ze toch tot een akkoord en nemen voor 300 aan boeken mee. Mijn eerste verkoop aan Duitsers is hiermee een feit. Dat ik dat nog mag meemaken. Ik bedankte hen vriendelijk en de twee jolige dames vroegen me de weg naar het station, hun auto stond daar ergens geparkeerd. Ik wilde hen iets antwoorden in de trant van 'Jullie kennen de weg toch, jullie waren hier al twee maal voordien..." maar ik wil niet grof worden en raad hen aan de bus op de Grote Markt te nemen.
De beste frituur van 't stad Brugge : Patriek en Bernadette
Wie naar Brugge komt en graag een frietje eet komt best naar frituur Patriek, in de Torhoutse Steenweg vlak voor je van de stad aan de Expressweg komt (aan de overkant van de Expressweg vind je de Mister Grill en de Mac Donalds ik bedoel de Quick). De twee zaakvoerders, Patriek en Bernadette, vertroetelen hun klanten. Het gamma aan snelle en minder snelle hapjes is heel uitgebreid. Naast het gewone aanbod dat je in een frituur mag verwachten kan je hier ook terecht voor ene steak of andere overheerlijke schotels. Ook de vissoep wordt hier heel erg gesmaakt (letterlijk en figuurlijk). De bediening is heel hartelijk en gemoedelijk en voor iedereen wordt tijd gemaakt voor een babbeltje. Er zijn heel veel vaste klanten, ook opvallend veel zelstandigen die hier 's middags of na hun dagtaak de inwendige mens komen versterken. Je komt er heel wat speciale typen tegen en hoort hier de meest onwaarschijnlijke nieuwtjes. Zo onder andere verneem ik dat een overbuurvrouw van mij een zeer zware handicap zou hebben. Ik kan me niet inbeelden dewelke want deze heel levenslustige dame is van "s morgens tot "s avonds op toer om 'goede werken' te doen. Goede werken waar ze zelf gelukkig ook een goeie frang (frank) of euro aan overhoudt. Ik kan me niet inbeelden welke handicap dat mens heeft. Misschien is het eerder een soort afwijking in die zin dat ze haar man met drie anderen bedriegt, weet ik allemaal van horen zeggen. Het juiste woord voor zo'n afwijking of wat dat ook moge zijn ontsnapt me. Ik zal het nog eens navragen bij mijn tipgever. Verder ontmoette ik er al verschillende 'aangewaaide" bruggelingen, mensen die net als ik vanuit de verre Westhoek hier kwamen wonen. O ja, ik verklap hier nog een groot geheim. Als je Patriek en Bernadette hier over zult aanspreken zullen ze dit in alle toonaarden ontkennen maar je moet ze dan maar niet geloven. Beiden zijn heel gelovig, ze lopen de kerken zowat plat en hebben de bedoeling om heel hun frituur vol te proppen met heiligenbeelden. Kijk maar eventjes rond, er staan al een drietal exemplaren te wachten op de rest van de familie. En Bernadette is aan het sparen voor een verre reis : ze wil een hele maand naar Lourdes op bedevaart. Dus allen daarheen!
Op verkenning in het Kortrijkse en het buitenland (Henegouwen.)
Vaandag wast het weer mijn wekeleijkse vrije dag, alhoewel ik eigenlijk elke dag van de week vrijaf heb zo lijkt het mij nog altijd na vijf jaar. Op mijn negenendertigste verjaardag ben ik op bezoek geweest bij de wilde vreemde buurvolken van ons Vlaanderen. Via Kortrijk, Bissegem (ja ik zien na Bissegem gewist), Wevelgem en Lauwe ging de weg richting Moeskroen. Ik stopte eventjes aan de kerk te Lauwe en was nogal teleurgesteld : deze kerk is blijkbaar kortgeleden herschilderd (wit) en er is werkelijk niets waardevols aanwezig. Enkel wat communiebanken die niet meer op de oorspronkelijke plaats staan of zelfs gebruikt zijn om een credenstafeltje of zo te maken. Wel is er een heel mooie akoestiek. Aangezien er toch niemand anders in de kerk was bracht ik een gezongen eerbetoon aan God en als zijn lieve heiligen, wat een weergalm... Vooraan links staat een oude klok in een soort rek en een touwtje aan de klepel laat toe om de klok te doen luiden, of liever : een mottig geluid voort te brengen. Op het doksaal zie ik een orgel van ' ik willn moar ik kunnen nie'. De buitenkant ivan dit gebouw is mooier dan de binnenkant : een mooi rood bakstenen gebouw in neogotische stijl. Vervolgens verlaat ik Lauwe en bevind me plots in het buitenland, Wallonië. Als ik het goed voorheb zijn de grenzen tussen Vlaanderen en Wallonië hier een aantal jaren geleden gewijzigd. Eens buiten West-Vlaanderen zie ik her en der tweetalige straatnaamborden en pas kilometers verder ontdek ik dat ik werkelijk in Moeskroen ben. Wat een lelijke gemeente, alles is volgebouwd met lelijke huizen. Ik rij altijd maar verder en kom oa in Ronq, Tourcoing (Torkonje) en Halluin (Halewijn). Ik denk dat het in Tourcoing is dat ik het centrum niet kon vinden door de vele eenrichtingsstraten. Plots zie ik iets interessants - in mijn ogen althans - het gemeentelijk kerkhof. In de middengang liggen een aantal mooie grafmonumenten. Enkele namen : Hennion, Dassonville en Demeestere. Allemaal namen die we ook in West- en Oost-Vlaanderen vinden vandaag. Het zou hel interessant zijn moest men overal een inventaris opmaken van de grafmonumenten, wat een schat aan gegevens voor het opmaken van een genealogie. Heel wat mensen liggen begraven in een andere gemeente dan waar ze gewoond hebben. Door verhuis bv. bij huwelijk of bij verhis naar rusthuis op oudere leeftijd. Hier zijn een schat aan gegevens over vele families terug te vinden. Gelukkig is men bij ons in Vlaanderen hier en daar al bezig met een dergelijke inventarisatie, bv. St-Joris bij Beernem, enz. Volledig gedegouteerd door de vele lelijke bebouwingen zoek ik me een weg terug naar huis. Via Halewijn kom ik Menen binnen. Menen heeft eigenlijk ook niet zo veel te bieden. Ik zie er heel wat lawaaierige café's en andere gelegenheden en rijd vol plankgas richting Brugge. Vanavond heb ik nog een hoop boeken geklasseerd voor de rommelmarkt dit weekend. Ik zal honderden boeken aan spotprijzen te koop aanbieden. En aangezien er op de rommelmarkten te Brugge altijd veel boekenliefhebbers zijn zullen dezen allen aan hun trekken komen. Een groot aantal van deze boeken kosten me meer bij inkoop maar ik heb zodanig veel boeken dat ik het volume van mijn stock wat wil inperken. Dus in het weekend met zijn allen daarheen. Men zegge het voort. De eersten zullen de besten zijn en de laatsten zullen ook nog koopjes kunnen doen. Dit weekend is er ook een mooie boekenveiling in Brugge maar ik weet nog helemaal niet of ik er naar toe ga. Volgens mij kan ik veel meer verdienen op de rommelmarkt dan op een veiiling waar ik nog maar eens dezelfde boeken zie opduiken of waar ik mensen te grote bedragen zie spenderen aan boeken die bij mij veel goedkoper zijn. Maar ja, mensen willen bedrogen worden zeker?
Morgen komt er weer een jaartje bij, ik word dan 39. De tijd vliegt snel. Onwezenlijk hoe vlug de jaren passeren. Het lijkt allemaal nog niet zo lang geleden : de jaren op school in het mooie Veurne, mijn legerdienst in 90-91, de vele jaren in het grootseminarie, allerhande jobs oa drie jaar in de biblotheek in Knokke en Heist en Westkapelle. Al deze jaren heb ik heel veel boeiende mensen mogen ontmoeten, vrienden voor het leven gevonden en van alles mogen doen. En nu sinds een vijftal jaartjes zelfstandige, doen wat ik het liefste doe. Aan mijn verjaardag geef ik eigenlijk weinig ruchtbaarheid, waarom is dat allemaal nodig. Ik ben zeker niet gefrustreerd nu ik de veertig nader maar ik voel me ook niet meer piepjong. Wat ik morgen doe weet ik nog niet, het is mijn wekelijkse 'rustdag' en ik zal wellicht wel wat rondtoeren op zoek naar interessant materiaal voor de zaak. Wanneer ik vijftig word geef ik een groot feest voor de vrienden en (sommige) familieleden. Wie ik zeker niet zal uitnodigen is de beruchte kabouter Wesley uit het Veurnse en zijn bijzit, en iedereen weet wellicht heel goed wie ik hiermee bedoel. In de volksmond wordt hij trouwens ook Kabila, Hitler, boer Charel (met mijn verontschuldiging hier aan de echte Charel van op tv) en boer Wortel genoemd...
Gisterenavond laat en vanmorgen was ik hard in de weer met het afbreken van een preekstoel. De 'kuip' van een preekstoel wel te verstaan. Deze stond op het eerste verdiep van een bekend Brugs café. Ik hoorde dat het hele interieur zou veranderd worden en dacht dat die preekstoel me wel eens van pas kon komen. De kuip was echter heel stevig vastgemaakt aan de balustrade links en rechts, en aan het plafond. Gelukkig had ik goed afbreekmateriaal meegebracht. De uitbater hield een afscheidsfeestje met al zijn personeel en af en toe legde ik het gezellig gekwebbel aan banden door met mijn voorhamer rond te zwaaien. Het eiken meubel was werkelijk 'voor de eeuwigheid' gemaakt en wilde van geen wijken weten. Maar dat was natuurlijk zonder de ... waard ... grerekend en de waard hier dat was ik eventjes. Een paar dagen geleden haalde ik hier al een twaalftal mooie foto's uit de wereld van het bier weg, foto's oa van Trappistenpaters in hun brouwerij en een bierverkoper met hondenkar. Vanmorgen volgde dan nog een groot glasinloodraam. Mens mens mens, wat een ellende om dat spel uit de muur te krijgen. Tientallen kleine schroefjes die moeilijk te manipuleren waren. Dus haalde ik weer dat hamertje van gisteren en een paar breekijzers. De muur rond het raam kreeg enkele rake klappen te verwerken maar ik kreeg geen beweging in het raam. Dan maar een tijgerboor gaan huren in Huurland en daarmee wilde ik het houten raamkozijn rond het glasinroodraam doorzagen maar het taaie teakhout was quasi ondoordringbaar. Dus dan maar het grote werk : alle schroeven losdraaien, de helft spande enorm, ik denk dat de schroeven machinaal bevestigd waren want ze spanden enorm. Omdat dat raam nogal hoog uitviel stond ik op ene metalen radiator. Doorda tik nogal veel druk moest zetten op mijn gereedzdhap vloog ik plots met radiator en al in de grond. Het water spoot in het rond en gelukkig was er een loodgieter in de buurt die het lek kon dichten. Na vier uren van zwoegen slaagde ik er in om alles zonder brokken buiten te slepen. Nooit hoef ik nog een raam dat vast in een muur zit, ik betaal liever estra voor iets dat al mooi ontmanteld is.
Gisteren rommelmarkt te Sint-Niklaas. Ondanks de vele publiciteit die Eddy De Dapper maakte was deze markt voor mij niet echt denderend. Het regende en stormde de hele dag. Dit heeft voor- en nadelen. Voordeel is dat een binnenrommelmarkt gisteren de enige manier was om aankopen te doen daar de traditionele buitenmarkten geen standhouders of geen mooi materiaal hebben als het regent. Nadeel is dat veel mensen niet buitenkomen als het slecht weer is. In de stadsfeestzaal bij het station was er redelijk wat volk en ik zag enkele zwaarbepakte bezoekers (wellicht allemaal pakken met kledij of zo). Voor de duurdere en betere zaken hadden echter weinig mensen voldoende geld bij. Zelf had ik enkele honderden boeken mee, van 1 tot 5000 euro. Veel boeken van enkele euro en een mooi 17e eeuws kruidenboek van Dodoens. Daartussen dus een paar honderd boeken van 1 euro. Eindresultaat : de mooie stukken waren voor sommigen te duur en de goedkope boekjes waren velen blijkbaar te min (normaal een waarde van 5 euro). Met als resultaat : nauwelijks voor 90 euro verkocht wat echt een tegenvaller was. Hopelijk heb ik wel enkele nieuwe klanten bij die naar de winkel te Brugge zullen komen. Op het einde van de markt maakten onbekenden brokken aan mijn kraam : ze braken een glazen vitrine en maakten zich uit de voeten terwijl de auto haalde om mijn spullen in te laden. Laf hoor! Niemand die iets gezien of gehoord had... En tijdens het inpakken kwamen enkele slimmeriken me belachelijke sommen bieden voor mijn mooiste stukken. Zo oa voor mijn Dodoens. Oa een allochtoon die me 100 euro bood voor mijn Dodoens. Ik vroeg hem of hij dit werk wel kende en hij antwoordde dat hij het boek wilde kopen voor de 'prentjes'... Niet te geloven... als je prentjes wil bekijken koop je toch een Jommeke of zo... Vele allochtonen hebben vtrouwens eel meer inkomsten dan mensen van ons eigen volk. Ze zaaien niet en ze maaien niet... Of ik hier nog terugkom weet ik niet, eerst moet ik de teleurstelling wat verwerken en dan zien we weer wel. Volgende week is er prondelmarkt in de beurshallen in Brugge, traditioneel een heel goeie markt.
