Gelukkig dat ik niet op de Damse boekenmarkt stond vandaag...
Niet dat ik de Damse boekenmarkt geen warm hart toedraag natuurlijk! Maar in januari zien we steeds hetzelfde : bijna geen kat in Damme en dus ook niet op de boekenmarkt. Het gaat trouwens al een hele tijd bergaf met de boekenverkoop hier, zo zeggen me velen waaronder ook een aantal standhouders... Damme, la morte?
Ik zie het echter zo. Klanten binnenkrijgen, boekenvrienden aantrekken, daar moet je aan werken, elke dag opnieuw of hier tenminste elke maand opnieuw. Zorgen dat bezoekers zich gewaardeerd voelen, dat ze zien dat je als standhouder elke keer heel wat 'nieuwe' boeken meehebt, dit 'nieuw' is louter figuurlijk bedoeld. Nieuwe boeken horen hier eigenlijk niet thuis. Enkel gebruikte en liefst antiquarische boeken. En hier loopt het wat fout me dunkt... Elke keer opnieuw zie ik voor 90 procent dezelfde boeken opdoemen, elke keer hetzelfde aanbod... en dat doet heel wat mensen zuchten of nog erger ... thuisblijven. Op de duur is het de moeite niet meer om nog naar Damme af te zakken. Enkele standhouders hebben natuurlijk weinig aanvoer omdat ze gewoon wat uit eigen voorraad meenemen. In hun plaats zou ik maar enkele malen per jaar deelnemen, andere standhouders lijden immers onder dit 'steeds dezelfde boeken-imago'... Maar ja, elk moet dat uitmaken voor zichzelf.
Ook ik loop wat verveeld rond en vind eigenlijk geen enkel boek dat bruikbaar is voor mij, veel van de interessante boeken heb ik zelf ook nog in veelvoud liggen. Veel waardeloze literatuur ook zoals romannetjes en soms vodden van boeken... rijp voor de papiercontainer... Het is intussen tien uur en er zijn nog enkele lege plaatsen, blijkbaar hebben enkelen verstek gegeven. Ik wandel op mijn duizend gemakjes, zoals altijd trouwens, naar buiten en ga naar de oude school waar duizenden op elkaar gestapelde boeken wachten op een nieuw baasje of bazinnetje. Onderweg zie ik enkel gesloten winkels : eentje komt wellicht helemaal niet, een ander moet nog opendoen..., nog een ander komt pas in de namiddag toe... en op de speelplaats van de oude school stop ik voor de voor mij meest interessante zaak. Op de deur een bordje : gesloten wegens maandelijkse sluitingsdag, steeds gesloten de tweede zondag van de maand. Enkele passanten reageren verbolgen maar ik vind het wel héél kluchtig, de meest interessante zaak sluit op de 'drukste' (ik zeg drukste, wat dus helemaal niet wil zeggen dat het 'druk' is!) dag van de maand. 'The loneliest bookshop in town'... zo omschrijft de overigens heel sympathieke zaakvoerder zijn ding.
Ik vind enkele boekjes en pingel wat af want ze lijken we toch wat duur. Een collega klaagt : 'Als het hier zo verder gaat zal ik nog verplicht zijn om naar het OCMW te stappen!' Ik kijk raar op, letterlijk en figuurlijk, zeker door de grote ernst waarmee deze woorden uitgesproken worden... Niet te geloven, twee dikke pensioenen en snotrijk maar nooit tevreden... Waar gaan we naar toe? Dan terug naar de hoofdstraat waar intussen twee zaken de deuren hebben geopend, nog een boekje gekocht. Een Chinees of Japannes of andere Aziaat 'made in Taiwan' of zo komt binnen met zijn vrouw. De man ratelt maar door in zijn eigen taaltje en ik doe teken dat hij wat mag dimmen. Hij is hier immers niet thuis en dat kabaal verstoort hier de rust. De uitbater toont me een Japanees tijdschrift waarin zijn en nog een andere zaak mooi geetaleerd worden. Hopelijk komt nu heel Japan niet naar Damme, alhoewel : beter in Damme dan in Brugge! Nog steeds geen volk, hopelijk komt er hier straks verandering in.
En dan terug naar Brugge, er is immers nieuwjaarsreceptie op de Burg van 11u30 tot 12u30. Niet dat ik koste wat kost een gratis Brugse Zot wil grijpen want dat bier is werkelijk niet zo lekker als de hele tijd beweerd wordt... Het is 11u30 en ik wacht en ik wacht... maar er komt geen drank. Plots verschijnt de burgemeester, mijn teergeliefde naamgenoot Patrick Moenaert, op het balkon van het stadhuis. De laatste keer dus dat hij dat doet want stelt zich geen kandidaat meer voor de volgende legislatuur. Spijtig want het is een goed burgervader. Wie doet het beter? Dat wil ik nog eens zien... Na een korte speech vliegen de Brugse Zotten de deur uit, ook is er glühwein, fruitsap en warme cecemel voor de vele honderden mensen. Ik zie heel wat mensen uit de wijde omgeving van Brugge die hier op onze kosten komen drinken. Ook de toeristen laten het zich smaken. Enkele frisse pinten en ze kunnen weer voort de rest van de dag, de horeca mag weer op zijn kin kloppen. Tussen pot en pint babbel ik wat met de burgemeester en enkele klanten. Plots tikt er iemand mij op de schouder en vraagt : 'Was dat gisteren jouw beste prijs?' Ik draai me om en zie een koppel dat gisteren belangstelling toonde voor een en ander in mijn winkel. Ik ben in een gulle bui en zeg hen dat ze zelf een bod mogen doen. Het bod is aanvaardbaar en de verkoop is een feit. Gelukkig maar dat ik niet in Damme blijven plakken ben...
In de namiddag familiebezoek. Mijn nichtje 'leest' haar nieuwjaarsbrief voor, ik ben immers haar peter. Plots bedenk ik dat ze eigenlijk nog niet kan lezen en broere zegt dat ze gewoon alles van buiten heeft geleerd. Meer dan tien zinnetjes, flink van mijn petekindje!
Daarna nog wat gemaild. Zo kreeg ik een aanbod van oude Poppkaarten van iemand waarvan ik vroeger ook al kocht. Niet te geloven waarom ik al een hele tijd niets meer van hem hoorde het afgelopen jaar... blijkt dus dat zijn zoon ruim een jaar geleden uit het leven stapte, zonder dat de ouders weten waarom... Dat moet verschrikkelijk zijn. Bovendien is de onlangs teruggevonden jongedame in Gent een dochter van een collega van hem... Ik vraag me af wat er kan gedaan worden om zo'n wanhoopsdaden te vermijden... en daarmee ook al dat noemeloze verdriet... een kind te moeten afgeven...
Veel bezoekjes van mensen die verrast zijn me op zondag aan te treffen in mijn winkel. Velen stonden al vele malen aan een gesloten deur, gelukkig tonen ze begrip voor mij als ik hen vertel dat ik tijdens de weekends meestal op beurzen sta. Verschillende mensen willen foto's maken, van mij en de zaak, maar ik weiger. Ik heb een gloeiende hekel aan die toeristen met hun fototoestel.
In de toekomst probeer ik wat meer in de winkel te zijn op zondag. Het vele in- en uitpakken op beurzen verveelt soms en waarom heb ik anders trouwens een winkel?
Triestig dag voor West-Vlaanderen : twee begrafenissen van jonge mensen
Vandaag was een heel triestige dag voor West-Vlaanderen. Vandaag immers werden twee jonge mensen ten grave gedragen...
Eerst Frederic Coopman uit Oostkamp. Bijna vier weken lang was de jongen vermist. Blijkbaar door een (dom) ongeluk in het ijskoude water terecht gekomen en verdronken. Ik hoorde van twee mensen die naar de begrafenis gingen dat het heel moeilijk was voor iedereen. Eerst wou ik er ook naar toe om steun te betuigen maar ik heb het echt moeilijk met zulke dingen... Die onmacht en al dat verdriet verlamt een mens...
En dan Michael Cornette, die journalist uit Gits... Tijdens het maken van een reportage voor zijn werk verongelukt... Heel erg ook voor allen die hem kenden...
Tenslotte ook nog het nieuws van de jonge vrouw afkomstig van Moorslede die in Gent woonde en er dood teruggevonden is...
Hopelijk worden we nu wat gespaard van dergelijk slecht en onverteerbaar nieuws...
De grootmoeder... De overgrootmoeder (doet me aan nog iemand anders denken...
Deze namiddag bezoek van vier zwaarbeladen dames die duidelijk heel wat koopjes vonden in de Wibra, Zeeman en C&A : papieren en plastic tassen uitpuilend van 'batjes'. Héél leuk voor hen! Eentje hoorde ik zeggen : 'Kom laten we nou daar nog eens kijken : allemaal heiligenbeelden!' Nederlanders dus.
Een mooie (maar iets te opzichtig opgetutte) jongedame met buggy met daarin duidelijk ... een dochter, te horen aan het hels gekrijs... dat belooft voor later! Dan een dame van in de vijftig en een bejaarde dame met een lelijke muizevellen muts op haar hoofd. Ik zie niks anders dan 'krotte en miserie', allemaal goedkope opschik en recupmaterialen, een halve kringloopwinkel als het ware...
Samen wurmen ze zich een weg naar binnen in de winkel en ik voel me wat ongemakkelijk : als daar maar geen stukken of vodden van komen! Vervolgens ritst de oma van in de vijftig haar nepbontenkeunenvellen jas open en haalt een snoepje uit voor de kleine 'blèter'. Onder haar 'keunevel' is ze nogal schaars gekleed en ik krijg - totaal ongevraagd natuurlijk want dit is een deftig etablissement - een riant en ronduit (!) onbetamelijk inzicht in de immense balkonnade of hoe noem je dat met een deftig woord?
Ik kijk de dame wat beduusd aan en vraag haar om voorzichtig te zijn met haar openstaande jas, want alles is hier heel breekbaar. De dame lacht eventjes maar snapt het plaatje nog niet. Dan (want nog was mijn lijdensweg niet ten einde!) vervolg ik : 'Koud hé hier!' en dan valt haar euro. De rits gaat terug dicht en ik krijg weer lucht...
Om heel de meute buiten te krijgen vraag ik of ik eventjes mag passeren naar buiten. Heel het viergeslacht probeert zich te draaien en ik hou mijn hart vast... Dan bedenk ik opeens dat ze - nog afgezien van het ongewenste uitzicht daarnet waarvan ik mocht (moest!) genieten (?) - (nog meer) snode bedoelingen kunnen hebben... De truck met de kinderwagen en die 'dikke vellen fraks' doen me denken aan pickpockets. Eventjes de buggy vullen met wat oude boeken, relikwietjes en een beeldje of drie... En nog een paar boeken in die grote binnenzakken van die vellen frak... Ik hou de jongste en de derdeoudste goed in de mot tot ze helemaal buiten zijn. En denk aan die vele arme dieren die naar de andere wereld werden geholpen om deze dames te plezieren!
Waar ik echt niet vrolijk van word... mensen die hun woord niet houden
Vandaag kreeg ik het bezoek van een een Limburger die ik leerde kennen in de antiekbeurs te Hasselt, eind februari van dit jaar.
Hij vertelde me dat hij en zijn zussen een grote collectie antieke houten heiligenbeelden zouden verkopen. Ik zou de beelden, een zestiental stukken, moeten gaan schatten en dan zouden de eigenaars beslissen of ze zouden verkopen, ik zou de eerste kans krijgen om alles te kopen.
Heel mooi natuurlijk... Enkele maanden later voerde ik de schatting uit en verwachtte dan een antwoord van de verkopers. Intussen zijn er heel wat maanden voorbij gegaan en zag ik dingen die me niet vrolijk maakten... Op een deballage in de Ardennen zag ik één van die beelden opduiken... bij een collega. Een collega die ik goed ken en af en toe zaken mee doe. Toen ik hem vroeg waar hij dat beeld gevonden had - normaal gezien doe ik dat niet want dat zijn uiteraard mijn zaken niet, maar hier was ik toch bijzonder nieuwsgierig... - hoorde ik dat ook aan hem de belofte was gedaan alles te mogen verkopen na schatting. En hier had hij een eerste beeld mee.
Toen ik mijn collega mijn belevenissen vertelde vond hij het ook niet leuk dat die mooipraters iedereen voor de gek hielden en prompt stopte hij het beeld terug in de camionette om het terug te bezorgen aan de eigenaars. Ik vond dat een sympathiek gebaar van hem... Dit gebeurde in september.
Vandaag dus kwam die Limburger zijn beelden presenteren, hij had alles mee in zijn wagen. Het léf! Uiteraard doet iedereen wat hij wil met zijn spullen maar zomaar de mensen voor de gek houden en beloften niet nakomen, neen dat vind ik echt niet kunnen.
Dus zei ik hem dat hij al zijn beelden mag houden, dat ik op de hoogte was van zijn spelletjes... met de staart tussen de benen verliet hij de zaak...
Weeral een vermiste uit West-Vlaanderen : Tine Brutsaert uit Moorslede, wellicht verre aanverwante familie van mij
Niet te geloven, net verneem ik dat er wéér iemand verdwenen is. Dit maal de 27-jarige Tine Brutsaert uit Moorslede. Daar ik verre familie heb die met een naamgenoot uit dezelfde streek gehuwd is vermoed ik dat dit een familielid is...
Spectaculair! In zijn beleidsvisie (vele tientallen bladzijden) staat oa een en ander over de parochie van de toekomst... zo hoorde ik vanmiddag aan tafel van een priester die ik heel goed ken vanuit mijn seminarietijd. Veranderingen die broodnodig zijn om het bisdom deftig te kunnen 'besturen'.
Zo zouden àlle huidige parochies opgeheven, afgeschaft worden. Dan een heel gebied, bv. dat van een dekenij, omvormen tot één parochie waarin bv. 8 kerken staan.
In elke nieuwe 'parochie' moeten alle diensten van de Kerk aangeboden worden zoals Vormsel, catechese, enz. Kerken die overbodig zijn moeten ontheven worden aan de eredienst en een andere functie krijgen, bv. winkel... Er is dus weer hoop voor mij, na het fiasco van Kaaskerke!
Daarnaast ook grote veranderingen bij begrafenissen. Zo zou men standaard invoeren dat er géén mis meer is bij een begrafenis, enkel een gebedsdienst door bv. leken... Zelf zou ik daar niet mee akkoord gaan, een begraving zonder priester... Maar ik hoor dat de priesters vandaag al worden aangeraden om dit voor te stellen aan nabestaanden van hun parochianen.
Enkele cijfers nog : binnen een paar jaar resten er slechts 50 pastoors voor onze ca 360 parochies in het bisdom Brugge. En nog eens tien jaar later zal de situatie nog véél meer veranderen want er komen bijna geen priesters meer bij... De gemiddelde leeftijd van de kloosterzusters (er zijn er nu nog een kleine 2000 in ons bisdom) is ... 80 jaar! Vind ik vreselijk want we hebben zo veel te danken aan hen. Als de zusters helemaal verdwijnen zal dat volgens mij een groot verlies zijn! Mgr Emiel Jozef Desmedt noemde deze Godgewijde vrouwen niet voor niets de 'Schatten van de Kerk'!
Daarom hebben wij die handen en die armen om als het koud wordt rond ons hart elkaar te verwarmen
Wat iedereen vreesde is ook werkelijk gebeurd. Frederic Coopman is om het leven gekomen door verdrinking. Er was hoe dan ook maar heel weinig hoop dat hij nog levend zou teruggevonden worden al was er altijd die kleine kans... géén nieuws kan altijd goed nieuws zijn...
Op oudejaarsavond voelde ik diep in mij de drang om contact op te nemen met de familie van Frederic. Alhoewel ik de jongen of familie helemaal niet ken voel ik diep met hen mee. Wat spookte er nu door hun hoofden, hoe veel verdriet moesten die mensen nu niet hebben, verdriet dat nog versterkt werd door de eindejaarsdagen, dagen bij uitstek om samen te zijn met familie en vrienden... Een zoon of broer moeten missen en nog erger : niet weten wat er in hemelsnaam kan gebeurd zijn... Op zo'n momenten is het gemis nog erger dan anders en ik wilde 's avonds niet aanschuiven aan de feesttafel met mijn familie zonder een woordje van troost te brengen aan die mensen.
Kort voor de middag werd het lichaam dus opgemerkt. Het kon onmiddellijk geïdentifeerd worden door een handschoen die hij nog aanhad en de koptelefoon. Blijkbaar gaat het hier om een ongeval, een 'dom' ongeval, zoals alle ongevallen... In het water gesukkeld na een nachtje stappen...
Over de telefoon probeerde ik de familie wat te troosten, hoe ontroostbaar zo'n verlies natuurlijk ook is... door te zeggen dat ik hen als mooiste nieuwjaarsgeschenk toewenste dat ze hun zoon mochten terugzien en in geval van het ergste... tenminste zouden te weten komen wat er precies gebeurd was...
En nu dat nieuws... eigenlijk heel onverwacht vlug na die wens van mij maar ook verwacht... na zoveel tijd moest er toch iets ontdekt worden...
Eigenlijk ben ik héél héél opgelucht dat hij teruggevonden is. Nu kan men misschien nog wat meer klaarheid brengen in wat gebeurd is. Maar bovenal kan het rouwproces voor zijn geliefden nu verder gaan. Een heel moeilijke tijd voor iedereen. Ik wens de familie en vrienden dan ook heel veel moed en troost en steun toe!
Ongelofelijk!!! Alhoewel ik al vele uurtjes geleden uit bed stapte en mezelf klaarwakker achtte, moest ik daarnet toch de ogen uitwrijven. Letterlijk.
Achter mijn bureau zie ik in de galerij heel wat volk passeren. Gewoon volk en raar volk. Zo zie ik een man met nepkrullen en nogal omvangrijke postuur loeren. Ik kijk wat aandachtiger toe maar heb nog niets verdachts in de mot. Plots gaat hij weg en komt een vrouw dichterbij. Een vrouw van rond de zestig blijkbaar, met halflang haar, wat slordig uitziend. Weer een toerist zeker? Ze blijft me aan de deur aankijken, op een vranke ietwat onbeschaamde manier. Ik kijk eventje achter mij want misschien heeft ze een visioen of heeft er net een verschijning plaats boven mijn hoofd. Die rare blik blijft duren en dan besef ik dat het naar mij is dat het mens aan het gapen is. Een bewonderaarster? Geen probleem daarmee maar liever iet jonger, véél jonger!!! Dan haalt het mens haar gsm uit om een foto te maken. Ik doe teken dat ik dat niet wil maar het mens weet van geen wijken...
Ik wil dat creatuur zo vlug mogelijk weg maar hoef niet op te staan want ze beent vanzelf weg.
En plots, ja plots weet ik wie dat mens is. Een schooljuffrouw. Ze heeft dus een hele reis moeten maken om mij hier te zien. Zodra ze het gat van de deur achter zich gelaten heeft, ga ik vlug in de galerij kijken en inderdaad daar staat haar man. Een man met vele gezichten. Een man die in sommige plaatsen zijn gezicht niet meer mag tonen naar ik hoor. Maar als je vele gezichten hebt is dat natuurlijk geen enkel probleem!
De man heeft veel geluk gehad in zijn leven, ik zou het 'duivels geluk' noemen want hij kreeg het door anderen te duvelen... maar of hij gelukkig is met al 'zijn' geld??? Meneer 'nooit genoeg' (want zijn vrouw heeft een serieus gat in haar saccochke) loopt dus weg met twee derden of nog meer van de totale erfenis van zijn vader, eerste vrouw van zijn vader en zijn eigen moeder. Fraai is dat! Want daarmee heeft hij nog niet genoeg. Met man en macht zorgt die 'schone meneer' er voor dat zijn halfzus (die nochtans heel veel voor hem heeft gedaan toen hij klein was, hij was het geliefde 'kleine broertje', niet aan haar schamel erfdeel kan. Haar echte broer is geen haar beter... Beide broers, echte en halve, zijn nochtans snotrijk, ze baden in het geld maar hebben nooit genoeg.
VETTE VARKENS WETEN NIET DAT DE MAGERE HONGER HEBBEN!!!!!
Omdat 'duvels zak nooit genoeg gevuld is' proberen ze nog rijker te worden. De ene wil niet stoppen met boeren want dan moet hij zijn zus haar grond vrijgeven. De ander speelt beroepshalve met de zuurverdiende centen van anderen. Denkelijk beheert hij al de centjes van 'broerlief' en neefjes en Cie, ik zou dat niet helemaal betrouwen moest ik in hun plaats zijn... Bovendien zou hij aan de haal gegaan zijn met de zakcenten van een jeugdvereniging of zo, de schamele centjes die kinderen bijeengaarden door pannekoeken of zo te verkopen in de stad... Ze noemen deze tollenaar dan ook smalend 'Désiré' (naar die ronde patat uit Congo).
Hoeft het gezegd te worden dat niemand trots zou zijn zo'n sujet als familielid te hebben???
Spijtig genoeg zijn zijn meeste familieleden al ziende blind. De vele nonkels en tantes (inmiddels bijna allemaal overleden, op een drietal na) van nonkel Kabila en de vele neven en nichten (hartelijke en eerlijke hardwerkende mensen!) worden regelmatig vergast op leugenachtige verhaaltjes als zouden hij en zijn halve broer ferm afzien door hun hebberige halfzus/zus. Wat dus niet strookt met de werkelijkheid. Spijtig...
Jonger dan je denkt? Neen helaas...
