Het beste dat Oudenburg ooit voortgebracht is ongetwijfeld de huidige burgemeester van Brugge, de nimmer volprezen burgervader Patrick Moenaert. Hij is burgemeester in hart in nieren en het zal dan ook raar doen als hij straks de burgemeesterssjerp aan de kapstok hangt!
De rommelmarkt in Oudenburg was een regelrechte flop voor mij, misschien had ik onvoldoende ordinaire rommel mee. Maar ook dat kan het niet zijn want zelfs voor de rommel waren er amper liefhebbers... Ondanks de vele en doorgedreven publictiteit die de heel sympathieke organisatoren voerden was er nogal weinig volk.
In de mening wat aan 'volksverheffing' te mogen doen in Oudenburg, bracht ik een twintigtal oude boeken mee uit 17e en 18e eeuw. Bijna geen kat die er naar keek. Plots twee koppels van in de zestig aan mijn stand : een van de twee mannen begon een hele uitleg te geven, waarschijnlijk een onderwijzer op rust want in 'schoon Vlaams'. Een heel leerrijk betoog want hij begon met te zeggen dat het boek héél groot was... En dat het in een zo mooie staat was zodat hij hier uit kon afleiden dat er nog niemand in gekeken had. Ook dat het in de nieuwe spelling was en het dus van na de jaren 1950 was... In feite betreft het een plantkundig werk uit 1748 en dus besloot ik wat dichter bij die intellectueel gaan staan... Zichtbaar geïrriteerd vervolgde hij dat je voor zo'n boek niet veel mag betalen omdat het 'niet in de oude spelling stond'.
Ik vroeg meneer of hij een echte kenner was. De man antwoordde niet. Zijn gezelschap lachte wat groentjes... Ik zei hem dat hij er niet ver naast zat met zijn datering, gewoon de 9 van 1948 in een zeventje veranderen... De man vloog uit tegen mij en zei me dat dat allemaal verkoopspraatjes waren maar dat dat bij hem niet pakte. Ik zei hem : 'Wedden dat ik gelijk heb voor een bak Westvleteren 12°?' De man merkte zuur op dat hij nooit wedt. En ik antwoordde : 'Best voor jou, want ik wed enkel als ik zeker ben dat ik gelijk heb!'
Nu werd Piet Wijsneus kwaad en zei me dat ik een betweter ben en iemand die van 1944 is niet de les moet spellen. Ik zei dat dat niet kon want mijn moeder is ook 1944 en zij vertelt geen zo'n pietpraat...
Wie wel goed verkocht was een dame die allerlei dure nieuwe merkkledij verkocht voor een prikje. En de dame die schoonmaaktprodukten verkocht naast grote zakken kauwgom was ook dik tevreden. Rechtover mij stond een heel lelijk mens, een vrouw van in de tachtig met een lelijke grote snor. Ze verkocht smurfen en champagneflesdeksels of hoe heet je dat. Maar ook een soort popje, Marilyn Monroe voorstellend. Met een druk 'kweetnietwaar begon ze te zingen (eerst dacht ik dat het liedje ? in het Chinees ? uit een paar plastic kerstboompjes kwam...) en wat met de heupen te wiegen, daarna ging haar topje omlaag en zag je heel haar balkon... Triestig als je zo je geld moet verdienen. Ik keek afkeurend en schudde gedurig met het hoofd zodat ze na een tijdje dat spel onder haar tafel plaatste, uit mijn zicht. De vrouw met de snor...
Eventjes waren er een aantal Oosteuropeanen de zaal binnengekomen maar ze werden zodanig aangestaard dat ze na een tiental minuutjes weer weg waren.
In elk geval was het contrast tussen twee beurzen nooit zo groot : de prestigieuze antiekbeurs van Namen vorige week en de rommelbeurs hier.
Om de avond te sluiten naar Kinepolis geweest. De vele publiciteit rond de film 'Het varken van Madonna' maakte me immers nieuwsgierig.
Madonna is de naam van een wijk in Poelkapelle maar het hele verhaal wordt praktisch uitsluitend opgenomen in Houtem bij Veurne. Dit dorpje ken ik heel goed want rechtover de kerk woont een neef van mij, voordien woonden daar mijn nonkel en tante die sinds meer dan tien jaar in een huis schuinover de boerderij rentenieren. Die tante van mij is nogal nieuwsgierig van aard en ik was echt benieuwd of ze er in zou slagen eventjes in beeld te komen in de film...
De film gaat over een handelsvertegenwoordiger uit Brussel die naar de Westhoek gestuurd wordt om een robotvarken aan de man of beter aan de boer en boerin te brengen. Dit zwientje moet er voor zorgen dat de voortplanting van de varkens sneller gaat wat dan resulteert in meer centen voor de landbouwers.
De vertegenwoordiger, gespeeld door Kevin Janssens, arriveert in Houtem en moet plots uitwijken voor een spook van een soldaat uit de eerste wereldoorlog die midden op de weg verschijnt. Zijn bestelwagen met robotvarken belandt in een gracht en de man sleurt zijn varken mee, de boer op. De eerste landboouwer die hij aan de haak wil slaan, wonende in een echte oude vervallen krotteboerderij, luistert aandachtig naar heel de uitleg en verklaart daarna dat hij spijtig genoeg geen varkens in huis heeft, hij is immers al tijden gestopt met de varkenskweek. Teleurgesteld trekt hij verder en ziet een modern varkensbedrijf, in gedachten denkt hij al aan de honderden varkens die hier wellicht rondlopen... Hij wordt binnengelaten op het erf en doet heel zijn verhaal aan de boer en boerin. Om nog meer te overtuigen belooft hij 100 euro cash indien hij niet binnen de vijf minuten kan 'scoren' met zijn varken, de stoom zou van de ramen lopen... Het varken spuit namelijk een gas dat er voor zorgt dat de zeugen 'in form' komen en onmiddellijk 'van bil' willen gaan... Met zijn varken komt hij in de varkensstallen en ziet geen kat of beter gezegd geen varken... Daarop zeggen de landbouwers dat ze meer verdienen met de premies van de staat om niet te kweken dan wel varkens te houden... Pech dus opnieuw en bovendien nog 100 euro op te hoesten.
Omdat zijn auto nog steeds in die greppel vast zit zoekt hij een hotel, en belandt in een café waarboven één kamer te huur is. 250 Eurootjes omdat Madonna er ooit overnachtte, lang voor ze bekend werd als zangeres. 's Nachts wordt hij gewekt door het spook van de soldaat uit WO I, dat zomaar door de muur komt gewandeld. Blijkt dat die het leven verloor tijdens de oorlog, door gifgas. Zijn lichaam rustte ergens in de buurt maar zolang het niet teruggevonden werd kon hij zelf geen rust vinden en was gedoemd verder het spook uit te hangen... Hij was verloofd met een meisje dat hij zwanger maakte, dat meisje is de cafébazin, nu een stokoude vrouw die beneden in het café in een oude zetel ligt te liggen... Ze wil niet dood gaan voor het stoffelijk overschot van haar verloofde, het spook dus, teruggevonden wordt. Intussen zijn er plannen om een nieuwe autoweg aan te leggen door het voormalige slagveld en hierdoor is de dreiging reëel dat die knoken definitief onvindbaar blijven... Daarom is er protest vanwege de kleindochter van die oude cafébazin. Ze smeekt de vertegenwoordiger om te helpen zoeken naar die beenderen...
Intussen groeit het protest tegen de voornemens op een nieuwe autoweg : de uitbater van de garage en benzinepomp staakt en steekt zijn pompen in brand, want hij is gevestigd aan de oude weg en dreigt zijn zijn werk te verliezen als er een andere toegangsweg komt naar het dorp. De pastoor, Rogeetje genoemd, wil zich ook moeien. Hij wil ten allen prijze vermijden dat de oude weg verbreed wordt en dat hierdoor het Mariabeeld zou moeten verplaatst worden want onder het beeld steken de parochianen al jarenlang blaadjes met hun geheime wensen en dat moet allemaal geheim blijven. De kleindochter van de oude cafébazin, die onderwijzeres is in het dorp, wil dat de oude weg de enige toegangsweg blijft en de nieuwe niet aangelegd wordt. Daarom laat ze het groot Mariabeeld ontploffen waardoor de geheime smeekbeden van de parochianen licht zien en allerlei geheimen blootgegeven worden... Nu staat het beeld niet langer in de weg en kan de weg gewoon verbreed worden en blijft verder alles bij het oude.
De gebeden van de kleindochter wat betreft de oude knoken van haar grootvader worden verhoord... Bij het uitgraven van zijn bestelwagen stoot hij op het stoffelijk overschot van de soldaat en brengt het geraamte naar het café waar het spook verschijnt en één wordt met de knoken. Het oude dametje haar ogen lichten op en de twee gaan aan het dansen.
Intussen komt het robotvarken in actie : het varken rijdt heel de parochie (de dorpskom dus) rond en spuit gas. De gevolgen laten zich raden : in alle slaapkamers vinden 'allerlei activiteiten' plaats en alle vrouwen (zelfs zeventig-plussers!!!) 'geraken in positie' en dit... op enkele minuten tijd. Ongelooflijk bijna... Je ziet de buiken opbollen en even later worden er tientallen kinderen geboren. Héél merkwaardig : de enen worden geboren zonder navelstreng, de anderen met een navelstreng die erg doet denken aan een oude afvoerbuis van een wasmachine uit de jaren '60! Dit betekent meteen de redding voor het met sluiting bedreigde dorpsschooltje (sluiting wegens te weinig kinderen).
Laatste scene : de soldaat duwt het rolwagentje van zijn verloofde naar buiten en ze trekken op reis naar de Ardennen, de watervallen van Coo ... of naar de Eeuwige jachtvelden?
Opmerkingen : - Koen de Bouw : matige en weinig overtuigende prestaties - de oude cafébazin : ziet er in de film nog veel ouder uit dan in het echt, ze woon in Voormezele - mijn tante en nonkel zie ik in de kerk zitten, ze zijn dus even in beeld - op de eindgeneriek zie ik dat er opnamen zijn gedaan in verschillende andere dorpen, oa in ... mijn Eggewaartskapelle! Dus : ik ga opnieuw kijken om te zien waar precies er gefilmd werd.
Vandaag deed ik een mooie rondrit door Vlaanderen. Eerst naar Schilde bij Antwerpen waar ik het graf bezocht van een legermaat die twintig jaar geleden, nauwelijks vier weken na ons afzwaaien, verongelukte in Zoersel. Dat was op 1 november 1991. Van de directeur van filosofie in het seminarie mocht ik niet naar de begrafenis, ik was de enige die ontbrak... een echte schande! Ik bezocht het beproefde gezin enkele weken later en nam al mijn stripverhalen mee als geschenk. Enkele jaren later overleed zijn vader en zijn moeder en broers en zusjes bleven alleen achter... Elk jaar probeer ik even langs te gaan langs het graf want ik vind het nog steeds even erg hoe hij aan zijn einde kwam, zo jong nog.
Daarna naar Antwerpen, maar na een halfuurtje zoeken naar een parkeerplaats en het volgen van wegomleggingen liet ik de stad achter mij. Dan verder door vele dorpjes en stadjes, het was schitterend weer. Tenslotte naar Deinze waar ik enkele relieken kocht. En dan verder richting Brugge.
Na een kleine twee weken binnenzitten in Namen deed dit tochtje, in gezelschap van een gezellig herfstzonnetje, echt deugd.
's Avonds naar film 'Het varken van Madonna', meer daar over in een volgende blog.
Ik ben heel tevreden met de antiekbeurs in Namen maar ook heel tevreden dat alles voorbij was en ik dus terugkon naar mijn geliefde Vlaanderen...
Wat een karwei, dat deelnemen aan deze beurs. Wekenlang selecteren wat mee mag, dan alles verpakken. Dan alles inladen in de winkel, vervoer naar Namen en daar weer uitpakken. De stand opstellen. Daarna alles weer verpakken, inladen, vervoeren naar Brugge, alles uitpakken en terug een plaatsje geven in de winkel. Zonder echte liefhebberij zou het niet lukken. Het zou gemakkelijker zijn gewoon in de winkel te wachten tot de 'gebraden kiekens' binnen komen vliegen. En sommige collega's geloven echt dat dat lukt...
Ik arriveer in Namen omstreeks 10u00, tegen de middag moet alles uit de exporuimte verdwenen zijn... Overal vrachtwagens, bestelwagens, auto's en aanhangwagens. Iedereen loopt door elkaar en doet zijn zinnetje. Veel respect voor de collega's is soms niet want iedereen is gehaast en denkt enkel aan zichzelf. En gisterenavond en zelfs een paar uur geleden was de chaos nog veel groter : rondom het gebouw is er heel weinig plaats om te maneuvreren met voertuigen, onbegrijpelijk voor een 'expohal'... En iedereen plaatst zijn voertuig willekeurig waar er wat plaats is. En als het voertuig ingeladen is laten ze de hele boel in plan zodat bijna niemand nog vooruit of achteruit kan. Eigenlijk moeten ze verplichten dat er geen lege of volgeladen voertuigen bij de gebouwen mogen staan. Zelf heb ik mijn vrachtwagen tweemaal moeten verplaatsen wat me niet vrolijk maakte natuurlijk. De tweede keer was ik verplicht om een tiental meter tegen de rijrichting in te rijden. Een Waal echter kwam met zijn kamion tot tegen de neus van mijn voertuig en dwong me veertig meter achteruit te rijden wat een hele beproeving was want ik was reeds half geladen en sommige zaken konden omvallen... De Waal, heel humeurig, wilde van geen wijken weten, een tweetal meter achteruit rijden door hem was voor mij voldoende om via een kleine helling mijn bestemming te bereiken. Ik stapte uit en probeerde op zijn (klein) verstand te beroepen maar tevergeefs. Ik kreeg het om mijn heupen en gaf de Waal een hele preek over elementaire beleefdheid en collegialiteit en over terug-naar-school-gaan-voor-lomperikken... Hij werd nog kwader en ik ging op mijn dooie gemakjes - in onvervalste Louis de Funes-stijl (wanneer hij een heuse file veroorzaakt...) - terug naar mijn vrachtwagen. Ik laat me héél héél héél traag achteruitbollen richting Samber... De man komt echt bumperrijden en ik stop. De man begint te roepen en ik doe teken : chillen manm!!!!! En ik pak een krant en doe alsof ik die gewoon uit ga lezen terwijle ik midden op de weg heel de boel blokkeer. Intussen zijn een achttal collega's komen kijken naar het schouwspel en ze moedigen me aan om die lastigaard nog wat meer te jennen. Maar omdat ik zelf ook naar huis wil laat ik de onverlaat uiteindelijk toch passeren. Nu plaats ik voor de derde maal mijn vrachtwagen mooi aan de kant naast het gebouw. Van nog een derde maal wijken zou geen sprake meer zijn, ik had er nu mijn buik van vol.
Intussen was het middag geworden en ik begon me wat zorgen te maken : ik verwachtte immers nog twee klanten. Gelukkig kwam eventjes later de moeder van Cecilia van gisteren aangelopen en eventjes later ook mijn andere klant. Dan verderladen en rond 14u00 was alles mooie gestapeld in de vrachtwagen. Intussen waren de standenbouwers bezig al de standen terug af te breken. Ongelooflijk hoe vlug die alles afgebroken hebben. Rond 14u00 waren bijna alle wanden afgebroken.
Moe maar tevreden verlaat ik Namen. Het is schitterend weer in Wallonië. Boven Brussel hangen donkere wolken en mist, en we weten hoe dat komt. Het onderhandelen tussen de 6 regeringspartijen vlot niet, en Di Rupo zou zijn ontslag aanbieden... Buiten Brussel weer opklaringen, boven Gent donker en vanaf Nevele tot Brugge heel donker en mistig.
Nu de innerlijke mens verstgerken en uren werk om de vrachtwagen leeg te maken.
