Op tv zag ik daarnet hoe Raf Coppens (doet mij een beetje denken aan een neanderthaler of een volslagen dronkaard of eentje die enkele jaren in een concentratiekamp doorbracht) zijn moeder meelokte naar de Filippijnen.

Eerst vernemen we dat zijn moeder vaak ziek is geweest en dat haar lijf vol zit met metalen platen en zo.  Dus geen mens om overal mee op avontuur te trekken!

Vooreerst mag ze niet door een metaaldetector anders onploft er iets in haar lijf, zo vertelt moederlief.  

In de Filippijnen moet ze allerlei zotte dingen doen waaronder het verkeer regelen op een heel druk kruispunt, een beetje gaan duiken tussen grote lompe vissen, enz.   allemaal prachtkansen om je moeder om zeep te helpen als haar gezondheid niet top is...   

Het toppunt is een bezoek aan een enorm kerkhof waar 1 miljoen mensen leven.  Heel verrijkend eigenlijk maar ook een beetje raar of zelfs een beetje decadent als je ziet dat ze mensen begraven in monumentjes in een keuken...  En op de zesde verjaardag van de dood van hun zoon is er o^p dat kerkhof een karaoke, geen rust dus voor de doden.   Dan nog een lekker eetfestijn met allerlei hapjes zoals gevulde kippendarmen.   Zoonlief Staf duwt die rotzooi gewoon in moeders strot, walgelijk.   

Tekenend is dat zijn moeder hem 'lelijken mens' en 'lelijkaard' toe roept!

In wat voor een wereld leven wij?   Wat een waardeloze rotzooi tonen ze op tv?  Sommige avonden is het urenlang zoeken om iets leuks en deftigs te vinden... en tegen dan is het tijd voor bed.

In het Brugsch Handelsblad vorig weekend werd al aangekondigd dat er op tv een reeks over begrafenissen in Vlaanderen zou komen.

Vanavond was het zover : een boeiende reportage over begrafenissen dus.    Twee zonen die hun moeder begraven, met een mooie dienst in de kerk van Houthave, de pastoor ken ik al heel lang.  Met zo'n afscheidsdienst gaat toch wat voorbereiding gepaard.  Het stoffelijk overschot ophalen, het lichaam opbaren, een kist kiezen, een gesprek met de familie en eventueel met de pastoor, testen van de geluidsinstallatie in de kerk of aula, enz.

Vroeger verliepen de meeste diensten op eenzelfde manier : een dienst in de kerk en daarna begrafenis op het kerkhof.  Vandaag zijn er wellicht meer diensten in aula's van begrafenisondernemers dan in een kerkgebouw, iedereen is vrij om de meest geschikte plaats te kiezen.  Men brengt het leven van de overledene in beeld en laat de lievelingsliedjes horen.  Of men houdt allerlei rituelen, op tv was dit oa met een viering zoals bij de indianen.  Heel mooi allemaal.

Ook worden foutjes getoond, zo speelt men soms verkeerde muziek of doet de ceremoniaris teken aan de organist dat hij mag 'afronden' aan zijn orgel...   

De begrafenisnemers in beeld zijn gevestigd oa in Jabbeke.  Tot mijn verrassing tonen ze ook een koppel die een 'natuurbegrafenisonderneming' heeft in mijn straat...  Tussen mijn huis en het hunne ligt het kerkhof...    Ze willen per se de kisten met overledenen vervoeren per fiets.    Milieubewust zijn dus!   Maar...   stel je voor dat ze met je gebeente moeten rondrijden in het stadscentrum van Brugge!   Veel kans dat je niet heel-huids op het kerkhof geraakt, dat de kist uit het karretje wipt en je open en bloot over de kasseien rolt...  dit kan toch niet de bedoeling zijn???    Dat noemen ze : 'er mee rammelen'...   Mij zullen ze dus niet kisten, die buren!